10. Szczerość to podstawa - dawno jej u nas nie było

   

     Przyjaciele coś przed nim ukrywali. Nie wiedział co, po prostu to czuł, obserwując jak dziwnie się zachowują w jego obecności - nagle urywali rozmowy, rzucali sobie niespokojne spojrzenia, ciągle się kłócili, sprzeczali o nieistotne błahostki. Najbardziej widział to po Pandzie, który, zazwyczaj radosny oraz roześmiany, stał się nagle marudny, niebezpiecznie utożsamiając się do niego samego. Pytany, co się dzieje, jedynie wskazywał oskarżycielsko na Mateusza i właśnie u niego kazał poszukać odpowiedzi. Maniek z kolei tylko wzruszał ramionami i przybierał najbardziej bezradną minę, na jaką było go stać, wcale nie spiesząc się z wyjaśnieniem. Alek miał tego dość, ale nie naciskał ani nie żądał natychmiastowych objaśnień, przypuszczając, że kumple po prostu o coś się pokłócili, a teraz wzajemnie zrzucają na siebie winę. W przeszłości już zdarzały się podobne sytuacje i zawsze znajdowały swoje pozytywne zakończenie. Teraz nie mogło być inaczej. Przynajmniej taką nadzieję żywił względem swoich przyjaciół Aleksander, gorąco wierząc w ich zdrowy rozsądek.
    Chociaż istniał też inny powód. Tak naprawdę Alek nie chciał brać udziału w tej dziwacznej bitwie, jaką między sobą od jakiegoś czasu ta dwójka toczyła. Wolał pozostać bezstronnym, bo to wydawało mu się najbezpieczniejszym wyjściem z tej sytuacji. Młody Kamiński uznał, że jego wtrącanie się jest zbyteczne. Poza tym miał stanowczo za dużo własnych problemów, aby przejmować się jeszcze nieporozumieniami innych. Liczył, że chłopcy po prostu sami sobie wszystko wyjaśnią i cokolwiek ich poróżniło, szybko odejdzie w zapomnienie. Miał prawo tego od nich oczekiwać. Byli w końcu dorosłymi ludźmi, a przynajmniej tak głosiły ich dowody tożsamości. Sam to sprawdzał! Tylko że to, co na papierze nie zawsze pozostawało adekwatne z tym, co zastajemy w rzeczywistości. W ich przypadku też tak było, bo nie zawsze zachowywali się odpowiednio. Ba! Ostatnio, bliżej im było do małych dzieci niż dojrzalszych istot, co Panda pięknie zaakcentował, gdy podczas któregoś ze wspólnych spotkań, znowu nie zgodzili się z Mańkiem w jednej kwestii. Poszło o zwykłą głupotę, ale Grzesiek, zamiast to zaakceptować, po prostu wyszedł z domu państwa Juszczyków bez słowa pożegnania, jednocześnie ignorując proszące spojrzenie Mateusza. Dodatkowo, chłopak mocno zatrzasnął za sobą drzwi, jakby na podkreślenie ostateczność swojej decyzji. Alek obserwował tą scenę z mieszaniną rozbawienia, irytacji i kompletnego rozbicia. Do tej pory rozumiał wszystko, ale zachowanie jednego z przyjaciół zaczęło przeradzać się w coś, czego nie mógł pojąć. Tak, już wcześniej dostrzegał problem, ale wydawało mu się, że chodziło raczej o błahostkę niż coś poważniejszego. Teraz wcale na to nie wyglądało, a Alek zaczął się martwić.

- Nie mam pojęcia, o co wam tym razem poszło... - zaczął, zwracając się do Mańka. Kiedy chłopak posłał mu spojrzenie pełne zdziwienia oraz niezrozumienia, Aleksander pokręcił głową z niedowierzaniem i wskazał na drzwi, za którymi kilka chwil wcześniej zniknął Panda. - O nim mówię. Przecież Panda nigdy tak się nie zachowuje i nie wmówisz mi, że to moje widzimisię czy jakieś urojenia. Nie jestem ślepy, Maniuś. Musiało stać się coś ważnego. Powiesz mi, co to było?

- Pewnie nie posłuchasz, jeżeli poproszę, żebyś nie drążył tematu? - spytał błagalnie Mateusz, jednocześnie zdając sobie sprawę z tego, że kumpel i tak nie odpuści, skoro już raz zainteresował się tym konfliktem. Widział to po jego zawziętej minie. - Głupie pytanie. Jasne, że nie. - Zrezygnowany, przeszedł przez kuchnię i opadł na drewniane krzesełko obok Alka. Chwilę milczał, ale wyraźnie coś go gryzło, bo nie potrafił wysiedzieć w jednym miejscu spokojnie. Kręcił się niemiłosiernie, a Aleksander to wszystko rejestrował, próbując przejrzeć przyjaciela i dociec do źródła tego nerwowego zachowania, aby w ostateczności szybko móc mu pomóc.
- No wyrzuć to z siebie, będzie ci łatwiej... - poradził, ale Mateusz jeszcze chwilę się wahał, zanim zdecydował się coś wykrztusić. 

- Panda uważa, że robię coś złego - wymamrotał w końcu, usilnie unikając wzroku Alka. W jednej chwili poczuł się, jak małe dziecko przyłapane na podjadaniu słodkości przed obiadem. Nie był pewny skąd wzięła się u niego taka niepewność czy wręcz nieśmiałość względem młodszego kolegi. Cholera, przecież nie robił nic złego! Dlaczego więc czuł się tak potwornie winny? Czemu wydawało mu się, że z premedytacją okłamuje najbliższe sobie osoby, a nawet samego siebie? Wcale tego nie robił. Owszem, nie mówił całej prawdy, ale też nie kłamał otwarcie. Przecież nikomu nie obiecywał, że będzie się mu zwierzał z każdej myśli i każdej wykonanej czynności. Był wolnym człowiekiem. 

- Ale... - zachęcił Aleksander, pytająco unosząc brwi. - Stary, zaczynam się bać, kiedy zachowujesz się w ten sposób i mówisz półsłówkami. To nie jest normalne.

- Myli się - stwierdził Mateusz z całą pewnością, na jaką było go na ten moment stać. Ignorując zdziwioną minę Alka, który przestawał już powoli nadążać za zmianami jego nastroju, chłopak zerwał się z krzesełka, jakby pod wrażeniem własnego odkrycia i na nowo zaczął krążyć po niewielkim pomieszczeniu. Gdy stało się to dla niego frustrujące, znowu się zatrzymał i spojrzał prosząco na kolegę. Bez słów domagał się zrozumienia, a może raczej potwierdzenia swoich domysłów. - Panda najzwyczajniej na świecie się myli. Przecież nikogo nie zabiłem, nikomu nie zrobiłem najmniejszej krzywdy. Chcę być tylko szczęśliwy. To na tym ma polegać moja wina?
- Wiesz, byłoby mi łatwiej ocenić, jeżeli wiedziałbym o czym mówimy. Ale tego mi nie zdradzisz, prawda? - Maniek uśmiechnął się przepraszająco, a Alek nerwowo przeczesał dłonią jasne włosy, stwarzając na własnej głowie jeszcze większy nieład niż panował na niej do tej pory. Próbował zebrać myśli, aby dać przyjacielowi dobrą radę, ale to wcale nie było łatwe. Nie lubił niejasnych sytuacji, one zawsze go przytłaczały, a ta niewątpliwie taka była. Pełna niedomówień i niepewności. - Cóż, jak tak o tym mówisz, to faktycznie nie brzmi to źle. Każdy ma w końcu prawo do szczęścia, no nie?
- Nawet kosztem innych osób? - spytał cicho Mateusz. Gdy Alek spojrzał na niego pytająco, z lekką przyganą malującą się w czekoladowych tęczówkach, chłopak znowu uciekł przed nim wzrokiem. Szybko pożałował, że rozpoczął tą rozmowę i to z głównym zainteresowanym, którego dotyczyła ona bezpośrednio. Zdał sobie sprawę z tego, że kroczy po cienkim lodzie, lada moment mogącym się zawalić. Musiał się wycofać. Natychmiast. Póki miał jeszcze taką szansę. - Dobra, zapomnij o tym. Nie było tematu.
- Nie, Maniuś. Temat wciąż jest, nie zniknie tylko dlatego, że dla ciebie tak byłoby wygodniej. Nie ucinaj go nagle, skoro już zacząłeś - poprosił Kamiński, przymykając w zamyśleniu oczy. Gdy je otworzył, Mateusz dostrzegł w nich przebłysk bólu. Krótkotrwały, ale dobrze widoczny. Maniek nie wiedział tylko czy spowodowany jest on fizycznym cierpieniem, czy raczej tym dotykającym duszę. Nie dociekał, pozwolił, aby to przyjaciel pierwszy przemówił. Miał w końcu mnóstwo czasu i wolał go wykorzystać, zamiast znowu palnąć jakąś głupotę, przez którą musiałby się tłumaczyć. Na szczęście zbyt długo nie musiał czekać na reakcję Alka. Blondyn w końcu westchnął i zwrócił się w jego stronę. - Musisz wiedzieć, że ludzie to egoiści. Cholerni egoiści. Zawsze robią wszystko, aby to im było najlepiej, a nie liczą się z tym, że ktoś może na tym ucierpieć. Nie, nie patrz tak na mnie. Wcale nie uważam się za lepszego od nich. Ja też jestem egoistą. Chyba najgorszym ze wszystkich, o czym wy z Pandzią wiecie najlepiej. Nie myślę o innych, nigdy o nich nie myślałem. Może właśnie dlatego Magda w końcu ode mnie uciekła, a i Joasia nie chce mieć ze mną do czynienia. Bo kto by chciał być bez przerwy raniony? Zresztą to nie jest teraz takie ważne. Chcę tylko przez to powiedzieć, że ty taki nie jesteś i powinieneś się porządnie zastanowić czy to, co zamierzasz zrobić, jest warte tak wielkiej zmiany. Bo musiałbyś się bardzo zmienić, aby przestać patrzeć na potrzeby innych. Znam cię nie od dziś. Interesowność nie leży w twojej naturze.
- Bredzisz. - Maniek machnął ręką, nie chcąc dłużej słuchać tej spowiedzi, którą zafundował mu Alek, a już zwłaszcza przesadnych pochwał pod swoim adresem czy też wzmianki o Joasi, o której przyjaciel wypowiadał się z takim żalem, jakby naprawdę było mu przykro, że zaprzepaścił swoją szansę na jej lepsze poznanie. Tylko że tego ostatniego, Mateusz oczywiście nie powiedział już na głos. Nie chciał się wydać, co chwilę potem wydało mu się śmieszne, bo przecież z dziewczyną absolutnie nic go nie łączyło, no może oprócz początków znajomości, która z wolna zaczęła przeradzać się w piękną przyjaźń, a to chyba jeszcze nic złego... Tak sobie to tłumaczył, choć reakcja jego ciała, to nagłe poruszenie i szybsze bicie serca na sam dźwięk jej imienia, mówiła całkiem co innego. Aby zagłuszyć nowe głosy sumienia, zaczął nagląco pocieszać Alka. - Nie jesteś egoistą, a już na pewno nie takim, jakim myślisz, że jesteś. Alek, masz w sobie mnóstwo dobra i wiele szlachetnych cech, ale ukrywasz to przed innymi, czego kompletnie nie rozumiem. Joasia jednak zdołała to dostrzec i na pewno jej na tobie zależy. - Szybko ugryzł się w język, ale niechciane słowa i tak już opuściły jego usta, zostając natychmiast wychwycone przez Aleksandra.
- Skąd ta pewność? - spytał chłopak z powątpiewaniem. Już nawet przestał udawać i zaprzeczać, że Asia wcale mu się nie podoba. Bo podobała. Zrozumiał to dopiero na szpitalnej sali, gdy tępo wpatrywał się w poszarzały sufit. Między kolejnymi badaniami miał mnóstwo czasu na rozmyślenia i oto do czego w nich doszedł. Pojął, że zwyczajnie zaczęło mu zależeć. Każdego dnia uświadamiał sobie to coraz bardziej i nic nie mógł na to poradzić, choć początkowo próbował wyrzucić obraz dziewczyny ze swoich myśli. Nieudolnie. Im bardziej się starał, tym gorszy efekt osiągał. - Nie potraktowałem jej zbyt dobrze. Nadal nie traktuję, bo powinienem z nią porozmawiać. Tylko ze nawet na to nie umiem się zdobyć. Świetnie. Nie dość, że jestem egoistą, to w dodatku cholernym tchórzem.
- W takim razie, obaj jesteśmy tchórzami - mruknął Maniek, usilnie starając się zmienić temat. Zamilkł na chwilę, rozmyślał nad czymś, a potem zdobył się na odwagę, aby spojrzeć na przyjaciela. Uczynił to z pewną obawą. Zupełnie niepotrzebnie, bo nie dostrzegł na jego twarzy żadnej wrogości. Raczej przeciwnie. Aleksander uśmiechnął się i potaknął.
- Tak, to chyba najlepsze podsumowanie - zgodził się. - To nawet zabawne, wiesz? Ten nasz cały pokręcony system wartości. Nie ogarniam go! Bo widzisz, niby nie boję się wyskakiwać wysoko w powietrze czy rozpędzać się do tych idiotycznych prędkości, ale jeżeli trzeba z kimś szczerze porozmawiać to miękną mi kolana. Nawet w tej chwili jestem przerażony, bo nie wiem czy zaraz nie zadasz jakiegoś pytania, na które nie będę umiał szczerze odpowiedzieć i będę musiał skłamać. A nie chcę was okłamywać, Maniuś. Wszystkich, ale nie was.
- I to niby ja cię przerażam? - spytał Maniek. - A co ja mam powiedzieć, gdy ciebie zbiera na takie szczere wyznania? - Alek zaśmiał się, ale po chwili obaj spoważnieli. Przez moment siedzieli w ciszy, którą ostatecznie przerwał Mateusz. - Czyli rozumiem, że w takim razie mnie nie potępiasz?
- Nie, nie mógłbym. - Alek uśmiechnął się uspokajająco. - Jeżeli chodzi o mnie, to masz moją całkowitą zgodę na wszystko, co robisz, jeżeli jest to tylko zgodne z prawem. Pogadam też z Pandą, może przestanie być dla ciebie taki ostry.
- Cieszę się, że to mówisz - stwierdził Mateusz, ale na jego twarzy wciąż czaiła się niepewność, która chwilę potem znikła, przykryta wymuszonym uśmiechem. - Teraz lepiej powiedz, jak tam twoja noga?

- Nie najlepiej - westchnął Alek, ze złością spoglądając na gips, który stał się dla niego ostatnio najgorszą karą i istną kulą ograniczającą jego wolność. - Wciąż boli, chyba trochę bardziej niż wcześniej. Nie mogę nawet na nią stanąć. Tak powinno być? 

- Nie mam pojęcia. A co mówi doktor? - spytał Mateusz, a na jego twarzy odmalowała się troska. Wcześniej Maniek był przekonany, że operacja pomoże przyjacielowi i nawet nie myślał, że coś może pójść nie tak, jak powinno. Teraz pojawiło się w nim wahanie, ale nie chciał zdradzać przed Alkiem swoich obaw. Przecież on wcale się na tym nie znał, a te objawy nie musiały oznaczać czegoś złego. Mogły okazać się całkiem typowe dla operacji tego typu. 

- Nie wiem, termin kolejnej wizyty przypada dopiero za tydzień.

- Ale skoro boli, to chyba powinieneś odwiedzić go wcześniej?

- Ta, chyba masz rację - mruknął Alek, sięgając po swoje kule, które stały się jego nieodłącznym atrybutem, bez którego nie potrafił się poruszać. - Zadzwonię do niego, jak tylko wrócę do domu. Ale najpierw muszę podejść do wypożyczalni. Zostawiłem gdzieś portfel z dokumentami i wydaje mi się, że chyba właśnie tam. Dasz mi klucze?
- Przecież mogę ci go potem podrzucić do domu - zaoferował Mateusz, zbyt późno dostrzegając urazę na twarzy kolegi. - Nie musisz się męczyć.
- Nie jestem żadnym kaleką, Maniek - westchnął Alek, przewracając z frustracją oczami. Chciał pozostać samodzielny, ale wszyscy jak na złość postanowili mu to ostatnio utrudniać. A przecież wciąż był tym samym człowiekiem, co przed wypadkiem, tylko z jedną nogą mniej sprawną od drugiej. Nie potrzebował żadnej niańki. - Dam sobie radę.

    Mateusz obserwował, jak Alek kuśtyka do drzwi i potem wychodzi na zewnątrz. Chłopak wciąż nie opanował zgrabnego poruszania się o kulach, co widocznie bardzo go frustrowało. Maniek to wszystko widział i nie potrafił pozbyć się dodatkowych wyrzutów sumienia. Jakby te dotychczasowe, dotyczące ukrywania znajomości z Joasią nie wystarczyły! Chłopak czuł się z tym źle, ale to wcale nie zmusiło go do natychmiastowego wyznania prawdy. Na to nie był jeszcze gotowy. Wolał znosić ten irytujący głosik w głowie, który mówił mu, że postępuje źle, niż przyznać się przed przyjaciółmi do popełnianego błędu. W końcu zawsze można było go czymś przykryć. Tym razem zagłuszył go nieco dźwięk telefonu, który rozległ się kilka minut później. Juszczyk nawet nie musiał patrzeć na ekran, by domyślić się, kto dzwoni. To wcale nie pomagało. Ta paląca świadomość, że ona doskonale wie, kiedy on potrzebuje rozmowy i pocieszenia. Chłopak jeszcze nigdy nie doświadczył tak potwornego rozbicia między tym, co słuszne, a tym co sprawiłoby, że czułby się szczęśliwy. Rozmyślał nad tym, pozwalając, aby dzwonek komórki rozbrzmiał jeszcze kilka razy, zanim ostatecznie podjął decyzję i zaakceptował przychodzące połączenie.
- Cześć, Mati - przywitała się Asia, a on mimowolnie się uśmiechnął. Lubił jej głos, zwłaszcza, gdy wypowiadała jego imię. Miała taką ciepłą barwę, budzącą zaufanie. - Wpadniesz do mnie dzisiaj?
- Ja... - zaczął, pragnąc natychmiast wyrazić zgodę i udać się do dziewczyny, ale szybko zamknął usta, bo przed jego oczami uformował się obraz kumpla, który z taką tęsknotą wyrażał się o Joasi. Maniek doskonale wiedział, że Alkowi wciąż nie przeszło zainteresowanie dziewczyną i starał się to zaakceptować, a nawet próbował ograniczyć dla niego swoje kontakty z nią, ale to mu nie wychodziło. Zupełnie. Im bardziej starał się od niej uciec, tym bardziej ona go do siebie przyciągała.
- Nie daj się prosić - zaśmiała się Joasia, słysząc rozbicie w głosie przyjaciela. - Zresztą obiecałeś Lusi, że się mną zajmiesz. Nie możesz tak od razu złamać danego słowa!
- Za godzinę - westchnął, gorączkowo poszukując kolejnego wytłumaczenia dla swojej słabej woli.- Przyjdę  do ciebie za godzinę.


Wiem, wiem po tym rozdziale znielubicie Mańka jeszcze bardziej, o ile jest to w ogóle możliwe. Ale co ja mogę? Chłopak mi się zakochał, a miłość ogłupia. Oj, ogłupia. Kiedyś może do niego dotrze, że nie zachowuje się tak do końca fair. Może. 
Sam rozdział strasznie, ale to strasznie momentami mi się nie podoba -.- Nie chcę tutaj marudzić ani nic z tych rzeczy (napisała, marudząc) tylko że nie jestem zadowolona z kierunku, w którym zaczęło zmierzać to opowiadanie. Nawaliłam. Na szczęście przyszły rozdział mam trochę lepiej zaplanowany i myślę, że wypadnie odrobinę bardziej poprawnie, niż to coś, co zaprezentowałam wam powyżej. W tym tygodniu chwyciło mnie jakieś rozbicie, a raczej do mojej głowy zawitał nowy pomysł na kolejne opowiadanie (nie otworzyłam mu póki co drzwi, ale był natrętny!)  i pewnie w ogóle nie powinnam chwytać się za pisanie, ale nie mogłam wytrzymać, kiedy patrzyłam na tą nietkniętą dziesiąteczkę... Dlatego przepraszam i obiecuję poprawę! Trzymajcie się cieplutko! 
PS. 
Może to głupie, ale zainteresowanych zapraszam także tutaj - Nieobecne jutro