Prolog

     Było nas czworo. Zawsze czworo - ja, ty, Panda i Maniek. Dzieciaki z sąsiedztwa, przyjaciele na zawsze, nieoszlifowane talenty, cholerni snowboardziści. Różnie ludzie na nas wołali. Jednak schemat był niezmienny, utarty przed laty. Myślałam, że już zawsze będziemy się go trzymać. Nie powiedziałeś, że masz inne plany. Nigdy się z tym nie zdradziłeś. A może wcale tego nie zaplanowałeś? Może myślałeś, że jak zawsze się uda? Liczyłeś na szczęście? Tylko, wiesz, jakoś ciężko uwierzyć mi w zwykły przypadek. Byłeś zbyt dobry, jak na tak głupi błąd. Cholera, byłeś najlepszy z nas wszystkich! Poza tym jeździłeś tamtędy często. Lubiłeś tą trasę, mimo że nie należała do najłatwiejszych. Ba, wszyscy ją uwielbialiśmy. Nigdzie indziej nie znaleźlibyśmy tylu cudnych miejsc do wyskoków, do nadziemnych trików, które szlifowaliśmy całe sezony. Jednak to nie było najważniejsze. Przede wszystkim chodziło o to, że nie było tam tych marudnych narciarzy, którzy na bardziej popularnych stokach, patrzyli na nas złowrogo, ilekroć przemykaliśmy obok nich. Oj, nie przepadaliśmy za sobą, pamiętasz? Bawiły cię ich miny, gdy denerwowali się, że jeździmy zbyt szybko, ponoć stwarzając tym samym wielkie zagrożenie i niszcząc ich cenne trasy... A my? Powiedz, o co nam chodziło? Chyba tylko o święty spokój. Mam nadzieję, że wreszcie go osiągnąłeś, samolubie.
     Tak, dokładnie! Jesteś samolubem! Zostawiłeś mnie i swoich kumpli, nawet nie zastanawiając się, jak nam będzie się żyło ze świadomością, że ciebie już nie ma. Z góry uznałeś, że sobie poradzimy. Ale wiesz? Wcale sobie nie radzę. Próbowałam nie płakać, długo wzbraniałam się przed tym, uznając, że wcale byś tego nie chciał. Starałam cię znienawidzić. Jednak oglądając twoje zdjęcia i te głupie, amatorskie filmiki, na których wygłupiamy się między ćwiczeniami, nie mogę powstrzymać łez. Bo wiem, że to nie wróci. Wiedzą to też Panda i Maniek. Tylko, że oni się jakoś trzymają. Jakoś. Wiesz, jak to chłopaki, starają się pokazać, że są silni. Nie myśl sobie, że to znaczy, że jest dobrze, bo wcale tak nie jest. Oddaliliśmy się od siebie. Wspólna pasja ani nawet wspólne cierpienie już nie wystarczają. Bo właśnie ty byłeś spoiwem trzymającym naszą czwórkę razem, ale teraz kiedy ciebie zabrakło, wydaje mi się, że już nie ma dla nas przyszłości. Tylko czy ciebie to w ogóle kiedykolwiek obchodziło? Jasne, że nie. Bo gdyby było inaczej, uważałbyś. Ze względu na nich albo na mnie. Nie, to nie tak. Przepraszam. Nie powinnam tak myśleć, nie znając pobudek, które tobą kierowały. Tylko, że ja je znałam, prawda? Nie. Nie chcę cię zrozumieć, bo wtedy czułabym się winna, a tęsknota za tobą osiągnęłaby apogeum. Nie wytrzymałabym tego. Dobrze o tym wiesz. 

     Zawsze powtarzałeś, że każdy upadek czyni człowieka silniejszym. Tylko chyba tego tak do końca sam nie przemyślałeś, co? Nie pomyślałeś, że ludzie to cholernie delikatne istoty, a ich ciała mają mnóstwo ograniczeń i za którymś razem po prostu tego nie wytrzymają. Ulegną rozpadowi. Może nie byłeś tego świadomy? Wydawało ci się, że jesteś nieśmiertelny? Cóż, myliłeś się.

Ostatni upadek.

Nawet ty się z niego nie podniosłeś, Alek.