2. Różowa pszczoła

     Śnieg powoli spływał z nieba, jakby niezdecydowany czy dalej uprzykrzać ludziom życie, czy jednak może odpuścić, chociaż na kilka chwil dać im odpocząć. Wahał się, raz nasilając swoje opady, raz z nich praktycznie rezygnując. Momentami, ale nie na długo, dopuszczał nawet słońce, aby wyłoniło się za śnieżnych chmur i błysnęło swoimi promieniami, obiecując oddanym zwolennikom dalszą walkę z nieprzychylną aurą. Nie było to zbyt realne, biorąc pod uwagę minusową temperaturę, którą każdy wciąż mógł odczuć lub dojrzeć na termometrze, wyglądając przez okno.

     To wszystko powodowało, że Asia czuła się potwornie, wspinając pod górę. Musiała osłaniać dłonią oczy przed ostrym światłem i zacinającym śniegiem, jednocześnie uganiając się z nieporęczną deską, która swoimi krawędziami wbijała się w jej zmarznięte palce, osłonięte tylko cieniutkimi rękawiczkami. Do tego wszystkiego dochodziła jeszcze bezsensowna gadanina młodszej kuzynki, drepczącej za nią krok w krok i naśmiewającej z różowego kasku, który przypadł dziewczynie w udziale. Naprawdę wolałaby jakikolwiek inny kolor, ale Mateusz, z przepraszającą miną, wytłumaczył, że nie mają już nic w tym rozmiarze. Mogła zaczekać, aż jakiś się zwolni, lecz chciała mieć tą całą farsę za sobą. Dlatego chwyciła przygotowany ekwipunek, po czym wyszła z wypożyczalni. Teraz miała tego już dosyć i żałowała podjętej decyzji.
     Niby posłusznie pokonywała zaplanowaną trasę, lecz z każdym przebytym metrem było coraz trudniej. Siły ją opuszczały, tak samo jak cała odwaga oraz to nieznane dotąd uczucie, które kazało jej zaryzykować i udowodnić, że wcale nie jest taka sztywna, jak twierdziła Laura. Naprawdę tego pragnęła, ale teraz nie miało to większego znaczenia. Kilka razy zastanawiała się nawet, czy nie powinna dać za wygraną. W końcu nazwanie tchórzem nie było taką najgorszą karą. Owszem, uwłaczało jej, ale chyba mogło się równać z noszeniem różowego paskudztwa na głowie. Poza tym przypuszczała, że Laurze w końcu by się znudziło, gdyby odpowiednio długo nie reagowała na jej zaczepki. Nikt nie lubił być przecież ignorowany.
     Wystarczyło powiedzieć, że się rezygnuje, a potem wrócić do wypożyczalni, aby oddać sprzęt. Stamtąd droga wiodła prosto do ciepłego domu oraz bezpiecznej sypialni. Ta wizja była niebywale kusząca. Dziewczyna nabrała powietrza do płuc, żeby przyznać się do własnej słabości i powiedzieć, że odpuszcza, gdy Laurka minęła ją w radosnych podskokach i przysiadła na śniegu, śmiało zapinając deskę do butów.

- No co? - spytała, widząc zdezorientowaną minę Asi, która zamarła nagle w jednej pozycji, niczym zaszczuta sarenka na drodze, w światłach samochodowych reflektorów. - Jesteśmy na miejscu. Nie musimy wchodzić wyżej, jak na początek. Zaczniemy stąd.

- No dobrze - westchnęła, zajmując miejsce obok kuzynki i naśladując wszystkie jej czynności. Naturalnie, Laura uwinęła się ze wszystkim dużo szybciej i wystartowała, posyłając Aśce zarozumiałe spojrzenie, pod którym kryło się jawne wyzwanie. Szybko zniknęła z jej pola widzenia, zostawiając ją samą sobie. Dziewczyna jeszcze dość długo siedziała w bezruchu, rozpaczając nad straconymi szansami i uważnie obserwując krajobraz, przedstawiający odległą panoramę zaśnieżonych gór. Był to piękny widok, który niegdyś znienawidzony, teraz skutecznie odciągał jej myśli od tego, co czekało na nią w niedalekiej przyszłości. I dobrze. Asia wolała się nad tym nie zastanawiać. Nadal nie mogła uwierzyć, że dała się w to wkręcić. Niemal dobrowolnie.
     Przymknęła oczy, pozwalając, aby wiatr owiał jej twarz, zabierając ze sobą wszystkie obawy. Nie, wcale tak nie było. Ona tylko to sobie wyobrażała, nie licząc, iż naprawdę do tego dojdzie. I miała rację. Strach dalej czuwał przy niej, niczym oddany przyjaciel. Uparty oraz nieugięty. Jednak czuła się pewniej, mając zamknięte oczy. Uznała, że skoro czegoś nie widzi czy też nie akceptuje, nie może to dotyczyć jej osobiście. Proste, prawda? Technika wyparcia, tak to się chyba nazywało profesjonalnie w świecie psychologii. Tylko, że to niczego nie zmieniało. Bo jak inaczej wytłumaczyć, dlaczego wciąż siedziała na tym paskudnym śniegu, z nogami unieruchomionymi w sztywne wiązania, a tuż pod nią tłumy wariatów pędziły na złamanie karku w dół stoku? Niebawem miała do nich dołączyć. Ona, nie ktoś inny. 

     Westchnęła, a jej oddech szybko zmienił się w obłoczek białej pary i ulotnił się w przestrzeni. Jeszcze chwilę wcześniej mogła wziąć z niego przykład. Teraz było trochę za późno. W końcu pozwoliła już, aby kuzynka wyciągnęła ją na górę. Na piechotę, bo innej możliwości nie brała nawet po uwagę, choć Laura początkowo nalegała, aby pojechały wyciągiem. Dobre sobie. Tylko chyba dziewczynka nie przemyślała, w jaki sposób dostaną się na to metalowe krzesełko, które wciągnęłoby je na sam szczyt.  W końcu, aby to osiągnąć trzeba ustawić się przy bramce z jedną nogą wpiętą w wiązania i mocno się odepchnąć w odpowiednim momencie. To jeszcze nie wszystko, a i tak wymagało minimum zdolności oraz doświadczenia. Bowiem po odepchnięciu się, trzeba utrzymać równowagę na tej poruszającej się taśmie do chwili, w której od tyłu nadjedzie krzesełko, na które można bezpiecznie usiąść. Nie mówiąc już o tym, że w końcu trzeba będzie z tego krzesełka zejść. Wszystko to przerażało Aśkę, a strach nasilił się jeszcze bardziej, po tym, jak przez chwilę obserwowały zmagania grupy początkujących snowboardzistów. Postanowili oni zaoszczędzić kilka minut i trochę wysiłku, ale żadne z tej trójki nie potrafiło pokonać bezwzględnej siły grawitacji. Wszyscy wylądowali na ziemi, zaraz po odepchnięciu od barierki, a wyciąg musiał zostać wstrzymany dla bezpieczeństwa, przykuwając tym samym niepotrzebnie uwagę innych. Od tego momentu urządzenie przypominało Asi drapieżną, metalową bestię tylko czekającą na najdrobniejsze potknięcie. Nikt nie zmusiłby jej, aby się z nią zmierzyła. 

- Aśka, śnieg się pod tobą roztopi, jak tak dalej będziesz siedzieć! - zawołała Laura, zatrzymując się obok niej z gracją, niepasującą do zaledwie półgodzinnej snowboardzistki. Jasne, przecież dla "Aniołka" wszystko było proste. Zwłaszcza, że już wcześniej miała styczność z nartami. Teraz tylko musiała się przerzucić z jedno na drugie. Wystarczyło, że założyła deskę, zaliczyła ze dwa upadki i już nauczyła się jeździć. Banalne. Nie. Nie dla niej. 

- Ja rezygnuję - wyznała, podejmując ostateczną decyzję. Skostniałymi palcami zaczęła poszukiwać zapięć od wiązań. Chciała zrobić to szybko, by móc zejść już ze stoku, wrócić do domu i uchronić się przed kpinami ze strony młodszej kuzynki, ale cholerne ustrojstwo, jak na złość nie chciało współpracować.
- Tak czułam, że stchórzysz - prychnęła blondynka. -  Zawsze to robisz, gdy pojawia się problem, którego nie możesz rozwiązać naukowymi sposobami. Jesteś cykorem, Aśka!
- Nieprawda - zaprzeczyła starsza z dziewczyn, patrząc na kuzynkę z urazą. Laura zaśmiała się drwiąco, zakładając buntowniczo ręce na piersi.
- Skoro tak, to udowodnij. Proszę, wstań i przejedź chociaż kilka metrów. Wtedy wszystko odszczekam i dam ci spokój, aż do końca ferii. Mogę się nawet do ciebie nie odzywać, dopóki nie wyjedziemy. Będziesz mogła sobie ode mnie odpocząć. Odpłyniesz w ten swój nudny świat książek.
     To brzmiało kusząco i nawet Asia nie potrafiła odrzucić takiej propozycji. Nim zdążyła przemyśleć wszystko racjonalnie i się rozmyślić, dźwignęła się na nogi, próbując utrzymać równowagę. To wcale nie było takie trudne, jak się jej wydawało. Będąc pewną sukcesu, posłała kuzynce zwycięskie spojrzenie. Jednak w tej samej chwili, deska zaczęła osuwać się w dół zbocza, a ona nie była na to przygotowała. Nawet nie zdążyła krzyknąć, gdy znowu wylądowała na ziemi. Laura podjechała do niej bliżej, gotowa obdarzyć ją swoimi dobrymi radami.
- To nie takie łatwe, jak ci się wydawało, prawda? - wymruczała, obserwując z politowaniem, jak dziewczyna próbuje utrzymać się w pozycji stojącej dłużej, niż przez kilka sekund. Każda taka próba kończyła się upadkiem, a jednak Asia nie chciała się poddawać. Wkrótce jednak musiała przyznać, nawet sama przed sobą, że przeceniła swoje możliwości. Jednak nie chciała rezygnować. Nie pozwalała jej na to niezdrowa ambicja, która towarzyszyła w całym życiu dziewczyny. Starała się dalej, rozkładając całość na czynniki pierwsze, obserwując jazdę innych i wyciągając prawidłowe wnioski. Chciała wykluczyć w ten sposób własne, powtarzane błędy. Podzieliła wszystko na kilka lekcji, do których planowała się zastosować. 

Lekcja numer jeden. Wybierając się na stok - zwykłe jeansy nie wystarczą. Zbyt szybko przemakają, a upadki są w nich boleśniejsze, niż w specjalnych, grubych spodniach dedykowanych wyłącznie na deskę. Zrozumiała to już po kilku pierwszych próbach.

Lekcja numer dwa. Gwałtowne wymachiwanie rękoma i nawet najgłośniejsze piski lub krzyki nie sprawią, że wyjeżdżony śnieg stanie się mniej śliski czy bardziej miękki. 

Lekcja numer trzy. Upadek nie jest najlepszym sposobem na zatrzymanie rozpędzonej deski, a co za tym idzie... Wróć do punktu jeden. 

     Dopiero po opanowaniu tych kilku czynników, powoli zaczynało do niej docierać na czym polega cała sztuka, a wraz ze zrozumieniem przyszły widoczne efekty. Zajęło to trochę czasu, ale Aśka już nie przewracała się, co chwilę. Utrzymywała w pionie znacznie dłużej. Pozwalało to jej na przejechaniu kilku metrów, niezbędnych do wypełnienia warunków umowy, którą zawarły między sobą kuzynki.
- Patrz uważnie, bo nie zamierzam tego powtarzać - powiedziała do siedzącej nieopodal blondynki, dźwigając się na nogi i pozwalając, aby snowboard nabrał prędkości. Nie chciała się z tym pogodzić, ale zaczęło się to jej podobać. Niesamowity pęd wypełniał ją szczęściem, jakiego już dość dawno nie czuła. Wydawało się, że wszystko pójdzie po jej myśli, ale w pewnym momencie nieświadomie lekko przeniosła ciężar ciała na jedną stronę, a deska ostro skręciła w lewo. Nie potrafiła na tym zapanować.

- Aśka, uważaj! - zawołała Laura, z przerażeniem zakrywając sobie usta dłońmi. Jednak było za późno. Deska nabrała poślizgu i mknęła przed siebie w poprzek stoku. Cichy głosik w głowie dziewczyny podpowiadał, że powinna się po prostu przewrócić i w ten sposób zatrzymać. Jednak wszystko w niej było temu przeciwne. Obawiała się upadku, zwłaszcza teraz, gdy wiedziała, jak do niego nie dopuścić. Jednak w porównaniu z tym, co stało się chwilę potem, chyba powinna jeszcze raz go rozważyć.
     Wszystko wydarzyło się zbyt szybko, aby mogła w porę zareagować. Zresztą i tak by nie umiała. Usłyszała tylko, że ktoś krzyczy, aby zeszła z drogi, a potem coś uderzyło w nią z impetem, a siła ta porwała ją w powietrze. Wydawało jej się, że frunie, lecz to przedziwne wrażenie szybko się skończyło. Leciała, a chwilę potem już szorowała po twardym śniegu. I to nie sama. Dopiero, gdy zatrzymała się po przekoziołkowaniu paru metrów, zdała sobie sprawę z tego, że pociągnęła za sobą kogoś jeszcze. Chłopak, w którego wpadła, a raczej to on wpadł na nią, właśnie podnosił się z ziemi. Sprawnym ruchem, zdradzającym ogromne doświadczenie, odpiął wiązania, które go przytrzymywały i skierował się w jej stronę. Na jego twarzy malowała się wściekłość. 

- Jak jeździsz!? Nie masz oczu, czy coś? - warknął, nawet nie próbując tłumić swoich emocji. Przecież właśnie na to czekał. Na niewinna ofiarę, na której mógłby się wyżyć, by poczuć się lepiej. Ona o tym nie wiedziała. Nie mogła wiedzieć. Przecież go nie znała. 

     Aśka patrzyła na niego ze strachem. Była za bardzo przerażona, aby chociaż spróbować powiedzieć coś na swoją obronę, choć może powinna. Wciąż siedziała na śniegu, zbyt sparaliżowana tym upadkiem i nagłą złością nieznajomego, żeby się podnieść. Chłopak jeszcze raz zmierzył ją zirytowanym spojrzeniem, starając się nie zwracać uwagi na łzy, które pojawiły się w zielonych oczach dziewczyny. Nie robiły na nim wrażenia. Nie zmusiły go również, aby przeprosił, pomógł wstać albo po prostu zapytał, czy nic się jej nie stało. Nie był do tego zdolny. 

- Idiotka - prychnął, sięgając po swoją deskę i oddalił się w sobie tylko znanym kierunku.

     Wszedł do środka, rzucając ulubioną deskę w kąt. Nie przejął się paskudnym odgłosem, jaki wydała, uderzając o podłogę. Mateusz, który siedział za ladą, wypełniając plik dokumentów, spojrzał na niego z powątpiewaniem, ale nie skomentował tego wybuchu złości. Był już do nich przyzwyczajony, a poza tym znał swojego przyjaciela na tyle dobrze, aby nie zaczynać pierwszy dyskusji. Prędzej czy później i tak miał się wszystkiego dowiedzieć. Alek nie należał bowiem do osób, które potrafiły coś w sobie długo dusić. Walczył z tym wytrwale, ale uczucia i wszelkie emocje malowały się na jego twarzy, łatwo dając się rozszyfrować. Dla Mańka, który był świetnym obserwatorem, było to banalnie proste. Dlatego też czekał cierpliwie, obserwując, jak chłopak krąży niespokojnie po pomieszczeniu.

- Nawet sobie nie wyobrażacie, co się stało! - krzyknął w końcu Alek, budząc tym samym ze snu Pandę, który przysypiał na drewnianej ławie pod oknem. Rozbudzony chłopak prędko rozejrzał się dookoła, nieco przestraszony niezapowiedzianym hałasem, ale widocznie uznał, że nic się nie stało, bo jedynie łypnął groźnie na Alka, którego słusznie uznał za sprawcę swojej przedwczesnej pobudki, i wrócił do smarowania deski, którą odłożył wcześniej na bok.

- Zdecydowałeś się wziąć pod swoje skrzydła nowego kursanta? Przydałoby się - rzucił Maniek, starając się nie okazać zainteresowania, jakie wzbudziły w nim słowa kolegi. Zdawał sobie sprawę z tego, że wcale nie o to chodziło Alkowi. Przecież dopytywał się o to za każdym razem, gdy zgłaszał się do nich ktoś nowy, kto wyrażał chęć zapoznania się z cudownym sportem, jakim był snowboarding, choć jednocześnie wiedział, jaką usłyszy odpowiedź. Chłopak już dawno zapowiedział, że nie chce się użerać z dzieciarnią, nie posiadającą w sobie najmniejszych predyspozycji. Nie zawsze tak było. Kiedyś z uśmiechem na ustach przekazywał swoją wiedzę i doświadczenie młodszym kolegom, cierpliwie znosząc ich banalne, powtarzające się w kółko, błędy. Jego podejście, jak i cały charakter, uległy znaczącej zmianie po tamtych pamiętnych zawodach, dwa lata temu. Maniek nie wiedział, co zaszło tuż po nich, bo Alek o tym nigdy nie opowiadał. Jednak czuł, że coś się stało. Nie bez powodu chłopak długo snuł się przygnębiony i nawet na jakiś czas zapomniał o desce oraz o swoim niesamowitym zwycięstwie, choć w snowboardowym światku wciąż było o tym głośno. Upatrywano w nim nowego mistrza, lecz sam Alek stracił zainteresowanie. Przez kolejne tygodnie zamilkł i odciął się od swoich przyjaciół, a kiedy postanowił ponownie przemówić, nic dobrego z tego nie wynikło. Chłopak samymi słowami krzywdził otaczających go ludzi, którzy przecież martwili się o niego i starali się mu jakoś pomóc. Chcieli dobrze. On tego nie doceniał. Tak jakby coś w nim pękło.
     Panda twierdził, że to przez dziewczynę. I w sumie pewnie miał rację. Przecież po tamtym dniu już nigdy więcej nie widzieli, aby przyjaciel spotykał się z Magdą. Mógł to być zwykły zbieg okoliczności, ale oni go przejrzeli. Przecież oboje dobrze wiedzieli, ile znaczyło dla Alka tamto uczucie i jaki niszczący wpływ miało na niego, gdy całkiem wyparowało. Zdawało się wręcz, że kiedy zniknęło, zabrało za sobą całą dobroć, którą chłopak w sobie kiedykolwiek posiadał. Chociaż wszyscy wokół byli świadomi, że jego ukochana dziewczyna nie zachowuje się wobec niego w porządku, Alek pozostawał ślepy. Brutalnie sprowadzony na ziemię, stał się opryskliwy i marudny. Nie pozostał w nim nawet ślad tego wesołego człowieka, bez reszty poświęconego swoim pasją. Chociaż nie. Pasja wciąż była dla niego ważna. Tylko musiał sobie o tym przypomnieć. Kiedy w końcu znowu wrócił na deskę, nic nie mogło go powstrzymać. To dla niej uciekał na całe dnie wysoko w góry, szukając ratunku przed nękającą przeszłością. Stanowiła pewien rodzaj terapii odwykowej, jak nazywał ją Panda. I chociaż obaj z Mateuszem, z niepokojem obserwowali, jak z dnia na dzień, Alek pozwala sobie na więcej, wykorzystując coraz to groźniejsze podjazdy, to milczeli, uznając, że tego właśnie mu trzeba. Sport był dużo lepszym nałogiem, niż alkohol czy narkotyki, po które sięgali niektórzy, by uwolnić się od problemów. Alek znalazł swój własny sposób na poradzenie sobie z bólem, choć wcale nie mniej niebezpieczny. 

- Po co pytasz, skoro znasz odpowiedź?- odezwał się w końcu cicho Alek, przerywając tym samym krępujące milczenie, które między nimi zapadło. Obaj uciekli myślami w przeszłość, a teraz wrócili, siłując się na spojrzenia. To Maniek pierwszy odpuścił. Przeniósł wzrok z powrotem na dokumenty i wzruszył lekko ramionami.

- Nie wiem, może kogoś zabiłeś? - spróbował z innej strony, starając się rozładować napiętą atmosferę. Nie zraził się wcale ostrzeżeniem, zawartym w tonie i w całej postawie swojego młodszego kolegi. 

- Nie! - wrzasnął Alek, może trochę zbyt głośno i agresywnie, niż wymagałaby tego ta sytuacja.

- W takim razie nie mam pojęcia - odpowiedział Maniek z charakterystycznym dla siebie spokojem. Rzadko kiedy udawało się komukolwiek wyprowadzić go z równowagi. Pod tym względem był całkowitym przeciwieństwem Alka, dla którego wystarczało jedno, źle dobrane słowo, by wybuchnąć. Mateusz był siłą spokoju. Nawet nie zdawał sobie sprawy z tego, jak bardzo denerwował tym swojego przyjaciela. 

- Daję słowo, ci ludzie z roku na rok stają się coraz bardziej bezmyślni - wytłumaczył w końcu swoje wzburzenie Alek, starając się pójść w ślady Mateusza i zachować spokój.

- Ha, czyli jednak kogoś zabiłeś! - zwołał Panda, który do tej pory tylko przysłuchiwał się ich rozmowie, na wszelki wypadek starając się nie wychylać, gdyby sytuacja wymknęła się spod kontroli.

- Nie! Nie zabiłem, ale miałem wielką ochotę. Nadal mam.

- Powiedz, znowu jechałeś za szybko i ktoś podjechał ci pod deskę? - rzucił Maniek. Jak zwykle nieomylny.

- Głupia dziewucha - fuknął blondyn, przysiadając na blacie lady nieopodal Mateusza. Zajrzał mu przez ramię z ciekawością, ale ciągi cyferek szybko go zniechęciły. Zamiast tego nieświadomie znowu przywołał w pamięci pokrzywdzone spojrzenie ciemnowłosej dziewczyny i te jej śmieszne łzy. Po co płakała? Myślała, że to coś zmieni? Może wydawało jej się, że w ten sposób wzbudzi w nim wyrzuty sumienia? Niedoczekanie. Przecież to była jej wina. Potrząsnął głową, próbując wyrzucić z niej to wspomnienie. Tylko dlaczego coś w jego sercu drgnęło, jakby zdobywając się na słaby bunt? Bunt, który już dawno przestał cokolwiek znaczyć.
Wolał o tym nie myśleć.
- Ja rozumiem, wszystko jest dla ludzi, ale skoro nie radzi sobie, to po kiego pcha się na główny stok!

- Alek, miałeś uważać - upomniał go delikatnie Maniek, tylko podsycając niepewność drzemiącą gdzieś głęboko w przyjacielu. Mateusz nie chciał ściągać na siebie niepotrzebnie gniewu, ale musiał ostudzić zapędy Alka. Wolał nawet nie myśleć, jak musiała czuć się biedna dziewczyna, którą niewdzięczny los wepchnął prosto pod deskę tego marudy. Chciał tylko, aby kumpel zrozumiał swój błąd. Nie oczekiwał nawet, że pobiegnie szukać swojej ofiary, aby ją przeprosić. Jednak nie spodziewał się też, że zareaguje taką złością. 

- A ty wreszcie nauczyłbyś się pisać, jak człowiek! - odwarknął, wyrywając mu z lewej dłoni długopis i cisnął przedmiotem o ścianę. Zachowywał się okropnie, ale sprawiało mu to wielką przyjemność. Nawet, jeżeli cierpieli na tym jego przyjaciele. Tylko w ten sposób mógł wygonić z głowy dawne wspomnienia oraz te całkiem świeże, sprzed kilku chwil.

- Człowieku, co cię dzisiaj ugryzło? - zawołał Maniek, zrywając się z miejsca. Alek też zeskoczył na ziemię, patrząc na przyjaciela z niegasnącą złością.

- Pszczoła! - wrzasnął. - Wielka, około pięćdziesięciokilogramowa w różowym kasku z logo twojej wypożyczalni, Maniek!

- Aha, i to może moja wina, że wjechałeś w kogoś, kto wypożyczył u mnie sprzęt? Myśl racjonalnie, Alek, i nie wyżywaj się na wszystkich dookoła, za coś, co sam zrobiłeś!

- Maniuś, ale skąd w zimę wzięła się taka duża pszczoła? - wtrącił się nieśmiało Panda, jakby nie zdając sobie sprawy z niespokojnej atmosfery, którą nasycone było całe powietrze w pomieszczeniu. - I skąd miała nasz kask? Przecież wszystkie leżą na półce, a w oknach mamy siatki na owady. Wiem! Musiała go ukraść, wchodząc przez drzwi, kiedy spałem! 

     Mateusz spojrzał na niego z niedowierzaniem i roześmiał się. Nawet Alek zdobył się na niewyraźny uśmiech. Nieco zniekształcony, ale szczery, pierwszy taki od wielu miesięcy. I  to chyba tyle, jeżeli chodziło o jakąkolwiek kłótnię. Panda swoim gapiostwem umiał, w mistrzowski sposób zepsuć nawet najlepiej zapowiadającą się awanturę oraz załagodzić wszystkie nieporozumienia, jakie się między nich wkradały od czasu do czasu. 

- Dobra, ja wychodzę, bo mam umówionych kursantów za piętnaście minut - oznajmił Maniek, kręcąc głową w rozbawieniu. - Wy tutaj zostańcie, spróbujcie się nie pozabijać wzajemnie i pilnujcie sprzętu, żeby żadna różowa pszczoła go już nie zabrała.


Wprowadziłam małą zmianę perspektywy, bo chciałam spróbować czegoś nowego i przekonać się, jak to wyjdzie. Przepraszam za jakiekolwiek utrudnienia z tym związane i czekam na wasze opinie ;) Muszę jeszcze wam podziękować za wszystkie komentarze pod poprzednim rozdziałem. Jesteście niezastąpieni i dostarczacie mi wiele radości oraz chęci do pisania.
Trzymajcie się cieplutko!