7. Odbić się od dna

     Nie wiedział, gdzie iść, więc przez jakiś czas szedł prosto przed siebie. Wcale przy tym nie myślał. Nie zastanawiał się, gdzie takim sposobem dotrze i jak stamtąd wróci. To go nie martwiło, a raczej stanowiło najmniejsze zmartwienie. Znał przecież Białkę doskonale od dziecka. Mała wieś nie skrywała przed nim żadnych tajemnic - istniejące zdążył odkryć wraz z przyjaciółmi, nim skończyli oni po dziesięć lat. Od tego czasu zawsze wiedział, w jakim miejscu się znajduje oraz jak znaleźć stamtąd najprostszą drogę powrotu do domu. Czasami czuł się tym sfrustrowany. Zresztą chyba jak każdy mieszkaniec maleńkiej wioski, który pragnął chociażby chwilowego zapomnienia, wyrwania się z codziennej rutyny, a w rodzinnym mieście wielokrotnie okazywało się to niewykonalne. I chociaż mieszkanie w tak małej społeczności zapewne niosło za sobą wiele udogodnień, to jednak nie zawsze zapewniało ten komfort, które dają duże aglomeracje. W nich człowiek mógł się zagubić i już nigdy nie odnaleźć ścieżki, jaką do tej pory podążał. Na korzyść własną oraz innych ludzi. Bowiem często była to niewłaściwa droga, a jej utrata wiązała się z nowym początkiem, możliwością naprawy starych błędów. Alek właśnie do tego w jakimś stopniu dążył. Niestety, w małej miejscowości wszystko prowadziło na utarty szlak. Nawet, gdyby próbował zagłębił się w najgęstszy las, wszystkie drzewa wyglądałyby, jak drogowskazy niepozwalające zboczyć mu z obranej trasy. Dlatego też, skoro nie mógł się trwale zgubić, próbował tylko oddalić się od problemu, bo przecież proporcjonalnie wraz ze wzrostem odległości, zmartwienia przestawały go dotyczyć. Jasne, wcale tak nie było, ale dzięki takiemu myśleniu nabierał siły do stawienia każdego, kolejnego kroku poprzez śnieżne zaspy, które nieustannie powiększały się przez padający śnieg i ciągle ujemne temperatury.

     Chłopak czuł, że zmarzł, ale to go nieco ostudziło i pomagało myśleć racjonalnie, a nie działać pod wpływem impulsu, co mogłoby okazać się zgubne. To wcale nie oznaczało, że wybaczył ojcu. Zadana rana była jeszcze zbyt świeża, a słowa, które wypowiedział mężczyzna nadal o sobie przypominały, ciągle ją pogłębiając i nie pozwalając się prawidłowo zabliźnić. Alek wątpił, czy ich relacje kiedyś wrócą do poprzedniego stanu, choć wiedział również, że nie powinien tak bardzo przejmować się całą sytuacją. Pewnie i jego reakcja nie należała do najodpowiedniejszych. Bowiem rozmowa z rodzicem, gdy ten przebywał pod wpływem zgubnych procentów nie była czymś, w co należało bezwzględnie wierzyć. Paweł wygadywał wszystko, co ślina przyniosła mu na język i nie zastanawiał się nad tym ani nie myślał, czy aby nie sprawi bólu synowi. Nie należało brać jego wypowiedzi na poważnie. Alek był tego świadomy, jednak utraconego zaufania nie dało się tak szybko odbudować. Bo przecież ojciec wiele mu obiecywał, a to bolało chyba najbardziej. Ta złamana, nic nie warta obietnica. I jak po czymś takim miał spojrzeć rodzicowi prosto w oczy? Nie wiedział ani też nie czuł się ku temu na siłach. W zamian pozwolił myślom swobodnie błądzić, co któryś krok czepiając się jakiejś, gdy tylko wydała mu się na tyle bezpieczna, by za nią podążyć. Pochłonięty we własnych rozmyślaniach, nawet nie spostrzegł, kiedy nogi zaniosły go pod dom państwa Juszczyków. Zdziwił się tym tylko odrobinę. Przecież znał drogę na pamięć. Pokonywał ją tyle razy, że pamiętał niemal każdą nierówność na trasie i trafiłby do celu  nawet z zamkniętymi oczami. 

     Dom przyjaciela od zawsze kojarzył mu się z bezwzględnym bezpieczeństwem, a państwo Rafał i Judyta stanowili dla niego przykład idealnego małżeństwa, wzorowej rodziny. Za każdym razem, gdy ich odwiedzał nie mógł wyjść z podziwu, że ludzie potrafią być dla siebie tacy uprzejmi bez najmniejszego powodu i jednocześnie tym szczęściem budować tak cudowną atmosferę w domu. Nie, nie mógł narzekać na brak miłości w swojej rodzinie, bo ona oczywiście tam była, ale nawet jako małemu chłopcu uczucie łączące jego rodziców wydawało się dość sztuczne, takie odgrywane na siłę w porównaniu z tym, co mógł zaobserwować u Mańka, a nawet doświadczyć na własnej skórze. Państwo Juszczykowie traktowali go jak drugiego syna. Witali go z niezwykłą serdecznością i nigdy nie uskarżali się, nawet, gdy chłopcy jako małe dzieci urządzali sobie szalenie głośne i uciążliwe zabawy, których nierzadko sam Alek był promotorem. Serdeczność ta nie zanikła wraz z biegiem lat. Oni wciąż przyjmowali go z otwartymi ramionami. Byli cierpliwi, sympatyczni, po prostu wspaniali. A Maniek? Maniek był świetnym kumplem. Chyba dlatego Alek nieświadomie zdecydował się udać właśnie do niego. Bo wiedział, że Mateusz zrozumie. I faktycznie tak było. Kiedy Alek stanął na progu jego domu, żałośnie przemoknięty i zmarznięty, chłopak jedynie odsunął się, przepuszczając go do środka. Nie pytał, nie naciskał, nie patrzył na niego ze współczuciem. Panda próbowałby go pocieszyć, rozbawić za wszelką cenę. Maniek wiedział, a raczej przypuszczał, co było przyczyną tych nagłych odwiedzin przyjaciela. Nie skomentował tego. I za to Aleksander był mu właśnie wdzięczny. Alek był wdzięczny również za to, co zrobił dla niego Mateusz nieco później, choć do tego nigdy by się już nie przyznał. Przyjaciel nie pozwolił mu się stoczyć na dno i pogrążyć w rozpaczy. O nie, on kazał mu się od tegoż dna odbić, służąc pomocną dłonią. Stworzył idealne warunki, w których Alek znów mógłby wypłynąć na powierzchnię, wysoko poza swoje słabości. Maniek udzielił mu schronienia, a następnego dnia siłą wyciągnął z łóżka na poranną przebieżkę, nie zwracając uwagi na jego parszywy humor ani liczne przekleństwa, które Alek skierował pod jego adresem. To on zmotywował go do udziału w kwalifikacjach, do których chłopak całkiem stracił serce i chciał odpuścić. Jednak dzięki Mateuszowi i tak ostatecznie do nich przystąpił. 

     Obudził ją dziwny dźwięk, który początkowo próbowała zlekceważyć, ale gdy zaczął się powtarzać, postanowiła zbadać źródło jego pochodzenia. Z żalem wygrzebała się spod ciepłej kołdry i podeszła do okna, skąd najprawdopodobniej dobiegał irytujący hałas. Gdy przez nie wyjrzała, dostrzegła Luizę, która stała na podwórku, w dłoniach ugniatając kolejną, śnieżną kulę. Jednak kiedy spostrzegła zezłoszczoną minę przyjaciółki, natychmiast się jej pozbyła, rozbijając w palcach i posłała ciemnowłosej rozbrajający uśmiech, mający na celu zrekompensowanie tej wczesnej pobudki. Asia przewróciła oczami i nakazała gestem, aby Lusia weszła do domu. Sama w tym czasie chwyciła przygotowane wcześniej ubrania, po czym udała się do łazienki. Gdy już zażyła rozbudzającej kąpieli oraz wykonała poranny rytuał wszystkich zaplanowanych czynności, wróciła do swojej sypialni, gdzie zastała Luizę siedzącą przy biurku i bezmyślnie bazgrzącej po strzępkach jakichś niepotrzebnych nikomu notatek. Kiedy zauważyła przyjaciółkę, natychmiast zrezygnowała ze swojego zajęcia i przeniosła zdegustowane spojrzenie na Asię.

- Nie rozumiem, co zajęło ci tyle czasu - zaczęła marudnym tonem. - Mogłam umrzeć tutaj z nudów ze dwa razy, gdybym tylko nie była aż tak wytrwała. 

- A pomijając ten szczegół, to zdradzisz mi, jaki masz cel w tym, aby tak wcześnie budzić mnie w weekend? - spytała Asia, ignorując reprymendę, którą dostrzegła w oczach koleżanki. Zamiast tego chwyciła za szczotkę leżącą na biurku i zaczęła rozczesywać jeszcze nieco wilgotne włosy. Luiza przyglądała jej się w oczekiwaniu, w znaczący sposób, ale ciemnowłosa wzruszyła ramionami, zupełnie nie wiedząc, o co może chodzić przyjaciółce. 

- Zapomniałaś! - krzyknęła Lusia, przybierając obrażoną minę. - Zawody! - dodała, gdy do Asi nadal nic nie docierało. - Wspominam ci o nich od kilku godzin non stop, a ty i tak o tym nie pamiętasz!

- Jasne, że pamiętam o zawodach - usprawiedliwiła się Joasia. - Tylko że z tego, co mówiłaś ostatnio, zaczynają się one dopiero wieczorem. Teraz nie jest wieczór. 

- Naiwne, dziewczę! - jęknęła Luiza, wznosząc oczy do nieba, jakby koleżanka powiedziała coś wybitnie idiotycznego. - Owszem, zawody odbywają się wieczorem, ale dokładnie za dwie godziny rozpoczynają się kwalifikacje! Jako początkująca fotoreporterka muszą uwiecznić również i to wydarzenie! A poza tym, skąd mamy wiedzieć czy ten twój niesamowity snowboardzista przejdzie dalej? Może to jedyna okazja, by się z nim spotkać? O ile, oczywiście, w ogóle zdecyduje się pojawić.

- On nie jest mój. To po pierwsze - mruknęła Asia, tłumiąc ziewnięcie, a jednocześnie próbując zgromić wzrokiem Luśkę, która wymamrotała pod nosem coś w stylu, że jest to tymczasowa sytuacja i że ona już ją zmieni. - Po drugie, obiecywałam ci, że pójdę z tobą na zawody. O kwalifikacjach nie było mowy. 

- Oj, nie bądź już taka, Asiu! Ubieraj się i wychodzimy! - Lusia szybko zerwała się na równie nogi i stanęła przy drzwiach, przestępując niecierpliwie z nogi na nogę, niczym mały, natrętny piesek ze stwierdzoną nadpobudliwością. Z tym Joasia nie potrafiła walczyć. Wiedziała, że i tak znajduje się na straconej pozycji, więc każdorazowa próba zmienienia czegokolwiek byłaby tylko bezsensowną stratą cennej energii oraz czasu. Dlatego też posłusznie podreptała za Luizą pod sam stok. Dotarły tam dużo przed czasem, bo wokoło nie widać było żywej duszy, a raczej tych duszyczek, dla których rudowłosa tutaj przyszła. Gdzieniegdzie kręcili się tylko ludzie z obsługi technicznej, dokonując ostatnich poprawek czy sprawdzając sprzęt nagłaśniający. Asia podeszła pod samą bandę i oparła się o nią, przyglądając się z zamyśleniu przygotowanym przeszkodom. Próbowała wyobrazić sobie samą siebie pokonującą chociażby jedną z nich, ale szybko w to zwątpiła. Ledwo trzymała się na nogach zjeżdżając po prostej trasie. Szaleńcze wyskoki i obroty pozostawały poza jej zasięgiem. 

- Nie rozumiem, dlaczego wyciągnęłaś mnie tutaj tak wcześniej - zwróciła się do Luizy, który stała nieopodal, próbując dobrać jak najlepsze ustawienia dla panujących warunków w swoim aparacie. - Zobacz, nawet zawodników jeszcze nie ma.

- Szczegóły! - Luiza machnęła ręką, nawet nie patrząc w stronę koleżanki. Całą swoją uwagę skupiła na wykonywanej czynności. Dopiero, gdy się z nią uporała, łaskawie zainteresowała się Asią. Rozejrzała się dookoła, jakby dopiero teraz dotarł do niej sens wypowiedzi Joasi i uśmiechnęła się po swojemu. - Ale za to będziemy mogły wybrać najdogodniejsze miejsce do obserwacji! 

- Myślałam, że masz przepustkę - mruknęła z wyrzutem. 

- Pewnie, że tak - żachnęła się, wymachując przed oczami ciemnowłosej swoim identyfikatorem. - Ale chcę też parę zdjęć z perspektywy zwykłego widza-szaraczka. Później będziemy gwiazdorzyć. Poza tym jak sama zauważyłaś, zawodników jeszcze nie ma!

     Jednak zawodnicy już byli. Dziewczyny nie wiedziały, że są obiektem obserwacji, ale każdy ich ruchy był uważnie śledzony przez czujnego obserwatora. Alek, który przyszedł na stok, aby w samotności odnaleźć potrzebny spokój przed zawodami, niespiesznie spacerował między stoiskami organizatorów. Gdy dotarł niedaleko wielkiego telebimu ustawionego na potrzeby widzów, przystanął, a jego wzrok skierował się w stronę dwóch postaci stojących przy bandzie i głośno się sprzeczających. Nie była to agresywna awantura, a raczej przyjacielska, słowna przepychana, jaką sam często odbywał ze swoimi przyjaciółmi. Nie musiał zbyt długo się przyglądać, aby rozpoznać tożsamość jednej z dziewczyn. Przez całą sytuację z ojcem zdążył chwilowo zapomnieć o ciemnowłosej, którą potrącił na stoku, a później jeszcze obraził w wypożyczalni i przez którą czuł się tak bardzo fatalnie. Zajął myśli czymś innym, ale ta sprawa wcale nie odeszła całkowicie w zapomnienie. Wciąż się liczyła i wywoływała w nim dość sprzeczne uczucia. Na sam widok Joasi ponownie dały o sobie znać wyrzuty sumienia i zapłonęła w nim iskierka gniewu, ale też odczuł pewnego rodzaju ulgę na jej widok. Irracjonalnie obawiał się, że dziewczynie mogłoby się stać coś złego albo, że za bardzo przejęła się jego durnymi, niepotrzebnymi słowami. Na szczęście nic podobnego się nie wydarzyło. Dziewczyna uśmiechała się i śmiała z żartów koleżanki, jakby zdążyła już zapomnieć o przykrym spotkaniu, skutecznie wykreślić go z pamięci. Jednak to nie sprawiło, że on sam poczuł się lepiej. Czuł, że powinien się jakoś wytłumaczyć, ale nie wiedział w jaki sposób się za to zabrać. Dlatego też stał w miejscu i po prostu się przyglądał. W tym samym momencie rudowłosa dziewczyna uniosła głowę, a jej wzrok mimowolnie skupił się na nim. Chwilę przyglądała mu się w zamyśleniu, jakby próbowała go rozpoznać, a potem uśmiech wykwitł na jej ustach. Z miną intryganta nachyliła się nad swoją koleżanką i coś do niej wyszeptała, wskazując na chłopaka. Niższa z dziewczyn posłusznie spojrzała we wskazanym kierunku, a w jej oczach pojawiło się zaskoczenie, lekki strach i coś jeszcze, czego Alek nie potrafił określić. Wcale nie chciał się w to zagłębiać, ale poczuł się nieswojo, zwłaszcza, że chwilę potem nieznajoma dziewczyna raźno ruszyła w jego stronę, ciągnąc za sobą swoją koleżankę.
- Cześć. Jestem Luiza, a to Joasia - przywitała się, uśmiechając się radośnie i szturchając koleżankę, aby się rozchmurzyła. Nadaremnie. Uśmiech zniknął z jej ust na sam widok chłopaka i nic nie zapowiadało na to, aby miał szybko powrócić na swoje miejsce. Alek czuł, że i na jego twarzy odmalował się podobny wyraz. Czyli jednak dziewczyna wcale nie zapomniała o niedawnym incydencie. Wciąż miała mu to za złe. I całkiem słusznie. Przecież zachował się idiotycznie. Nie powinien więc oczekiwać niczego innego w zamian. Tylko skoro o tym wiedział, to dlaczego odczuwał taki wielki zawód? Postanowił się nad tym nie zastanawiać, bo to mogłoby kosztować go utratę wewnętrznego spokoju, którego poszukiwał od samego rana. Odnalazł go, ale ten stan był bardzo ulotny, mógł go spłoszyć każdy, nieproszony czynnik. Ciemnowłosa dziewczyna stanowiła dla niego poważne zagrożenie, lecz nie potrafił tak po prostu odwrócić się i odejść bez słowa. Chciał dostać jeszcze jedną szansę. Nie po to, aby zmieniła o nim zdanie. Na tym mu kompletnie nie zależało. Pragnął udowodnić samemu sobie oraz przyjaciołom, że jest do tego zdolny. Zdolny do przyznania się do błędu i przeproszenia za niego. Dlatego też zignorował rudowłosą i spojrzał badawczym wzrokiem na jej przyjaciółkę. Musiał jej wytłumaczyć wiele kwestii, ale nie mógł zrobić przy świadkach. Jednak rozmówczyni nie chciała odpuścić. - Jesteś jednym z zawodników, prawda? - zapytała, wskazując na numer startowy przyczepiony na rękawie jego kurtki. Nie było sensu zaprzeczać, więc skinął głową, a wtedy ona pokazała mu swoją legitymację prasową, po czym wyjęła kartkę papieru, dyktafon i długopis. - Dobrze, bo jestem reporterką i muszę zrobić wywiad z zawodnikami, a póki co, na żadnego nie natrafiłam. Masz szczęście, jesteś pierwszy!
- To nie jest dobry pomysł - wymamrotał Alek, z powrotem skupiając się na rudowłosej. Gorączkowo poszukiwał jakiejś wymówki, która pozwoliłaby mu się wyłgać z tego niewdzięcznego zadania. Nie lubił udzielać wywiadów. Nigdy za tym nie przepadał i nie zamierzał zmienić zdania.
- Masz rację. To nie jest dobry pomysł, to jest pomysł doskonały!  - zapewniła Luiza, łapiąc go za ramię i ciągnąc w stronę ławek, lekceważąc jego narzekania dotyczące braku czasu, który koniecznie musi poświęcić na rozgrzewkę. Luiza z zaciętą miną usadziła go na jednej z ławek i zapewniła, że wszystko nie potrwa dłużej niż dziesięć minut. Gdy wreszcie usiadł, zajęła swoje miejsce, przyciągając do siebie przyjaciółkę i rozkładając swoje rzeczy na stole. - No więc zacznijmy od początku. Imię?
- Alek - odpowiedział chłopak, przewracając oczami.
- To jakiś skrót? - zapytała rudowłosa, notując odpowiedź na kartce. - Aleksander? Aleksy?
- Po prostu Alek - urwał, palcami wybijając nerwowy rytm na blacie stołu.
- Dobra, później sprawdzę to sobie w rozpisce... No więc, po prostu Alek - zaczęła Luiza, na co on uśmiechnął się kpiąco. - Od ilu lat uprawiasz ten fascynujący sport i w ogóle jak to się stało, że zacząłeś?
-  Jeżdżę odkąd tylko nauczyłem się dobrze chodzić, więc w sumie od dziecka - odpowiedział, uciekając ze wspomnieniami w tamten okres. Był to miły czas, do którego zawsze wracał z przyjemnością. Powodował, że jego usta same układały się w szczery uśmiech. Tym razem też tak było, lecz on szybko go stłumił, aby nie został zauważony przez dziewczyny. - No, a dlaczego zacząłem? Białka to malutka wieś i nie ma tutaj zbyt wielu atrakcji, więc trzeba było chwytać się wszystkiego, żeby nie zanudzić się na śmierć, zwłaszcza, kiedy ktoś nie umie usiedzieć spokojnie zbyt długo w jednym miejscu. Najpierw próbowałem z narciarstwem, ale już po założeniu nart, czułem, że nic z tego nie wyjdzie. I wtedy kumple zaproponowali snowboard. Zagrało.
- W takim razie musisz być naprawdę dobry, skoro masz tyle lat doświadczenia. Pewnie pokażesz nam dzisiaj niesamowite przedstawienie?
- Tak byłoby najlepiej - westchnął. - Ale zrobiłem sobie krótką przerwę w jeździe. W sumie dzisiaj powracam po dwóch latach. Nie mam pojęcia, co z tego wyjdzie. Zwłaszcza, że w zawodach udział bierze wielu innych, równie świetnych snowboardzistów.
- Przerwa? A to dlaczego? Jakaś kontuzja? - dociekała Luiza, patrząc na niego uważnie. Pewnie liczyła na jakąś wspaniałą informację, dzięki której mogłaby się wybić w tym reporterskim światku. On nie zamierzał jej tego zapewnić. Nie, kosztem ujawnienia własnych problemów.
- Można tak powiedzieć - odezwał się w końcu, poruszając w miejscu niespokojnie. Przyglądał się, jak rudowłosa zapisuje jego odpowiedź, a potem przeniósł wzrok na Joasię, która siedziała obok niej. W tym samym momencie ona również zerknęła na niego i ich spojrzenia znowu się ze sobą skrzyżowały. Teraz jednak dziewczyna szybko przerwała ten kontakt, uciekając wzrokiem gdzie indziej, nim zdążył cokolwiek wyczytać z jej oczu. Luiza niczego nie zauważyła. Dzielnie przeglądała dalej swoje przygotowane pytania, od czasu do czasu zerkając na któreś i wypowiadając je na głos. Alek starał się udzielać odpowiedzi na wszystkie, ale czasami stawały się one na tyle osobiste, że wolał je przeczekać lub poprosić o inny zestaw pytań. Rozmawiając z Luizą zdołał się nieco rozluźnić i nawet nie spostrzegł, gdy czas, który planował poświęcić na ten wywiad już dawno upłynął. Siedziałby tak dalej na tej ławeczce, gdyby nie pojawił się Mateusz, który przypomniał mu o rozpoczynających się kwalifikacjach.
- Wszędzie cię szukałem! - fuknął na przyjaciela, zatrzymując się przed ławką z dwiema deskami snowboardowymi w dłoniach. Gdy spostrzegł, że Alek nie jest sam, odrobinę się speszył i przywitał się również z dziewczynami, nim rozpoczął dalszą część swojego kazania. - Nie mam pojęcia, czy pamiętasz, po co tu przyszedłeś, ale za dziesięć minut zaczynamy, więc radziłby przestać romansować, tylko ruszyć się na start. Sędziowie nie tolerują spóźnień na kwalifikacjach!
- Przepraszamy, to nasza wina - mruknęła Asia, po raz pierwszy wtrącając się do tej rozmowy. - Mówiłam Luśce, że powinna wstrzymać się z tymi swoimi wywiadami, aż do zakończenia tego pierwszego przejazdu, ale ona jest uparta i nic do niej nie dociera. Nie będziemy was już dłużej zatrzymywać. Lusia, idziemy!
     Luiza posłusznie ruszyła w ślad za przyjaciółką, mrugając jeszcze do chłopaków porozumiewawczo i obiecując, że jeszcze do nich wróci. Kiedy dziewczyny odeszły, Maniek opadł na pustą ławeczkę naprzeciwko Alka i przyjrzał się przyjacielowi z uśmiechem.
- Widzę, że wcale nie próżnujesz! - zaśmiał się, ignorując zniechęconą minę kolegi. - Wywiady, zdjęcia, popularność... A zawsze powtarzałeś, że tego nie cierpisz. No i proszę! Co dwie, ładne dziewczyny potrafią zrobić z człowiekiem! Albo z takim marudnym stworem, jak ty!
- Kiedyś to ty się doigrasz, Maniuś - zagroził, sięgając po swoją deskę. - Ale teraz chodź, jeżeli mam ci skopać dzisiaj tyłek i pokazać, jak należy prawidłowo jeździć. Zobaczymy czy wtedy też będziesz się tak bardzo cieszył!