22. Autodestrukcja

      Alkohol znowu zatriumfował. Alek wiedział o tym nawet bez otwierania oczu. Pulsujący ból głowy, ogromne pragnienie i mdłości, jakie odczuwał, leżąc w plątaninie przepoconej pościeli na własnym łóżku były aż nazbyt realne i stanowiły niepodważalny dowód kolejnej, życiowej porażki. Ta świadomość wcale nie pomagała mu się pozbierać. Równie nieprzydatne okazały się luki, jakie chłopak odkrył szybko w swojej pamięci. Aleksander nie pamiętał chociażby, jak trafił w końcu do swojego pokoju po przepitej nocy. Co więcej, nie chciał zgadywać potencjalnych możliwości, bo było ich zbyt wiele, a każda następna wydawała mu się coraz bardziej pogrążająca. Jednocześnie wcale nie spieszyło mu się do poznania prawdy. Alek bał się otworzyć oczu - wiedział, że wtedy przepadnie bez reszty, a wyrzuty sumienia, które do tej pory tylko dotkliwie go kąsały i kpiły z jego lekkomyślnego zachowania, będą najmniejszym, czekającym go problemem. Dlatego też leżał bez ruchu, starając się oddychać głęboko i spokojnie. Metoda ta, jakkolwiek sprawdzona, tym razem nie zdała egzaminu. Potworny kac, który najwyraźniej uznał Aleksandra za swojego najnowszego przyjaciela, powitał go z niebywałym entuzjazmem, ciągnąc za sobą mnóstwo swoich następstw. Młody Kamiński walczył z nimi, lecz nadchodząca fala mdłości pozbawiła go złudzeń. Chłopak szybko dobrnął do łazienki i zwracając treść żołądka, przeklinał własną głupotę. Nawet chciał być zły na kogoś innego. Alek pragnął przerzucić odpowiedzialność na kogokolwiek, wliczając w to samego Boga, ale doskonale wiedział, że nie ma takiego prawa. Wszystko, co go spotkało i czego doświadczał obecnie było idealną karą za tak idiotyczne zachowanie. Próbował uwierzyć, że to go czegoś nauczy, ale szczerze w to wątpił. Ile już razy przechodził przez coś podobnego, a i tak nie potrafił wyciągnąć prawidłowej nauczki? Powtarzał swoje błędy raz za razem, czasami żałując, ale częściej wcale.
       Tym razem dodatkową motywacją do wyznania skruchy było coś jeszcze. Fatalne przeczucie, że w całym tym zamieszaniu przegapił coś oczywistego. Czuł to podskórnie, a chwilę potem przeczucie to przerodziło się w przeklętą pewność. Alek uświadomił sobie, że miał przecież rano wyjść po przyjaciół na stację. Obiecał, że pokaże im drogę do hotelu, a potem oprowadzi po mieście i pokaże wszystko, co godne zobaczenia. Nie zrobił tego. Zapomniał. Przespał, przejęczał, przerzygał... Cokolwiek robił w tamtym czasie, nie miało najmniejszego znaczenia. Fakty były takie, że zawalił. Ta nieistotna błahostka stała się więc szybko kolejną, złamaną obietnicą, którą chłopak mógł śmiało dopisać do swojej listy, a ta i tak miała już pokaźne rozmiary. Mimo to chciał naprawić błąd. Alek wziął lodowaty prysznic, wymył zęby pozbywając się z ust nieprzyjemnego posmaku i w biegu, zakładając na siebie ubrania, skierował się do wyjścia. Nie mógł już zdążyć na czas, ale liczył na to, że przyjaciele jednak zaczekają na niego tam, gdzie się umawiali. Było to wątpliwe, bo przecież znali adres hotelu i równie dobrze mogli przybyć na miejsce bez niczyjej pomocy, ale poruszanie się po obcym mieście bez przewodnika nigdy nie stanowiło prostego zadania, więc Alek wierzył w intuicję kumpli, a przede wszystkim tą Asi.
       Imię dziewczyny pojawiło się w jego umyśle nagle, a samo wspomnienie drobnej brunetki mocno ukuło go w serce i spowodowało, że chłopak zatrzymał się w półkroku podczas zbiegania ze schodów. Spowodował, że podążająca za nim niemiecka pokojówka wpadła na niego, przeklinając szpetnie i to zapewne pod jego adresem, ale on nawet nie zwrócił na to większej uwagi. Miał ważniejsze sprawy na głowie. Lodowate macki strachu mocno zacisnęły się na jego gardle, nie pozwalając nabrać spokojnie oddechu. Do tej pory Alek bał się wielu rzeczy, ale dopiero perspektywa ponownego spotkania z Joasią uwolniła potok myśli oraz wiążących się z tym wątpliwości. Bo co on najlepszego nawyrabiał? Zranił dziewczynę w najgorszy z możliwych sposobów. Zdradził ją, gdy alkohol odebrał mu resztki zdrowego rozsądku. Nie, nie zrobił tego celowo, ale fakt ten nie ogrywał większej roli. I tak ją skrzywdził. Nie miał żadnego wytłumaczenia. Jak mógłby zatem teraz spojrzeć jej w oczy i wyznać prawdę lub co gorsza, okłamać? Nie potrafił. Po prostu nie potrafił.
- Nad czym tak myślisz, misiu złoty? - Nie spostrzegł momentu, w którym Julia pojawiła się w pobliżu. Nie był świadomy, jak długo się mu przyglądała ani czy była świadkiem tego chwilowego załamania. Jednak po jej pewnej siebie i zdecydowanie kpiącej minie z łatwością stwierdził, że dziewczyna widziała więcej, niż on sam by sobie tego życzył. - Nie wyglądasz najlepiej, skarbie. Kolejna, nieprzespana noc? A może nabawiłeś się niestrawności?
     Nie chciał z nią rozmawiać, ale ona nie przestawała mówić. Zignorował ją. Skierował się do wyjścia, a ona deptała mu po piętach, nie planując się odczepić.
- Twoja mama zdradziła mi, że dzisiaj przyjeżdżają twoi przyjaciele. - Zerknęła na niego spod długiej, blond grzywki, aby sprawdzić jak zareaguje, ale kiedy nie zrobiło to na nim żadnego wrażenia, uśmiechnęła się cwanie, z łatwością odkrywając, co jest przyczyną tego wysilonego spokoju. - I Asia. Mam rację? Pewnie, że mam!
- Nic ci do tego - warknął, przyspieszając kroku. Julia jednak nie poczuła się zrażona. Szybko dostosowała się do szybszego tempa i uśmiechnęła złośliwie.
- Tak myślisz? - spytała, unosząc w górę jasne brwi, tak, że całkiem znikły pod kotarą gęstej grzywki. - Bo mi się wydaje, że jednak coś mogę powiedzieć w tej kwestii. Uwierz, wystarczy jedno moje słowo i ten twój cały cudnie zaplanowany świat legnie w gruzach. Chyba, że...
- Czego chcesz? - Przerwał jej ze złością, zatrzymując się i mrużąc oczy w jaskrawym, odbitym od śniegu świetle. Nie mógł znieść towarzystwa dziewczyny, ale ona tego nie rozumiała. Nie mogła pojąć, że powinna zostawić go w spokoju. Alek i tak był już mocno spóźniony, a ta bezsensowna konwersacja okradała go z kolejnych, cennych minut.
- Chyba, że ładnie mnie poprosisz, abym trzymała język za zębami, to wtedy ta twoja nieszczęsna chwila zapomnienia dalej pozostanie naszą słodką tajemnicą - kontynuowała, mrucząc kusicielsko, wcale nie zniechęcona rosnącym zniecierpliwieniem chłopaka. - Ale musiałbyś się bardzo, bardzo postarać.
- Porozmawiamy później - stwierdził Alek i próbował ją wyminąć, ale dziewczyna była uparta. Zastąpiła mu drogę, nie pozwalając przejść.
- Nie pozbędziesz się mnie tak łatwo - ostrzegła, a on mógł tylko zgrzytać zębami w akcie bezsilności, bo Julia, rzecz jasna, miała rację. Nic nie mógł zrobić, a każda próba zmiany takiego stanu rzeczy mogłaby skończyć się tragicznie. Julka zrozumiała to pierwsza i cieszyła się swoją przewagą. - Jak wytłumaczyłeś matce przyjazd Aśki, skoro podobno szalejesz z ogromnej miłości do mnie?
- Powiedziałem, że jesteś zwykłą zabawką i niczym więcej - wycedził powoli, z satysfakcją dostrzegając przebłysk bólu, który przemknął przez twarz blondynki. Ta jednak szybko się opamiętała, przyjmując obojętną pozę. Alek jednak spostrzegł, jak łatwo można zranić tę wyrachowaną dziewuchę i zamierzał o tym pamiętać.
- Uwierzyła?
- Nie miała raczej innego wyboru. - Wzruszył ramionami, jakby rozmowa z matką i jej okłamywanie nie stanowiło dla niego żadnego problemu. - Postawiłem sprawę jasno, a przez to, że ona zupełnie nic o mnie nie wie, nie pozostało jej nic więcej, niż dać wiarę w społeczne zepsucie własnego syna.
- Niezły z ciebie numer, co? - Julka zaśmiała się, kręcąc głową z niedowierzaniem. Nie mogła zrozumieć, że tak bardzo pomyliła się w osądzie. Myślała, że Alek będzie osobą łatwą do manipulacji, a przede wszystkim do zranienia. Po części tak było, ale w dużej mierze chłopak okazał się równie bezwzględnym manipulantem i oszustem, jak ona sama. To zrobiło na niej wrażenie. - Ale jest w tym coś pokrzepiającego, wiesz? Udowodniłeś mi, że mamy więcej wspólnego, niż mogłoby się wydawać na początku. W gruncie rzeczy jesteśmy tacy sami i za to cię naprawdę lubię. Gdy już ci się znudzi ta twoja cnotliwa Aśka to wiesz, gdzie mnie szukać. Będę czekała.
     Chciał coś odpowiedzieć. W głębi serca pragnął zaprzeczyć wszystkim tym słowom i uznać je za krzywdzące, całkiem niesprawiedliwe. Jednak nie mógł. Przecież to wszystko było prawdą. Julia kilkoma słowami zdarła z niego ten śmieszny kostium, który na siebie narzucał od czasu do czasu. Ukazała jego prawdziwą naturę. Naturę pieprzonego egoisty, manipulatora, kłamcy, człowieka bez żadnej wartości. Julka miała rację. Byli niemal identyczni. Nie zdążył jej tego przyznać, bo dziewczyna mrugnęła do niego porozumiewawczo i zniknęła za rogiem, a do jego uszu dotarł znajomy wrzask.
- Alek! - Nie dostał szansy na właściwą reakcję, kiedy coś wielkiego i ciężkiego zwaliło go z nóg, wpychając w śnieżną zaspę. Kiedy prychając oraz bluzgając wszelkimi znanymi przekleństwami wydostał się ze śniegu, spostrzegł nad sobą uśmiechniętego od ucha do ucha Pandę. - Cześć, Alek. Tak właśnie myśleliśmy, że nasz przyjazd mógł wylecieć ci z głowy, dlatego postanowiliśmy oprowadzić się sami.
     Aleksander patrzył na przyjaciela z niedowierzaniem. Tylko jeden, jedyny człowiek na całym świecie byłby zdolny obrócić podobną zniewagę w żart, zamiast gniewać się i wszczynać idiotyczną kłótnię, a osobą tą był oczywiście Panda. Ktoś obcy pogniewałby się za złamaną obietnicę lub uznałby podobne zachowanie za nietaktowne. Grzesiek skwitował sytuację uśmiechem.
- Przepraszam - mruknął Aleksander, podnosząc się z ziemi. W sumie sam nie wiedział za co konkretnie przeprasza przyjaciela. Tylko za to, że nie wywiązał się z umowy? Czy raczej za wiele, wiele więcej? - Cieszę się, że tu jesteście. Nawet nie zdajecie sobie sprawy, jak bardzo mi was brakowało.
     Panda spojrzał na niego, jakby ten całkiem postradał rozum albo jakby ktoś obcy go podmienił. Podobne zachowanie nie pasowało do Kamińskiego. Alek nie był osobą wylewną ani nadmiernie uczuciową - koniec, kropka. Poza tym Grzegorz nie przypominał sobie, aby kumpel kiedykolwiek przepraszał z własnej woli. Czasami, owszem, robił to, ale musiało upłynąć mnóstwo wody, aby zrozumiał swój błąd. Tym razem nikt na niego nie naciskał, a Aleksander i tak znalazł odpowiednie słowa. Pobyt w Austrii zmienił go diametralnie.
- Maniek! - Grzegorz zwrócił się z pretensją do Mateusza, który stał na uboczu i tylko przyglądał się poczynaniom kumpli z niejakim znużeniem. - To nie jest nasz Alek. Idziemy szukać dalej.
     Oczywiście chłopak żartował, ale Alek spojrzał z niepokojem na Mateusza, jakby w obawie, że przyjaciele naprawdę odwrócą się i odejdą, znikną po raz kolejny z jego życia.
- Panda, zobacz coś ty narobił. Przestraszyłeś go - zaśmiał się Maniek, ale w jego głosie zabrakło zwyczajnej wesołości. W jej miejsce wskoczyły nowe, agresywne nutki, których Alek kompletnie nie rozumiał. Kiedy je wychwycił, spojrzał pytająco na przyjaciela, ale ten wytrwale unikał jego wzroku, jakby karząc za jakieś przewinienie. Brak reakcji ze strony Mateusza wprowadził Alka w zakłopotanie, lecz chłopak nie pytał o powody takiego zachowania. Czuł, że na to przyjdzie jeszcze czas potem.
- Chcecie zanieść rzeczy do hotelu? - spytał w zamian, wskazując na walizki, które chłopcy odłożyli na ziemię. Trzy walizki. Dla trzech osób, a ich było tylko dwóch. Aleksander wolał się nie zastanawiać, co to może oznaczać, ale niecierpliwe oczekiwanie i nerwy stworzyły potworną kombinację, łącząc się w parę z porannym kacem, który ciągle trzymał Alka w garści. - Potem pokażę wam stok.
- Maniek, zobacz. Przecież on nie może wytrzymać z ciekawości - parsknął Panda, szczerząc zęby w złośliwym uśmiechu. - Jest ciekawy, co zrobiliśmy z tą jego Asią. Bez obaw, Aluś, twoja dziewczyna jest cała i zdrowa. Poszła się tylko odświeżyć po podróży, żeby być dla ciebie piękną i pachnącą.
     Mańkowi najwyraźniej do śmiechu nie było, bo tylko zacisnął dłonie w pięści, a gdy uzmysłowił sobie, co też wyprawia, szybko chwycił walizkę dla niepoznaki. Zbyt późno. Dla Kamińskiego był to tylko kolejny dowód na to, że kumpel jest na niego zły. Tylko o co? Przecież nie rozmawiali już od dłuższego czasu, a w rozmowach, które odbyli raczej wszystko przebiegało bez problemów. Nie pokłócili się o nic. Nic też nie zapowiadało, że Mati może mieć o coś do Alka pretensje, a jednak najwyraźniej tak właśnie było.
     Wspólnie skierowali się w stronę hotelu, a Grzegorz paplał beztrosko o tym, jak minęła im podróż, ale Aleksander już nie słuchał. Zamyślił się nad dziwnym zachowaniem Mateusza, jednocześnie próbując uspokoić rozszalałe nerwy. Obawiał się spotkania z Asią, ale jednocześnie nie mógł się doczekać, aż znowu weźmie ją w ramiona. Nic nie mógł poradzić na to, że tak potwornie za nią tęsknił. Dlatego też, nie do końca zrozumiał własną reakcję, gdy w końcu ją zobaczył. Kiedy dziewczyna ruszyła w jego stronę z tą charakterystyczną, wiecznie zamyśloną miną, on sam przystanął, niezdolny do wykonania chociażby jednego kroku więcej. Bał się. Lodowate macki strachu, które już wcześniej dawały o sobie znać, teraz ciasno oplotły jego nogi i przytrzymały w miejscu. Asia jednak nie miała tego problemu. Śmiało pokonała dzielącą ich przestrzeń, ale na tym i jej odwaga się skończyła. Stała zaledwie metr lub dwa od niego, lecz dla Alka była to bariera niesamowicie trudna do pokonania.
- To my już pójdziemy do pokoi - usprawiedliwił się Panda, zerkając to na jedno, to na drugie. Kiedy żadne nie odpowiedziało, chwycił swoją walizkę, pociągnął za sobą Mańka i zniknął na hotelowych schodach. Dopiero wtedy Asia spojrzała nieśmiało na Alka. W jej oczach pojawił się strach. A może gościł w nich tak samo długo, jak i w jego? Aleksander tego nie wiedział, ale niepewność, z jaką dziewczyna na niego patrzyła niemal go zabolała, bo była odbiciem uczuć, które targały również nim samym.
 - Cześć - przywitała się cichutko, nadal nie będąc pewną reakcji chłopaka na swój widok. Tak jakby miałby nie zechcieć jej z powrotem po tak długiej rozłące. Głupota. Idiotyzm.
     Nie odpowiedział. Nie miał pojęcia, w jaki sposób miałby przekonać Joasię, że jej obawy są bezpodstawne. Nie umiał znaleźć odpowiednich słów, dlatego trwał w bezruchu przez jakąś sekundę albo dwie, a potem, jakby podejmując niezwykle trudne wyzwanie, zdecydowanym krokiem pokonał tą niewyobrażalną odległość, która ich do tej pory dzieliła. Gdy znalazł się dostatecznie blisko, delikatnie ujął twarz dziewczyny w obie dłonie i mocno pocałował. Nawet nie spodziewał się, że w tak wielkim stopniu można tęsknić za czyimś dotykiem, za smakiem obcych ust. Przecież to nie było normalne. Ta cała zależność, wręcz osobliwe uzależnienie od drugiej osoby. Alek zdawał sobie z tego sprawę, a nawet był tym nieco przerażony, ale nie zamierzał się wycofywać. Całując Asię, chciał jej przekazać, że cholernie tęsknił i że przeprasza za wszystko, co zrobił, a czego ona nie była świadoma - czego nie mogła jeszcze wiedzieć ani nawet się domyślać. Mimo to on pragnął, aby dziewczyna zrozumiała i przebaczyła mu. Jednocześnie wiedział, że prosi o zbyt wiele i właśnie przez ten jeden gest poczuł się gorzej. Znacznie gorzej. Czuł, że tym sposobem rani ją jeszcze bardziej. I nie tylko ją. Ranił samego siebie, ale nie przerwał pocałunku jeszcze przez dłuższą chwilę. Zapoczątkował tą potwornie niesprawiedliwą, powolną autodestrukcję i zamierzał w niej trwać, karząc samego siebie za własne błędy oraz przewinienia.

Po długiej przerwie, ale w końcu jest. Niby odrobinę wymuszony, ale ogólnie rzecz biorąc jestem z niego raczej zadowolona. Fakt, miało to wyglądać inaczej, bo chciałam napisać coś z perspektywy Asi, ale kompletnie nie umiałam wczuć się w jej rolę, więc pomęczyłam jeszcze trochę tego mojego Alusia. I wiecie co? Przeraża mnie troszeczkę, jak mało rozdziałów zostało do końca. Niesamowicie zżyłam się z tym opowiadaniem oraz z jego bohaterami, więc rozstanie z nimi zapewne nie będzie niczym przyjemnym. 
Co jeszcze? A tak, przed świętami nic więcej się tutaj raczej nie pojawi, więc pragnę złożyć wam wszystkim najserdeczniejsze życzenia. Otóż, życzę wszystkim czytelnikom dużo, dużo zdrowia, bo jest ono najważniejsze i bez niego ciężko coś w życiu osiągnąć. Poza tym dużo szczęścia i wszelkiej pomyślności, Wigilii spędzonej w ciepłej, rodzinnej atmosferze, mnóstwa prezentów pod choinką, a także wspaniałej, sylwestrowej zabawy do rany. Aby ten nowy, 2015 rok był równie szczęśliwy jak ubiegły, a może i szczęśliwszy - aby obfitował w wenę i dużo wolnego czasu, który będziecie mogli poświęcić na rozwijanie własnych pasji. Ach! I jako maturzystka - życzę wszystkim towarzyszom tego niewdzięcznego losu, powodzenia na maturze!