1. Uwierz w przypadek

     Tylko ten, kto kiedykolwiek jeździł, wie, ile wyzwala to emocji - samo oczekiwanie na wyciąg, potem jazda w górę i upragniony zjazd. Nikt inny tego nie zrozumie. Nigdy. Moi rodzice pod tym względem nie różnili się od całej reszty ciepłolubnej ludności zamieszkującej naszą planetę. Krzywili się, gdy za oknem jesień z wolna przeradzała się w zimę, myśląc tylko o wydatkach na opał oraz o tym, jak dostaną się do pracy, gdy śnieg zacznie naprawdę doskwierać. Byli głusi oraz ślepi na uroki tej mroźnej pory roku, podczas gdy ja dopiero wtedy budziłam się z długiego snu i zaczynałam żyć pełnią życia. Nie zawsze tak było, dlatego też nie winiłam rodziców za ich podejście, negatywne nastawienie. Sama dość długo nie mogłam zrozumieć, co może zachwycać w tym całym zimowym szaleństwie, zanim pierwszy raz nie stanęłam na desce. Wcześniej widziałam tylko grupę napaleńców, którzy wspinają się na górę, aby móc zjechać z niej na kawałku drewna, ryzykując własnym zdrowiem, czasami nawet życiem. Nie dostrzegałam w tym większego sensu. Jakoś nie kalkulowało mi się, jaki zysk z tego mają, że opłaca im się narażać na takie niebezpieczeństwo. I po co? Dla tych kilku minut szalonego pędzenia w dół z zawrotną prędkością? Zrozumienie przyszło dużo później i było dziełem przypadku. Przypadku, który nosił imię Laura.

     Laura była niziutką, trzynastoletnią blondynką o dużych, niebieskich oczach, długich, falowanych włosach oraz uroczym uśmiechu. Przecudny szkrab. Aniołek. Tak, mówiła o niej moja mama. Zachwycała się jej urodą za każdym razem, gdy kuzynostwo przyjeżdżało do nas z Warszawy na okres ferii. A przyjeżdżali, co roku, jak typowe słoiki! Nie, nie byłam złośliwa. Ta cecha nigdy nie stanowiła części mojego charakteru. Łatwowierność, wybujała wyobraźnia czy chora ambicja - owszem, ale nie złośliwość. Starałam się być uprzejma dla wszystkich, nawet w towarzystwie ciotki Hani i uroczej Laurki, ale nie zawsze mi to wychodziło. Po prostu ich obecność budziła we mnie najgorsze instynkty mordercy, o które nigdy bym samą siebie nie podejrzewała. To nie tak, że urodziłam się jako aspołeczny typ, nienadający się do funkcjonowania w społeczeństwie. Fakt, bardziej ceniłam spokój i zacisze własnego pokoju, niż głośne imprezy, na których alkohol przelewał się litrami, ale też nie stroniłam od ludzi. Nie uciekałam przed kontaktem z nimi, panicznie szukając sobie kryjówki. Oczywiście czasami zdarzały się wyjątki, bo przecież niemożliwością jest, aby każdego człowieka od razu pokochać wielką, bezinteresowną miłością. Rodzina od strony mamy stanowiła właśnie ten piekielny wyjątek. Czasami po prostu nie potrafiłam już wytrzymać tej ciągłej paplaniny, bezustannego doszukiwania się różnic między mną a Laurą, krytykowania moich niedoskonałości i tego przechwalania się osiągnięciami "Aniołka". Bo Laurka to, bo Laurka tamto... Nie, nie byłam zazdrosna. Bo i o co? Sama posiadałam wiele sukcesów naukowych na swoim koncie, które wystarczająco mnie satysfakcjonowały. A sport? Gimnastyka artystyczna? Sztuka? To było mi niepotrzebne. Całą swoją uwagę skupiłam na maturze, której widmo powoli zaczynało zaglądać do mojego życia. Jako uczennicy ostatniej klasy liceum, zależało mi, aby zdać ją jak najlepiej. Tylko to mogło zapewnić mi dobry start i ułatwić dostanie się do wymarzonej szkoły, a zarazem opuszczenie tej małej, zapomnianej przez cały świat wioski, o której przypominano sobie dopiero w zimowym sezonie. Dokonania Aniołka wcale mnie nie obchodziły. Jednak nie mogłam nagle ogłuchnąć, gdy ciotka przy wspólnym śniadaniu rozpoczynała swoje pieśni pochwalne, wychwalające dziecinę pod niebiosa.

- Laurka to takie ambitne dziecko - powiedziała z uśmiechem, nakładając sobie na talerz kolejnego tosta. Jak na mój gust o jednego albo dwa za dużo, biorąc pod uwagę dźwięki, które wydawała drewniana ława, na której kobieta siedziała. Zastanawiałam się, ile jeszcze wytrzyma leciwe drewno, zanim się zbuntuje i pęknie. To byłaby dopiero zabawa. - Nie wiem czy wam opowiadałam, ale w tym roku postanowiła, że nauczy się jeździć na snowboardzie! Jazda na nartach przestała ją już ciekawić i chce spróbować czegoś nowego. Nic dziwnego, przecież ona jest taka bystra! Wciąż szuka nowych wyzwań!

     Przewróciłam oczami, nie starając się nawet kryć z własnymi odczuciami, czym zasłużyłam sobie na mordercze spojrzenie matki. Jednak ciocia Hania nie zwróciła na to uwagi. Była za bardzo skupiona na pochłanianiu całej zawartości naszej lodówki, żeby przejąć się gestami takiej nic nieznaczącej, szarej myszki, za jaką mnie uważała. 

- Świetnie trafiłyście - podjęła moja mama z wielkim, udawanym entuzjazmem. - W końcu mamy tutaj najlepsze stoki i najlepszych instruktorów. Chłopak od Juszczyków chętnie pokaże małej podstawy, a resztę sama doszlifuje. Jest taka zdolna! Jak chcesz, Haniu, mogę podejść po pracy do Rafała i poprosić, aby Mateusz albo ten jego zabawny kolega się nią zajęli. To dla mnie żaden problem!

     Uśmiechnęłam się, starając ukryć poirytowanie. Mama - wielką znawczynią sportów zimowych! Co z tego, że zawsze prychała na tatę, gdy ten próbował obejrzeć w spokoju skoki narciarskie? Skoro ciocia Hania tego wymaga, trzeba zmienić nawet najstarsze nawyki i przyzwyczajenia. Trzeba polubić, coś czego się nie znosiło z całego serca.

- Asia też chętnie oprowadzi ją po mieście - kontynuowała rodzicielka, nie zważając na moje nieme protesty i błagania.

- Przecież ona zna miasto - burknęłam, nagle tracąc apetyt. Nie chciałam tracić czasu na bawienie się w przewodnika dla smarkuli, skoro w moim pokoju czekały na mnie stosy podręczników, z którymi musiałam się zapoznać przez weekend. Przecież nie wszyscy rozpoczynali ferie w tym samym czasie. Moje zaczynały się dopiero za tydzień, o czym mama zdawała się zapomnieć.

- Asiu, nie marudź. Zjedz śniadanie i pokaż Laurusi, gdzie mają swoją wypożyczalnię Juszczykowie. Wyręczysz ciocię, a przecież to nie zajmie ci dużo czasu. Może Mateusz znajdzie dla niej chwilkę, a jak nie, to porozmawiam z jego ojcem, żeby polecił nam kogoś innego, ale równie dobrego. Bo wiesz, Haniu, ten chłopak jest naprawdę niesamowity. Bierze udział w różnych konkursach i...

     Wyłączyłam się, uznając, że nic tu nie osiągnę. Wstałam od stołu, wstawiłam naczynia do zmywarki i opuściłam kuchnię, nie chcąc dłużej słuchać bezsensownej gadaniny. Byłam już połowie drogi do swojego pokoju, gdy dogoniła mnie Laura. Z proszącym wzrokiem pokrzywdzonego psiaka złapała moją dłoń.

- To pójdziesz ze mną? Tak ładnie proszę! Mama nie będzie miała dzisiaj czasu, a mi bardzo na tym zależy! - Westchnęłam, nie potrafiąc znaleźć odpowiednich słów, dzięki którym mogłabym się wykręcić od tego niewdzięcznego zadania. Gdy kiwnęłam głową, dziewczynka wydała piskliwy okrzyk radości, a kilka minut później już zmierzałyśmy w kierunku wyciągów i małej, drewnianej chatki, z której lokalizacją musiałam zapoznać Laurę. 

     Dziewczynka śmiało wybiegła do przodu, podczas gdy ja marudnie stawiałam każdy kolejny krok, uważając, aby nie poślizgnąć się na zwodniczym śniegu, pod którym krył się twardy lód. Było to nawet zabawne. Przecież jako rodowita mieszkanka gór powinnam poruszać się po tym białym cholerstwie z wyuczoną gracją. Tymczasem swoim chodem pewnie bliżej było mi do pingwina. 

- To tutaj - obwieściłam, gdy w końcu dotarłyśmy do celu swojej wędrówki. Zatrzymałam się przed budynkiem, z nieufnością przyglądając się oblodzonym schodom, po których wspinała się już dziewczynka. Wcale nie miałam zamiaru tam wchodzić. - Widzisz, wcale nie tak trudno tu trafić. Idąc od nas, kierujesz się prosto, potem skręcasz w prawo i wychodzisz na główną dróżkę, którą podążasz już cały czas prosto. Dochodzisz tutaj. Wracasz w odwrotnej kolejności. Dasz radę.

- A ty? - spytała Laura, zerkając na mnie przez ramię. Gdy tylko spostrzegła, że próbuję wycofać się niezauważalnie, natychmiast pojawiła się przy moim boku ze swoją proszącą miną. - Asiu, chodź ze mną! Ty ich znasz, a ja będę czuła się nieswojo!

- Wcale ich nie znam - zaprzeczyła, potrząsając głową. Idiotyczne, ciemne loki zafalowały wokół mnie, przysłaniając pole widzenia. - Oni też mnie nie znają i wolałabym, żeby tak zostało. 

     Wcale nie przesadzałam, nie miałam ochoty być kojarzona z idealną, nieomylną i genialną Laurką. Gdybyśmy prowadzili pensjonat, natychmiast wmówiłabym wszystkim, że dziewczynka jest tylko jednym z naszych gości. Może by uwierzyli, zwłaszcza, że nie byłyśmy do siebie absolutnie podobne. Mimo pokrewieństwa, nie posiadałyśmy podobieństw ani w wyglądzie zewnętrznym, ani w charakterze. Ona wdała się w swoją matkę, a ta z kolei bardzo przypominała swoją siostrę. Ja odziedziczyłam więcej cech po ojcu - intensywnie zielone oczy i te cholerne, ciemnobrązowe włosy, które żyły swoim życiem. Nigdy nie chciały układać się tak, jak powinny. Laura była świetną aktorką. Udawała, że jest nieśmiała, bo uważała, że jest to urocze. Tak naprawdę była otwarta, wesoła, łatwo łapała kontakt z innym człowiekiem. Mi przychodziło to dużo trudniej. W przeciwieństwie do kuzynki, nie potrafiłam prawidłowo ocenić intencji pozostałych ludzi, a przez to stawałam się łatwowierna, wręcz naiwna. Przez lata starałam się coś zmienić, ale wyszło mi to tylko na gorsze. Stałam się nieufna, wszystko musiałam obejrzeć tysiąc razy, zanim postanowiłam uwierzyć. W ten sposób ograniczyłam swoje życie towarzyskie do niezbędnego minimum. Postanowiłam się nie angażować. Dlaczego, więc znowu uległam? Nie byłam pewna. Zdobyłam się tylko na krótkie westchnięcie, z powrotem kierując się w stronę wypożyczalni. 

- Masz chociaż pieniądze? - spytałam, przytrzymując metalową klamką, jakby próbując odwlec, to co nieuniknione. - Nie zamierzam poświęcać swoich oszczędności. Zbieram na własne auto. 

- Nie będziesz musiała ich wydawać, Asiu - obiecała dziewczynka, uśmiechając się swoim najładniejszym uśmiechem, po czym pchnęła drzwi i obie znalazłyśmy się w środku.

     Pomieszczenie nie było duże, jednak nie sprawiało klaustrofobicznego wrażenia. Było podzielone na dwie części - jedną stanowiła przestrzeń dla klientów, gdzie mogli zostawić oni swoje obuwie, a w drugiej, oddzieloną ladą, przechowywano całe wyposażenie. Gdy tylko przekroczyłam próg chatki, poczułam dziwną woń, będącą mieszanką mokrego drewna i chemii, używanej zapewne do konserwacji sprzętu. Nasze przybycie obwieścił mały, złoty dzwoneczek umieszczony nad wejściem, jednocześnie zaprzepaszczając moją szansę na ucieczkę. Swoim radosnym brzdękiem zwrócił na nas uwagę jasnowłosego chłopaka siedzącego w kącie przy kasie, z laptopem na kolanach  Chłopak obdarzył nas zaciekawionym spojrzeniem, odrywając się od swojego zajęcia. Kiwnęłam mu nieśmiało głową, a on odpowiedział uprzejmym uśmiechem. Musiał to być syn właściciela. Nie znałam starego Juszczyka, ale z opisu, który podała mi matka, wychwyciłam pewne podobieństwo między mężczyznami. Poza tym chłopak był za młody, aby cały dobytek mógł należeć wyłącznie do niego. Uznałam, że nie jest o wiele starszy ode mnie. 

     Laura śmiało przemaszerowała przez środek sali i opadła z wdziękiem na drewniane ławki, ustawione pod oknem, jakby robiła to codziennie. To tyle jeżeli kiedykolwiek chodziło o wstydliwość. Równie dobrze mogła wejść tu sama, a moje towarzystwo było jej zbędne. Jednak teraz było za późno, aby się wycofać. Chcąc nie chcąc poszłam w jej ślady, w myślach przeklinając samą siebie. 

- Cześć, jestem Mateusz. W czym mogę wam pomóc? - zapytał blondyn, wychodząc za lady i podchodząc do nas. Laura obdarzyła go kolejnym, uroczym uśmiechem i zalotnie zatrzepotała długimi, ciemnymi rzęsami. Głupia gówniara. 

- Poprosimy o dwie deski z butami oraz wiązaniami. O, i dwa kaski! - odezwała się, mrugając do mnie porozumiewawczo. Zrozumiałam, co dziewczynka zamierza, dopiero, gdy spytana przez Mateusza, grzecznie podałam numer swojego obuwia. Gdy chłopak oddalił się na zaplecze, by znaleźć odpowiedni ekwipunek, zwróciłam się w jej stronę.

- Oszalałaś? Ja nie jeżdżę! - syknęłam gniewnie. W głowie mi się nie mieściło, że kuzynka mogła wkręcić mnie w coś podobnego i to bez mojej wiedzy, a tym bardziej zgody. Złość buzowała w moich żyłach, domagając się wyzwolenia. Najchętniej nawrzeszczałabym na dziewczynę lub wytargała za te jasne kłaki, ale nie mogłam zrobić ani jednego, ani drugiego. Pozostawało mi jedynie mordować ją swoimi spojrzeniami.

- Jeździsz, tylko jeszcze o tym nie wiesz - zaśmiała się, znacząco poruszając brwiami. Jednak widząc moją pochmurną minę, westchnęła. - No daj spokój, trochę zabawy ci nie zaszkodzi. Nie możesz być całe życie taka poważna. Poza tym to ja płacę, więc co ci szkodzi? No chyba, że masz cykora? 

- Nie! Zupełnie nie o to chodzi, ale nigdy nie namówisz mnie, abym tak się wydurniała! Poza tym w domu czekają na mnie książki, na poniedziałek muszę nauczyć się mnóstwa tematów. - Za wszelką cenę starałam się znaleźć logiczne wytłumaczenie, które pozwoliłoby mi zrezygnować, nie stawiając mnie w roli tchórza. 

- Daj spokój, Asiu. Poradzisz sobie - zakończyła dyskusję dziewczynka, a chwilę potem wrócił do nas Mateusz, niosąc dwie pary ciężkich butów. 

     Nigdzie indziej nie odnajdywałem takiego spokoju, jak wysoko w górach. Wiele metrów nad poziomem morza nie docierały do mnie nawet najgorsze demony przeszłości, które na co dzień szeptały mi do ucha, wypominając wszystkie błędy i potknięcia. Poza głównym szlakiem byłem sam. Tylko tam dostawałem taką możliwość, nigdzie indziej. Bez ludzi i bez tej ich fałszywej szczerości. Cholernej obłudy. Idiotycznej delikatności. Pieprzonego poczucia winy. I po co to wszystko? Dlatego, że powiedziałem, coś niewłaściwego w nieodpowiedniej chwili? Żeby tylko jeden raz! Słowa miały wielką moc, a ja nigdy nie uważałem. Raniłem nimi ludzi i czułem się z tym świetnie. Wręcz doskonale! W końcu ktoś kiedyś też ze mnie zakpił. Mogłem śmiało robić to samo. Gdyby tylko to cholerne sumienie odpuściło, wreszcie zrozumiało, że do mnie nie dotrze żadne racjonalne tłumaczenie. Byłem złym człowiekiem i nie posiadałem swojej dobrej strony, do której mogłoby się odwołać czy kierować te wzruszające przemowy, nieustające błagania o poprawę. Ta wersja mnie przepadła, odeszła razem z Nią. I dobrze, nigdy Jej nie potrzebowałem.

     Sumienie było uparte, ale ja również mu nie ustępowałem. Odpłacałem pięknym za nadobne, aż w końcu znalazłem na nie właściwy sposób. Zgubiłem je w górach. Między trasami. Wysoko. Przynajmniej tak mi się wydawało. Mknąc wzdłuż stoku, zostawiałem za sobą wszystkie złe myśli. Bum. Nie ma jednej. Bum. Nie ma drugiej. Umykały z mojej głowy, jak śnieg bryzgający spod rozpędzonej deski. Nim zdążyły się pozbierać, ja byłem już przed nimi. Prześcigałem własne wspomnienia, zostawiając je daleko w tyle. Nie, nie zostawiałem. To było niewykonalne i dobrze o tym wiedziałem, ale mogłem chociaż sprawić, że mój mózg przestawiał się na całkiem inny tryb. Tryb sportowca, skupionego tylko na utrzymywaniu równowagi, omijaniu przeszkód czy czerpaniu radości z samej jazdy, z tego niewyobrażalnego pędu. Adrenalina całkiem uderzała mi do głowy, a podsycała ją świadomość, że upadek przy tej prędkości nie zakończyłby się tylko złamaniem ręki czy nogi. To było jak uzależnienie. Dlatego nie zwalniałem. Chciałem być szybszy nawet od własnego cienia, prześcignąć go i zgubić. Skupiłem się na tym, co przede mną, a wspomnienia niespodziewanie zaatakowały od tyłu. Znalazły otwartą furtkę i rzuciły się na mnie, kpiąc i szydząc. Siekały moje serce na tysiące drobnych kawałeczków, przypominając o tym, co było kiedyś. Zwolniłem. Pozwoliłem, aby dogoniły mnie wszystkie. Skoro zostałem odnaleziony nawet tutaj, już nigdzie nie osiągnąłbym spokoju. 

     Mogłem próbować uciekać dalej, miałem na to siłę, ale wiatr nadal przynosił do moich uszu jej kojący głos, którym tak cicho i zmysłowo wypowiadała moje imię - tylko ona robiła to w taki sposób, że nie miałem ochoty poprawiać, gdy używała jego pełnej, znienawidzonej przeze mnie formy. Owiewał moje ciało, przypominając niepewny dotyk jej drżących rąk. Jej pocałunki. Z utęsknieniem na nie czekałem, wracając z każdego zgrupowania. Właśnie u niej, nie u najbliższych przyjaciół, szukałem ukojenia po porażkach i z nią dzieliłem się radością po wszystkich zwycięstwach. W tamtym dniu też chciałem razem z nią świętować swój pierwszy, poważniejszy sukces. Byłem taki naiwny! Cieszyłem się, jak głupi z miejsca na pudle wywalczonego w OSCYP Snowboard Contes. W końcu są one uznawane za największe zawody w Polsce. Odbywały się, co roku w mojej rodzinnej miejscowości, ale dość długo nie mogłem się zdecydować na udział w kwalifikacjach. Wolałem doszlifować umiejętności, odkładając start na kolejny, przyszły rok. Robiłbym uniki pewnie jeszcze przez kilka lat, gdyby inicjatywy nie przejął Maniek, wciskając mi do ręki odpowiednie formularze. Po wielu kłótniach i negocjacjach je wypełniłem, choć nie liczyłem na zbyt wiele. Nigdy się nie spodziewałem, że może się to skończyć w tak cudowny sposób, zdobyciem drugiego miejsca. Debiutant! Drugie miejsce! Nie lada gratka dla takiego amatora, jakim wtedy byłem. W najśmielszych snach nie odważyłem się o tym nawet marzyć. Ba, nie wierzyłem w to przez cały przebieg konkursu. Obserwowałem poczynania starszych kolegów, zastanawiając się, jak bardzo się wygłupiłem swoim występem. Jednak, gdy ogłosili końcowe wyniki, oszalałem z radości. Panda i Maniek też szaleli. Słyszałem ich okrzyki euforii z daleka. Idioci. Moi idioci. To oni pierwsi dobiegli do mnie ze swoimi gratulacjami. Później przyjmowałem jeszcze wiele, innych słów uznania, nie rozróżniając za bardzo osób, które je wypowiadały. W tamtym momencie ktoś mógłby proponować mi kontrakt, a ja i tak bym go olał. Szczęście mnie otumaniło. Jednak resztkami myśli byłem przy Niej, bo wtedy tak naprawdę chciałem być tylko z nią. Szukałem jej wzrokiem wśród tłumów gapiów i reporterów. Nadaremnie, jak dowiedziałem się potem. Miała przyjść, ale nie przyszła. Nie kibicowała. Nie trzymała kciuków. Nie rzuciła mi się na szyję, jak dziewczyny innych zawodników. Gdy ja walczyłem, ona pieprzyła się z innym. Wyznała mi to prosto w oczy, kiedy następnego dnia spytałem o powód nieobecności. Nie czuła skrępowania czy poczucia winy. Widziałem, że dobrze się bawiła, uświadamiając mi, że między nami to już koniec. Śmiała się, widząc niedowierzanie i idiotyczne cierpienie, które zamigotało w moich oczach. 

     Zatrzymałem się gwałtownie, wyrzucając z głowy tamte raniące wspomnienia. Nie chciałem do tego wracać, jednak było za późno. One i tak zrobiły już swoje. Miękko opadłem na świeży, jeszcze nie do końca wyjeżdżony śnieg i ukryłem twarz w dłoniach. Nie mogłem jechać dalej, kiedy całe moje ciało drżało z tłumionych emocji. Musiałem się ich pozbyć, najlepiej wyżywając się na przypadkowej osobie, jak robiłem to niezmiennie od dwóch lat.