9. Uziemiony

     Śnieg już nie padał. Wciąż zalegał na stokach, ale w innych miejscach sukcesywnie go ubywało. Głównym winowajcą było tu słońce, które coraz śmielej sobie poczynało, przypominając o swoim istnieniu i strasząc pasjonatów zimowego szaleństwa jego rychłym zakończeniem. Właściwie było to już z góry przesądzone. Wiosna musiała w końcu nadejść, przeganiając w cień zimę, ale górale oraz każdy, kto chociaż w niewielkim stopniu doceniał uroki tej mroźnej pory roku, po cichu i naiwnie liczyli, że tym razem uda się na dłużej przytrzymać ją w górach. Jak zawsze okazywało się to niemożliwe, odrobinę zniechęcając turystów do dłuższego pozostania na wczasach. Tłumnie opuszczali oni ukochane tereny, obiecując sobie, że wrócą za rok, gdy z nieba zacznie sypać pierwszy puch, trwale osadzający się na ziemi. Alek wysłuchiwał tych zapewnień z kamienną miną, nie zdradzając nawet jednym, nikłym uśmiechem, że ucieszyłaby go taka sposobność. Dla niego nie miało to już większego znaczenia, skoro i tak nie mógł skorzystać z końcówki sezonu.
    Od dnia zawodów minął miesiąc, a równo dwa tygodnie upłynęły, odkąd chłopak opuścił szpital. Czternaście, długich, przepełnionych porażającą nudą dni, które stały się dla niego okropnie męczącym okresem. Alek bowiem wciąż nie mógł sobie wybaczyć, że zaprzepaścił szansę na swój wielki powrót do snowboardowego światka w taki idiotyczny sposób. Ciągle to rozpamiętywał, a bezczynność sprzyjała długim przemyśleniom. Oczywiście, całość wyglądała dość poważnie, a przynajmniej tak relacjonowali mu to potem przyjaciele i czego potwierdzeniem był pęknięty kask, który uległ uszkodzeniu, poddając się sile uderzenia. Sam Aleksander niewiele pamiętał z tego zdarzenia, bo błoga ciemność sięgnęła po niego, nim choćby zdążył zaprotestować. Obudził się dużo później w jasnej, szpitalnej sali, a jego wspomnienia składały się teraz z niejasnych urywek tego, co stało się wcześniej. Chłopak nie potrafił się w nich odnaleźć, ale jedno rozpoznawał doskonale. Najwyższa przeszkoda - tutaj zawalił cały swój przejazd. Najeżdżając na nią, czuł wielką wściekłość i to negatywne uczucie w całości przelał na ostatni wyskok. Tylko że wtedy coś poszło nie tak. Nie wiedział co. Najprawdopodobniej zbyt późno przystąpił do wykonywania kolejnych rotacji, a w rezultacie właściwie nie wykonał żadnej z nich. Gdy uświadomił sobie swój błąd, chciał ratować się byle jakim lądowaniem, ale to również nie wyszło. Nie mogło wyjść, biorąc pod uwagę wysokość, z jakiej spadł. Nawet, gdyby w powietrzu przyjął prawidłową pozycję, stawy nie wytrzymałyby takiego obciążenia przy pierwszym kontakcie z ziemią. Niemożliwością było zatem, aby obejść się bez szwanku. Młody Kamiński pod tym względem nie był ani wyjątkiem, ani cudotwórcą. Uderzył o podłoże, aż zabrakło mu tchu, a ból okazał się porażający. Odczuł go w każdej kości, najbardziej w tej piszczelowej, która została złamana i to tak niefortunnie, że potem musiała zostać złożona operacyjnie, aby chłopak mógł jeszcze kiedykolwiek pewnie na niej stanąć. To nie podlegało żadnej dyskusji, choć Alek początkowo próbował oponować. Jako sportowiec, doskonale wiedział z czym wiąże się taki zabieg - z uziemieniem, z kompletnym wykluczeniem z gry na wiele miesięcy. Nie chciał do tego dopuścić, dlatego, ku zaskoczeniu doktora, odmówił podpisania zgody na wykonanie tej operacji. Wywołało to prawdziwą reakcję łańcuchową, gwałtowną nagonkę na Aleksandra. Nagle wszyscy próbowali przekonać go do zmiany decyzji, nawet ojciec, który bardzo przejął się wypadkiem jedynaka. Tylko że zdanie rodzica w tamtym momencie znaczyło dla chłopaka tyle co nic. Gdy mężczyzna przyszedł go odwiedzić do szpitalnej sali któregoś dnia, Alek po prostu odwrócił głowę w drugą stronę, nie mogąc znieść jego widoku. Nie powiedział nawet jednego słowa, całkiem go ignorując. Aleksander nie chciał widzieć smutku, troski i tych głupich, pokutnych łez w oczach Pawła. W tamtym momencie wydawały mu się niezwykle udawane, odgrywane na siłę przed społeczeństwem lekarzy. Lekarzy, którzy rozkładali ręce i kręcili głowami z niedowierzaniem nad lekceważącym podejściem do sprawy własnego zdrowia pana Aleksandra. Nie mogli jednak nic zrobić, bo chłopak był pełnoletni i w świetle prawa sam o sobie decydował. Na szczęście i w tej sytuacji ze swoją pomocą pospieszyli przyjaciele, których wpływ okazał się skuteczny. Alek podpisał zgodę oraz obiecał bardziej na siebie uważać i się oszczędzać, gdy Maniek dobitnie uświadomił go, że i tak nie ma najmniejszych szans powrócić na stok jeszcze tej zimy, a Panda dodał, że sumiennie przypilnuje, aby nie zbliżał się do deski aż do przyszłego roku. To do niego trafiło. Innym powodem było też to, iż szybko okazało się, że noga nie jest jedynym problemem. Chłopak musiał zmagać się dodatkowo z lekkim wstrząśnieniem mózgu, przez który na zmianę targały nim mdłości i świat wirował przed oczami. W takim stanie powrót na deskę absolutnie nie był możliwy. Nawet Alek musiał się w końcu z tym pogodzić. Poza tym, w wyniku tego, że największe uderzenie przyjęły plecy, do ogólnym obrażeń dołączyły także obolałe żebra oraz kręgosłup, co do którego początkowo obawiano się poważniejszego urazu, ale po podstawowych badaniach szybko go wykluczono i skończyło się tylko na kilku stłuczeniach. A stłuczenia były akceptowalne - nieprzyjemne, ale wpisane na stałe w ten piękny sport. Alek się z tym pogodził. Nie mógł natomiast wytrzymać tej monotonii, która niespodziewanie wkradła się w jego życie. Nuda wreszcie go dogoniła, skoro został pozbawiony jedynej drogi ucieczki. Teraz szła za nim spokojnie, gdy kuśtykał o kulach, wyśmiewając się z niego i drwiąc zaciekle, jakby próbując nadrobić wszystkie te lata, podczas których nie mogła go dosięgnąć. Przyjaciele widzieli, jak chłopak bardzo się męczy, nie mogąc znowu uciec w góry, gdzie było jego stałe miejsce. Patrzyli na niego ze współczuciem, które malało proporcjonalnie do tego, jak Alek stawał się marudny. Starali się, ale w końcu przestawali z nim wytrzymać.
- Uduszę cię, Alek - ostrzegł lojalnie Panda, spoglądając z frustracją na kumpla, który rozsiadł się posłusznie za ladą, jak nakazał mu Mateusz, oparł kule o ścianę i utkwił tęskny wzrok w krajobrazie zza oknem. Klienci przychodzili do wypożyczalni już tylko sporadycznie, więc nie musiał szczególnie uważać. Bez poczucia winy mógł oddać się użalaniu nad samym sobą. Czasami tylko przeszkadzał mu w tym Panda, starający się za wszelką cenę przywrócić kumplowi dobry humor. Maniek już dawno dał sobie spokój. Uciekał na długie godziny nie wiadomo gdzie i to bez żadnego wytłuczenia, a wracał tylko po to, aby pochwalić Alka, że świetnie się spisuje. On, w przeciwieństwie do Grześka, nadal obchodził się z Aleksandrem jak z przysłowiowym jajkiem. Jeszcze nie do końca wybaczył sobie, że nie zapobiegł temu wypadkowi, choć sam Alek już dawno wytłumaczył mu, że to absolutnie nie jest jego wina i powinien raczej cieszyć się z osiągniętego wyniku. Mateusz wywalczył bowiem, mimo fatalnego początku, przyzwoite ósme miejsce. Pewnie mógłby powalczyć nawet o podium, ale nieznany stan Alka, nie pozwolił mu odpowiednio się skoncentrować, a w rezultacie popełnił kilka, drobnych błędów.  - Już chyba wolę, jak warczysz na wszystkich, niż kiedy jesteś taki... No taki nijaki!
     Alek nic nie odpowiedział, tylko obdarzył go rozbawionym spojrzeniem. Zauważył, że im więcej czasu poświęca na milczenie, tym bardziej wyprowadza z równowagi Pandę. Co więcej, uznał to za nową rozrywkę, którą choć trochę rozpraszał depresyjny nastrój, w jaki coraz bardziej popadał.

- Jesteś jeszcze większą zrzędą niż zazwyczaj - ciągnął Panda, próbując nie dopuścić do utraty resztek dobrego humoru, który kumpel nieubłaganie przepuszczał przez niszczarkę raz po raz. - Niech ci lekarze się pospieszą i zdejmą ci ten gips jak najszybciej, bo nie da się z tobą wytrzymać, człowieku! Nawet Maniek gdzieś uciekł! Chociaż w tym wypadku mógłbym doszukiwać się też innego wytłumaczenia.
- Co masz na myśli, Pandzia? - spytał Alek, nie mogąc powstrzymać ciekawości.
- Myślę, że Maniuś wziął sobie moje rady do serca i wreszcie znalazł sobie swoją drogą połówkę - stwierdził Grzesiek niezwykle poważnym tonem, do kompletu przybierając niezwykle inteligentną minę. - Będę świadkiem na jego ślubie. Na twoim też mogę być, jeżeli wreszcie coś zadziałasz. Bo Asia jest naprawdę fajna i żądam, żeby została moją bratową!
- Nie jestem twoim bratem, Panda - westchnął Alek, przewracając oczami. - Dlatego też żadna moja dziewczyna nie będzie nigdy twoją bratową. Ile razy mam ci to jeszcze tłumaczyć?
- Szczegóły! Przyjaciel to prawie jak brat, no nie? A nawet więcej, bo nie muszę się z tobą kłócić o ostatnią kinder mleczną kanapkę ani spychać z łóżka, gdy wracając z imprezy po pijaku nie trafisz do swojego pokoju! Seba, zawsze mi to robi!
- W sensie, spycha cię z łóżka czy jest tym spychanym? - zaśmiał się Alek.
- Oj, nie zmieniaj tematu! - oburzył się na niby Grzesiek, posyłając przyjacielowi karcące spojrzenie. - Asia! To o niej mówimy! Pamiętasz?
     Jasne, że pamiętał. Nie mógł zapomnieć. Zdawało się, że jej obraz na stałe wyrył się w jego pamięci i wcale nie wyblakł, poddając się zgubnemu upływowi czasu. Choć Alek starał się o niej nie myśleć, wspomnienie tych smutnych, niesamowicie zielonych oczu czasami wciąż go zaskakiwało, gdy pozwalał swoim myślom swobodnie błądzić po rozmaitych tematach, a one, pozbawione wszelkiej kontroli, natychmiast przypominały o posiadaczce nękających go tęczówek. To budziło w nim dziwne odczucia. Asia jednym tylko słowem przyczyniła się do tego, że stracił koncentrację i spowodowała, że w jego głowie zapanował jeszcze większy mętlik. Bo życzyła mu powodzenia, choć wcale na to nie zasłużył. Wcześniej potraktował ją potwornie, a ona jakby wcale o tym nie pamiętała. Co chciała w ten sposób osiągnąć? Udowodnić, że jest lepsza, bo zdobyła się na wybaczenie? Pokazać, że przeszłość wcale nie ma aż tak wielkiego znaczenia? A może chciała zacząć wszystko od nowa? Chyba miała dobre zamiary, lecz on sam nie wiedział, co z tym fantem zrobić. Wciąż pozostawał bierny. Panda, jakby czytając w jego myślach, uśmiechnął się krzywo i rzucił od niechcenia:
- Nie chcę krakać, ale radzę ci wreszcie wziąć sprawy w swoje ręce, bo ktoś sprzątnie ci ją sprzed nosa i znowu będziesz cierpiał, tak jak to było z Magdą. - Alek przyjrzał się przyjacielowi z uwagą, ale ten uciekł spojrzeniem, by chłopak nie mógł nic z jego oczu wyczytać. - Serio, ktoś może ci sprawić przykrość i to całkiem nieświadomie.

    Asia nie starała się komunikować z Alkiem od czasu konkursu. Mimo że Luśka wielokrotnie na nią naciskała. Ona wolała zapomnieć. Bo wydawało jej się, że tak będzie lepiej. Bezpieczniej. Jednak stan chłopaka wciąż leżał jej na sercu i zwyczajnie się o niego martwiła. Próbowała zwalić to na karb zwykłej, ludzkiej uczynności, ale to nie był jedyny powód takiego zainteresowania. W każdym razie jej głównym informatorem został Mateusz, do którego znacząco się przybliżyła od czasu zawodów i polubiła go. Mieszkali blisko siebie, ale wcześniej nigdy nie trzymali się razem, praktycznie w ogóle nie wiedzieli o swoim istnieniu. Teraz zaczęło się to zmieniać. Joasia nawet nie spostrzegła, gdy zwykła uprzejmość zaczęła przeradzać się w dobrą znajomość, a ta w prawdziwą przyjaźń. Dziewczyna nie ograniczała się już tylko do wspólnych wyjść z Luizą. Nie musiała, bo teraz miała wybór.
     Mateusz szybko okazał się świetnym kumplem. Uczynnym, umiejącym wysłuchać i doradzić, wesprzeć w trudnych chwilach, a nawet rozbawić. W jakimś stopniu odgonił część monotonii z jej życia. Dlatego lubiła mieć go przy sobie. On też ją polubił. Chyba nawet bardziej, niż chciałby to sam przed sobą przyznać. Asia już wcześniej zwróciła jego uwagę tymi nieudolnymi próbami odnalezienia w snowboardzie tego, co jest w nim najpiękniejsze. Maniek postanowił tylko pomóc jej to wychwycić. Po prostu, któregoś wieczora, który spędzali na mieście razem z Luśką oraz Pandą, nieco zaskoczonym widokiem dziewczyn, skorzystał z tymczasowej nieobecności tej dwójki, gdy poszli złożyć zamówienie i wyskoczył z tą niedorzeczną propozycją. Myślał, że ona skwituje to śmiechem, po czym szybko zapomni, ale stało się inaczej. Dziewczyna przystała na propozycję darmowych lekcji jazdy, a z czasem się zaangażowała. Bo Mateusz był dobrym nauczycielem. Miał zapas cierpliwości i potrafił wytłumaczyć jej wszystko, co przypadkiem pominęła w swoich naukach Laura, a co okazało się niezwykle ważne. Pod jego czujnym okiem, Asia nauczyła się jeździć, a przede wszystkim czerpać z tego wielką przyjemność. Nie była to prosta droga, ale w końcu się udało.

- Idzie ci coraz lepiej - Maniek uśmiechnął się, obserwując jak dziewczyna go dogania i zatrzymuje się obok niego, walcząc o utrzymanie równowagi. Gdy jej się to udało, opadła na śnieg i odwzajemniła uśmiech. - Pamiętaj tylko, żeby nie wymachiwać tak rękoma. Jesteś snowboardzistką, a nie uroczym wiatraczkiem.
     Często jej o tym przypominał, a ona i tak nie potrafiła zapanować nad własnymi odruchami. Wymachiwała rękami, bo wydawało jej się, że tak łatwiej utrzyma równowagę, a w rezultacie właśnie najczęściej ją traciła. Mateusz jednak nie zniechęcał się brakami postępu w tej kwestii w przypadku swojej najnowszej uczennicy. Miał spore doświadczenie w nauce innych kursantów i wiedział, że dziewczyna musi się tylko przełamać, aby wykluczyć ten błąd ze swojego stylu. Brakowało jej jeszcze trochę pewności siebie, a on miał zamiar to zmienić. Ale powoli, małymi kroczkami. Tymczasem pomógł jej odpiąć wiązania i wstać z ziemi, a potem oboje skierowali się do pobliskiej karczmy, gdzie czekała na nią już Luiza. Tutaj też Mateusz pożegnał się z nią i postanowił wrócić do wypożyczalni, aby sprawdzić, jak radzi sobie Alek. Asia sama weszła do środka, po czym odnalazła swoją rudowłosą przyjaciółkę siedzącą samą przy stole, nieopodal murowanego kominka. Lusia początkowo nie spostrzegła przybycia Joasi. Wydawała się być zamyślona, jakby trapiona jakimś problemem. Asia usiadła naprzeciwko niej i obdarzyła ją niepewnym uśmiechem, czekając aż dziewczyna wyjawi przyczynę tego zmartwienia.

- Widzę, że dużo czasu spędzasz z tym chłopakiem - oznajmiła nagle Luśka. Nie powiedziała tego z drwiną ani też nie spojrzała na Asię, by zobaczyć jej reakcję. Po prostu stwierdziła fakty, uważnym wzrokiem wciąż badając fakturę papierowego kubeczka, który ściskała w dłoniach. Jej ręce lekko drżały, co pewnie umknęłoby uwadze postronnego obserwatora, ale dla Joasi było czytelnym sygnałem, że nie wszystko jest w porządku. Dziewczyna już miała zamiar zapytać rudowłosą o powód tak dziwnego zachowania, ale wtedy Luiza uniosła nieco głowę, a Asia mogła dostrzec niewyobrażalny smutek, tak rzadko spotykany w zazwyczaj roześmianych, zielonych tęczówkach. - Serio, to dobrze. Będzie mi łatwiej się pożegnać. Bo wiem, że nie zostawiam cię samej sobie. Że obok ciebie będzie ktoś, kto mnie godnie zastąpi. Mateusz powinien dać sobie z tobą radę. To dzielny chłopak, a co najważniejsze nie kochasz go, więc z powodzeniem może zostać twoim drugim, najlepszym przyjacielem. Boję się tylko tego, jak może wyglądać to z jego strony, bo widzę jak on na ciebie patrzy. Musisz mu to wytłumaczyć.

- Luśka, przestań tak mówić, bo zaczynam się bać - ostrzegła Asia, tylko przez chwilę rozważając słowa Luizy. Mateusz był jedynie jej przyjacielem i nic więcej. Nie rozumiała jednak, co to ma do rzeczy. Spytała o to Lusię, przez co na ustach rudowłosej na krótką chwilę zagościł znajomy, łobuzerski uśmiech, który zgasł równie szybko, jak się pojawił. 

- Wyjeżdżam - rzuciła i szybko odwróciła wzrok, nie mogąc znieść rozczarowania, które mogłaby dostrzec na twarzy swojej przyjaciółki. Spodziewała się morza pytań i tylu samych pretensji, ale Asia milczała uparcie, więc ona w końcu uniosła głowę, aby upewnić się w reakcji koleżanki. Nie pomyliła się tak bardzo. Joasia patrzyła na nią z bólem i niezrozumieniem, jakby nie mogła pojąć tego prostego słowa.  - Nie patrz się tak na mnie, Aśka! Ja też nie chcę cię zostawiać. Tylko że po tym reportażu odezwało się do mnie pewne wydawnictwo z Warszawy i zaoferowało mi posadę w swojej gazecie. Mam pisać felietony i reportaże z zawodów. Dobrze płacą, a poza tym to moja szansa na robienie tego, co kocham. Miałam nadzieję, że zrozumiesz.

- Wiesz, że zawsze cię wspierałam - szepnęła Asia, a w jej oczach zabłysły łzy. - Teraz też będę, tylko tym razem na większą odległość. Ona nie jest przeszkodą, Luśka! Przecież w Warszawie mieszka ta krowa Laura, więc jak tylko będę chciała cię zobaczyć, szybko zamelduję się u cioci Hani i ruszamy na podbój stolicy. 

- Przestań ryczeć, głupia - zaśmiała się Luiza, głaszcząc ją po policzku i ścierając słone kropelki spływające z jej oczu, choć sama nie potrafiła opanować własnych. - To pewne, że będziemy się widywać. Są samochody, autobusy, pociągi. Jedno słowo i pakuję się do jednego z nich, parę godzin i jestem u ciebie. Nadal będziemy przyjaciółkami. To się nie zmieni. Poza tym masz Mateusza... i Alka. Bo porozmawiasz z nim, dobrze? Wyjaśnicie sobie wszystko, a potem zdasz mi długą relację z tej rozmowy. Obiecaj mi to, zanim cię zostawię samopas.
     Lusia wlepiła w nią proszące spojrzenie, z którym Asia nie potrafiła walczyć. Dlatego przewróciła oczami i westchnęła:
- Obiecuję.