5. Przyjaciele są najważniejsi

     Kolejne dni płynęły swoim zwykłym rytmem. Następny nie różnił się zbytnio od swojego poprzednika, frustrując tym samym żywiołową Laurę. Zwłaszcza, że oczekiwała ona czegoś niezaplanowanego i niesamowitego, co stanowiłoby doskonałe zwieńczenie ferii, które nieubłaganie dobiegały końca. Właściwie były dopiero na półmetku, ale dziewczynka już ubolewała nad swoim okrutnym losem, związanym z powrotem do szkoły. Czas, jaki jej pozostał, chciała wykorzystać jak najlepiej. Usilnie szukała rozrywki. Próbowała nawet skłonić kuzynkę do wspólnej zabawy, ale Asia za każdym razem odmawiała. Usprawiedliwiała się mnóstwem nauki, zaszywając we własnym pokoju, skąd blondynka nie potrafiła jej wyciągnąć żadnymi znanymi sposobami. Joanna zagłębiała się w książki, pragnąc, aby końcówka semestru była jak najbardziej owocna. Chciała poprawić ostatnie oceny, osiągnąć lepszą średnią. Kosztowało ją to masę wysiłku, ale od przyszłego tygodnia zaczynała własne ferie i wtedy, obiecywała sobie, odpocznie. Najbardziej w drugim tygodniu, kiedy kochana kuzyneczka powinna wrócić już do Warszawy. Nie mogła się tego doczekać, zwłaszcza, że dziewczynka od jakiegoś czasu wierciła jej dziurę w brzuchu, próbują dociec, co zaszło w wypożyczalni, po tym gdy ona ją opuściła.

    Laura jako fanatyczka romansów doszukiwała się czegoś niezwykłego w tej przypadkowej znajomości z chłopakiem ze stoku, jak Asia nazywała w myślach nieznajomego, który najpierw ją przewrócił, a potem dorzucił do tego jeszcze kilka, obraźliwych określeń pod jej adresem, ostatecznie przelewając czarę goryczy. Ona sama usilnie starała się wyrzucić go z pamięci. Jednak nie było to wcale łatwe. Jeszcze nikt nigdy wcześniej nie wytrącił ją tak bardzo z równowagi ani nie zburzył wewnętrznego spokoju, który starannie budowała niemal od podstaw każdego dnia. On dokonał tego bez przeszkód. Zbędnymi słowami zaburzył jej pewność siebie, a dodatkowo sprawił, że nie potrafiła go znienawidzić. Wciąż prześladowało ją cierpienie i niezrozumiały smutek, które dostrzegła w jego oczach, gdy ich spojrzenia się spotkały. Widziała je tylko przez chwilę, ale wydawało się, że są zadziwiająco prawdziwe. Może to one stanowiły przyczynę, dla której chłopak zachowywał się w podobny sposób? Może starał się utrzymywać pozory, a prawda była inna, bardziej zaskakująca? Nie, nie chciała się tego dowiadywać. Specjalnie omijała stok szerokim łukiem, aby tylko na niego przypadkiem nie wpaść. Chociaż to również nie należało do najprostszych zadań, mając do czynienia z Aniołkiem oraz równie upartą Luizą, która była najbliższą przyjaciółką Asi i z którą Laura nie zawahała się podzielić najnowszymi ploteczkami na temat nowego, wyimaginowanego związku swojej kuzynki. Ku rozpaczy Aśki, przyjaciółka natychmiast podjęła temat i z wielką radością dołączyła do fanklubu irytującego blondyna. Obie dziewczyny starały się wyciągać ciemnowłosą na długie, wieczorne spacery; ich trasy całkiem przypadkiem przecinały się z ulicą, przy jakiej znajdowała się wypożyczalnia sprzętu zimowego należąca do Juszczyków. Kilkakrotnie dała się nabrać, potem stała się ostrożniejsza.

- Aśka, daj spokój z tymi książkami - marudziła Luiza. Siedziała na puchatym dywanie w sypialni Asi, opierając się plecami o ramę łóżka i bawiła się z czarnym, otyłym pekińczykiem, a raczej próbowała skłonić go do jakiegokolwiek ruchu. Leniwy zwierz jednak poległ na podłodze, zupełnie nie zwracając uwagi na natarczywe szarpanie za uszy czy przesadne cmokanie, którymi dziewczyna starała się wywołać w nim chęć do zabawy. Był uparty. Równie uparty jak ona, a nawet bardziej, bo w końcu to Luśka odpuściła. Zostawiła psa w spokoju i zaczęła się rozglądać po pomieszczeniu w poszukiwaniu innego zajęcia, skoro gospodyni nie spieszyła się z zapewnieniem im rozrywki. Wprawdzie udzielała jej towarzystwa, ale dość biernie i opornie. Była obecna ciałem, pozwalając, aby myśli błądziły swobodnie po rozmaitych tematach, wcale niezwiązanych z wizytą Luizy. Rudowłosa szybko to pojęła i spojrzała na nią z wyrzutem, lecz Asia nie zareagowała.

  W sumie nie miała się czego obawiać. Luiza nie była niebezpieczna. Nieprzewidywalna - owszem, ale nie sprawiała groźnego wrażenia. Wyglądała wręcz niewinnie: dość szczupła, wysoka niczym tyczka, obdarzona burzą rudych włosów, układających się w delikatne fale. Jednak dużo ważniejsze od urody było wnętrze, a przedstawiało się ono bardzo ciekawie. Pod wybujałą fryzurą mieścił się bowiem chłonny umysł wraz z mnóstwem wyobraźni, która często była promotorem wszystkich szalonych pomysłów, na jakie dziewczyna wpadała, wciągając w nie również przyjaciółkę. Asia ich nie cierpiała, ale nawet ona musiała się zgodzić z tym, że nie wszystkie propozycje Luśki musiały ściągać za sobą kłopoty. Czasami wynikało z nich wiele dobrego. Luiza miała kilka przepisów na samą siebie oraz mnóstwo, rozmaitych zainteresowań. Jednym z najnowszych była fotografia. Ukochany aparat ostatnio w ogóle nie opuszczał jej rąk, a trzeba było przyznać, że to co tworzyła miało w sobie coś niezwykłego i skutecznie przyciągało wzrok nawet największego ignoranta. Dziewczyna miała do tego dryg. W niewiadomy sposób, w fotografiach udawało się jej uchwycić jakąś cząstkę własnego charakteru. W wykonanych zdjęciach można było bez trudu odnaleźć dynamizm, który cechował Lusię. Otwarta, żywiołowa, wiecznie wesoła stanowiła całkowite przeciwieństwo pogrążonej w rozmyślaniach Joasi. Jednak, mimo tych różnic, dogadywały się ze sobą, jak z nikim innym, zadziwiając wszystkich wokoło. Dla niektórych ich przyjaźń pozostawała wciąż czymś niepojętym, niezrozumiałym, ale one się tym nie przejmowały. Dopóki miały siebie nawzajem nic nie mogło zamącić ich szczęścia. No, może tylko luśkowa nadinterpretacja niektórych faktów oraz jej nieustępliwość.

- Halo! Ziemia wzywa! - zawołała Luiza, rzucając w Aśkę poduszką. Nie był to mocny rzut, ale celny. Spowodował, że dziewczyna leżąca na swoim łóżku, drgnęła niespokojnie i pisnęła z przestrachem, wywołując wybuch śmiechu rudowłosej.

- Oszalałaś? - fuknęła Asia, łypiąc na przyjaciółkę agresywnie.

- Być może, ale nie mówimy teraz o mnie. - Luśka uśmiechnęła się przepraszająco, choć na pierwszy rzut oka widać było, że wcale nie jest jej przykro. Świetnie się bawiła i planowała przeciągać to, ile się dało. Dla własnej rozrywki czy też przyjemności. - Proponuję wrócić do właściwego tematu, a mianowicie tego dotyczącego ciebie oraz groźnego, szalenie przystojnego, niedobrego pana zamachowca-snowboardzisty.

- Mogłybyśmy do niego wrócić, gdyby jakiś temat w ogóle istniał - mruknęła, przewracając ostentacyjnie oczami i odszukując w książce fragment, na którym skończyła jej lekturę. Dobrze wiedziała, że Lusia nie zaniecha swojego śledztwa, a tym sposobem nic nie zyska. Po prostu chwytała się ostatniej deski ratunku, licząc na łut szczęścia.

- No weź, na pewno coś o nim wiesz - nalegała dziewczyna, patrząc na przyjaciółkę prosząco. Widocznie Laura świetnie wywiązała się ze swojego zadania, koloryzując niektóre fakty i stwarzając przez to kolejną, nieprawdopodobną historię, którą tylko podjudzała ciekawość Luizki. - Dane personalne, teleadresowe? Nie? To może chociaż numer buta?

- Luśka! - zawołała Asia z udawanym gniewem, tak naprawdę dusząc w sobie chichot. Nie chciała dostarczać przyjaciółce najmniejszych podstaw, które uznałaby za akceptację i zaproszenie do dalszego nękania, ale nie potrafiła zachować zupełnej powagi. Niechciany uśmiech wkradł się na jej usta, zostając natychmiast zauważony przez Luizę.

- No co? Chcę po prostu, jak najlepiej poznać twoją pierwszą, wielką miłość. Czy to coś złego? - spytała, ale widząc zaciętą minę Asi, natychmiast zrezygnowała ze swojego planu. - I tak się wszystkiego dowiem! - zawołała triumfująco, nieświadomie wzbudzając zainteresowanie koleżanki. Na szczęście Joasia nie musiała dopytywać, Luśka sama się wygadała. Nigdy nie potrafiła zachować w tajemnicy podobnych wiadomości. - Wczoraj odebrałam swoją legitymację prasową i pierwsze duże wyzwanie to tegoroczne zawody snowboardowe, które odbywają się już w sobotę. Skoro ten twój chłopak jest taki dobry, jak opowiadała Laura, to bankowo się tam pojawi. Wtedy ja nie odmówię sobie długiego wywiadu, w którym dokładnie zgłębię wszystkie jego tajemnice, a ty pójdziesz ze mną. Czy ci się to podoba, czy nie.

     Alek oddał się bez reszty treningom. Właściwie cały swój czas podzielił według pewnego schematu. Rano wychodził do pracy w wypożyczalni, potem dawał się porwać na szybki obiad któremuś z kumpli, bo gdyby nie oni całkiem zapomniałby o jedzeniu, a następnie uciekał w góry, gdzie pozostawał aż do zmroku, do momentu, w którym stwierdził, że ciemność stała się zwodnicza. Czuł, że żyje dopiero wtedy, gdy mięśnie płakały i błagały o łaskę, a on sam ledwo mógł złapać oddech. Nie hamował się. Przynajmniej, kiedy był sam. Trochę zdrowego rozsądku przedzierało się do jego umysłu przy Mańku i Pandzie, którzy czasami mu towarzyszyli. Wtedy zachowywał pozory normalności, ograniczając się do wyskoków niebezpiecznych, ale szerzej akceptowalnych. W końcu ten sport zawsze niósł za sobą ryzyko, zwłaszcza jeżeli chodziło o freestyle. Wszyscy zdawali sobie z tego sprawę.

- Jesteś w formie - pochwalił go Mateusz, obserwując z podziwem brawurowy wyskok i nienaganne lądowanie. Alek odjechał kawałek, a dopiero potem zahamował, spoglądając na przyjaciela z krzywym uśmiechem. Zyskał on nieco na prawdziwości, gdy Maniek zapewnił go, że nikt inny nie ma z nim szans. No bo kto nie lubi być chwalony? Nawet Alek, który posiadał wysokie mniemanie o sobie, cenił zdanie innych. Liczył się z każdą opinią. Zwłaszcza Mateusza, bo znał jego możliwości i ufał mu niemal bezgranicznie, będąc świadomym wieloletniego doświadczenia przyjaciela. Przez ostatnie tygodnie razem ćwiczyli, a już wkrótce mieli stanąć naprzeciwko siebie, konkurując w ukochanym sporcie i to w dyscyplinie, w której obaj czuli się świetnie. Pokonywanie specjalnie przygotowanego toru stanowiło wyzwanie, na które szykowali się od dłuższego czasu. Dla Mańka miał to być pierwszy raz w tych zawodach. Choć był starszy od Alka, to w poprzednich edycjach ograniczał się jedynie do obserwacji innych, a dwa lata temu kibicowania młodszemu koledze. W tym roku postanowił wciąć udział, a raczej zostało to na nim wymuszone przez Aleksandra, który obiecał, że powróci do świata zawodów, jeżeli tylko Mateusz sam do tegoż świata zawita. Alek uparcie obstawał przy swoim, twierdząc, że jeżeli ma z kimś zmierzyć się i przegrać to tylko z Mańkiem. Nie chciał słuchać słów sprzeciwu, a jednocześnie nie spodziewał się, że kolega przyjmie wyzwanie. Zaproponował taki układ, aby uwolnić się od namolnych próśb i gróźb Mateusza dotyczących jego zgłoszenia. Teraz nie mógł się już wycofać. Musiał ćwiczyć i pokazać się z jak najlepszej strony, aby zamknąć usta wszystkim niedowiarkom, co to głośno gdakali, że jego debiutancki występ był po prostu zwykłym fartem, wcale niezwiązanym z posiadanymi umiejętnościami. Chłopak chciał udowodnić im, że wcale nie przestraszył się presji, która rzekomo stanowiła główną przyczynę jego wycofania się z dalszych konkursów. Wcale tak nie było. Teraz miał okazję pokazać, że nadal jest w formie i nie boi się podejmować wyzwań. Był na to gotowy.

- Zawsze mogło być lepiej - mruknął tylko, całkowicie przecząc wewnętrznej radości, którą odczuwał. Był zadowolony z oddanego skoku. Wszystko wyszło tak jak trzeba: najazd na przeszkodę, osiągnięta przy tym prędkość, wybicie, a potem już tylko powietrzna ewolucja, która wcześniej nie zawsze wychodziła równie dobrze, jak tym razem. Kilkakrotnie, gdy próbował ją wykonać, musiał ratować się fatalnym lądowaniem, za jakie sędziowie na pewno odjęliby mu mnóstwo punktów, aby tylko nie wyrządzić sobie zbyt dużej krzywdy. Drobne urazy i tak się zdarzały. Nie było mowy, żeby całkiem się bez nich obejść.

     Maniek uśmiechnął się, przekazał przyjacielowi kamerę, którą czasami nagrywali swoje przejazdy, by później spokojnie je zanalizować i w ten sposób wyeliminować wszelkie błędy, po czym szybko odjechał na miejsce, które ustanowili własnym progiem startowym oraz początkiem niezbyt skomplikowanej trasy przejazdu. Nie wymagała ona zbyt wielkich zdolności ani rozwijania zabójczych prędkości, ale ładnie pokazywała wszelkie braki w stylu, na które szczególną uwagę zwracali sędziowie. Poza tym chłopcy nigdy nie ćwiczyli na głównych szlakach. Tam kręciło się zbyt dużo osób, a zresztą dopiero na tych pobocznych odkrywali wszelkie dobra, które natura ściśle skrywała przed ludźmi. Nasypy śnieżne, powalone pnie drzew - to wszystko stanowiło świetne przeszkody, które zaprawiały przed tymi stworzonymi sztucznie przez człowieka. Oni potrafili to docenić.

     Alek wycofał się, aby dać miejsce do popisu koledze, jednocześnie rozglądając się za Pandą. Od jakiegoś czasu było zbyt cicho i to wzbudzało jego podejrzenia. Grzesiek nie potrafił usiedzieć spokojnie w jednym miejscu dłużej niż przez kilka sekund. Nie wychodziło mu nawet udawanie urażenia, jakie ponoć czuł względem Alka po tym, jak chłopak potraktował nieznajomą dziewczynę. Niby starał się milczeć, gdy tylko młody Kamiński pojawiał się w pobliżu, ale wszystko w nim aż drżało, jakby od tłumionej energii i niewypowiedzianych słów. Była to próba sił, którą póki co wygrywał Panda. Swoim zachowaniem sprawił, że Alek prawie wykrztusił to niewdzięczne przepraszam. Ot, tak - dla świętego spokoju. Brakowało do tego już całkiem niewiele, czego był świadomy sam prowokator całej sytuacji. W końcu dostrzegł on Grześka, który siedział na śniegu kilkanaście metrów dalej. Obrócony do niego ni to bokiem, ni plecami, przyglądał się odległej panoramie zaśnieżonych gór i niespiesznie przeżuwał kanapkę, którą wyjął ze swojego plecaka. Alek zaśmiał się na ten widok, kręcąc głową z niedowierzaniem. Tylko Panda był zdolny do podobnych rzeczy - do tego, aby znaleźć czas na potajemne skonsumowanie posiłku między ćwiczeniami, a raczej urządzić sobie uroczy piknik, bo z tego, co chłopak zdołał dostrzec, nie zapowiadało się, aby na jednej kanapce miało się skończyć. Aleksander, najciszej jak potrafił, podjechał do niego od tyłu i odebrał mu kolejną, jeszcze nieodpakowaną z papieru śniadaniowego kanapkę, która czekała na swoją kolej. Panda podskoczył ze strachu i spojrzał na rozbawionego kumpla ze złością.

- Ej, to moje! - zawołał, gdy spostrzegł, co padło łupem Kamińskiego.

- Teraz już nie - odparł Alek, wymachując swoją zdobyczą ponad głową i filmując niezadowoloną minę przyjaciela. 

- Ale jestem głodny - zaprotestował Panda, zerkając z żalem na utracony posiłek.

- Ja też, a z naszej dwójki to ty z głodu nie zginiesz - oznajmił Alek, uśmiechając się radośnie. Dawno tego nie robił tak z własnej woli, nie dlatego, że ktoś mu kazał. Wydawało mu się wręcz, że całkiem zapomniał, jak należy wykonywać tę banalnie prostą czynność. Jednak usta bez trudu ułożyły się w niemal zapomniany, szczery uśmiech.

- Mam dobrą przemianę materii! - spróbował jeszcze raz Grzesiek. - Mogę  zginąć równie dobrze, jak ty!

     Alek zaśmiał się, ale posłusznie oddał przyjacielowi skradzioną kanapkę, a Panda spojrzał na niego z lekkim zdziwieniem. Dawno nie widział przyjaciela w tak dobrym nastroju. Aleksander zadziwił go do tego stopnia, że Grzesiek całkiem zapomniał o tym, że przecież on się do Alka miał nie odzywać. Chłopak usiadł obok niego i szturchnął porozumiewawczo w bok.

- Nie dokręci - mruknął, wskazując głową na Mańka, który właśnie znajdował się w powietrzu i wykonywał obroty. Jeden, drugi... Niezawodna kamera rejestrowała każdy z nich. 

- Dlaczego? Przecież dobrze się wybił. Dokręci - uparł się Panda.

- Może i tak, ale już na śniegu. Wybicie to nie wszystko. Za wolno najechał na górkę, a w powietrzu niepotrzebnie wymachuje tak gwałtownie rękami. Przez to traci równowagę i czas, w którym mógłby wykonać jeszcze jedną rotację.

     Grzesiek się nie kłócił. W ciszy oboje obserwowali, jak Mateusz chwiejnie ląduje na śniegu, nieco bardziej w bok, niż miał to w zamiarze. Musiał dociągać skok, już na ziemi - tak, jak przewidział to Alek. Nie dostałby za to kompletu punktów. Maniek chyba też był tego świadomy, bo pokręcił głową z rezygnacją, po czym szybko nakierował się na kolejną przeszkodę. Alek wyłączył kamerę i odłożył ją na bok, wzdychając ciężko. Czuł na sobie natarczywe spojrzenie Pandy i chyba to właśnie wpłynęło na jego ostateczną decyzję.

- Przepraszam - wyznał cicho. - Miałeś rację.

- Jak to? - Nie zrozumiał Grzesiek. - Przecież mu nie wyszło! Nie widziałeś tego?

- Oj, Pandzia, ale mi wcale nie o to chodzi - odparł Alek, robiąc kwaśną minę. Wcale nie chciał przyznawać się do błędu. Nie miał tego w zwyczaju i kosztowało go to masę energii. Jednak w tym wypadku Panda miał rację i należało to zaakceptować. - Wtedy w wypożyczalni trochę się pomyliłem. - Widząc, kpiące spojrzenie przyjaciela, natychmiast się poprawił. - Czyli zero litości, co? No dobra. Bardzo się pomyliłem. Ale jestem idiotą, Panduś, a im zdarza się czasem palnąć coś bez przemyślenia. Musicie być tego świadomi.

- Zgadzam się - powiedział Grzesiek, przybierając niezwykle poważny wyraz twarzy. - Jesteś idiotą. Nawet  pewnie nie wiesz, jak wielkim! Spieprzyłeś tyle rzeczy, że wydaje się to być czymś niezwykłym, skoro ty jesteś jeden, a tych spraw było całe mnóstwo. Umiałeś zaprzepaścić nawet głupią błahostkę! Z niczego robiłeś wielki problem. A nasza przyjaźń? Chyba tylko dla mnie i dla Mańka była czymś istotnym. Powiedz, ona znaczyła coś kiedyś dla ciebie? Bo nigdy tego nie okazywałeś. Nic z niej nie brałeś, nic do niej nie wnosiłeś. Wydawać się mogło, że jest ci obojętna. Ją też chciałeś spieprzyć w tak pięknym stylu? Nie udało ci się i teraz co? Myślisz, że jedno, zwykłe przepraszam wystarczy?

      Dobra, w sumie mógł to przewidzieć. Oczekiwał zrozumienia, sam wcale go nie posiadając i nie obdarzając nim nikogo. Panda miał prawo się złościć oraz wygarnąć mu całą prawdę prosto w twarz. Mógł go znienawidzić. Tylko na to zasługiwał. Dlatego westchnął i przymykając oczy, czekał na więcej. Przyjaciel jednak zamilkł, ale Alek jeszcze przez chwilę bał się na niego spojrzeć. Obawiał się również tego, że chłopak odszedł, całkiem go skreślając. Tak, to też stanowiłoby doskonałą karę. Kiedy w końcu się odważył, Panda wciąż siedział obok niego, przypatrując się mu zielonymi oczami, w których migotała złośliwość mieszająca się z rozbawieniem.

- Jesteś idiotą, Alek, ale naszym idiotą - zaśmiał się. - A my swoich, prywatnych durniów tak łatwo nie spisujemy na straty.