15. Trudne wybory

     Nikomu nie powiedział o propozycji matki. Choć kusiło go wielokrotnie, aby poruszyć ten temat w rozmowie z przyjaciółmi lub Asią, wytrwale milczał, obawiając się, że poczują się oni zranieni samą świadomością, że podobny wybór wywołał w nim tyle wątpliwości. Przecież odpowiedź była banalnie prosta, wręcz sama nasuwała się na myśl. Czemu nie chciał przyjąć ją od razu za pewniaka? Odmowa nie wymagała głębszej analizy, ale on i tak się wahał. Zastanawiał się, czy podjął właściwą decyzję. A może jednak popełnił błąd, nie wykorzystując szansy, którą niespodziewany sprzymierzeniec wepchnął siłą w jego dłonie? Nie wiedział. Nie był pewien zbyt wielu rzeczy, a to tylko utrzymywało go w przekonaniu, że nie powinien nic mówić swoim bliskim. Po co, narażać się na ich gniew i niezrozumienie, skoro obawy, obecnie całkiem realne, w krótkim czasie mogły okazać się absolutnie niezasadne? Taki tok rozumowania odrobinę go uspokoił, choć jednocześnie czuł, że być może znowu igra z losem, który już wielokrotnie karał go za nieszczerość. Mimo to nie potrafił zdobyć się na wyznanie prawdy. Wydawało mu się to po części nieistotne, skoro na wstępie odrzucił ofertę rodzicielki, nie decydując się na wyjazd z Polski. Nie mógłby tak po prostu zostawić swojego życia w Białce, bo zbyt dużo ono dla niego znaczyło.
      Alek wiedział o tym i odczuwał całym sercem, a mimo to wewnętrzne rozterki nie dawały mu spokoju. Z każdym, kolejnym dniem, który przybliżał go do terminu ustanowionego przez jego matkę jako ten ostateczny, czuł się coraz gorzej. Ukrywał swoje uczucia, jak potrafił najlepiej, zajmując czas nieistotnymi sprawami, ale to nie było dobre rozwiązanie. Co prawda, w dzień skutecznie zapychał myśli milionem innych tematów, lecz na nocne rozmyślania nie mógł odnaleźć prawidłowego sposobu. Długie godziny, które spędzał leżąc na łóżku, czekając na sen były najgorszą z możliwych kar, przyznawanych za niezdecydowanie. Jednak to wcale nie znaczyło, że było tak zawsze i że wieczorna zaduma nie odnajdywała go wcześniej. Podczas dnia ciężej było jej się przebić, ale kiedy już ta sztuka kończyła się dla niej sukcesem, to stawała się ona jeszcze bardziej nieznośna. Całą swoją siłą nakierowywała jego myśli na temat wyjazdu, blokując dostęp zewnętrznym bodźcom. Czasami udawało jej się to lepiej, czasami gorzej. Niekiedy bodziec okazywał się dla niej zbyt silny. Tak jak teraz.
- Wysłała ci jakieś niecenzuralne fotki? - Głos Pandy przywołał go do rzeczywistości, ale sens wypowiedzianych słów był tak absurdalny, że Alek nie wiedział, co powinien odpowiedzieć na to pytanie. Spojrzał na przyjaciela ze zdumieniem, a Grzesiek parsknął śmiechem, widząc zagubioną minę kumpla. - No co? Od kilkunastu minut mówię do ciebie, a ty tylko wlepiasz maślany wzrok w ten telefon i szczerzysz się, jak wariat. Jeżeli to nie Aśka, to nie wiem, co innego mogłoby ci tak zawrócić w tej łepetynie.
     Nie zdawał sobie sprawy, że się uśmiecha. Gdy tylko Panda mu to wypomniał, natychmiast się opamiętał  - schował urządzenie do kieszeni spodni, wzruszył ramionami i przybrał wyuczony, obojętny wyraz twarzy, który całkowicie przeczył radości, jaką odczuwał, mając do czynienia z Asią. Nawet głupia wiadomość tekstowa, wysłana przez dziewczynę w pośpiechu, była dla niego niezwykle ważna. Oznaczała, że wszystko to, co zaczynało się między nimi rodzić, było rzeczywiste, dalece odbiegające zwykłej fikcji, na którą powoływał się jego wewnętrzny, złośliwy głosik. Nie miał on racji. Wszystko, co połączyło Alka z Asią kilka dni, a może nawet i tygodni wcześniej, stawało się coraz silniejsze. Co prawda, nie było to uczucie galopujące w zawrotnym tempie - wszystko, nie licząc ich pierwszego pocałunku, będącego w dużej mierze skutkiem zwykłego impulsu, rozwijało się niespiesznie, tak jak powinno. Oboje stawali się sobie bliżsi z dnia na dzień, a to tylko przekonywało Aleksandra, że absolutnie nie powinien wyjeżdżać. Postępując odwrotnie zniszczyłby wszystko, co udało mu się osiągnąć do tej pory w kontaktach z dziewczyną, a tego by nie zniósł.
 - I znowu to robisz - westchnął ciężko Panda. Ostentacyjnie przewrócił oczami, nie starając kryć się z własnym zniecierpliwieniem. Był odrobinę zły, bo Alek go ignorował, ale jednocześnie cieszył się, że kumpel na nowo potrafił się zakochać. Po ostatnich dwóch latach, Grzesiek zaczynał pomału tracić nadzieję, że ktokolwiek zdoła jeszcze kiedyś rozgrzać serce jego przyjaciela, a jednocześnie wiedział, że Aleksander, jak nikt inny potrzebuje miłości. Wiara chłopaka w istnienie tego uczucia została bowiem okrutnie zachwiana. Zresztą, cholernie skutecznie. Panda czuł się tym zaniepokojony i zamartwiał się przyszłością młodego Kamińskiego. Bo przecież każdy w życiu potrzebuje pewnej dawki bliskości od drugiego człowieka. Jej brak mógłby mieć katastrofalne skutki dla ludzkiej psychiki, ale Aleksander zdawał się nie być tego świadomym. Odrzucał tą prostą informację, że ludzie nie zostali stworzeni do funkcjonowania w samotności. On również nie. Dlatego obecność Asi w życiu Alka była niezwykle potrzebna, choć sam Panda nie bardzo ufał dziewczynie. Doskonale widział, jak pogrywa ona z Mańkiem i wcale mu się to nie podobało. Może robiła to całkiem nieświadomie, ale według Grześka postąpiła o krok albo dwa za daleko w tych czysto przyjacielskich relacjach. Bał się, że Alek może tego nie zrozumieć, źle odebrać i znowu poczuć się zraniony. Tego błędu może już nigdy nie udałoby się naprawić. Mimo to Panda z nikim nie podzielił się swoimi obawami. Dalej stwarzał pozory, choć może i powinien zareagować, sam wziąć niektóre sprawy we własne ręce. Jednak o dużo łatwiej było po prostu uśmiechać się, żartować niż zdobyć się na jakąś poważniejszą rozmowę z jedną albo z drugą stroną. Chłopak czuł, że popełnia błąd, ale jedynie wykrzyknął: - No nie wierzę! Dziewczyna zepsuła mi kumpla! Żądam natychmiastowej rekompensaty!
     Liczył na to, że Alek się uśmiechnie i w ten sposób rozwieje, choć odrobinę jego obaw. Kiedy jednak Aleksander nie zareagował, Grzesiek natychmiast spoważniał, porzucając swój lekki ton. Spojrzał na przyjaciela z niezwykłą uwagą, ale gdy nie zaskarbił sobie odpowiedniej dawki uwagi, jęknął rozczarowany.
 - Alek, poważnie, co się dzieje? - Chciał wiedzieć. - Jesteś tak daleko myślami, że nawet wielki statek kosmiczny mógłby wylądować ci przed nosem, a ty i tak byś go nie zauważył. Wiem, że skoro zdjęli ci wczoraj gips, to już myślisz o śmiganiu na desce, ale mógłbyś chociaż poczekać na śnieg. Chyba, że tutaj wcale nie chodzi o snowboard... Mam rację?
     Oczywiście, że miał. Co prawda, Alek faktycznie cieszył się, że zniknął ciężar przytrzymujący go przy ziemi i uniemożliwiający ucieczkę w góry, z dala od wszelkich głębszych przemyśleń, ale to nie był główny powód takiego zachowania. On sam wcale nie planował jeszcze nowych ewolucji na desce. W tym wypadku, to Panda pozostawał nieomylny, a snowboard schodził trochę na dalszy plan. Tylko jak mógł wytłumaczyć to Grześkowi? Grzesiowi, który i tak już mnóstwa rzeczy domyślił się sam, a reszta pozostawała tylko kwestią czasu. Jednak nie mógł dłużej skrywać przed przyjacielem tak ważnych informacji, nie powinien podejmować żadnych decyzji w ukryciu przed najlepszymi przyjaciółmi.
     Aleksander wytrzymał błagalne spojrzenie kumpla z niewzruszoną miną, a potem westchnął ciężko, jakby wciąż nie wierzył, że się na to zdecydował, po czym powiedział Grześkowi wszystko. Zdradził Pandzie wszelkie tajemnice, które zataił przed Asią oraz Mateuszem. Opowiedział mu o wszystkim i w jakimś stopniu poczuł się znacznie lepiej. Tak jakby ktoś zdjął z niego niewyobrażalny ciężar. Nie cały, ale jego znaczą część. Poza tym liczył, że Grzegorz utwierdzi go w przekonaniu, że postępuje słusznie, a jego dalsze zgłębianie tematu jest zupełnie bezcelowe. Jednak wybrał chyba nie tego przyjaciela, którego powinien, bo Panda jedynie zmieszał się, wzruszył ramionami i spojrzał na Alka z przepraszającą miną.
- No to grubo, stary. Serio, nie chciałbym być teraz na twoim miejscu - wyznał, ale chyba sam zrozumiał, że to w żaden sposób nie pomoże Alkowi, bo rozłożył bezradnie dłonie. - Eh, widzisz? Właśnie teraz przydałby się Maniek. On potrafi lepiej doradzać. Pewnie powiedziałby coś sensownego, pomógłby ci.
- Pandzia, ale pytam ciebie - naciskał dalej Alek - co ty byś zrobił, gdybyś musiał podjąć taką decyzję? Wyobraź to sobie.
- Zabrałbym Aśkę i wyjechał. Uciekł w cholerę do lepszego świata!
- Naprawdę? - spytał Aleksander, unosząc w górę jasne brwi w wyrazie zdumienia. Takie słowa nie pasowały do Grześka, ale kumpel nie wyglądał, jakby żartował.
- Nie wiem, Alek. Może... Może naprawdę nie byłby to taki zły pomysł? Tak po prostu wyjechać? Nie na zawsze. Na trochę. Będziesz mógł się przekonać czy jest ci tam lepiej. Jeżeli nie, to zawsze możesz wrócić. Przyjmiemy cię z otwartymi ramionami, a ty nie przegapisz szansy swojego życia, jeśli ten wyjazd miałby się nią właśnie okazać. Z drugiej strony, nie chcę, żebyś nas opuszczał. Cholernie tego nie chcę, a ty doskonale zdajesz sobie z tego sprawę. Jesteś moim najlepszym przyjacielem, znamy się od dziecka, ale wiem, że nie mogę cię tak po prostu zatrzymać ze względu na mnie czy Mańka. To byłoby nie fair. Zwłaszcza, że każdej, innej osobie od razu doradziłbym, aby skorzystała z okazji, bo taka nie trafia się na co dzień. O czym, pewnie też dobrze wiesz.
- Ojciec całkiem się załamie - westchnął Alek, rozmyślając nad słowami Pandy. Wydawały mu się one słuszne, ale wybór przez to nie stawał się wcale łatwiejszy. Nawet więcej, chłopakowi coraz ciężej było podjąć jakąkolwiek decyzję, a nowe wątpliwości wciąż wciskały mu się do głowy, próbując jeszcze bardziej namieszać. - Nie wyobrażam sobie momentu, w którym miałbym stanąć przed nim i powiedzieć mu, że zostawiam go samego i przeprowadzam się do mamy. Nie mógłbym tego zrobić, Pandzia. To by go zniszczyło.
- Twój ojciec może bywa nieco porywczy, ale wygląda na rozsądnego człowieka. Myślę, że zrozumie wszystko i wytrzyma to. A ty nie możesz wiecznie przejmować się zdaniem innych - wytłumaczył Grzegorz, choć widać było, że dla niego jest to zdecydowanie trudniejsze. W końcu proponował przyjacielowi, aby wyjechał i odciął się od nich na jakiś czas. To nie mogło dobrze wpłynąć na łączącą ich relację. - Pora, żebyś pomyślał trochę o sobie, o swojej przyszłości.
- Ale Asia... - Próbował dalej Aleksander nieprzekonanym tonem. Panda natomiast był bardzo pewny swego odnośnie tej kwestii.
- Mówiłem już, zabierz ją ze sobą - stwierdził po prostu, jakby to była najoczywistsza rzecz na świecie.
- Nie mogę, nie teraz. - Alek powoli pokręcił głową, niby wykluczając taką możliwość, a jednocześnie wciąż ją analizując. - Asia zaczyna za miesiąc pisać maturę. Poza tym, serio myślisz, że jej rodzice by na to pozwolili?
- Proszę cię! - żachnął się Panda, lekceważąco wymachując ręką, a na jego twarzy pojawił się figlarny uśmiech. - Nie zapominaj, że dziewczyna jest już pełnoletnia. Prawnie może decydować sama o sobie i robić wiele innych rzeczy, o ile wiesz, co mam na myśli.
- Panda!
- No już, nie oburzaj się tak. Tylko żartowałem - wyjaśnił i zamyślił się na krótki moment. - Wiem! Wyjedź sam, a ją zaproś do siebie na wakacje. Miesiąc jakoś wytrzymacie bez siebie, a potem możecie już bez przeszkód być razem. Jeżeli wyjazd okaże się klapą, po prostu wspólnie wrócicie do Polski, a jeżeli będziesz czuł się tam szczęśliwszy... Cóż, we dwójkę podejmiecie jakąś decyzję. Zaproponuj matce taki układ. Powiedz, że przystaniesz na jej propozycję, ale z własnymi warunkami. Że to nie będzie na zawsze, ale na próbę.
     Ten plan był dziwny. Dziwny i bardzo awaryjny, o czym Alek doskonale wiedział. Jednak nie mógł tak po prostu zlekceważyć możliwości, którą podsunął mu przyjaciel. Aleksander chciał dopytać Grześka o szczegóły tego pomysłu, ale w tym samym momencie ktoś cicho zapukał do drzwi i po chwili do pokoju Pandy wślizgnął się Mateusz. Chłopak stanął w progu, zmierzył swoich przyjaciół oceniającym spojrzeniem i nieco zmarszczył brwi, zastanawiając się, dlaczego tak nagle urwali rozmowę, której szczątki słyszał pokonując przestrzeń korytarza.
- Co robicie? - spytał ostrożnie. Relacje między nim a Grześkiem wciąż nie wróciły do swojego poprzedniego stanu po ostatniej kłótni, ale byli na jak najlepszej drodze, aby to naprawić. Alek to widział i cieszył się, że Panda przestał się obrażać na Mańka, zdawałoby się, że bez powodu. Nie miał on nic do zarzucenia starszemu koledze. Tym razem to postawa Mateusza bardziej go niepokoiła. Od jakiegoś czasu chłopak odsunął się od nich, stał się małomówny, starał się nie narażać na bezpośredni kontakt wzrokowy i robił uniki przed odpowiedzią na niektóre pytania. Ukrywał coś, a Alek bardzo chciał się dowiedzieć, co to za sekret. Jednak nie pytał ani nie drążył w poszukiwaniu rozwiązania tej zagadki. Mateusz sam powinien zdobyć się na szczerość, a nie zostać do niej przymuszony.
- Nic, gadamy o twojej paskudnej, zarozumiałej gębie - zaśmiał się Panda, ale widząc, że Mati wcale się nie uśmiechnął, westchnął przeciągle i wskazał na Alka. - A tak na poważnie to nasz mały chłopiec wreszcie dorasta i zastanawia się nad przeprowadzką. Nie może tylko sobie wybaczyć, że w takim wypadku zostawiłby nas całkiem samych.
     Maniek spojrzał na Aleksandra pytającym wzrokiem, a Alek chcąc nie chcąc jeszcze raz powtórzył całą historię. Mateusz usiadł na fotelu naprzeciwko przyjaciela i słuchał uważnie, a gdy kumpel skończył mówić, nie miał żadnej wątpliwości, co odpowiedzieć.
- Wyjedź - rzucił bez zastanowienia. Gwałtownie, prawie agresywnie. Mati sam poczuł się zaskoczony własnym tonem. Nigdy go nie używał, a przynajmniej nie w stosunku do przyjaciół. Dlatego też nie zdziwił się pytającym spojrzeniem Alka. Spojrzeniem, w którym przyjaciel zawarł mnóstwo wyrzutów i oskarżeń. Pod jego natężeniem Maniek szybko wychwycił swój błąd, ale nie zamierzał się do niego przyznawać. Zmieszał się odrobinę, próbując wymyślić odpowiednie wytłumaczenie swojego zachowania.
     Aleksander poczuł się nieco zawiedziony, gdyż spodziewał się, że przyjaciele będą trochę dłużej o niego walczyć i próbować zatrzymać w Polsce. Tymczasem oboje zgodnie doradzali mu wyjazd. O ile, w przypadku Pandy, chłopak rozumiał tok jego rozumowania i to do niego przemawiało, to reakcja Mańka wprowadziła go w osłupienie. Alek spojrzał w oczy przyjaciela, doszukując się przyczyn takiego zachowania, ale Mati wytrwale unikał jego wzroku, wykazując nagłe zainteresowanie fakturą paneli pokrywających podłogę pokoju.
- Rozwiniesz swoją myśl, Maniuś? - spytał Alek, próbując zwrócić na siebie uwagę przyjaciela. Niezbyt skutecznie. Mati wciąż unikał jego wzroku, ale przestał chociaż wiercić się niespokojnie.
- Chciałem powiedzieć, że ja bym wyjechał - wymamrotał w końcu Mateusz. - No bo co? Nieczęsto zdarza się taka sytuacja, a propozycja twojej matki jest naprawdę dobra. Poza tym, nasza przyjaźń nie skończy się tak po prostu wraz z twoim wyjazdem. Austria naprawdę nie jest daleko i nie jest odcięta od świata. Będziemy cię odwiedzać, ty czasami pewnie też zatęsknisz...
- Przyjaźń na odległość? - spytał z powątpiewaniem Alek.
- Skoro nie ma innej możliwości? - Maniek nie miał takich dylematów.
- Jest - uparł się Aleksander. - Po prostu nie wyjadę.
- Ale wtedy będziesz sobie to wypominał i żałował - przypomniał Mateusz, zdobywając się na odwzajemnienie spojrzenia kumpla. Widział w oczach Alka wewnętrzne rozbicie, a to wcale nie sprawiało, że poczuł się lepiej. Zdawał sobie sprawę, dlaczego wyskoczył z tą propozycją i to go przerażało. Był przestraszony własnym egoizmem, a może nawet naiwnością. Przecież wiadomym było, iż Asia nie zrezygnuje z Alka tylko dlatego, że nie ma go w pobliżu. Chłopak wcale się tym nie łudził, ale nie mógł też sprawić, że nagle przestanie odczuwać tą wielką złość na widok swojego, niegdyś najlepszego przyjaciela. Chociaż było to irracjonalne, Maniek pragnął, aby Alek zniknął z jego życia. I nienawidził samego siebie za te myśli.
- To co? Mam jej tak po prostu wybaczyć? Te wszystkie lata, gdy nawet nie wiedziałem, czy ona nadal żyje. Ten brak informacji... - Alek pokręcił głową, nie potrafiąc sobie tego wyobrazić. Kochał matkę, ale wciąż czuł do niej urazę. I to urazę tak żywą, że nie spodziewał się, że szybko zostanie ona przegoniona w cień.
- Myślę, że tak po prostu się nie da - oznajmił Mati. - Ale możesz dać jej szansę.

     Czuła się źle okłamując Alka. Bo tak to właśnie traktowała - nie jako nieszczerość, ale jako zwyczajne kłamstwo. Kłamstwo, które wymusił na niej najlepszy przyjaciel. Zupełnie nie potrafiła tego zrozumieć. Do tej pory wydawało jej się, że może utrzymać obu chłopców przy sobie, nie niszcząc niczego w ich relacjach. Teraz, im dłużej się nad tym zastanawiała, tym idiotyczniejsze wydawały jej się te plany. Była głupia, jeżeli łudziła się nadzieją, że wszystko jakoś samo się ułoży. Niezwykle naiwna, skoro wierzyła, iż Maniek sam zrozumie, że nie zajmie w jej sercu miejsca innego niż przyjaciel. Sama była sobie winna. Dużo wcześniej powinna o tym pomyśleć, a może udałoby się nie dopuścić do podobnej sytuacji. Gdyby ustaliła jakieś granice tej znajomości, do żadnego pocałunku by nie doszło. Maniek by cierpiał, ale w końcu by mu to przeszło. Pozostając bierną, zniszczyła wszystko. Chciało jej się płakać z bezradności, ale nie zrobiła tego. Nie mogła już niczego zmienić, a łzy nic by w tym wypadku nie pomogły.
     Musiała poprosić kogoś o pomoc. Kogoś, kto zawsze ją wspierał i służył dobrym słowem. Dziewczyna otworzyła laptopa z nadzieją, że zastanie Luizę na czacie. Potrzebowała porady, a przede wszystkim obecności rudowłosej w swoim życiu. Na to drugie niestety nie mogła liczyć. Musiała wystarczyć jej tylko rozmowa. Na szczęście Lusia była dostępna, więc Asia bez zastanowienie wybrała opcję wideo-rozmowy. Nie musiała czekać długo, aż przyjaciółka zdecyduje się odebrać przychodzące połączenie. Chwilę potem Joasia widziała już przed sobą znajomą twarz, za którą tak bardzo tęskniła.
- Kogo moje piękne oczy widzą - zaszczebiotała Lusia, uśmiechając się tym zaraźliwym uśmiechem. Asia nie potrafiła się powstrzymać i odwzajemniła ten gest. Jednak Luiza szybko spostrzegła, że przyjaciółka udaje i nie jest z nią zupełnie szczera, a to spowodowało, że rudowłosa przyjęła poważny wyraz twarzy, jakby domyślając się, że Joasia nie dzwoni tym razem tak zupełnie bez powodu. - No nie! Mów, coś ty znowu zrobiła.
- Namieszałam, Lusia - przyznała Asia, przecierając oczy ze zmęczenia. Ostatnio w ogóle nie potrafiła przespać spokojnie całej nocy. Koszmary podyktowane przez wyrzuty sumienia spędzały jej sen w powiek, nie pozwalając odpocząć. - Nawet nie wiesz, jak bardzo.
     Przyznała się do wszystkiego. Opowiedziała przyjaciółce, jak to z tą znajomością z Mańkiem i Alkiem było. Powiedziała o pocałunku: jednym i drugim. O rozmowie z Mateuszem, o jego okrutnym zachowaniu, o własnej naiwności. Rudowłosa słuchała tego uważnie, nie przerywając ani razu.
- Powiedz mu - poradziła w końcu, gdy Asia zamilkła, kończąc swoją opowieść. - Lepiej, żeby usłyszał to od ciebie niż od kogoś innego, nawet jeżeli tym kimś miałyby być Mateusz.
- Myślisz, że on byłby w stanie to zrobić? Powiedziałby Alkowi wszystko?
- Ze zwykłej złośliwości? Pewnie nie. Ale on jest o ciebie zazdrosny, Asiu, a takie rzeczy nie bada się zwykłą logiką. Mati może zrobić to zupełnie nieświadomie, w przypływie złości. Tylko że wtedy to już nie będzie takie łatwe do naprawienia. Alek całkiem straci do ciebie zaufanie, a przecież wiesz, jaki on jest. Nieufny, niczym kocurek. Jeżeli raz go skrzywdzisz, to już nigdy tego nie nadrobisz. Dobrze ci radzę, przemyśl to.
- Nie wiem, jak miałabym mu to powiedzieć - jęknęła Asia, zakrywając twarz dłońmi. Lusia patrzyła na nią ze współczuciem. Jednak przyjaciółka sama nawarzyła tego piwa i sama musiała je wypić. Przecież ona wyraźnie ją ostrzegała, że ciągnąc znajomość z Mateuszem, może dojść do jakiegoś nieszczęścia. Asia to zignorowała. Była ślepa na to, co ją otaczało, gdy wszystko układało się po jej myśli. Miała przyjaciela, a w dodatku powoli uświadamiała się o własnych uczuciach względem Alka. Tylko że Mateusz nigdy nie był jej przyjacielem. On od początku dopatrywał się w tej znajomości czegoś więcej, co Luiza błyskawicznie wychwyciła. Asia niestety już nie. Nie była ona zbyt dobrym obserwatorem, a jej doświadczenie dotyczące życiu w związkach również zbliżone były zeru. Alek stanowił pierwszą miłość dziewczyny, a to niczego nie ułatwiało.
- Dasz radę, mała. - Luiza uśmiechnęła się pokrzepiająco, choć sama nie była pewna, jak na miejscu Joasi rozwiązałaby tą sprawę. Niby doradzała jej przyznanie się do wszystkiego, ale prawda mogła okazać się równie niszczycielska, co kłamstwo. Lusia nie znała zbyt dobrze Alka, lecz czuła podskórnie, że nie zareaguje on dobrze na podobną wiadomość, niezależnie od motywów, jakimi kierował się Mati całując Asię ani ona dopuszczając do podobnej sytuacji. Jednak zasługiwał on na szczerość, innej możliwości nie było. - Po prostu poczekaj na dobry moment.