14. Siła niszcząca i niezaplanowana

     Nie zorientowała się, że ją obserwował. Nawet, kiedy wreszcie dostrzegła go siedzącego na schodkach prowadzących do drzwi wejściowych, nie dała po sobie poznać, że coś jest nie tak. Nie zdradziła się ani słowem, ani gestem. Co więcej, nie zająknęła się na temat Alka oraz ich związku, gdy Mateusz niezdarnie rozpoczął rozmowę, wypytując, co dzisiaj porabiała. Mimo to, on wiedział i był świadomy, że ta wiedza prędzej czy później go zniszczy, wypali wszystko, co uznawał w sobie do tej pory za dobre, pozostawiając w nim czarną otchłań, kompletne spustoszenie. Słowa Asi nie były mu w tamtym momencie potrzebne, choć wcale by się nie obraził, gdyby podzieliła się z nim swoimi myślami. Tylko czy to by coś zmieniło? Czuł, że dziewczyna jest zdenerwowana. Przez krótki moment widział w jej oczach panikę, która szybko została zduszona w zarodku i zastąpiona przez zażenowanie. Widocznie wcale nie żałowała, że tak go wystawiła, tylko było jej zwyczajnie głupio, może bała się, że mógł jednak coś podejrzeć. Kolejny cios w serce. Nawet jej przeprosiny nie były do końca szczere, a przynajmniej tak strasznie obłudnie brzmiały w jego uszach. A jednak pozwolił po raz kolejny wciągnąć się w tą dziwną gierkę, przystając na zasady, które dyktowała dziewczyna. 

- Strasznie długo kazałaś na siebie czekać - zaczął marudzić, wymuszając na usta przyjazny uśmiech. Nie wyszło to tak, jak planował. Zamiast uśmiechu, powstał dziwny, skwaszony grymas. I dobrze. Nie chciał żartować, miał ochotę w coś uderzyć, a potem krzyczeć tak długo, aż zedrze sobie gardło. Poprzestał tylko na zaciśnięciu dłoni w pięści. Ona tego nie zauważyła.

- Ile razy mam cię jeszcze przepraszać, Mati, zanim wreszcie się rozchmurzysz? Po prostu nasze spotkanie wyleciało mi z głowy, miałam dzisiaj strasznie zabiegany dzień. - Jasne, samo wyleciało. A czasem ktoś nie pomógł ci wyrzucić tych zbędnych myśli na śmietnik? Wewnętrzna zgryzota osiągała w nim szczyty możliwości, ale jednak nie wypowiedział własnych odczuć na głos. Zdusił wszystko w środku, nie pozwalając, aby dziewczyna zrozumiała, że potwornie go zraniła. - No chodź, zrobię nam coś ciepłego do picia, pewnie nieźle zmarzłeś. 

     Posłusznie skierował się za nią do domu, przystając tylko na chwilę, gdy siłowała się z kluczem oraz zamkiem przy drzwiach, który już dawno powinien zostać wymieniony na nowy. Widział, że dziewczyna się męczy, ale nie kiwnął palcem, aby pomóc, co zrobiłby w każdym, innym wypadku. Uważnie ją obserwował, lecz gdy wreszcie udało jej się otworzyć wadliwe zamknięcie i kiedy spojrzała na niego z uśmiechem, szybko uciekł przed nią wzrokiem, nie odwzajemniając tego gestu.
     Asia zmrużyła podejrzliwie oczy, próbując zrozumieć, czemu przyjaciel zaczął zachowywać się w tak dziwaczny sposób. Przecież nie mogło chodzić tylko o to jedno spóźnienie. Chłopak sam niekiedy nie przychodził punktualnie na czas i ona nigdy nie robiła mu większych problemów. Powód musiał leżeć zatem gdzieś indziej, znacznie głębiej. Dziewczyna po raz pierwszy pomyślała, że może Mati zobaczył coś, czego widzieć nie powinien. Ta myśl nieco ją zmroziła, ale szybko przerzuciła ją gdzieś na skraj jaźni, gdzie miała czekać na odpowiedni moment do rozważań. Tymczasem Asia śmiało wkroczyła do środka, a Mateusz poszedł za nią, coraz bardziej zagłębiając się w półmroku mieszkania.
     W milczeniu zamknęli za sobą drzwi i pozbyli się kurtek oraz butów. Ta cisza zaczynała drażnić zarówno ją, jak i jego, ale żadne z nich nie zrobiło nic, aby ją przerwać. Po prostu przeszli do kuchni, gdzie Maniek oparł się o kuchenny blat, a Asia zaczęła krzątać się dookoła, próbując odnaleźć kubki oraz paczkę obiecanej herbaty. Chłopak nie spuszczał z niej wzroku, gdy przeszukiwała kolejne szafki oraz szuflady i mamrotała pod nosem coś o tym, że nikt w tym domu nie odkłada rzeczy na swoje miejsce. Była piękna, a frustracja, w jaką momentalnie wpadła, nie mogąc szybko odnaleźć potrzebnych przedmiotów, tylko podkreślała atuty, które posiadała. Złość spowodowała, że jej zielone oczy stały się nagle bardziej błyszczące, nieco drapieżne, a wokół nich pojawiły się urocze zmarszczki, które jawnie wskazywały na wielkie zniecierpliwienie, ale jednocześnie łagodziły też trochę cały wizerunek. Asia przygryzała nerwowo wargę, starając się domyślić, gdzie matka odłożyła produkty po porannym posiłku, a on nie mógł oderwać oczu od jej ust. Od pełnych, wyraźnie zarysowanych, różanych ust, które układały się w wyraz niezadowolenia. Chłopak nagle zapragnął pozbyć się z nich tego grymasu, scałować go z pochmurnej, tak dobrze znanej mu twarzyczki. Ta myśl pojawiła się w głowie Mateusza zupełnie niespodziewanie i zabolała. Prawie, jakby ktoś wymierzył mu silny policzek. Było to zbędne cierpienie, które sam na siebie sprowadził - dobrze wiedział, że nie powinien skupiać się na takich rzeczach, a jednak właśnie to robił. Czuł, że podobne zachowanie staje się coraz bardziej niedorzeczne, bezcelowe i niebezpieczne zarazem. Jakkolwiek by się starał, nie mógł przecież zmienić rzeczywistości, a fakty były takie, że Asia była dziewczyną Alka. Nawet, jeżeli nie zostało to jeszcze oficjalnie głośno powiedziane, to i tak niedługo przestanie być tajemnicą. Dlatego Joasia znajdowała się już poza jego zasięgiem. Chyba... Nie, nie było żadnego chyba. Aśka nie należała do niego. 

- Możesz mi pomóc? - Musiał zamrugać kilkakrotnie, aby móc uciec niepotrzebnym myślom i skoncentrować się na zadanym wcześniej przez dziewczynę pytaniu. Asia stała przed nim, zerkając na niego niecierpliwie, pytająco unosząc w górę ciemne brwi. Gdy nie zareagował od razu, westchnęła głośno i założyła ręce na piersi. - Co jest z tobą, Mati? O co ci chodzi? Wytłumacz mi wszystko teraz i miejmy to z głowy. Takie unikanie tematu strasznie mnie męczy. Zakładam, że ciebie również.
     Zamilkła, czekając na jego odpowiedź. Na odpowiedź, której on przecież sam nie znał. Bo gdyby było inaczej, potrafiłby bez bólu czy zawahania zapomnieć i usunąć się w cień, a to wydawało mu się póki co niemożliwe do osiągnięcia. Dlatego zdobył się tylko na lekkie wzruszenie ramion. Nie mógł udzielić przyjaciółce wiarygodnej odpowiedzi, skoro sam nie wiedział, o co mu chodzi. Nie mógł się odnaleźć we własnych uczuciach i to go przerażało. Jednak bardziej przerażające było to, że nawet, kiedy dziewczyna skierowała swoją złość na niego, nie przestawała mu się podobać, a ochota, aby skosztować jej ust wcale nie malała, a raczej nasilała się coraz bardziej z każdą, upływającą sekundą. Niby był na nią wściekły, ale nie potrafił wytrwać w tym uczuciu. Jednocześnie chciał na nią nawrzeszczeć i ją pocałować. Przytulić do siebie oraz odtrącić, uciec jak najdalej.

- Dobra, nie chcesz to nie mów - prychnęła dziewczyna, nie mogąc doczekać się odpowiedzi. - Równie dobrze możemy sobie razem pomilczeć. Jestem w tym całkiem niezła. 

     Zamilkła, aby mu to udowodnić i faktycznie, jakiś czas wytrzymała nic nie mówiąc. Okradła go na moment ze wszystkich słów, które były dla niego tak drogocenne i których słuchać mógłby w nieskończoność. Przez krótką chwilę zaczął się bać, że już nigdy nie usłyszy jej myśli, ale ten strach był irracjonalny. Asia nie była na niego zła. Widział to w zielonych oczach dziewczyny oraz w minach, które stroiła, próbując wymusić na nim, aby to on pierwszy się złamał i przemówił. Była dobra, ale Mateusz okazał się lepszy. Pokonał ją w potyczce, którą sama zaproponowała. Wymusił na niej rezygnację. Spowodował, że w końcu to ona się poddała. Wypuściła powietrze z płuc z długim świstem i rozłożyła bezradnie ręce. 

- Nie mogę - przyznała naburmuszonym tonem. Widocznie nie lubiła przegrywać. Cóż, powinna się tego nauczyć, a Mati był dumny, że akurat tej lekcji udzielił jej osobiście. - Jak chcesz, to milcz sobie dalej, ale po prostu się odsuń, muszę sprawdzić tamtą szafkę.
     Wskazała na mebel za jego plecami, lecz Mateusz nawet nie drgnął. W jego oczach pojawiły się złośliwe błyski, które ona natychmiast zrozumiała. Przekaz był dość prosty - jeżeli chciała coś osiągnąć, musiała poradzić sobie sama. To było dla niej jasne. Dlatego też szybko zbliżyła się do przyjaciela i wspięła na palce, aby móc dostać się do wskazanej szafki, pomimo dziecięcego uporu chłopaka. Nawet chwyciła już za uchwyt, ale w tej samej chwili zwykła złośliwość losu ponownie postanowiła z nich zakpić. Sprawiła, że dziewczyna straciła równowagę i z cichym okrzykiem przestrachu wpadła prosto w ramiona przyjaciela. Mati złapał ją bez trudu i przyciągnął do siebie, gdy próbowała znowu pewnie stanąć na nogach. Przez moment nie zdawali sobie sprawy z tej bliskości, a raczej nie stanowiła ona dla nich problemu. Dopiero, gdy Asia zamarła w miejscu, a ich spojrzenia na kilka sekund spotkały się ze sobą, dopadła ich niezręczność, utwierdzając w idiotyzmie tej sytuacji.
      Maniek widział, jak blisko znajduje się twarz dziewczyny i te kuszące usta, które jeszcze moment temu mógł podziwiać ze znacznie większej odległości. Nie przestawał o tym myśleć. Asia natomiast nie potrafiła pozbyć się uczucia, że wszystko, co w tej chwili wyprawiają, jest złe i nieuczciwe względem Alka. Chciała natychmiast wyrwać się z objęć przyjaciela, ale Mateusz jej na to nie pozwolił. Trzymał ją pewnie, ani myśląc zluzować uścisk.
- Oszukałaś mnie - szepnął jej do ucha, a jego ciepły oddech owiał szyję dziewczyny, wywołując dreszcze na delikatnej skórze. Asia spojrzała na niego ze strachem, nie do końca rozumiejąc, którego tematu dotyczą wypowiedziane słowa. On natychmiast pospieszył z wyjaśnieniem. - Mówiłaś, że nie czujesz nic do Alka.
- Nigdy tego nie powiedziałam - zaprzeczyła, porzucając wszelkie pozy opanowania i spokoju. Dalsze udawanie na nic by się nie zdało, skoro jej wcześniejsze obawy zyskały na prawdziwości. Miała przedtem okazję, aby z nim spokojnie porozmawiać, lecz nie zrobiła tego. Potem chciała, aby to Alek wszystko mu wyjaśnił, bo przecież przyjaźnili się od lat, ale teraz nie miało to większego znaczenia. Musiała załagodzić sytuację, póki się dało. Jednak Mati nie dał jej takiej szansy.
- Twierdziłaś, że jest dla ciebie zupełnie obojętny. Ani razu nie odwiedzałaś go w szpitalu! - Podniósł nieco głos, a jego oczy pociemniały z gniewu. - Wolałaś spędzać czas ze mną... - Przerwał, jakby coś do niego wreszcie dotarło. Asia niemal widziała niewielkie trybiki pracujące w jego głowie i wcale nie podobało jej się, jaki tok rozumowania narzucały one chłopakowi. - Aha... Więc zaplanowałaś sobie to wszystko od początku do końca, co? Chciałaś wykorzystać mnie, aby zbliżyć się do niego. Tak to sobie wykombinowałaś?
- Mati, to nieprawda. Przecież wiesz - jęknęła, błagając, aby zrozumiał. On jednak nie wyglądał na przekonanego. Spuścił wzrok, jakby nie mogąc znieść jej widoku. Asia jednak dostrzegła cień wątpliwości malujący się na twarzy chłopaka i chciała to wykorzystać, złapać ostatnie promyki nadziei na pozytywne zakończenie tej dyskusji. - Naprawdę cię polubiłam, uwierz mi. Byłeś, ba, dalej jesteś dla mnie niezwykle ważny, ale nigdy nie obiecywałam ci nic więcej poza przyjaźnią. Nie mogłabym...
- Nie mogłaś, ale może chciałaś? - przerwał, ponownie skupiając się na jej oczach. Niemal nie potrafiła wytrzymać porcji bólu, jaką zaoferował jej w tym jednym spojrzeniu, ale nie wycofała się. To mogłoby wszystko pogorszyć. Dlatego nie złamała się, tylko dalej spoglądała na niego uważnie, starając przemówić mu do rozumu, nie wykorzystując przy tym słów. Patrzyła w tak dobrze znane, błękitne tęczówki i mniej więcej właśnie wtedy zrozumiała, do czego chłopak zmierza. Chciała temu zapobiec. Pokręciła powoli głową, ostrzegając go przed tym, co planował zrobić, ale on nie posłuchał. Zmniejszył dzielącą ich odległość, unieruchomił jej dłonie, którymi próbowała go od siebie odepchnąć, po czym pocałował ją prosto w usta. Nie był to prawdziwy pocałunek - ledwie muśnięcie warg, ale ona i tak zamarła. Znieruchomiała na chwilę, a potem odskoczyła od niego jak oparzona, wlepiając w niego spojrzenie pełne niedowierzania i urazy.

- Zwariowałeś?! - krzyknęła, cofając się. Stawiała krok za krokiem, aby tylko znaleźć się dalej od człowieka, którego kiedyś bez wahania nazwałaby swoim przyjacielem, a jej usta paliły, jakby spoczęły na nich kawałeczki rozżarzonego węgla. Dotknęła warg opuszkami palców, aby upewnić się, że jeszcze nie spłonęły.
- Chciałem dać ci tylko możliwość podjęcia decyzji - ogłosił, uśmiechając się szyderczo. - Bo co to za wybór, skoro nie znasz drugiej opcji? Proszę, teraz śmiało możesz mnie znienawidzić. I tak było warto.
- Warto? - Nie rozumiała. Przecież to nie był jej Maniek. To nie mógł być on. Te słowa kompletnie do niego nie pasowały. Całe to zachowanie było dla niej obce. - A co z waszą przyjaźnią, Mati? Przecież Alek cię zabije, jeżeli się dowie!
- Nie dowie - odparł spokojnie, świdrując ją wzrokiem. Chciał jej coś przekazać, nie używając zbędnych słów. Liczył, że sama się domyśli. Asia jednak tego nie odgadła. Nie od razu.
- Myślisz, że mu nie powiem? - Nie wierzyła własnym uszom. Czy on naprawdę był, aż tak bezmyślny, a może naiwny?
- Myślę, że nie. - Dalej patrzył na nią w ten ponaglający sposób, aż wreszcie zrozumiała, co chłopak miał na myśli. Nie mogła powiedzieć prawdy Alkowi. To by go zraniło i zniszczyłoby wszystko, co udało im się do tej pory osiągnąć. A ona nie chciała ani zsyłać na niego jeszcze więcej bólu, ani też burzyć tej lichej budowli, która kiedyś miała szansę stać się solidnym związkiem. Mateusz dobrze to przemyślał, a ją aż serce bolało, gdy przypominała sobie, że kiedyś wydawało jej się, że ich przyjaźń przetrwa naprawdę wiele. On zepsuł ją jednym tylko czynem. Nie miała ochoty go oglądać.
- Wyjdź stąd - rzuciła, nie zwracając uwagi na jego zawiedzione spojrzenie i ból czający się w jasnych tęczówkach, zaraz za kiełkującym poczuciem winy. Zorientował się, że popełnił błąd? Dobrze, tylko że to już nie miało znaczenia. - Po prostu stąd wyjdź, Mati. 

     Alek już nie pamiętał, kiedy ktoś ostatnio wpędził go w tak euforyczny nastrój. A raczej pamiętał, ale starał się za wszelką cenę zapomnieć. Magda dalej siedziała w jego głowie, jednak jej obraz nieco zanikł i każdego dnia stawał się coraz bardziej wyblakły. Przy pomocy Asi może udałoby się sprawić, aby z czasem całkiem rozsypał się w pył. Chłopak gorąco w to wierzył, pozwalając nadziei na nowo zagościć w jego sercu. Chwycił się tego uczucia szczególnie mocno, gdy powoli zbliżał się do domu. Co prawda, od ostatniego incydentu, jego ojciec wytrwale trwał w swoim przyrzeczeniu, że już nigdy nie tknie alkoholu, ale przecież raz już tą obietnicę złamał. Nic ani nikt nie mogłyby zapewnić Alka, że podobna akcja już się nie powtórzy. On sam z rodzicem nie zamienił nawet słowa, odkąd opuścił szpital. Aleksander po prostu ignorował mężczyznę, każąc w ten sposób za zniszczone zaufanie. Dlatego też chłopak ucieszył się, że tym razem na podjeździe nie ujrzał znajomego auta. To oznaczało, że spokojnie mógł wejść do domu, przygotować sobie posiłek i udać się do swojego pokoju, nie musząc znosić widoku ojca i wysłuchiwać jego nędznych prób nawiązania kontaktu. Alek uśpił na chwilę czujność, nawet nie przypuszczając, że w środku czeka na niego coś znacznie gorszego od przykrych wspomnień.
     Wszedł po schodkach i zamarł na moment, gdy okazało się, że drzwi znowu nie zostały zamknięte. To nie mogła być wina ojca. Jego samochodu nie widział ani przed domem, ani nigdzie w okolicy. Alek dostał się do wewnątrz, postanawiając nie zastanawiać się nad przyczynami takiego stanu rzeczy. Nie myślał komu mogło zależeć na tym, aby wejść do domu ani czy dalej tam przebywa. Przecież nie mieli w środku zbyt wielu drogocennych rzeczy, więc niemal od razu wykreślił z listy motyw rabunku. To byłoby bezsensowne, skoro wokoło znajdowało się tyle, dużo bogatszych domów. W każdym razie chłopak przeszedł przez krótki korytarz, zaglądając kolejno do każdego pomieszczenia. Czuł, że jego serce zaczyna bić znacznie szybciej, niż powinno. Jednak cała ta sytuacja zbyt bardzo przypominała mu tą ostatnią, aby mógł się uspokoić.
     Pokoje okazały się pozostawać w stanie nienaruszonym, podobnie jak łazienka oraz salon. Dopiero w kuchni zastał osobę, która wywołała w nim tyle lęku i niepokoju. Była to kobieta. Ciemnowłosa, niezbyt wysoka. Stała do niego tyłem, więc nie mógł dostrzec jej twarzy, a mimo to on i tak ją rozpoznał. Nie mógł się pomylić. Nie w tym wypadku. Ojciec naprawdę miał rację, twierdząc w pijackim amoku, że Eliza wróciła.

- Kto cię tu wpuścił? - spytał lodowatym tonem, mocniej zaciskając dłonie na kulach. Kobieta wzdrygnęła się wyraźnie przestraszona, ale on się tym nie przejął. Był zbyt zdenerwowany i oszołomiony, aby przejmować się także jej uczuciami. Tajemnicza postać odwróciła się powoli w jego stronę, utwierdzając go w początkowych domysłach. Matka. Stała przed nim jego własna matka. Kobieta, która go urodziła, ale potem porzuciła i nie zainteresowała się jego losem. Aż do teraz. Alek patrzył jej prosto w oczy z niewypowiedzianym żalem. Pragnął, aby wytłumaczyła mu, dlaczego postąpiła w ten sposób. Chciał, choć to już niezupełnie świadomie, żeby zapewniła go, że nigdzie nie odejdzie, tylko spróbuje wszystko naprawić i nadrobić ten stracony czas. Tęsknił, niczym mały chłopiec, za jej objęciami. Niegdyś pełnymi ciepła oraz miłości. Objęciami, w którym mógł schronić się przed wszystkimi lękami. Wtedy wydawało mu się, że matka ochroni go przed wszystkimi okropieństwami świata. Tego nigdy nie przyznałby na głos, ale wciąż w to wierzył. Mimo że to ona wyrządziła mu najwięcej cierpienia. Nienawidził jej i samego siebie za podobne myśli. Nie znosił tego, że nie potrafił na dobre wyrzucić z pamięci wszystkich związanych z nią wspomnień. Eliza odwzajemniła jego gniewne spojrzenie, nie czyniąc ani jednego gestu, który zdradzałby dobre zamiary. 

- Synu, nie zapominaj, że to także mój dom. Mam do niego klucze - upomniała, używając tonu, którego i on sam stosował, aby się bronić, gdy znajdował się w podbramkowej sytuacji, a to zaskoczyło chłopaka. Nie dał jednak tego po sobie poznać.
- On już nie jest twój - zaprzeczył, gotując się z tłumionej złości. - Zdaje mi się, że przestał pełnić tę funkcję parę lat temu.

- Nie będę się z tobą sprzeczać, Alek. Nie mogę się teraz denerwować. Chciałam tylko spokojnie porozmawiać. - Niemal wybuchnął śmiechem. Bo co to miało znaczyć? Prawie zapomniana przez niego matka przychodzi do domu, który zdawałoby się opuściła już raz na zawsze, a teraz wraca i prosi o spokojną rozmowę, bo nie chce się denerwować? To nie był koncert życzeń. Chłopak miał zamiar jej o tym przypomnieć, ale wtedy jego wzrok niespiesznie i mimowolnie obieg całą sylwetkę kobiety, nagle zatrzymując się na brzuchu. Nieco zaokrąglony, powiększony był wytłumaczeniem jej słów, ale Alek nie chciał tego zrozumieć. Nie w ten sposób. Ciąża. To słowo zabrzmiało w jego głowie, jak złowroga wróżba, lecz on raz za razem odrzucał je, starając się nie dopuścić go do wiadomości. Oczywiście, znał jego znaczenie, ale wydawało mu się ono abstrakcyjne, dziwaczne i wcale nie pasujące do sytuacji, której jasny zarys miał właśnie przed oczami.

- Jesteś w ciąży? - zapytał cicho, ciężko przełykając ślinę. Musiał się upewnić, że wyobraźnia nie płatała mu figla, a jednak wypowiedzenie tego pytania było chyba najcięższą z rzeczy, jaką musiał zrobić w ciągu ostatnich paru dni.
- Tak, Alek. - Uśmiech rozjaśnił jej twarz, odmładzając ją całą. Z czułością pogładziła się po brzuchu, jakby nienarodzone jeszcze dziecko mogło to odczuć i poczuć się przez to spokojniejsze. - To prawdopodobnie chłopiec. Potrzeba jeszcze kilku badań, ale wygląda na to, że będziesz miał brata.

- Nieprawda. - Niemal zakrztusił się tym słowem, czując, że zbiera mu się na wymioty. Jak ona w ogóle śmiała tu wracać i wygłaszać te brednie? Może jeszcze oczekiwała, że on sam zacznie podzielać jej entuzjazm i skakać z radości? Wykluczone. -  To nie będzie mój brat. Nie ma ze mną absolutnie nic wspólnego.

- Wiem, że to dla ciebie trudne, synu, ale musisz zrozumieć...

- Co zrozumieć? - warknął agresywnie, a kobieta skuliła się odrobinę, jakby zamierzył się, aby ją uderzyć. - Porzuciłaś mnie, zostawiłaś mnie oraz ojca. Pozwoliłaś, aby się rozpił i stworzył mi piekło na ziemi. To mam zrozumieć? A może mam zrozumieć to, że nie byłem odpowiednio dobry, abyś mnie ze sobą zabrała? Że chciałaś innego syna? No zobacz, udało ci się. Spłodziłaś sobie nowe, lepsze dziecko. Moje, pieprzone gratulacje. 

- Alek, to nie jest prawda - zaprzeczyła, a w jej oczach błysnęły łzy poczucia winy. Aleksander wmawiał sobie, że nie robią na nim żadnego wrażenia, ale tak naprawdę coś w nim pękło. Chłopak próbował to na szybko załatać, zanim matka zdążyłaby poszerzyć tą usterkę i spowodować, że jeszcze więcej wątpliwości ujrzy światło dzienne, zmuszając go do wybaczenia jej wszelkich przewinień. Nieudolnie. Słowa kobiety poruszyły go dogłębnie, a był to tylko początek. - Nie chciałam cię zostawiać. To miało wyglądać zupełnie inaczej. Jeżeli mi tylko pozwolisz, to wszystko ci wytłumaczę...

- Proszę bardzo, tłumacz - rzucił, osuwając się na stołek stojący przy stole, naprzeciwko Elizy. Kobieta westchnęła, ale widocznie ucieszyła się, że syn dał jej szansę na wyjaśnienia. Tylko tego potrzebowała. 

- Prawda jest taka, że nigdy nie kochałam twojego ojca. To było głupie, młodzieńcze zauroczenie z wiadomym efektem. Tylko że wtedy tego nie rozumiałam. Nie chciałam słuchać ostrzeżeń moich rodziców, bo dla mnie istniał tylko Paweł. Wydawał mi się cudowny: przystojny, zabawny opiekuńczy. Nic innego się nie liczyło. Nie widziałam jego wad, których miał naprawdę sporo. One nie miały znaczenia. Nie dla mnie, ale dla rodziców już tak. Bardzo przejmowali się tym, że Paweł miesza mi w głowie i sprowadza na złą drogę. Niby typowy tekst, ale oni mieli rację, Alek. Twój ojciec nie był wtedy dobrym człowiekiem. Robił wiele złych i nieuczciwych rzeczy, które w większości nigdy nie ujrzały światła dziennego. Bo gdyby było inaczej, szybko skończyłby za kratkami. Miałam tego świadomość, ale i tak zawsze go broniłam. Zwalałam wszystko na karb nieszczęśliwego dzieciństwa, ojca pijaka, nieżyjącej matki. Zupełnie niepotrzebnie, bo to utwierdzało go tylko w przekonaniu, że postępuje słusznie. 

     Przerwała na chwilę, przyglądając się chłopakowi z zamyśloną miną. Alek patrzył się w przestrzeń, niby całkiem obojętnie, lecz kobieta zdawała sobie sprawę z tego, że każde jej słowo jest uważnie wysłuchiwane. Widziała buntowniczą postawę syna, ale doskonale to rozumiała. Znała go dobrze i wiedziała, że Aleksander zawsze reaguje w ten sposób, aby ukryć przed innymi swój ból. A bolało go wiele, czemu ona absolutnie się nie dziwiła. Do zbyt wielu zdarzeń sama się przyczyniła - mniej lub bardziej świadomie. Czuła się winna, że sprowadziła tyle cierpienia do jego życia, a jednocześnie zastanawiała się też, czy i on zdaje sobie sprawę, jak wiele ma wspólnego ze swoim ojcem. Jednak nie zamierzała nakierowywać myśli chłopca na ten temat. Po prostu kontynuowała swoją opowieść.

- Pamiętam, że tamtego dnia strasznie pokłóciłam się ze swoją matką o ten związek i chciałam zrobić jej zwyczajnie na złość. Udowodnić, jacy to my jesteśmy dojrzali i czego nie możemy razem zrobić. W każdym razie powiedziałam o kilka słów za dużo, za co dostałam szlaban. Miałam spędzić ten wieczór przy książkach, ale nie za specjalnie miałam na to ochotę. - Uśmiechnęła się pod nosem, jakby przypominając sobie coś niezwykle zabawnego. - Mimo kary, wymknęłam się wieczorem z domu, aby tylko móc spotkać się z Pawłem na jednej z tych popularnych imprez, które w tamtym czasie organizowali jego koledzy. To może wydawać ci się teraz śmieszne, ale samo pojawienie się na jednej z nich było czymś niezwykle ważnym, wzbudzało respekt tych, którzy nie zostali zaproszeni. Zapewniało prestiż - zaśmiała się. - Dopiero teraz widzę, jak głupie to było. Wtedy nie bardzo myślałam. Tłumy ludzi, głośna muzyka, mnóstwo alkoholu i Bóg jeden wie, co jeszcze. A ja byłam wściekła na cały świat i szukałam zapomnienia. Paweł skutecznie mi w tym pomógł...

- Dobra, zmieniłem zdanie. Wcale nie chcę o tym słuchać - wymamrotał Alek, spuszczając wzrok na podłogę. Nie chciał rozmawiać na te tematy, a słuchanie o życiu erotycznym własnej matki wydawało mu się czymś nieprawidłowym. To go zawstydzało i wprowadzało w zakłopotanie. Zdecydowanie mógłby przejść przez życie bez tych informacji. 

- Chodzi mi o to, że wcale tego nie planowaliśmy. Może gdybym była odrobinę mniej zezłoszczona, bardziej trzeźwa lub po prostu dojrzalsza wcale by do tego nie doszło. Niestety, nikt nie zechciał przemówić nam wtedy do rozumów - westchnęła. - Byłam przerażona tą ciążą, Alek. To były inne czasy. Miałam dopiero siedemnaście lat, a twój tata tylko trochę więcej. Świat się przede mną zamknął, a własny ojciec prawie wyrzucił z domu. Gdyby matka nie wstawiła się za mną, nie wiem jak dzisiaj wyglądałoby moje, twoje czy nasze życie. Czy jakiekolwiek życie by wtedy istniało... 

- A ojciec? - spytał cicho Alek, zbyt poruszony, aby dalej się wściekać na nieplanowany powrót matki. Nieśmiało znowu na nią zerknął, a ona uśmiechnęła się smutno. 

- Paweł zaproponował mi małżeństwo. To było najlepsze, co mogliśmy zrobić, ale wtedy już tej wielkiej miłości nie było. Wiedziałam, że on nie jest mi wierny. Słyszałam wiele plotek, o prawdziwości niektórych mogłam przekonać się na własnej skórze. Mimo to nie mogliśmy się rozstać. Wiązało nas dziecko. Dla ciebie staraliśmy się nauczyć się żyć ze sobą, abyś miał szczęśliwe dzieciństwo. Do pewnego stopnia się udało. Pawłowi przyszło to dużo łatwiej niż mi. Porzucił stare nawyki, całą swoją uwagę przelał na nas. Pod koniec naszego związku wydawało mi się wręcz, że on naprawdę mnie pokochał i rozstanie było dla niego wielkim ciosem. Jednak ja nie potrafiłam żyć w ten sposób już ani dnia dłużej. Uciekłam. Chciałam zrobić to inaczej, lepiej zaplanować, ale nie było czasu. Wiedziałam, że on będzie chciał mnie zatrzymać i przekonać do zmiany zdania, lecz ja już podjęłam decyzję. Spakowałam swoje rzeczy, usuwając się z waszego życia. Żyłam w przekonaniu, że będziesz z nim szczęśliwszy niż ze mną. Przynajmniej tymczasowo. Alek, musiałam najpierw poukładać sobie życie, ale wcale o tobie nie zapomniałam. Nie było dnia, abym nie żałowała, że nie ma cię przy mnie. Ale teraz już nie muszę. Przyjechałam, żeby prosić cię, abyś zamieszkał ze mną, a raczej z nami. Bo musisz wiedzieć, że ponownie wyszłam  za mąż. Tym razem całkowicie z miłości. 

     Aleksander przyglądał się jej z niedowierzaniem. Pojedyncze słowa usłyszanej historii tłukły mu się po głowie, ale propozycja matki zaćmiła wszystko. Był zaskoczony, wręcz oszołomiony. 

- Mam z tobą wyjechać? - spytał, aby się upewnić, że dobrze usłyszał. 

- Tak, synu. Wcześniej nie miałam możliwości, aby zabrać cię ze sobą, bo nie miałam praktycznie nic. Nie chciałam skazywać cię na taki los, ale teraz moja sytuacja materialna uległa znacznej zmianie i pragnę naprawić tamten błąd. Poza tym zależy mi, abyś poznał Adama. To cudowny człowiek, ale nie będę opowiadać ci na jego temat. Jeżeli się zgodzisz, sam będziesz mógł wyrobić sobie o nim własną opinię. Zwłaszcza, że on też chce cię poznać. Obiecał, że nie będzie starał się zastąpić ci ojca i da ci tyle przestrzeni, ile będziesz potrzebował. Alek, proszę cię, zastanów się nad tym. 

- Gdzie? - zapytał, choć sam nie wiedział, po co. Nie zamierzał wyjeżdżać, nieważne dokąd. Nie mógł zostawić Asi ani swoich przyjaciół. Zwłaszcza teraz, gdy wszystko zdawało się wreszcie układać. 

- Austria. 

- Wykluczone. - Nie mogła trafić gorzej. Gorzej i lepiej zarazem. Alek marzył o wyjeździe zagranicę. Jako dziecko z uśmiechem opowiadał, że kiedy dorośnie wyjedzie gdzieś, gdzie wiecznie leży śnieg. Potem te marzenia trochę zyskały na realności, gdy stwierdził, że zupełnie wystarczy mu Szwajcaria albo właśnie Austria, które zapewniały prawdziwy raj dla miłośników zimowego szaleństwa. Tamtejsze stoki kusiły go od niepamiętnych czasów, dlatego tak trudno przyszło mu zrezygnowanie z nich. Czuł się potwornie, ale nie mógłby zostawić swojego obecnego życia. Zbyt dużo musiałby wtedy stracić. Kiedy Eliza spojrzała na niego ze zdziwieniem, tylko pokręcił głową, nie zamierzając zmienić zdania, choć jakaś część jego duszy płakała i błagała o ponowne rozpatrzenie tej propozycji. Zdusił ją w sobie, ale zupełnie nieprzekonany. - Nie, nie zgadzam się. To w Polsce jest moje miejsce. W Białce mam wszystkich przyjaciół, mam pracę i...

- I co? - zapytała, choć sama zdążyła domyślić się, co syn starał się przed nią zataić. Wystarczyło jej jedno spojrzenie, a jego reakcja zdradzała wszystko. Chłopak nie potrafił tłumić swoich uczuć, zwłaszcza kiedy w grę wchodziło zauroczenie czy miłość... Eliza chciała wypytać syna o dziewczynę, która zaprząta jego głowę, ale się powstrzymała. Wiedziała, że nie jest to dobry moment. Na odpowiedni musiała jeszcze poczekać. 

- I nic - zaprzeczył, ale nie odwzajemnił jej spojrzenia. Wytrwale wpatrywał się w czubek swojego buta, a niezręczna cisza zaczęła robić się nieznośna.

- Alek, Austria nie jest tak daleko - tłumaczyła dalej przekonującym tonem. - Będziesz mógł często odwiedzać swoich przyjaciół, a Adam jest właścicielem kilku ośrodków narciarskich, więc mógłby zatrudnić cię jako instruktora. Zarobiłbyś tam dużo więcej pieniędzy niż tutaj. Adam zadbałby też o twoją karierę, poznałby cię z wieloma, sławnymi osobami, ułożył plan treningowy, zaangażował w rozmaite zawody, zatroszczyłby się o twoje zdrowie. Widzę, że Paweł pod tym względem też sobie nie radzi. 

- To był wypadek. Mógł się zdarzyć wszędzie - zaprzeczył chłopak, wskazując na swój gips. Nie do końca rozumiał, dlaczego, ale poczuł, że musi powiedzieć coś w obronie ojca. Nieważne, jaki zły był, dalej pozostawał jego rodzicem. - Poza tym za kilka dni zdejmą mi to usztywnienie i znów będę mógł normalnie chodzić.

- Może tak było - zgodziła się tymczasem Eliza, zupełnie nieprzekonana jego tłumaczeniem - ale proszę cię, abyś przemyślał moją propozycję, zgoda? Będę w Polsce jeszcze przez tydzień, ale jeżeli przez ten czas się nie zdecydujesz, po prostu wyjadę bez ciebie. Do jakiegoś stopnia znowu wycofam się z twojego życia. Nie będę naciskać ani dokonywać za ciebie decyzji, lecz jeśli będziesz mnie kiedykolwiek potrzebował, to na tamtej kartce napisałam swój nowy numer telefonu. Zadzwoń, gdy będziesz mnie potrzebował. Zawsze odbiorę. 

     Poruszył się niespokojnie słysząc te słowa, a wątpliwości, które do tej pory były tylko niewyraźnym szmerem, nabrały wyrazu. Być może miał się potem przez to znienawidzić, ale w tamtym momencie zdobył się tylko na kiwnięcie głową, a kiedy matka przygarnęła go do piersi, nawet poczucie winy rozmyło się gdzieś w przestrzeni. 

Chyba bardziej namieszać tutaj nie mogłam. Jestem z siebie taka dumna, że w nagrodę chyba na chwilę zapomnę o diecie i sięgnę po czekoladę, którą przywlokłam kiedyś ze Słowacji ^^ Maniek całkiem wymknął mi się ze schematu rozsądnego i spokojnego człowieka, ale to akurat jest chwilowe. Równie chwilowe są wahania Alka. On w końcu podejmie decyzję, a ja już wiem jaką! Wy będzie musieli troszkę poczekać :D