28. Poobijane anioły czuwają...

Kiedy Asia nie wracała zbyt długo do hotelu, Maniek postanowił po nią pójść i zamierzał dopilnować, żeby tym razem spełniła daną mu obietnicę - nawet jeżeli miałoby się to wiązać z wywleczeniem jej na zewnątrz siłą. Dziewczyna w pewnym stopniu straciła jego zaufanie, a tym samym nie pozostawiła mu wyboru. Nie mógł dopuścić do tego, aby i jej stało się coś złego. Troska o Joasię była jedynym powodem, który zmusił go do opuszczenia ciepłego, niezwykle wygodnego łóżka i wyruszenia w ciemną noc na poszukiwania, pomimo okropnego zmęczenia. Maniek był rozdrażniony lekkomyślnością przyjaciółki, ale przecież dał słowo Alkowi, że się nią zajmie i chociaż sam zainteresowany nie mógł tego usłyszeć, to dla Mateusza spełnienie obietnicy stanowiło punkt honoru. Bądź, co bądź nie chodziło tu już o miłość, bo bzdurne uczucie wyparowało z jego głowy oraz serca, gdy tylko zobaczył zakrwawionego Aleksandra ulokowanego na noszach transportowanych przez ratowników górskich. Ten widok go otrzeźwił i ustawił priorytety we właściwej kolejności. Przecież od początku chodziło tylko o idiotyczne urojenie, które w tak poważnym splocie wydarzeń posłusznie umilkło, odnajdując swoje prawidłowe miejsce. Wyewoluowało, zmieniając się w zlepek niegroźnych emocji, jakimi od początku dobry przyjaciel powinien darzyć dziewczynę kumpla. Dotarło to do Mateusza, jednak trochę zbyt późno. Bo wszystko było niby w porządku, a jednak daleko odbiegało od normy. Brakowało Alka. Dawnego Aleksandra, który obraziłby się, gdyby odkrył prawdę, ale po chwili znowu zrobiłby wiele, aby wszystko wróciło do normalności. Na to jednak nikt nie miał wpływu. Życie trwało dalej, biegło swoim stałym rytmem, za którym nie wszyscy nadążali. Niektórzy się gubili i nawet nie próbowali się na nowo odnaleźć, inni wciąż walczyli. Rezygnacja była czymś łatwym, nie wymagała wysiłku, a Alek najwyraźniej nie miał siły, aby jeszcze raz zawalczyć o samego siebie. Na to wskazywała bierność, jaką odpowiadał na stosowane leczenie i czym odbierał nadzieję swoim bliskim. Rodzina oraz przyjaciele jednak wiernie trwali przy jego łóżku, czasem kosztem własnego zdrowia. Im bardziej zależało im na chłopaku, tym mniej troszczyli się o samych siebie.

Mateusz do szpitala dotarł dość szybko, a jeszcze mniej czasu potrzebował na odnalezienie Joasi. Doskonale wiedział, gdzie ją zastanie i nie pomylił się w swoich przypuszczeniach. Dziewczyna siedziała sama w poczekalni, nieopodal oddziału intensywnej terapii i wyglądała na potwornie zmęczoną. 

- Co ja mam z tobą zrobić? - spytał, siadając obok niej. Asia nie odpowiedziała od razu. Milczała, zmagając się z zawrotami głowy i silnymi mdłościami. Dopiero zaniepokojone spojrzenie, którym obdarzył ją przyjaciel, wymusiło na niej reakcję. Uśmiechnęła się delikatnie, aby go uspokoić i wzruszyła lekceważąco ramionami, próbując oszukać samą siebie. Jednak nie było dobrze, a ona doskonale o tym wiedziała. Mateusz również nie dał się nabrać, o czym świadczył jego karcący wzrok, którym ją uraczył.

- Nie czuję się najlepiej, Maniuś - wyznała w końcu, wzbudzając tym samym w chłopaku czujność. Mateusz od razu dostrzegł okropną bladość skóry przyjaciółki, ale to, że ona sama przyznała się do własnej słabości, a nie jak do tej pory szła w zaparte, było dla niego szokujące oraz wzbudzało pewnego rodzaju niepokój. - Szczerze powiedziawszy, mam wrażenie, jakbym dopiero co opuściła wagonik kolejki górskiej. Jeżeli teraz każesz mi samodzielnie wstać, to obiecuję ci, że będziesz musiał zbierać mnie z podłogi. 

- Mówiłem, że powinnaś pójść ze mną i odpocząć. Nigdy nie słuchasz - warknął, ale widząc jej udręczoną minę, momentalnie złagodniał. - No chodź, pomogę ci dostać się do hotelu, a potem wrócę i sprawdzę, co z Alkiem.

Mati przytrzymał ją, gdy chwiejnie wstała z krzesełka i spełnił swoją obietnicę. Gdy tylko ulokował Asię w bezpiecznym, hotelowym pokoju oraz kilkakrotnie upewnił się, że niczego nie potrzebuje ani czy nie chce skorzystać z opieki lekarza, natychmiast wrócił do szpitala, aby dowiedzieć się czegoś nowego na temat kumpla. Martwił się stanem zdrowia przyjaciółki, ale Joasia bardziej przejmowała się Alkiem i zależało jej tylko na informacjach o nim. Kiedy Mateusz obiecał, że zadzwoni do niej, gdy tylko dowie się czegoś nowego, natychmiast się uspokoiła. Dziewczyna była mu niezmiernie wdzięczna za wszystko, co dla niej robi. Nie była wręcz pewna czy uda się jej kiedykolwiek odwdzięczyć za okazaną pomoc, a dawne przewinienia, które ciążyły na sumieniu Mańka, odeszły w zapomnienie. Zastanawiała się nad tym, siedząc samotnie w hotelowym pokoju. Rozkoszowała się ciszą, która wcale nie została jej podarowana na dłużej. Nie minęło nawet kilkanaście minut odkąd Mateusz zostawił ją samą, a jego miejsce niemal natychmiast zajął Panda. Chłopak zapukał do drzwi i, nie czekając na zaproszenie, nieśmiało wślizgnął się do środka. Nie podszedł bliżej, po prostu stanął przy ścianie, jakby zastanawiając się, czy na pewno jest mile widziany w tym miejscu.

- Jak on się czuje? - spytał cicho, a Joasia zerknęła na niego ze zdziwieniem. W całym tym zamieszaniu nawet nie odczuła nieobecności Grześka. Dopiero teraz powoli uświadamiała sobie, że faktycznie nie widziała przyjaciela już od jakiegoś czasu, a przecież przesiadywała w szpitalu większość dni, czasami nawet nocy. Chłopak najwyraźniej zaprzestał odwiedzin kumpla. Joasia nie rozumiała tego, ale była zbyt zmęczona, aby dociekać powodów podobnego zachowania.

- Przecież wiesz - mruknęła, wzruszając ramionami. - Prawda? Podobno to twój najlepszy kumpel. Sam fakt waszej przyjaźni powinien cię do czegoś zobowiązywać!

Dziewczyna spojrzała na niego ostro, a on skulił się pod tym niemym oskarżeniem. Asia poczuła nagle potworną złość, nie do końca irracjonalną. Panda w końcu nie zrobił nic złego, a ona wściekała się na niego zupełnie bez powodu. Zupełnie nie pojmowała własnych reakcji.

- Przepraszam - szepnął i już miał zamiar wyjść, ale Joasia go powstrzymała. Poprosiła, aby się zatrzymał, a on mimowolnie to zrobił. Dopiero w świetle nocnej lampki zobaczyła, jak bardzo chłopak zmizerniał. To już nie był Panda, którego poznała w Polsce. Ten nowy Grzesiek schudł, a podkrążone oczy, które zawsze stanowiły jego cechę charakterystyczną, pociemniały jeszcze bardziej. Uśmiech, który był niemal przyczepiony do ust chłopaka, znikł, a na jego miejsce wskoczyła jego mizerna parodia. Stan zdrowia Alka miał również ogromny wpływ na Grzegorza, co nie wszyscy od początku dostrzegli. 

- Nie, Pandzia, to ja przepraszam. Po prostu to wszystko mnie przerasta. Nie rozumiem, dlaczego on wciąż się nie budzi. W końcu minęło już trochę czasu, a nic się nie dzieje. Ciągle słyszę to samo, żadnych zmian.

- To jeszcze o niczym nie świadczy, Asiu. Czasami brak wiadomości, to dobra wiadomość. Alek jest pod doskonałą opiekę. Zapewniam cię, że lepszej nie doświadczyłby nigdzie indziej. Tutejsi lekarze to fachowcy i dobrze wiedzą, co robić.
- Ja to wszystko wiem. Po prostu tak strasznie się boję, Pandzia. Co jeżeli on się już nie obudzi? Jeśli na zawsze pozostanie w tym stanie albo umrze? Nasza rozmowa przed jego wypadkiem była potworną kłótnią. Nie chcę, żeby była tą ostatnią. Naprawdę nie chcę, aby odszedł, myśląc, że uważałam te wszystkie brednie za prawdziwe.
         Panda przyglądał się dziewczynie, nie potrafiąc znaleźć słów pocieszenia. Nie wiedział, jak się zachować, słysząc tak szczere i bolesne wyznanie. To Mateusz był od pocieszania i od znajdowania mądrych oraz uspokajających słów. Panda zajmował się rozbawianiem przyjaciół. Teraz jednak śmiech nie załagodziłby tego bólu. Grzesiu dobrze o tym wiedział. Pragnął jedynie, aby ta dwójka dostała chociaż jeszcze jedną szansę na wytłumaczenie sobie wszystkiego. Jedną. Jedyną. Chociażby ostatnią. Oddałby za to wiele.
- Asiu, jeszcze zdążysz mu to wszystko powiedzieć. Zobaczysz, wszystko jakoś się ułoży... - Nie dokończył swojej myśli, tego obłudnego kłamstwa, w które już sam przestał dawno wierzyć. Zanim wypowiedział to zdanie do końca, rozdzwonił się telefon dziewczyny. Joasia zerknęła na wyświetlacz, a na jej twarzy wykwitł brak zrozumienia.

- To Maniek. - Grzesiek w ciszy obserwował, jak przyjaciółka odbiera telefon i wysłuchuje tego, co miał jej do powiedzenia Mateusz. Panda bez trudu dostrzegł moment, w którym mina dziewczyny uległa zmianie. Gdy w jej oczach zabłysły łzy i zaczęły spływać po bladych policzkach, jego serce na chwilę zgubiło swój rytm. Przez sekundę poczuł, że traci grunt pod nogami i musiał usiąść.

- Jezu, Aśka, mów, co się stało - wydusił, gdy dziewczyna rzuciła mu się w ramiona i wtuliła w pierś niczym małe dziecko.

- Obudził się! On naprawdę się obudził, Panda. - Płakała, ale szeroki uśmiech, który pojawił się na jej ustach, całkowicie przeczył potokowi łez. - Chodź, musimy tam pojechać. Teraz, szybko!

- Spokojnie, pszczółko. - Zwrócił się do niej tym idiotycznym przezwiskiem, którego użył Alek kiedyś, dawno, jeszcze w innym życiu. To wywołało miłe wspomnienia i przez chwilę dało nadzieję na naprawienie starych błędów. Napawało optymizmem. - Przecież miałaś odpocząć. Zdajesz sobie sprawę z tego, jak blada jesteś? Alek nas zabije, jeżeli zobaczy cię w takim stanie.
        Nas. Znowu zaczął myśleć o Mańku, jak o swoim kumplu. Jakby nigdy nic się nie wydarzyło. Jakby dalej byli paczką przyjaciół.

- Ale ja muszę się z nim spotkać. - Spojrzała na przyjaciela błagalnie, ale on był nieugięty. Sam pragnął zobaczyć na własne oczy, czy to wszystko nie jest tylko zwykłym kłamstwem i najchętniej pobiegłby do szpitala już teraz, lecz musiał zachować rozwagę. Dla dobra Aśki. - Dobra, skoro nie chcesz mi pomóc, poradzę sobie sama. - Dziewczyna wstała z łóżka zbyt szybko i straciła równowagę. Gdyby nie Panda, któremu udało się złapać ją w porę, uderzyłaby głową w kant szafki stojącej nieopodal.

- Mówiłem - westchnął, pomagając jej ponownie usiąść na łóżku. - Odpocznij chociaż godzinkę, a potem obiecuję, że dostarczę cię w jednym kawałku, gdzie będziesz tylko chciała. No nie patrz się z takim wyrzutem, Zrozum, i tak nie wpuszczą nas teraz do Alka. Pewnie muszą go przebadać, zanim przeniosą na zwykłą salę.

- Zmieniłeś się, Pandzia - odparła, ale posłusznie położyła się i przymknęła powieki. Nie, wcale nie planowała posłuchać kumpla. Zamierzała wymknąć się z pokoju, gdy tylko da jej spokój. Bez zbędnych kłótni i szukania potrzebnych argumentów. - Już nie jesteś tym śmiesznym dzieciakiem z sąsiedztwa.

- Chyba dorosłem. - Wzruszył ramionami, przybierając obojętny wyraz twarzy. Faktycznie ciąg wydarzeń: pobyt w Austrii, wypadek Alka, a potem jeszcze kłótnia z Mańkiem, wpłynęły na niego w dość negatywnym stopniu. Pozbawiły go tej typowej radości, którą zarażał wszystkich dookoła.

- Ale ja tęsknię za tym dzieciakiem, Panduś i chciałabym, żeby wrócił - wymamrotała sennym tonem, a w następnej chwili już spała. Naprawdę była zmęczona. Dni i godziny pozbawione cennego odpoczynku zaprocentowały. Jej organizm już od dawna domagał się snu, a kiedy wreszcie dostał taką okazję, zamierzał ją wykorzystać. Chociażby wbrew woli dziewczyny.

- Ja też - odparł chłopak, zamykając za sobą cicho drzwi. Bo taka była prawda. Panda ucierpiał na tej zmianie, nie potrafił na nowo wykrzesać z siebie optymizmu dziecka. Chociaż coś drgnęło na wieść o poprawie zdrowia Alka, to był to jedynie malutki przebłysk w porównaniu z tym, czym postać Grześka charakteryzowała się jeszcze w Polsce. Austria wyssała z niego wszystkie emocje.

Początkowo nie wiedział, gdzie jest ani co się z nim dzieje. Nie rozumiał, czemu ktoś postanowił ulokować go w tak potwornym, obcym miejscu i zostawić samemu sobie. Był przerażony sytuacją, w jakiej się znalazł. Zwłaszcza, że nie znał przyczyn takiego stanu rzeczy. Miał potworną pustkę w głowie. Nawet najdrobniejsze wspomnienie nie potrafiło przedostać się przez tę mgiełkę otumanienia, choć Alek przypuszczał, że lada moment zderzy się z rzeczywistością, która całkowicie go pochłonie i porazi swoją intensywnością. Nic takiego nie nastąpiło. Chłopak czuł się zagubiony, nie mając przy sobie kogokolwiek, kto udzieliłby mu wsparcia i uspokoił, mówiąc, że wszystko będzie dobrze. Nie, nie mogło być dobrze, skoro on sam podświadomie odczuwał, że coś nie gra. Nie wiedział co. Po prostu to wiedział. Jego własne ciało pozostawało dla niego czymś całkowicie obcym. W ogóle go nie czuł. Dodatkowo, rażące światło jarzeniówek, spotęgowane poprzez odbicie od białych ścian, wcale nie pomagało w zebraniu myśli. Chłopak zamrugał kilkakrotnie, aby poprawić ostrość widzenia i ostrożnie rozejrzał się dookoła.

Był w szpitalu - to nie ulegało wątpliwości. Wskazywało na to sterylne pomieszczenie, w którym znalazł się z jakiegoś powodu i aparatura, do której był podłączony. Pragnął się poruszyć, uciec jak najdalej, ale coś mu w tym przeszkadzało. Denerwował się tym, a maszyna rejestrująca pracę jego serca, to dokumentowała. Jej szybkie, nierytmiczne popiskiwania szybko zwróciły uwagę personelu.

- Spokojnie - powiedziała cicho osoba w białym kitlu. Mówiła w obcym języku, ale chłopak nie miał trudności w jego zrozumieniu. Musiał mieć z nim do czynienia, zanim... Właśnie. Nie pamiętał, co się stało. Alek zmierzył postać nieufnym spojrzeniem, nie do końca będąc przekonanym, co do intencji przybysza, mimo że nie wyglądał on szczególnie groźnie. Był to mężczyzna w podeszłym wieku o sympatycznej aparycji. Jego głowę znaczyła siwizna, twarz pokryta była zmarszczkami, zdradzającymi lata doświadczenia i różnorakich stresów, a na ustach odmalował się przyjacielski uśmiech. - Wszystko będzie w porządku.

Staruszek zachowywał się dziwnie. Podchodził do niego ostrożnie, mówił łagodnym, cichym tonem, jakby wcale nie miał do czynienia z człowiekiem, a raczej ze zranionym, dzikim zwierzątkiem. Alek tego nie rozumiał. To też go irytowało. Chciał wykrzyczeć wszystko, ale nie mógł wydusić ani słowa. 

- Jak masz na imię? - spytał doktor, odczytując pewne informacje z karty pacjenta. Alek zmarszczył brwi, poszukując w zakątkach pamięci tego jednego, upragnionego słowa. Bez powodzenia. Powoli pokręcił głową i spojrzał na lekarza z rozpaczą. Dlaczego nie pamiętał nawet tak podstawowych informacji? Przecież powinien. 

- Wiesz, co się stało? - Było to tylko kolejne pytanie, na które Aleksander nie umiał odpowiedzieć. Nie posiadał ani jednego wspomnienia, które mogłoby go nakierować na właściwe rozwiązanie. Doktor pokiwał głową i posłał w jego kierunku uspokajający uśmiech. - Nie musisz się martwić. Zaniki pamięci są częstym objawem przy tak poważnych urazach. Mózg to skomplikowany organ i posiada swój własny system obronny. Z czasem te dolegliwości powinny ustąpić. - Mężczyzna starał się go pocieszyć, ale bez powodzenia. Wcale nie pomógł Alkowi pozbyć się niepokoju z jego serca. - Rozumiem, że czujesz się zdezorientowany, ale obiecuję, że z czasem poczujesz się lepiej. Nie możesz oczekiwać od siebie, że od razu wrócisz do normalności. Długo przebywałeś w śpiączce i twój organizm musi się wzmocnić. 

      Alek nie uwierzył. Zapewnienia doktora były pocieszające, ale miały się nijak do rzeczywistości. Chłopak przymknął oczy, przestając słuchać. Nie chciał wiedzieć już niczego więcej. Wiedza go przerażała. Zwłaszcza, że podskórnie czuł, że doktor nie mówi mu wszystkiego. Przyjacielski uśmiech był cholerną obłudą, która miała pozwolić mu zmierzyć się z prawdą. Prawdą, którą mu dozowali, niczym najniebezpieczniejsze z lekarstw. Jakby wiedzieli, że jeżeli zaburzą wyznaczoną proporcję, lek może błyskawicznie stać się trucizną. A Alek bał się, że dowie się czegoś strasznego, dlatego odciął się od otaczających go ludzi. Widział, że oni wchodzą i wychodzą. Mówią do niego. Wypowiadają dziwaczne, nieprawdziwe słowa. Słowa, którym nie ufał. To jego organizm wysyłał mu jasne sygnały i nie pozostawiał złudzeń. 

Był słaby. Idiotycznie słaby. Pozbawiony woli walki.

Był w szpitalu i umierał. Nie miał, co o tego najmniejszych wątpliwości.

Ta daaam! Po długiej, długiej przerwie wreszcie zmobilizowałam się na tyle, aby tutaj wrócić.  Tak, mogło być lepiej, ale i tak jestem z siebie dumna, że znowu zaczęłam pisać. Chociaż tak cholernie krótko i może w nie najlepszym stylu. Strasznie mi tego brakowało. Mam nadzieję, że kolejny rozdział pojawi się znacznie szybciej (zwłaszcza, że do końca pozostał już tylko jeden rozdział i epilog). 

Obiecuję, że w najbliższym tygodniu postaram się też nadrobić zaległości u was, bo trochę tego się nazbierało. Proszę tylko o trochę cierpliwości!  

PS.

W ogóle czeka ktoś tu jeszcze na mnie? :( 
I tak, wróciłam do starego szablonu, jako, że jest to końcówka, a ja bardzo, ale to bardzo za tą moją minimalistyczną bielą i czwóreczką w tle stęskniłam się.