4. Moment, w którym łączą się spojrzenia

    W pierwszej chwili chciała uciec. To był taki odruch, nad którym na początku nie potrafiła zapanować. Nawet cofnęła się o jeden krok pod natężeniem wrogiego spojrzenia, jakim obdarzył ją jasnowłosy chłopak. Zawarł w mnóstwo nienawiści i jadu, a ona nie potrafiła tego zrozumieć. Pewnie starałaby się opuścić wypożyczalnię, aby uniknąć kolejnych nieprzyjemności, ale Laura, wchodząc za nią do środka, uniemożliwiła jej to. Dziewczynka zamknęła drzwi, zupełnie nie zdając sobie sprawy z rozbicia kuzynki. Asia przez chwilę nie była pewna, jak się zachować. Dopiero potem przyszła świadomość, że przecież nie musi się chować. Liczyła, że więcej go nie spotka, ale skoro już to nastąpiło, to przecież miała takie samo prawo do przebywania w tym miejscu, jak on. Nie musiała mu ustępować. W końcu byli sobie równi, choć pewnie dla niego pozostawało to czymś niewyobrażalnym. No tak. Być może źle go oceniała, ale on też nie dawał jej żadnych powodów, dla których mogłaby zmienić swoje nastawienie. Zachowywał się, jakby cały świat powstał wyłącznie, aby go uszczęśliwiać i spełniać każdą jego zachciankę. Mylił się. Pod tym i wieloma innymi względami. Wraz z tą myślą, Asia odkryła w sobie nieznane dotąd pokłady odwagi. Uniosła nieco głowę, uśmiechnęła się lekko i na przekór wszystkiemu, weszła do środka pewnym siebie krokiem. Wiedziała, że wcale nie polepszy tym swojego położenia, lecz miała już dość takiego traktowania. Nie zrobiła nic złego, aby sobie na nie zasłużyć.
     Tak jak się spodziewała, jej buńczuczna postawa wcale nie ucieszyła chłopaka, ale błysk uznania w oczach jego kolegi, który szybko zorientował się w zaistniałej sytuacji, był tego warty. Widocznie nieczęsto zdarzało się, aby ktoś przeciwstawiał się blondynowi. Cóż, ona nie zamierzała się wycofywać. Przeszła przez pomieszczenie, po czym usiadła na ławce koło Laury, wcześniej odkładając kask oraz deskę na blat lady, i zaczęła rozwiązywać ciężkie buty. Starała się zrobić to szybko, aby jak najprędzej opuścić wypożyczalnię, unikając niepotrzebnych pytań, ale sznurówki nie chciały współpracować. Zamiast pozwolić się rozwiązać, plątały się jeszcze bardziej, niemiłosiernie frustrując dziewczynę. W grubej, zimowej kurtce zrobiło jej się za gorąco, a nad drżeniem rąk nie potrafiła zapanować. Sytuacji nie polepszało również uczucie, że wciąż jest obserwowana przez chłopaków. Jakby nie mogli znaleźć sobie ciekawszego zajęcia! Asia zdmuchnęła z czoła nieco za długą, natrętną grzywkę i uniosła głowę, próbując przekazać im bez słów, że nie czuje się komfortowo, gdy tak bezczelnie się w nią wpatrują. Nie zareagowali. Jeden z nich tylko uśmiechnął się przyjaźnie, kiedy wyłapał jej spojrzenie.
- Cześć, jestem Grzesiek, ale mówcie mi Panda - przywitał się, szturchając nagląco łokciem swojego kolegę, aby też powiedział coś miłego, ale ten tylko prychnął kpiąco i wrócił do porządkowania sprzętów narciarskich na półce, nagle tracąc wszelkie zainteresowanie dziewczynami. Panda nie zamierzał tak łatwo rezygnować. Wzruszył ramionami przepraszająco i kontynuował rozmowę, jak gdyby nigdy nic: - No więc, jak wam się jeździło? Dzisiejsza pogoda nieźle daje w kość. Mnóstwo osób się na nią skarży i rezygnuje ze zjazdów. 

    Asia westchnęła. Liczyła, że nikt nie zada tego pytania, dlatego nie miała przygotowanej odpowiedzi. Spojrzała prosząco na kuzynkę, aby to ona ją wyręczyła w prowadzeniu przyjaznej konwersacji z nieznajomym, ale dziewczynka udawała, że wcale tego nie widzi, wielce zajęta zakładaniem własnego obuwia. Ta czynność wcale nie potrzebowała poświęcenia tak wielkiej uwagi. Laura po prostu nie chciała pospieszyć ze swoją pomocą, dobrze się bawiąc podczas obserwacji niezdarnej próby wybrnięcia z niezręcznej sytuacji, którą podjęła w końcu Aśka. 

- Świetnie - odparła lakonicznie, mając nadzieję, że taka odpowiedź uchroni ją przed wyczerpującym wywiadem, którego skrycie się obawiała. Nie była pewna, jak długo będzie potrafiła udawać, że dobrze się bawiła. W końcu nie przywykła do kłamstwa, a wręcz się go brzydziła. Teraz została do niego zmuszona. Tylko czy na pewno? To, co powiedziała było jedynie czystą obłudą? Czy ten zjazd nie sprawił jej żadnej radości? Przygryzła nerwowo wargę, zastanawiając się nad tym. Dopadły ją wątpliwości, które bez reszty pochłonęły jej uwagę. Spowodowały, że nieświadomie zignorowała swojego rozmówcę. Dotarło to do niej nieco zbyt późno, bo kiedy ponownie skupiła się na poczynaniach chłopaków, niższy z nich, który rozpoczął rozmowę, widocznie stwierdził, że nie ma ona sensu. Zabrał oddane deski i zniknął z nimi na zapleczu, zostawiając dziewczyny na pastwę swojego naburmuszonego kolegi. On chyba też zdał sobie z tego sprawę, bo przerwał  swoją pracę. Zmierzył obie oceniającym spojrzeniem, oparł się o ladę i zwrócił się w stronę Aśki.
- Świetnie? Według mnie wyglądało to nieco inaczej. Pewnie upolowałaś jeszcze kilku bezbronnych narciarzy czy tam snowboardzistów do kompletu i dlatego tak bardzo się cieszysz, co? - spytał kpiącym tonem, obracając w dłoniach gogle. Pozornie był spokojny. Tylko w tym jednym geście zdradzał swoje zdenerwowanie.
- To ty we mnie wjechałeś! - oburzyła się, szukając potwierdzenia u Laury. Ta jednak tylko niewinnie wyruszyła ramionami, przekazała pieniądze zaskoczonej kuzynce i wymknęła się z wypożyczalni z tajemniczym uśmiechem, zanim dziewczyna zdążyła choćby zaprotestować. Asia patrzyła w ślad za nią ze złością, którą tylko umocniła rozbawiona mina irytującego chłopaka. Wyraźnie bawiła go cała ta sytuacja. Ona nie widziała w niej nic śmiesznego. Postanowiła odegrać się na blondynce, gdy tylko przydarzy się do tego odpowiednia okazja. Jednak teraz Aśka machnęła ręką, nie dając się sprowokować. Pozwoliła na to o jeden raz za dużo i bardzo tego żałowała. Ubolewała nad tym, że nie zdołała wtedy powstrzymać idiotycznych łez. Przecież zupełnie do niej nie pasowały. Żeby utwierdzić się w tym przekonaniu, musiała rozegrać to inaczej. - Zresztą, dobra, nieważne. Masz jeszcze jakieś niebywale trafne uwagi na mój temat?
     Zastanawiała się czy tylko ona słyszy w swoim głosie tą agresywną, ostrzegawczą nutkę, czy chłopak też jest tego świadomy. W każdym razie nie wyglądał, jakby go to ruszyło. Dalej spoglądał na nią bez skrępowania, może tylko z nieco większym szacunkiem, niż do tej pory. Zaimponowała mu, a raczej nie spowodowała, że jego zdanie o niej pogorszyło się jeszcze bardziej. Jakby to było w ogóle możliwe! Pewnie po pierwszym, dość niefortunnym, spotkaniu uznał ją za kogoś zupełnie nieinteresującego, nie potrafiącego bronić własnego honoru i z góry skreślił. Co do pierwszego mógł mieć rację, ale z drugim nie do końca się zgadzała. Może znalezienie odpowiedniej riposty nie przychodziło jej zbyt łatwo, lecz na ogół starała się nie pozostawiać niemiłych czy niesprawiedliwych komentarzy pod swoim adresem bez odpowiedzi. Nie zgadzało się to tak do końca z jej charakterem, dlatego niekiedy bywało ciężko. Tak, jak w tym przypadku.

- Tak. Źle to robisz - stwierdził, kiwając głową w stronę jej butów. Asia skupiła się ponownie na własnych dłoniach, ale uparty węzeł nie chciał ustąpić. Chociaż szarpała i szarpała, nie przynosiło to oczekiwanych efektów. Nie potrafiła sobie z nim poradzić, a on to widział. Jak na złość. Nie mogła przeboleć, że po raz kolejny to właśnie ten chłopak jest świadkiem jej klęski, potwornego rozbicia. Los nie był dla niej łaskawy. Spuściła głowę, w milczeniu oczekując na szyderstwa, lecz one długo nie nadchodziły. Dziewczyna, zajęta bezowocnymi staraniami pozbycia się uciążliwego obuwia i na pilnowaniu własnych emocji na wodzy, nie dostrzegła, że chłopak się zbliżył. Drgnęła niespokojnie, gdy ukląkł tuż przed nią i sam zaczął siłować się ze zmokniętymi od śniegu sznurówkami. Zaskoczył ją tym. Dość pozytywnie. Oczywiście nie zajęło mu to dużo czasu ani nie sprawiło większych trudności. Gdy tylko skończył, uśmiechnął się sam do siebie. Miał ładny uśmiech, który nadawał mu łagodny, całkiem sympatyczny wygląd. Mylący, jeżeli uwzględnić jego zgryźliwy charakter.
- Nie trzeba było się tak denerwować - mruknął cicho i uniósł głowę, a wtedy ich spojrzenia się spotkały. Po raz kolejny, ale teraz było inaczej. Żadne z nich nie potrafiło powiedzieć, na czym ta różnica polegała, ale oboje ją odczuli. Niewielki, niewidzialny impuls przeskoczył między nimi, powodując, że nie chcieli odwrócić wzroku. Tak jakby czas na chwilę przystopował, wręcz całkiem się zatrzymał.
     Asia nie widziała w jego oczach już tak wielkiej niechęci. Agresja, niebywały chłód i wrogość powoli wyparowały, pozostawiając miejsce pozytywniejszym uczuciom. Pozostała tylko jakaś dziwna niepewność, podobna do tej, którą ona sama od pewnego czasu odczuwała. Poczucie, że nie wszystko w jej życiu układa się tak jak powinno. Nagła potrzeba gruntownych zmian i pragnienie powszechnej akceptacji. W ciepłych, brązowych tęczówkach zamigotała również życzliwość, jakiej już dawno od nikogo nie doświadczyła. Widziała też skruchę, jakby chłopak naprawdę żałował, że ich znajomość rozpoczęła się w taki, a nie inny sposób. Przez chwilę. Potem wszystko wróciło do normy.


     Sam nie wiedział, co go do tego podkusiło. Po prostu obserwował poczynania dziewczyny i coś w nim pękło. Widział, że wcale sobie nie radziła. Mógł ją śmiało upokorzyć, podkreślając, że nie potrafi poradzić sobie nawet z tak błahą czynnością, ale nie zrobił tego. Nim zdołał to przemyśleć, szybko znalazł się przy niej. Pomógł z węzłem, który niechcący zaciągnęła, próbując zbyt szybko rozwiązać sznurówki. Gdy tylko mu się to udało, uśmiechnął się z zadowoleniem. Nie było aż tak źle, jak mu się wydawało na początku. Węzeł ustąpił bez większych problemów, nieco go tym zdumiewając. Dlatego też uniósł głowę, pragnąc zarzucić Aśkę mnóstwem złośliwych docinek i wyśmiać jej starania, lecz wtedy ich spojrzenia się spotkały, a on zaniemówił. Wcześniej nie zwrócił na to większej uwagi, ale zaskoczył go kolor jej tęczówek. Były intensywnie zielone i boleśnie przypomniały o Magdzie, której oczy miały identyczną barwę. Dobrze pamiętał, bo przecież tak często się w nie wpatrywał z miłością oraz niepoprawnym oddaniem. Nawet kształtem nie różniły się tak bardzo. U obu dziewczyn w ich kącikach pojawiały się takie zabawne zmarszczki, gdy uśmiechały się lub złościły. Nie potrafił przestać doszukiwać się rozmaitych podobieństw, a to go denerwowało i wywoływało tą absurdalną nienawiść, którą obdarzył Asię, nawet jej dobrze nie znając.
     Dopiero potem spostrzegł, jak bardzo pomylił się w swoim osądzie. Mrugnął, a wtedy dostrzegalne stały się także różnice. Dziewczyna nie była wcale podobna do jego utraconej miłości. W oczach Magdy często gościła wyższość, podłość oraz złośliwość, którą biła go na głowę. Imponowała mu tym, dopóki nie skierowała ich przeciwko niemu. To bolało, ale starał się o tym zapomnieć. Przyglądając się Asi, w niewielkim stopniu to osiągał. Bowiem jej oczy były pełne ciepła, ale także zwątpienia i pewnej nieśmiałości. Widział, że chciała uciec spojrzeniem, gdy tylko na nią zerknął, ale coś ją przed tym powstrzymało. Dzielnie wytrzymała jego wzrok, łamiąc kolejne wrażenie tchórzliwej osoby, nie mającej w sobie siły do buntu. To spowodowało, że uśmiechnął się szerzej, po raz pierwszy zadowolony z własnej pomyłki, a ona odpowiedziała tym samym. Miała piękny uśmiech. Nieco zasnuty niewyjaśnionym smutkiem, ale uroczy. Intrygował go. Niechętnie to przyznawał, ale chciał poznać przyczynę tego przygnębienia, może nawet go przegnać. Coś mówiło mu, że gdyby ich pierwsze spotkanie przebiegło nieco inaczej, dostałby taką szansę. A może nie wszystko zostało stracone? W końcu wystarczyło tylko przeprosić. Miał do tego wyśmienitą okazję.
     Jednak chwilę później ją stracił, a raczej wszystko zaprzepaścił Panda, wtaczając się z powrotem do głównego pomieszczenia z właściwym tylko sobie wyczuciem czasu. Sprawił, że odskoczyli od siebie, jakby przyłapani na czymś niewłaściwym. Nie uszło to uwadze Grześka, który spojrzał pytająco na przyjaciela, ale i tak wysnuł własne wnioski, bo złośliwy uśmiech intryganta wykwitł na jego ustach. Alek przeklął cicho pod nosem, a potem dodał jeszcze kilka niewybrednych określeń, obrażając sam siebie w duchu i zastanawiając się przy tym, jak wytłumaczyć kumplowi scenę, której był niechcianym świadkiem. Panda miał bowiem to do siebie, że skoro już coś sobie ubzdurał w tym małym rozumku, a zwłaszcza zobaczył, ciężko będzie sprawić, aby o tym zapomniał. Alek o tym doskonale wiedział. Zdenerwował się.
     To wszystko spowodowało, że znowu zachował się jak pacan, kierując swoją złość na niewinną dziewczynę. Powiedział coś głupiego, jak zwykle miał w zwyczaju, a ona pokornie spuściła głowę, jakby właśnie na to zasłużyła. Potem zerwała się z miejsca, położyła pieniądze przy kasie i wybiegła z wypożyczalni bez słowa. Obserwował ją, dopóki nie zniknęła mu z pola widzenia. Nie płakała tym razem. Natomiast jej policzki pokryły szkarłatne plamy. Gniewu? Zawstydzenia? Miał ochotę sam się opieprzyć i trzasnąć w pusty łeb. Nie, nie za to jak ją potraktował. Za to, że w ogóle dopuścił do podobnej sytuacji. Co on sobie w ogóle myślał?
- Jesteś idiotą - powiedział Panda, patrząc na niego ze złością. Zaskoczył go. Grzesiek był wiecznie wesołym człowiekiem, a swoją łagodnością i kulturą osobistą ustępował tylko Mańkowi. Taka agresja, jaką zawarł w tych dwóch słowach zupełnie do niego nie pasowała. Była czymś obcym dla Alka. Spowodowała, że chłopak przez chwilę nie potrafił znaleźć trafnej odpowiedzi, a Panda wcale mu tego nie ułatwił. Nawet nie dopuścił go do słowa, szybko wyrzucając z siebie własne myśli. - Dobrze ci radzę, idź za nią, póki masz taką szansę. Przeproś i wytłumacz, że zapomniałeś dzisiaj włożyć mózg na swoje miejsce.
- Nie mam zamiaru - odpowiedział Alek, gdy odzyskał rezon. Początkowo nawet rozważał taką możliwość, ale teraz, gdy doradzał mu to Panda, szybko z tego zrezygnował. Ze zwykłej przekorności. Potem i tak wyrzuty sumienia znowu miały o sobie dać znać, srogo go karząc. Był tego świadomy. Chociaż mu się to nie podobało, nie zamierzał nawet spróbować tego zmienić.
- Dobra, zrobisz to, co uważasz za słuszne - odezwał się cicho Panda. - Tylko widzisz... Ja rozumiem wszystko, serio. Znam cię nie od dziś i wiem jaki jesteś, a jaki starasz się być, choć wcale tego nie pojmuję. Spotkało cię w życiu coś przykrego, a teraz odgryzasz się na innych. Spoko, nie mieszam się w nieswoje sprawy. To twój wybór. Jednak takiego zachowania nie da się tolerować, Alek. Bo co ona ci takiego zrobiła, że tak na nią naskoczyłeś?
- Oddycha, a to wystarczy - odparł, mrużąc gniewnie oczy. Wiedział, że słowa te są niesprawiedliwe, wręcz okrutne. Jednak nie zamierzał się wycofywać. Panda westchnął i pokręcił głową, spoglądając na niego z rezygnacją. Z rozczarowaniem, do którego Alek przecież już przywykł. Wiecznie sprawiał ludziom zawód. Tym razem nie miało być inaczej.
- Nie poznaję cię, człowieku. Ale wiesz? Dobrze ci radzę, opamiętaj się, bo w końcu zostaniesz sam, jak ten palec. Tak, na razie masz mnie i Mańka, ale uwierz, nie da się walczyć o kogoś w nieskończoność, skoro ten ktoś wyraźnie tego nie oczekuje czy zwyczajnie nie chce. Przemyśl to, dobra? Zastanów się, co jest dla ciebie najważniejsze i daj mi znać. Maniek pewnie też się chętnie tego dowie. Będziemy czekać, ile będzie trzeba.
- Zbytek łaski - prychnął Alek, udając, że wyznanie kolegi nie wywarło na nim najmniejszego wrażenia, ale Panda zrobił swoje. Wcale o tym nie wiedząc, zasiał w sercu chłopaka ziarenko wątpliwości, a potem zniknął na zapleczu, wcześniej posyłając przyjacielowi ostatnie, smutne spojrzenie. Nie spodziewał się zbyt wiele. Nie chciał tracić nadziei i rezygnować z Aleksandra, lecz zastanawiał się czy to wszystko nie zabrnęło za daleko. Czy dla Alka po prostu nie było już za późno? Przecież szansa na jego resocjalizację mogła ostatecznie przepaść, nim oni postanowili się za to wziąć i wcielić swój plan w życie.



Dobra, zabijcie mnie za słabą wolę, proszę! Bo jeżeli tego nie zrobicie, to boję się dokąd to może wszystko dojść. Miałam publikować co niedzielę, ale aż żal ściska moje serce, jak widzę, że gotowy rozdział sobie leży i się kurzy nikomu niepotrzebny. Więc publikuję, nawet nie zawracając sobie głowy, że kolejny jest dopiero ledwo tknięty. No nic. Następny dopiero 1 marca! I nawet jakby się paliło czy tam waliło, to wcześniej go nie dodam! (Zobaczymy jak długo wytrzymam!)