6. Miałeś być wsparciem i ochroną. Miałeś być...

    Rozstał się z przyjaciółmi wieczorem przy wypożyczalni sprzętu zimowego w dobrym humorze, uśmiechając się od ucha do ucha oraz życząc Mańkowi mnóstwo powodzenia przed jutrzejszymi zawodami. Tym samym wprowadził w osłupienie zarówno Mateusza, jak i Grześka. Chłopcy nie pamiętali już, kiedy ostatnio przyjaciel zachowywał się w równie poprawny, sympatyczny sposób. Uśmiechnięty, niemrukliwy, całkiem uprzejmy Aleksander stanowił bowiem coś przerażającego, niemal zapomnianego przez świat. Koledzy zastanawiali się, co tak bardzo na niego wpłynęło, bo wątpili, aby zmiana ta zaszła w nim samoistnie, nie spowodowana żadnym czynnikiem z zewnątrz. Byli pewni, że nie chodziło tylko i wyłącznie o możliwość konkurowania z innymi zawodnikami w ukochanym sporcie. Owszem, to było istotne, ale nie zmieniłoby Alka tak bardzo i to w tak krótkim czasie. Przyczyna więc musiała leżeć gdzieś indziej, znacznie głębiej. Jednak żaden z nich nie drążył tematu, w obawie, że chłopak odbierze natarczywe pytania za swoisty atak na swoją osobą i na nowo przemieni się w nieprzyjemnego osobnika, z którym codzienne życie było prawdziwą męczarnią. Cieszyli się zatem z chwil, kiedy młody Kamiński naprawdę przypominał starą, dobrą wersję samego siebie. Trzymali też mocno kciuki, aby ta zmiana przetrwała w nim jak najdłużej, a nie okazała się wkrótce jedynie chwilowym kaprysem czy przebłyskiem miłosierdzia ze strony pana Aleksandra.
     On sam wcale nie przejął się zdziwionymi spojrzeniami swoich kolegów. Miał świadomość, że zachowuje się nieco inaczej, ale nie był pewien, dlaczego właściwie to robi. Czuł niewysłowioną ulgę związaną z pogodzeniem się z Pandą oraz radość niewiadomego pochodzenia, która wprost rozpierała go od środka. Co więcej nie próbował zadusić jej w sobie, jak czynił to nieustannie przez ostatnie lata. Tym razem wcale mu nie przeszkadzała, raczej starał się ją utrzymać oraz wykorzystać dobrą energię, którą mu ona dostarczała. Dlaczego? Może po prostu stwierdził, że już wystarczy tej zgryzoty oraz uprzykrzania życia wszystkim wokoło, a być może miał ku temu zupełnie inny powód, ale jeżeli takowy istniał, to on nie był go świadomy. Działał intuicyjnie, myślami będąc już przy konkursie. W głowie jeszcze raz analizował zaplanowaną trasę przejazdu, uwzględniając przy tym wszelkie trudności, na które mógłby natrafić po drodze. Chciał wypaść dobrze, bo i miał wiele do udowodnienia - innym, a także samemu sobie. Czuł ogromne podekscytowanie, ale również zaczynał się pomału denerwować. Może nie tak, jak przed pierwszym występem, gdzie lęk prawie całkowicie go sparaliżował, bo stawał przed jedną, wielką niewiadomą, jednak nie potrafił całkiem wykluczyć stresu. Był on nieodłączną częścią życia każdego sportowca. Napędzał do walki, o ile oczywiście zdołało się nad nim zapanować. Dla Alka miał jeszcze większe znaczenie. W końcu zostawał oceniany w czymś, na czym naprawdę mu zależało, co stanowiło nieodłączną część jego życia.
     Doskonale pamiętał, ile emocji i nerwów wyzwolił w nim przejazd pod czujnym okiem surowych sędziów, którzy przecież znali się na rzeczy, a co za tym idzie, z łatwością mogli wyłapać wszystkie błędy czy potknięcia, jakich się dopuścił i wygarnąć mu je prosto w oczy, nie zważając na jego uczucia. Bał się tego. Wcześniej nie przypuszczał, że ludzkie dłonie potrafią pocić się i trząść do tego stopnia, a serce bić z taką siłą, jakby miało zaraz zamiar opuścić swoje stałe miejsce pobytu, pozostawiając właściciela na pewną zgubę. To wszystko było dla niego nowe, a jednocześnie pozostawało czymś, z czym zmagał się w sennych koszmarach niemal od zawsze. Brak akceptacji, wykluczenie czy wyśmianie stanowiło najgorszy dramat chłopaka. Było w pewnym sensie jego prywatnym kryptonitem - działało na niego osłabiająco, pozbawiając wszelkich sił do dalszej walki i nadziei na jej powodzenie. Alek starał się to przezwyciężyć. Czasami przychodziło mu to łatwiej, czasami ciężej, ale za każdym razem podejmował wyzwanie. I wspinał się. Bezustannie. Nabierał pewności siebie, aktywnie biorąc udział w rozmaitych konkursach, mniejszych czy większych. Co prawda, czasami zdarzały się momenty niepewności oraz rezygnacji spowodowane różnymi niespodziewanymi wydarzeniami, takimi jak na przykład rozstanie z Magdą, przez które odpuszczał. Chwilowo, bo prędzej czy później i tak do tego wracał. Sprawy zaszły za daleko, aby mógł się uwolnić, wręcz zapomnieć o swojej pasji. Obecnie zupełnie nie wierzył w porażkę, za jaką uznawał zajęcie któregokolwiek miejsca poza pierwszą dziesiątką. Był pewny zdolności oraz doskonałej formy, którą obaj z Mańkiem reprezentowali w tym sezonie. Mateusz jednak tej pewności siebie już nie miał. Stresował się, co było widoczne w całej jego postawie, ale Alek nie miał mu tego za złe. Zbyt dobrze pamiętał, jakie wątpliwości nim targały, gdy sam stał na progu, czekając na sygnał do startu. To była próba. Żaden inny test w jego życiu nie sprawił, że tak bardzo się denerwował - nawet matura czy egzamin na prawo jazdy. Tamte sprawdziany były istotne, ale kwalifikacje do zawodów znaczyły dla chłopaka coś całkiem innego. Nie potrafił podejść do tego ze spokojem, bo zbyt dużo od nich zależało. Jednocześnie nie traktował konkurencji z Mańkiem na poważnie. Chociaż był to konkurs indywidualny, oni dalej pozostawali zgranym zespołem. Zwycięstwo jednego miało oznaczać szczęście drugiego - podobnie sytuacja miała się w przypadku, gdyby jednak nie wszystko poszło po ich myśli. Razem mieli zamiar świętować lub pocieszać się po porannych kwalifikacjach czy wieczornych zawodach. Nie rywalizowali ze sobą, nie przesyłali na siebie negatywnej energii. Byli wspierającymi się przyjaciółmi i nic nie mogło tego zmienić. Oboje się o tym nawzajem zapewniali.
     Maniek przyjął słowa kolegi z ulgą. Tylko że Alek widział, że przyjaciela nadal gnębi wyzwanie, którego zadeklarował się podjąć. I nic nie pomagały starania Pandy, który żartował i dowcipkował, próbując zawrócić myśli Mateusza na zupełnie inne tory. Chłopak wciąż się przejmował kolejnym dniem. Z zamyśloną miną zawzięcie skubał wargę, jakby próbował zamienić swój strach na ból i w ten sposób zapomnieć o całej sprawie. To wcale tak nie działało. Aleksander bardzo dobrze o tym wiedział. Dlatego nawet on włączył się do całej operacji, mającej na celu rozchmurzenie przyjaciela. Długo kombinowali, ale dopiero, gdy razem z Grześkiem zaczęli mu dogryzać, wcale niezłośliwie i nie po to, aby sprawić mu przykrość, Mateusz wyrwał się z otępienia i skierował swoją złość na nich. Denerwował się, ale jednocześnie widać było, że tego mu potrzeba - możliwości rozładowania złej energii w jakikolwiek dostępny sposób. To w zupełności by wystarczyło, lecz Panda aż za bardzo zaangażował się w misję poprawy humoru kolegi, która z czasem zmieniła się w licytację pomysłów, przez które spokojny i zazwyczaj opanowany Maniek, nie tylko przestał się stresować, ale też stracił całą swoją cierpliwość. Spoglądał na ciemnowłosego z żądzą mordu w oczach, ale Grzegorz nic sobie z tego nie robił. Chyba nawet nie spostrzegł rozzłoszczonej miny blondyna. Zauważył ją natomiast Alek, który nie potrafiąc zachować powagi, zaśmiał się pod nosem, na tyle cicho, aby idący obok Pandy, Maniek tego nie usłyszał. Aleksandrowi dopisywał świetny humor, ale nie chciał, żeby kolega skierował złość także na niego. Trochę też współczuł przyjacielowi, będąc świadomym natarczywości Grzesia w niektórych okolicznościach. Właśnie ta sytuacja do nich należała. Panda maszerował przed siebie raźnym krokiem, wymyślając przy okazji tysiąc powodów, dla jakich Mateusz powinien znaleźć sobie wreszcie dziewczynę. Każdy z nich wypowiadał na głos, pytając kolegę o opinię, ale tylko po to, by natychmiast ją zlekceważyć oraz wysnuć własną. Był dopiero przy numerze dwudziestym trzecim i nic nie wskazywało na to, aby miał szybko skończyć. Dlatego też Alek postanowił szybko się z nimi pożegnać oraz oddalić na bezpieczną odległość. Podjął dobrą decyzję, bo jeszcze z oddali słyszał, jak Mateusz wygraża się, obiecując Pandzie, że jeżeli natychmiast nie zamilknie, to skończy jako wypchany eksponat na wystawie zagrożonych gatunków. Alek nie czekał, aby sprawdzić czy przyjaciel spełnił swoją obietnicę. Uśmiechnął się sam do siebie, szczelniej otulił kurtką i ruszył w stronę domu, nie będąc świadomym tego, co zastanie w środku. Bo jeżeli by wiedział, chyba wolałby zostać na zewnątrz.

     Już od pierwszej chwili wiedział, że nie wszystko jest w porządku. Zdziwił go bowiem widok samochodu ojca przed domem. Pojazd stał na żwirowym podjeździe, choć Alek doskonale wiedział, że wcale nie powinno go tam być o tej porze. Paweł Kamiński pracował w niewielkiej stolarni na obrzeżach miasta. Nie była to może praca marzeń ani nie przynosiła mnóstwa pieniędzy, ale dostarczała ich na tyle, że bez problemu mężczyzna mógł utrzymać siebie, syna oraz mały, jednorodzinny dom, w którym obaj mieszkali. Paweł miał czterdzieści dwa lata, a pod względem wyglądu stanowił starszą wersję Aleksandra. To właśnie po nim syn odziedziczył ciepłe, czekoladowe oczy, charakterystyczne rysy twarzy oraz niesforną blond czuprynę, która nie chciała się nigdy układać w prawidłowy sposób. Jednak na tym kończyłyby się wszelkie podobieństwa. Pod względem charakteru stanowili całkowite przeciwieństwa. Alek był niespokojnym duchem, wybuchowym temperamentem oraz zdecydowanie niecierpliwym osobnikiem. Gdy coś mu nie wychodziło, denerwował się i często wyżywał na innych. Nie potrafił powstrzymać negatywnych emocji, gdy te próbowały się z niego wydostać, nie zważając na jego słabe protesty. Inaczej sprawa się miała w przypadku tych pozytywnych uczuć - one bardzo rzadko doczekiwały się ujrzenia światła dziennego, grzecznie czekając na pozwolenie ze strony Alka, który go praktycznie nigdy nie udzielał. Bał się, że jeżeli do tego dopuści, obróci się to przeciwko niemu. Paweł zazwyczaj był cichym, spokojnym człowiekiem, a swoją solidnością, sumiennością i pracowitością zadziwiał kolegów po fachu. Dlatego też jego wcześniejsze powroty z pracy były czymś niesamowitym i z całą pewnością niespotykanym. W ciągu kilkunastu lat pracy zdarzyły się tylko kilkakrotnie, a każdy musiał mieć swój poważny powód, jakim były między innymi narodziny syna, ważne wydarzenia w życiu pierworodnego, takie jak komunia święta czy pierwsze zawody snowboardowe, których Paweł, jako ojciec nie mógł ani też nie chciał opuścić. Jednak do zaburzenia wzorowej frekwencji mężczyzny najbardziej przyczynił się rozwód z żoną. Ten incydent znacząco wpłynął na całe jego życie. Spowodował, że stoczył się on na samo dno, pozwalając, aby syn poszedł tym samym śladem. No może nie do końca, bo Alek miał swój snowboard i to z nim uciekał w góry, gdy przestawał sobie radzić ze swoimi problemami. Paweł nie miał takiej opcji. Kilka tygodni po sprawie rozwodowej nie potrafił zaakceptować swojej nowej sytuacji. Nie wychodził z sypialni, nie chciał z nikim rozmawiać, a smutki topił w kieliszku wódki. Przez pewien czas w ogóle nie trzeźwiał. Pił i pił, a kiedy już dostatecznie się upił, wpadał w szał. Każdy normalny człowiek schodziłby mu wtedy z drogi, lecz Alek nie należał do uległych osób. Wtedy kiedy ojciec tracił nad sobą kontrolę, on jeszcze bardziej zaogniał całą sytuację, zazwyczaj kilkoma, zbędnymi słowami. Wszczynał awanturę, którą nic nie osiągał. Czasami za to obrywał, czasami dość mocno. Dopiero wtedy się wycofywał i uciekał. W góry. Bo gdzieżby indziej? To właśnie tam się zaszywał, wyładowując swoją wściekłość poprzez niebezpieczne najazdy, wysokie wyskoki, szaleńcze obroty czy rozwijanie zabójczych prędkości. Wielokrotnie igrał ze śmiercią. Nieświadomie, ale jednak. Przyjaciele tego nie widzieli. Bo gdyby wiedzieli, co wyprawia ich kumpel, zareagowaliby. Zapewne próbowaliby pomóc za wszelką cenę. Niestety, oni nie byli świadomi jak bardzo naraża się Alek. Przy nich zawsze starał się ograniczać i hamować. Nie dawał im powodów do niepokojów, choć kilkakrotnie go przestrzegali, aby uważał. Jak na ironię, wtedy kiedy akurat uważał. Nawet nie chciał się zastanawiać, co by powiedzieli, gdyby widzieli inne jego rewolucje poczynione w gniewie.
     Chłopak miał nadzieję, że tym razem ojciec znalazł inny powód, aby wcześniej wrócić do domu. Przecież wielokrotnie przyrzekał mu, że skończył z piciem, a Elizę ostatecznie wyrzucił z pamięci. Przez jakiś czas naprawdę się tego trzymał. Oddał się pracy, na nowo zainteresował się synem. Wydawać się mogło wręcz, że problem został zażegnany na dobre. Jednak czasem zdarzały się chwile słabości i następował kryzys. Alek właśnie tego kryzysu obawiał się najbardziej. Bał się swojej reakcji, gdyby po raz kolejny zastał ojca zalanego w trupa. Nawet nie chodziło o to, że alkohol wzbudzał w mężczyźnie agresję i sprawiał, że stawał się on skory do bójek, a chłopak starał się tego uniknąć. Alek po prostu nie ufał samemu sobie. Dlatego też pełen obaw, z wahaniem otworzył drzwi i wszedł do środka, przygotowany niemal na każdą ewentualność. Ku jego zdziwieniu, wewnątrz panowała niemal grobowa cisza oraz zupełna ciemność. Zwodnicza, o czym przekonał się chwilę potem.
- Tato? - zawołał, a kiedy nikt mu nie odpowiedział, odwiesił kurtkę na wieszaku i wszedł w głąb mieszkania, nie zawracając sobie już głowy pozbyciem się zaśnieżonych butów ani śladami, które za sobą zostawiał. Zaczął zaglądać kolejno do każdego pomieszczenia, ale wszystkie pozostawały w takim samym stanie, w jakim je zapamiętał, gdy wychodził rano do pracy. Spowodowało to, że stracił czujność i niemal odetchnął z ulgą. Pomyślał, że być może ojciec musiał załatwić jakieś formalności na mieście, a drzwi zwyczajnie zapomniał za sobą zamknąć, gdy wychodził. Zdarza się, choć Alek czuł podskórnie, że to nie o to chodziło tym razem. Jednak za wszelką cenę starał się znaleźć inne rozwiązanie, niż to, które wydawało się mu najbardziej oczywiste. W rezultacie oszukiwał sam siebie. Zrozumiał swój błąd, gdy dotarł do salonu. Na pierwszy rzut oka i w tym pokoju nie zaszły żadne istotniejsze zmiany. No może oprócz jednej - ktoś włączył telewizor. Urządzenie działało, rozświetlając pomieszczenie bladym światłem, ale nie wydobywał się z niego żaden odgłos, bo ktoś wcześniej musiał go wyciszyć. To go zmyliło. Alek przez chwilę przyglądał się w zamyśleniu wydarzeniom wyświetlanym na ekranie, a potem rozejrzał się dookoła. Jego wzrok niemal natychmiast padł na postać skuloną na kanapie. Mężczyzna spał w pozycji embrionalnej, ściskając w dłoni niedopitą butelkę wódki. Kolejna, tym razem pusta, stała na stoliku obok. Chłopak był przekonany, że jeżeli dobrze by się rozejrzał, to znalazłby jeszcze kilka innych trunków w różnym stopniu zużycia. To wszystko spowodowało, że zagotował się ze złości, natomiast niedawna radość wyparowała, nie pozostawiając po sobie nawet śladu.
- Obiecywałeś - wyszeptał tylko, próbując przełknąć gorycz rozczarowania, jaką odczuł na widok pijanego ojca. Nie było to wcale łatwe. Mężczyzna zawiódł go w najgorszy możliwy sposób. Tak o tym myślał. Wcale nie zastanawiał się, co takiego się wydarzyło, że Paweł znowu sięgnął po alkohol, szukając ukojenia w starym nałogu. Coś musiało się stać, ale on był na to ślepy i głuchy, świadomość spychając gdzieś w odmęty swego umysłu. Nie chciał usprawiedliwiać rodzica, bo wtedy musiałby się zdobyć również na zrozumienie. Nie było go na nie stać. Nie dzisiaj. Kierowany impulsem podyktowanym przez palącą wściekłość, w jaką szybko zmienił się żal, pokonał przestrzeń dzielącą go od ojca, po czym wyrwał mu z rąk butelkę i wylał jej zawartość prosto na jego twarz. Jednocześnie zamachnął się gwałtownie ręką, zrzucając ze stolika szklany przedmiot, który rozbił się na podłodze w drobne kawałeczki, wyrządzając przy tym potworny hałas. Swoim zachowaniem, chłopak spowodował, że Paweł natychmiast się obudził. Otworzył oczy, a jego usta zamarły w komicznym grymasie przerażenia. Otarł twarz i spróbował przyjąć pozycję siedzącą, ale nijak mu to nie wychodziło. Jego ruchy były nieskoordynowane, natomiast spojrzenie wciąż nieprzytomne, choć z każdą chwilą nabierało ono ostrości. Alek widział, że zdezorientowanie, które początkowo dostrzegł w czekoladowych tęczówkach rodzica z wolna przeradza się we frustrację, a następnie w czystą furię. Chłopak do tego zdążył się już przyzwyczaić i zupełnie go to nie zaskoczyło. Nawet wybuch złości ojca nie zrobił na nim wrażenia.
- Co ty wyprawiasz, do kurwy nędzy?! - wrzasnął mężczyzna, cały czerwieniąc na twarzy. Rozejrzał się przy tym dookoła, jakby nie dowierzając w karygodne zachowanie syna, po czym ponownie skupił się na chłopaku. Przez chwilę mierzyli się wściekłymi spojrzeniami, a żaden z nich nie chciał ustąpić. Alek, na znak swojego buntu, dodatkowo przybrał złośliwą minę, założył ręce na piersi i oparł się ramieniem o framugę drzwi. Chciał pokazać, że nie akceptuje nałogu ojca ani jego postępowania.
- O to samo mógłbym spytać ciebie - warknął podobnym tonem Aleksander. - Nie powinieneś być teraz gdzieś indziej? Na przykład w robocie i zarabiać na nasze utrzymanie? To twoje zadanie!
- Nie będziesz mówić mi, co mam robić! - kontynuował Paweł podniesionym głosem, ale za chwilę momentalnie się uspokoił. Schylił głowę, po czym schował twarz w dłoniach i wyszeptał dużo cichszym głosem, jakby zupełnie opuściła go cała energia oraz chęci do życia: - Już i tak zbyt wiele rzeczy zepsułeś.
- O czym ty mówisz? - Alek wiedział, że nie powinien słuchać ojca, gdy mężczyzna był w takim stanie i bredził, mówiąc wszystko, co mu ślina na język przyniosła, a jednak był ciekawy, co ma mu do powiedzenia. Dlatego przykucnął przy oparciu kanapy i spojrzał uważnie na Pawła, czekając aż rozwinie swoją myśl. Mężczyzna wcale się nie spieszył. Najpierw westchnął przeciągle, po czym sięgnął za siebie. Wyjął butelkę wódki, która musiała przetrwać atak furii Alka, przystawił ją sobie do ust i pociągnął duży łyk.
- Nienawidzę cię, Alek - wybełkotał niewyraźnie, gdy już skończył pić. Spojrzał na syna załzawionymi oczyma, a po jego policzkach popłynęło kilka słonych kropli. Nawet nie starał się ich ukryć. Pozwolił im skapywać, mocno tuląc do siebie butelkę, jakby to właśnie ona miała zapewnić mu bezgraniczne bezpieczeństwo. - Chciałem to zmienić, ale nie umiem. Jesteś najgorszą rzeczą, która spotkała mnie w całym życiu. Tak jakby ktoś chciał mi zrobić na złość i specjalnie zesłał właśnie ciebie. To ty zniszczyłeś moje szczęście.
- Nie możesz mnie nienawidzić - zaprzeczył odruchowo chłopak, nim zdołał się powstrzymać. Nie powinien wdawać się w tą absurdalną rozmowę. Był tego świadomy. Wiedział, że najbardziej prawidłowo zachowałby się, gdyby po prostu wstał i udał się do swojego pokoju, pozostawiając ojca samego. - Jestem twoim synem.
- I co z tego! - odpowiedział agresywnie Paweł. Widać jednak było, że znowu zbliża się w kierunku krainy Morfeusza. Powoli przymykał oczy, jego powieki opadały, słowa stawały się mniej zrozumiałe. On z tym nie walczył. - To przez ciebie Eliza odeszła. Nigdy nie lubiła dzieci, a potem pojawiłeś się ty i wszystko zepsułeś. Ona miała dość, więc uciekła, a dzisiaj wróciła. Ale już nie do mnie, bo musiałaby spotkać się z tobą - zaśmiał się nieco histerycznie, po czym raptownie zamilkł. Patrzył przed siebie niewidzącym wzrokiem, mamrocząc coś niezrozumiałego pod nosem. Alek nie chciał już tego słuchać. Chaotyczna wypowiedź ojca podziałała na niego, jak kubeł zimnej wody. Nigdy nikt tak o nim nie mówił, tym bardziej rodzic, któremu ufał niemal bezgranicznie. Nie sądził, że ma on o nim tak okropne zdanie, że obwinia go o wszelkie nieszczęścia.
     Chłopak poczuł, że coś w nim pękło. Nie wiedział dokładnie co - mogłoby to być cokolwiek, nawet samo serce. To nie było istotne. I tak go już więcej nie potrzebował. Bez niego i bez tych durnych uczuć żyłoby mu się lepiej. Gdyby to w ogóle było możliwe, oddałby je bez żalu. Tymczasem utracił oparcie, które do tej pory gwarantował mu ojciec, a stratę odczuł boleśnie oraz ostatecznie. Pozostawiła ona po sobie żrącą dziurę, z wolna przeżerającą również inne organy. Sięgnęła nawet do mózgu, tylko że w tym wypadku go nie pożarła, a wypaliła w jego pamięci kolejne, przykre wspomnienia, od których uwolnić się było czymś cholernie trudnym, o ile nie niemożliwym. Alek wstał powoli i zaczął się wycofywać w kierunku drzwi, ale ojciec nie miał dla niego litości. Wciąż wygadywał te brednie. Głupoty tak bardzo krzywdzące, słowa, których chłopak nie chciał słuchać. Wybiegł na zewnątrz, ścigany tym potwornym uczuciem słabości, przesyconym jadem poczuciem winy, które irracjonalne, podsycało jego niepewność i kazało uwierzyć, że w słowach ojca kryje się wielka prawda. Biegł przed siebie, nie zastanawiając się, gdzie spędzi nadchodzącą noc. Wiedział jedynie, że nie chce wracać do domu i znowu zmierzyć się z ojcem. Nie potrafiłby spojrzeć mu prosto w oczy.


W taki oto sposób prezentuję ciąg dalszy znęcania się nad kochanym Aleczkiem. Aśki już w tym rozdziale pomęczyć nie zdołałam, bo stwierdziłam, że wyszedłby zbyt długi, gdybym dodała jeszcze tutaj perspektywę dziewczyny. Dlatego tym razem tylko Alek.
Z innych spraw - wiem, że gdzieniegdzie mam zaległości. Postaram się je nadrobić je jak najszybciej, może jeszcze dzisiaj, a jak nie to jutro. Jeżeli o kimś zapomnę, to krzyczeć głośno! 
Pozdrawiam i zapraszam do czytania oraz komentowania!