13. Cholerna miłość

     Szli przed siebie, a krępujące milczenie znów plątało się pod ich nogami, niczym natrętny, stęskniony pieszczot kot. Tym razem było ono jeszcze bardziej niezręczne i męczące niż poprzednio. Bo teraz łączyło ich wiele, mimo że wciąż sporo dzieliło. Różniła niewiedza, łączyły wątpliwości. Żadne z nich nie było bowiem przekonane o słuszności swoich wyborów. A już na pewno przekonany nie był Alek. Na dodatek wewnętrzne rozbicie i cholerna niepewność naśmiewały się z jego niezdecydowania, raz utwierdzając go w podjętej decyzji, innym razem głośno i wyraźnie ją krytykując. Chłopak nie wiedział czy dobrze postąpił, dopuszczając do okazania własnych uczuć przed osobą, która w dużej mierze pozostawała dla niego zagadką. Przecież wcale nie znał Joasi, a jednak to nie stanowiło dla niego najmniejszego problemu, aby ją pocałować w chwili przypływu głupiej słabości. Naruszył w ten sposób pewną granicę, zza której powrót mógł okazać się  po prostu niemożliwy. 
     Alek sam nie rozumiał swojego lekkomyślnego zachowania. Nie poznawał samego siebie. Dziewczyna pozostawała dla niego obcą osobą, a jednocześnie czuł, jakby znał ją od zawsze i dzielił z nią najwspanialsze ze wspomnień. To wrażenie jednak nie towarzyszyło mu od początku ich znajomości. O nie, po pierwszym spotkaniu Asia jedynie go irytowała, uznał ją za kolejny problem, który życie postawiło na jego drodze, aby móc się nad nim dalej znęcać w dość brutalny sposób. Po tym durnym pocałunku zaczęło się to zmieniać, ale też nie do końca. Nadal ciężko przychodziło mu zrozumienie niektórych zachowań dziewczyny, ale gdy patrzył w jej zielone tęczówki, wtedy stawało się to nieistotne. Bo odnajdywał w nich wszystko, za czym tęsknił od czasu rozstania się z Magdą. Maniek pewnie uznałby, że właśnie ze względu na te liczne podobieństwa, kumpel postanowił spróbować związać się z Asią, lecz nie miał racji. Alek wcale nie szukał cech wspólnych, łączących obie dziewczyny. On dopatrywał się daleko idących różnic i to w nich się zakochiwał... Cholera. Mniej więcej w momencie, gdy myśli przyniosły do jego głowy to zakazane słowo, zrozumiał, że przepadł. Przegrał, choć tyle razy obiecywał sobie, że nigdy do tego już nie dopuści i nie pozwoli, aby ktoś znowu zbliżył się do niego tak bardzo. Wystarczającym upokorzeniem było to, że Magda z niego zakpiła. Rozebrała na czynniki pierwsze, poznała wszystkie sekrety i słabości, a potem odeszła. Zniknęła z jego życia, naśmiewając z niemal dziecięcej naiwności. Uświadomiła go, że życie nie jest bajką, gdzie wszystko ma swoje szczęśliwe zakończenie, o ile wystarczająco się o to stara. Ale Asia nie była Magdą. Definitywnie. 

     Ledwie zdał sobie sprawę z tego, że zaciska dłonie na kulach mocniej, niż należało. Widząc pobielałe kłykcie i czując, że palce nieco mu zdrętwiały, nieco rozluźnił uścisk, po czym spojrzał na dziewczynę, która szła koło niego, nie odzywając się ani słowem. Była zamyślona. Choć pukle ciemnych, kręconych włosów częściowo skrywały jej twarz, Alek widział ten nieobecny wyraz, jakby przeniosła się na całkiem inną planetę. Myśli, którymi się z nim nie dzieliła, zaintrygowały go wystarczająco, aby postanowił przerwać przedłużające się milczenie. Brak słów drażnił go w tamtym momencie, jak nic innego na świecie.

- Milczysz - szepnął, krzywiąc się nieznacznie, gdy dotarło do niego, jak idiotycznie musiało to dla niej zabrzmieć. Brawo geniuszu, jesteś niezwykle spostrzegawczy. Może masz jeszcze jakieś inne, trafne uwagi do dodania? Naśmiewał się sam z siebie. Mimo to postanowił ciągnąć niezdarnie rozpoczętą rozmowę dalej. - Powiesz mi, dlaczego?

- Próbuję poukładać sobie to wszystko w głowie - wyjaśniła, zerkając na niego z roztargnieniem i uśmiechając się lekko. - No wiesz... To o nas. 
       Nas. Kolejne słowo, które napawało go lękiem. Przerażała go jego ciężkość i odpowiedzialność, jaką na niego narzucało samym swoim brzmieniem. Ten zniewalający strach uświadomił go, że do tej pory nie było żadnych nas. Od zawsze był tylko on i jego deska, no czasami jeszcze Maniek i Panda mieszali się do tego idealnie wyważonego świata. Nawet Magda nie mówiła my. W jej słowniku podobne wyrażenie nigdy nie występowało. Opowiadała o sobie, planowała swój czas, który Alek miał przywilej od czasu do czasu zająć. Była egoistką i egocentryczką, ale chłopakowi to odpowiadało. Nie wymuszało na nim żadnych daleko idących zobowiązań, mimo że sam od niej tego właśnie w jakimś stopniu oczekiwał. Kiedy jednak Magda zniknęła, a on już przestał pogrążać się w żałobie po jej odejściu, stwierdził, że tak jest lepiej. Wydawało mu się, że dobrze czuje się funkcjonując samotnie lub w otoczeniu najbliższych przyjaciół. Dopiero w obecności Asi, uświadomił sobie, że nie był tak szczęśliwy, jak mu się wydawało. Nikt bowiem nie został stworzony, aby żyć w samotności. Wreszcie to do niego dotarło.
- I do jakich wniosków doszłaś? - spytał, czując, że coś ściska go w gardle, nie pozwalając nabrać spokojnie powietrza do płuc. Z trudem przełknął ślinę, nie będąc pewnym czy chce otrzymać odpowiedź na to pytanie. Patrzył na dziewczynę uważnie, podczas gdy Asia uciekła przed nim wzrokiem. Było to kolejne z jej zachowań, którego Alek kompletnie nie rozumiał, więc początkowo działało mu ono na złość, ale wraz z biegiem czasu zaczęło mu się podobać i uznał je za urocze. Uczył się przy niej cierpliwości, której nic innego nie mogło od niego wyegzekwować przez całe lata. Asia uczyniła to jednym, pozornie błahym, gestem. 
     Dziewczyna przeszła jeszcze kilka kroków, a potem odwróciła się do niego przodem i zatrzymała się. Na jej ustach błąkał się cwany uśmieszek, a oczy błyszczały nieco łobuzersko. Nic nie zamierzała mu odpowiedzieć. Przynajmniej na razie. Zamierzała trzymać go w niewiedzy jeszcze przez jakiś czas. Wystarczyło mu jedno przelotne spojrzenie, aby to zrozumieć. I co mógł zrobić? Jedynie wrzeszczeć w duchu z bezradności, co też uczynił. Nie mógł nic innego poradzić na to, że ta niepozorna brunetka owinęła go sobie wokół palca w tak krótkim czasie.
- Jesteśmy - rzuciła niby obojętnie, wytrącając go z własnych przemyśleń. Alek zamrugał zdziwiony, po czym zerknął na dziewczynę i na budynek za jej plecami w oddali. No tak. Obiecał, że odprowadzi ją do domu. I właśnie tam dodarli. Co dalej? Żadne znaki na ziemi ani na niebie nie podpowiedziały mu, co powinien teraz zrobić. Magda natychmiast zaprosiłaby go do środka albo spławiła jednym gestem. Natomiast Asia czekała. Stała, oparta o furtkę, a jej oczy wpatrywały się w niego intensywnie, może lekko naśmiewając z tak dziwacznej reakcji. Nawet mrugnięciem oka nie zdradziła, czego od niego oczekuje. Powinien ją pocałować na pożegnanie? A może przytulić? Powiedzieć coś miłego? Zdobył się tylko na otaksowanie jej wzrokiem. Cholera. Już nie pamiętał, kiedy ostatnio nie wiedział, jak powinien postąpić. Zwykle był zdecydowany, ale Asia odbierała mu pewność siebie. Nawet więcej. Zachowywała się, jakby to ona tą pewność siebie przejęła na własny użytek. Alek dostrzegał to w jej spojrzeniu oraz całej postawie. Widział to szczególnie wtedy, gdy zbliżyła się do niego niespiesznym krokiem i zwyczajnie złożyła delikatny pocałunek na jego policzku, szeptem życząc miłych snów.
     Zaskoczyła go. Już nawet przestał liczyć, który raz się to zdarzyło od początku ich znajomości. Ona musiała być tego świadoma, bo widząc jego zdziwione spojrzenie, zaśmiała się cicho i odwróciła z zamiarem powrotu do domu. Chciał ją zatrzymać. Naprawdę tego chciał, ale nie dała mu takiej szansy. Zniknęła za furtką, a w powoli zapadającej ciemności dostrzegł tylko wesołe błyski w jej kocich oczach, gdy zerknęła przez ramię i poczuł przyjemne pieczenie w miejscu, gdzie jeszcze chwilę wcześniej na jego skórze spoczywały jej usta. Nawet nie był świadomy, że się uśmiecha. Gdy to do niego dotarło, przeklął cicho pod nosem i pokręcił z niedowierzaniem głową. Jak to możliwe, że ta dziewczyna tak bardzo na niego działała? Jakim sposobem osiągnęła coś, czego żadnej innej nigdy się nie udało? Nie wiedział. Czuł za to, że przepadł. Już ostatecznie.

     Mateusz widział wszystko. Stał zza rogiem domu Joanny, skąd mógł obserwować dwójkę swoich przyjaciół, nie obawiając się, że zostanie na tym przyłapany. Nie robił tego celowo, a przynajmniej nie na początku. Po prostu przyszedł do dziewczyny o ustalonej porze, tak jak sama tego chciała, ale nie zastał nikogo w środku. Wysłał jej wiadomość, lecz nie doczekał się odpowiedzi. Chociaż powinien wrócić do siebie i się z tym pogodzić, on postanowił poczekać. To było od niego silniejsze i żadne logiczne wytłumaczenie nie przekonywało go do zmiany decyzji. Po części czuł, że zachowuje się idiotycznie i naprawdę żałośnie, ale musiał mieć pewność, że Asi nic złego się nie stało. Gdyby tak było, a on by się tym nie zainteresował, nigdy by sobie tego nie wybaczył. Przecież byli umówieni, a ona nie przyszła. Coś musiało się wydarzyć. Głupia wymówka, ale podziałała. Sprawiła, że nie potrafił wrócić do siebie, zanim nie zobaczy dziewczyny całej i zdrowej. Dlatego też, kiedy usłyszał jej głos, natychmiast poderwał się z ławki, na której siedział, po czym szybko skierował się w stronę furtki. Chciał wyjść jej naprzeciw, czując prawdziwą falę ulgi. Widocznie dziewczyna musiała tylko zapomnieć o ich umówionym spotkaniu. Był na nią trochę zły, ale spokój, który zastąpił to palące poddenerwowanie w jego sercu, nie pozwolił mu się za bardzo wściekać.
     Pokonał jeszcze kilka kroków i zamarł w miejscu, gdy dostrzegł, że Asia nie wróciła do domu sama. To go zaskoczyło i nieco zasmuciło, ale był ciekawy tożsamości znajomego dziewczyny. Dzieliła ich zbyt wielka odległość, aby jednoznacznie mógł ją odgadnąć. Musiał, więc zbliżyć się jeszcze trochę i wytężyć nieco bardziej wzrok, aby rozpoznać, kim była druga postać towarzysząca jego przyjaciółce, a kiedy stało się to dla niego jasne, natychmiast wycofał się w cień rzucany przez budynek. 
     Alek. Nie mógł go pomylić z nikim innym. Naraz poczuł się zdradzony i oszukany, choć zdrowy rozsądek podpowiadał mu, że takie uczucia są niewłaściwe. Przecież z dziewczyną absolutnie nic go nie łączyło, nigdy nie miało połączyć, natomiast długoletnia przyjaźń z Aleksandrem powinna spowodować, że automatycznie będzie go wspierał i popierał jego decyzje, mimo wszystko. Nie w jego zakichanym interesie leżało, jak potoczy się znajomość Alka z Aśką, choć z góry przeczuwał, że właśnie tak to będzie wyglądać. Jego nie uwzględniono w tym planie i on o tym doskonale wiedział. Nie powinien się niepotrzebnie angażować. Dlaczego, więc nie mógł się zmusić, aby odwrócić od nich wzrok? I skąd to palące uczucie, które zawładnęło jego sercem? Zazdrość? O, nie. To nie mogło mieć miejsca. Nie mogło, a jednak znał samego siebie na tyle dobrze, aby rozpoznać własne emocje. Widział, jak przyjaciel uśmiecha się i jak patrzy na Asię. Wcale mu się to nie podobało. Nie podobało mu się szczególnie to, jak jego wzrok bezczelnie i bez skrępowania wędrował niespiesznie po jej ciele. Tak jakby była jego pieprzoną własnością! Mateusz nagle zapragnął wydrapać mu oczy. Stop!
     Alek jest moim przyjacielem. Powtarzał to sobie jak mantrę, obserwując, jak Asia uśmiecha się wdzięcznie w stronę chłopaka. Najlepszym przyjacielem, jakiego kiedykolwiek miałem. Dodał w myślach, gdy dziewczyna powoli zbliżyła się do Aleksandra. Od zawsze się przyjaźnimy. Tylko, że to nie miało już dla niego znaczenia. Kiedy Asia wspięła się na palcach i złożyła pocałunek na policzku innego chłopaka, jego serce zamarło.

Nawet nie wiem, co mam napisać, żeby wytłumaczyć swoją dłuugą nieobecność. Chyba będzie najlepiej, jak nie napiszę nic i po prostu opublikuję ten rozdział, który troszkę namiesza w całości historii. Mam nadzieję, że jeszcze ktoś, ktokolwiek tutaj zagląda i może troszkę ucieszy się w tego mojego powrotu! 
Ah, zapomniałabym - jeżeli mam u kogoś jakieś zaległości, proszę przypomnijcie się mi. Powoli to nadrabiam, ale mogłam kogoś pominąć przez przypadek, za co z góry przepraszam! 21824285 - to mój numer gadu-gadu. Przez niego też możecie mi podsyłać zaległe rozdziały albo po prostu pogadać, jeżeli ktoś ma ochotę. Choć może się tak wydawać, to ja wcale nie gryzę ^^