18. Naiwność nie zna granic

     Julka była inna. Inna niż Asia czy Magda, czy nawet obie dziewczyny razem wzięte. Była bardziej otwarta, roześmiana, pewna siebie, a przy tym nie traciła swojego uroku. Alek miał okazję szybko się o tym przekonać, choć wcale tego nie planował. Spotykając ją na stoku, podczas pierwszego dnia w Austrii, nie sądził, że w niedługim czasie zostanie skazany na jej częste towarzystwo. Nawet nie próbował zwalać winy na zwykły kaprys losu. Chłopak był przekonany, że swoje zasługi w podobnym rozegraniu miał Adam, który źle zinterpretował zachowanie Alka. Mężczyzna pewnie chciał dobrze, ale tylko wprowadził w życie Kamińskiego jeszcze więcej niewiadomych. Bardzo niebezpiecznych niewiadomych, które z łatwością mogły namieszać w głowie tak młodego człowieka. Alek wcale nie był tego świadomy i może tylko dlatego nie zaprotestował, gdy jego ojczym oznajmił, że to właśnie Julka ma ocenić jego predyspozycje do jazdy na desce oraz umiejętności nauczycielskie. Od jej wyroku miała zależeć dalsza przyszłość chłopaka w Austrii. To go denerwowało, ale nie mógł się zbuntować. Nie miał takiego prawa. Dlatego, gdy dziewczyna przyszła do niego, spełnił jej prośbę i podążył za nią. Posłusznie, niczym kukiełeczka pozbawiona własnej woli. Był to pierwszy, ale z całą pewnością nie ostatni raz, gdy Alek odrzucił swoje zdanie na rzecz zachcianki Julki. Powoli stawał się od niej zależy, choć wtedy jeszcze nie zdołał się zorientować. Wydawało mu się, że ma wszystko pod kontrolą, a tak naprawdę znowu pozwolił się omamić, oczarować fałszywą delikatnością i obłudnym uśmiechem anioła.
- Więc Eliza to twoja matka? - spytała Julia, gdy szli obok siebie w stronę wyciągów. Ilekroć dziewczyna zbliżała się do niego, prawie dotykając go swoim ramieniem, Alek wzdychał ciężko i odsuwał się nieco, aby odzyskać skradzioną odległość, która w jego mniemaniu uznawana była za przyzwoitą.
- Teoretycznie - burknął, przewracając oczami. Nie chciał rozmawiać o swoich układach rodzinnych, zwłaszcza z kimś obcym, dopiero co poznanym. Julka go peszyła, denerwowała swoją żywotnością i pewnością siebie. On też kiedyś taki był, ale to minęło bezpowrotnie. Splot różnych wydarzeń nieco namieszał mu w psychice, czyniąc go zagubionym we własnym życiu. Momentami czuł się niczym małe dziecko umieszczone w nieznanym środowisku.
- To dziwne, wiesz? - zapytała, a jej oczy zabłysły wesoło. - Ona jest taką miłą, spokojną kobietą, natomiast ty... - Bez wstydu zlustrowała jego sylwetkę, wpędzając go w lekkie poddenerwowanie, po czym beztrosko wzruszyła ramionami. - Jesteś inny. W ogóle mi jej nie przypominasz.
- Widzę, że bardzo dobrze ją znasz - odparł chłodno, nerwowo poprawiając uchwyt na trzymanej w dłoni desce. 

- Można powiedzieć, że jest moją rodziną. Ona i Adam - szepnęła, nagle smutniejąc. Alek widząc, jak radosny uśmiech znika z jej ust, natychmiast poczuł się paskudnie i zapragnął się zrekompensować. Tylko nie wiedział, w jaki sposób to osiągnąć, nie przekraczając pewnych granic ustanowionych przez samego siebie. - Bo widzisz, ja swoich biologicznych rodziców nigdy nie znałam. Nic nie pamiętam ze swojego dzieciństwa. Nie wiem, czy pozbyli się mnie celowo czy coś ich do tego zmusiło. Nie jestem tego pewna, ale może lepiej żyć w tej nieświadomości, bo prawda mogłaby okazać się bolesna, a przez to niszczycielska... W każdym razie, wychowałam się w domu dziecka. To nie były wesołe czasy, wiesz? Nie, jasne, że nie wiesz, bo ciebie w tym samym czasie otaczali kochający ludzie, którzy pewnie zapewniali ci wszystko, o co tylko poprosiłeś. Nam z kolei brakowało dosłownie wszystkiego. Sierociniec, do którego trafiłam, nie był żadnym luksusowym hotelem. Był przepełniony po brzegi, więc trzeba było zacisnąć zęby i oszczędzać. Nie istniało tam pojęcie prywatności ani własności. Nawet własnego łóżka nie miałam! Musiałam je dzielić z młodszą od siebie dziewczyną... To nie było istotne. Z czasem człowiek się przyzwyczajał. Ze wszystkim się pogodziłam, prędzej czy później. No prawie ze wszystkim. Nie mogłam zrozumieć tylko jednego. Braku miłości. Niby od początku nikt nam jej tam nie obiecywał, ale jako dziecko i tak jej oczekiwałam. Tylko że w takim miejscu nawet ciepłe uczucia stanowiły towar luksusowy i strasznie na nich oszczędzano. Kilkoro dorosłych próbowało podzielić swoją uwagę na kilkanaścioro przygarniętych sierot. To nie było łatwe zadanie i z całą pewnością to nie ich wina, że nie zawsze im się to udawało. Doceniałam i nadal doceniam, to co dla nas zrobili. Tylko że nikomu nie życzę podobnego losu... No dobra, masz mnie. Wiem, że i tak było to lepsze, niż gdybym miała znaleźć się na ulicy. W domu dziecka chociaż zapewnili nam opiekę oraz podstawowe wykształcenie, gdyby nie ci ludzie nie wiem, gdzie w tym momencie bym była i czy w ogóle gdziekolwiek bym była. Czy bym sobie poradziła bez ich pomocy... W każdym razie zawsze byłam dobra w nauce, szczególnie języków. Dlatego, gdy tylko stałam się pełnoletnia i trzeba było opuścić bidul, natychmiast uciekłam za granicę. Postąpiłam trochę lekkomyślnie, bo nie miałam praktycznie nic. No może trochę oszczędności, które albo zarobiłam sama, albo podarowali mi moi opiekunowie na lepszy start w dorosłym życiu. Tych pieniędzy nie było zbyt wiele, ale wystarczająco, abym mogła opłacić koszty podróży. Byłam szczęśliwa, gdy dotarłam do Austrii, ale ta radość szybko się skończyła, gdy zorientowałam się, że nie mam pojęcia, co dalej. 

- Adam ci pomógł?

- Nie, to twoja mama była pierwszą osobą, która wyciągnęła do mnie pomocną dłoń. Widziała, jak żebrzę przy sklepie i zainteresowała się, dlaczego tak młoda osoba to robi. Gdy opowiedziałam jej swoją historię, ona podzieliła się ze mną swoją. Nie wiem, dlaczego to zrobiła. Nie pytaj. Może po prostu zauważyła pewne podobieństwa między nami. Może nie mogła w sobie już dłużej dusić prawdy, a we mnie dojrzała wiernego słuchacza? Nie powiem, żebym nim była, ale za kawałek bułki zrobiłabym wtedy wszystko. Eliza chciała porozmawiać. Zaprosiła mnie na obiad do hotelu, w którego właścicielem był Adam i zaczęła opowiadać. Przedstawiła, jak to z nią było i co zmusiło ją do wyjazdu. Powiedziała, że ma dziecko, które zostawiła z mężczyzną, którego nigdy nie kochała i uciekła. Wiesz, że płakała, gdy mi o tym mówiła? Naprawdę żałowała, że cię zostawiła. Bo ona cię kocha, Alek. 

- Nie możesz tego wiedzieć - prychnął, ale raczej bez przekonania. Historia, którą podzieliła się z nim dziewczyna zrobiła na nim ogromne wrażenie i wydawało mu się, że blondynka doskonale zdaje sobie z tego sprawę. Julia patrzyła na niego uważnie, czekając, aż się złamie i porzuci tą durną maskę nieczułego buntownika. Przejrzała go od razu. 

- Nie mogę, ale zazdroszczę ci tego. Tej miłości, którą otaczają cię bliscy ludzie. Mnie nikt nigdy nie kochał. - Westchnęła, gdy spostrzegła, że ucieka przed nią wzrokiem. - W każdym razie, Adam pomógł mi później. Złożył mi propozycję, której nie mogłam odrzucić. Potrzebowali bowiem instruktorki snowboardu, bo mieli braki w kadrze. Szukali kogoś profesjonalnego, ale Eliza naciskała, więc postanowił dać mi szansę. Problem był tylko jeden. Nigdy wcześniej nie miałam do czynienia z deską, ale postanowiłam spróbować. Adam dał mi tydzień. Powiedział, że jeżeli w tym czasie załapię o co chodzi, on może mnie zatrudni. Jako instruktorkę i kelnerkę w barze na wieczornej zmianie. Pół na pół. Jak widać, udało się. Dał mi nadzieję na nowe życie.

     Alek zamyślił się, a ona mu nie przeszkadzała. Przez chwilę szli w ciszy, którą w końcu przerwała Julia.

- A jak z tobą? - zapytała, chcąc na chwilę zmienić temat. - Niby grasz twardziela bez uczuć, ale Eliza mówiła mi, że jednak jakaś dziewczyna zakręciła ci w głowie. Opowiesz mi o niej?

     Opowiedział. Odsłonił przed nią swoją prawdziwą twarz, stając się nagle bezbronnym. Zdradził, jak to wszystko naprawdę się zaczęło i jak rozwijało. Julia słuchała, wtrącając od czasu do czasu jakieś komentarze lub zadając pytania. Nie ukrywała swojego oburzenia, gdy przyznał, że nie zawsze traktował dobrze tej swojej Asi. Potrafiła go opieprzyć, a on wiedział, że Julia ma rację. Zasługiwał na potępienie za to, jaki był kiedyś. Jakim nadal zdarzało mu się być. Jednak to, że w końcu jednak zdecydował się zostawić to wszystko, opuścić Aśkę, gdy wszystko układało się w porządku, stanowiło dla Julii największy szok. W końcu ona wyjechała, aby uciec przed problemami, a Alek wybrał tę samą drogę, ale zdawałoby się, że zupełnie bez powodu. 

- I zostawiłeś ją samą? - spytała, unosząc wysoko jasne brwi, tak, że zniknęły pod kurtyną gęstej, prostej grzywki. - Samą z przyjaciółmi? Z dwoma chłopakami? Dziękuję, nie mam innych pytań. Alek, to nigdy się nie udaje!

- Panda i Maniek nigdy by mi tego nie zrobili - stwierdził z całą pewnością, na jaką było go stać. Alek gorąco wierzył w przyjaźń chłopaków i nie dopuszczał do siebie możliwości, że mogliby zawieść, wykorzystując jego nieobecność. - Znam ich od dziecka. Są mi bliscy, jak bracia. Zamierzam niedługo ich tutaj zaprosić, więc sama ich poznasz i zrozumiesz, że są w porządku. No, a Asi po prostu ufam.

- Czasem, po prostu zwyczajnie nie wystarcza. No, ale dobrze, to przecież twój wybór. Ja tylko nie pokładałabym w nich tak wielkiej wiary, gdybym sama znalazła się w takiej sytuacji. Przyjaźń, przyjaźnią, ale jednak uczucia nie są czymś, co można kontrolować i dowolnie przekształcać. - Widząc uparty wzrok chłopaka, tylko pokręciła głową i westchnęła. - Nic tutaj nie ugram. Nie będę się dalej produkować, skoro to do ciebie w ogóle nie trafia. Po prostu zapamiętaj sobie moje słowa, a poczuję się usatysfakcjonowana, zgoda? No, a teraz zajmijmy się czymś innym. W końcu po coś tutaj przyszliśmy...  - Figlarny uśmiech na nowo zagościł na jej ustach, jakby ostatnia rozmowa szybko odeszła w niepamięć. - Zobaczymy, czy to twoje urocze ciałko, spisze się równie dobrze, jak świetnie wygląda. Kto pierwszy na górze? 

     Zanim zdążył zareagować, Julka puściła się biegiem w kierunku wyciągu, szybko przypięła deskę do butów i już jej nie było. Alek pokręcił głową z niedowierzaniem, uśmiechnął się i szybko podążył za nią. Naiwnie, jak kukiełka.

     Zachowywał się tak dalej, coraz bardziej się pogrążając z dnia na dzień i z tygodnia na tydzień. Zaczął liczyć się z jej opinią, a każda, pojedyncza pochwała, która padła z ust Julki była dla niego niezwykle ważna. Absurdalnie. Dziewczyna nie powinna działać na niego w ten sposób, a mimo to, on stał się od niej w pewnym stopniu zależny. Oczarowała go gracją, z jaką poruszała się na desce i pewnością, z którą twardo stąpała po ziemi. Chociaż życie jej nie oszczędzało, potrafiła się pozbierać, wziąć los w swoje ręce i jednak odbić od dna. Sama. No może tylko z niewielką pomocą obcych sobie osób. Alek był świadomy, że on sam nigdy czegoś podobnego nigdy by nie osiągnął. Bez przyjaciół wcale by sobie nie poradził. To oni dźwignęli go na nogi, gdy osiadł bezradnie w ciemnej otchłani własnych problemów, załamując ręce. Maniek i Panda przytrzymali go przy powierzchni i asekurowali, gdy stawiał pierwsze kroki, po każdym, kolejnym upadku. Nie odwrócili się, nie zawiedli go. Mógł im bezwzględnie ufać. Liczył, że właśnie tak już będzie zawsze. Nie mógł się bardziej mylić. Jednak on o tym nie wiedział. To, co działo się w Polsce było dla niego niedostępną tajemnicą.
- I właśnie dlatego powiem mu, że kompletnie się nie nadajesz. Nie dość, że poruszasz się jak kaczka, to jeszcze kompletnie nie masz podejścia do dzieci. Biedny chłopiec był całkowicie przerażony, gdy tylko na ciebie spojrzał... - Dopiero te słowa wyrwały go z otępienia. Spojrzał ze zdziwieniem na Julkę, która siedziała na śniegu tuż przy nim, na co dziewczyna zaśmiała się cicho.
- Co? - spytał, nie rozumiejąc takiego zachowania dziewczyny. Do tej pory wydawało mu się, że jest ona z niego zadowolona. Przecież robił, co chciała. Posłusznie wykonywał każde, nawet najgłupsze polecenie. Tak, jak polecił mu to Adam współpracował z nią już niemal od miesiąca, ucząc najmłodsze dzieciaki jazdy na snowboardzie. I chociaż nie zawsze wychodziło mu to dobrze, to zawsze się starał. Podglądał techniki stosowane przez Julię i sam próbował ją naśladować. Nie miał podejścia do dzieci, irytowały go błędy, które powtarzały się notorycznie podczas kolejnych lekcji. Mimo to Alek nie złożył słowa skargi. Nie poskarżył się, że jednak woli wziąć pod swoje skrzydła kogoś bardziej świadomego, z kim lepiej będzie mu się dogadać. Po prostu walczył o utrzymanie stanowiska. Był przekonany, że będzie dobrze, ale jednak słowa blondynki wskazywały na coś zupełnie innego.
- Śmieję się tylko - odparła przekornie, gdy spostrzegła, że wywołała w nim tyle wątpliwości, a jej oczy zabłysły wesoło. - Aczkolwiek musisz mnie ładnie poprosić, żebym wypadła przed Adamem wiarygodnie, gdy będę mu składała ostateczny raport!
- Nie rozumiem, o czym mówisz. Nie zamierzam ci się kłaniać, abyś przekazała Adamowi pochlebne opinie na mój temat. - Alek odpiął wiązania i wstał z ziemi, pragnąc znaleźć się jak najdalej od dziewczyny. Przy niej nie mógł normalnie myśleć. Przytłaczała go swoją jasną, energetyczną osobowością. Czuł, że kompletnie traci kontrolę nad relacją, która połączyła go z Julią, a to wywoływało w nim niepokój.
- Boże, człowieku, ale ty jesteś poważny! - zwołała za nim Julka i po chwili znowu zrównała się z nim krokiem. Jednak zamiast posłusznie podążać obraną przed niego trasą, dziewczyna chwyciła go za rękę i przytrzymała w miejscu, znowu obstawiając przy swoim. - Chodź, musimy nad tobą poważnie popracować. Za godzinę rozpoczynam swoją zmianę w barze, ale możemy pójść tam wcześniej, napić się czegoś rozgrzewającego. Nie wiem jak ty, ale ja nieźle zmarzłam.
     Nie chciał iść. A jednak poszedł. Julka kierowała nim, jak chciała, a on nie potrafił zdobyć się nawet na słaby bunt. Pozwolił, aby dziewczyna zaciągnęła go do baru mieszczącego się nieopodal hotelu, w samym centrum ośrodka narciarskiego, i posadziła na barowym krzesełku tuż przy ladzie. Kazała mu czekać, więc czekał z cierpiętniczą miną, a ona sama zniknęła na chwilę na zapleczu. Ludzi nie było dużo. Tylko od czasu do czasu przemykali pojedynczy turyści lub całe rodziny, ale te z kolei kierowały się od razu do części restauracyjnej. Bar, bogato wyposażony w wysokoprocentowe napoje, o tej porze nie przykuwał szczególnie niczyjej uwagi. Mimo to Alek czuł się nieswojo. Dlatego odetchnął z ulgą, gdy wróciła do niego Julka - tym razem już nie w grubej, snowboardowej kurtce, lecz w zwykłej, czarnej i zdecydowanie zbyt krótkiej sukience, która stanowiła jej formalny strój do pracy. Wzrok chłopaka automatycznie zlustrował całą jej sylwetkę, nieco dłużej zatrzymując się na nieosłoniętych, zgrabnych nogach, jakich pozazdrościłaby blondynce niejedna z modelek. Długie, pięknie wyrzeźbione poprzez regularne treningi wyglądały naprawdę imponująco, więc nie było w tym nic dziwnego, że i Alek w jakimś stopniu uległ wdziękom dziewczyny. Patrzył się na nią jednak zbyt długo, niż by wypadało. Zupełnie niepotrzebnie. Kiedy zrozumiał swój błąd, było już za późno. Julka zdążyła wyłapać, że zwróciła jego uwagę i wcale nie czuła się tym speszona. Wręcz przeciwnie. Uśmiechnęła się zalotnie, mrużąc figlarnie oczy.
- Pan pozwoli, że pana obsłużę? - spytała, wślizgując się za ladę i śmiejąc się cicho.
- Julka, to nie jest dobry pomysł - wymamrotał, starając się wykręcić i wrócić na stok, gdzie czuł się najpewniej. Austria była spełnieniem jego marzeń, ale równocześnie przytłaczała go wieloma aspektami związanymi z funkcjonowaniem w tym nowym miejscu. Niektórych miejsc wolałby nigdy nie odwiedzać. Bar kojarzył mu się wyłącznie z nałogiem ojca, a od tego przecież pragnął się ostatecznie odciąć. Nie mógł pojąć, jak to się stało, że w końcu sam wylądował za barmańską ladą.
- Przestań, przecież nie będziesz siedział cały wieczór sam w czterech ścianach i się smucił. Jesteś młody, nie obciążają cię żadne obowiązki. W domu nie czeka żona z kolacją ani stęsknione dzieci. Chłopaku, pora się zabawić i skorzystać z korzyści, jakie daje wysoka pozycja ojczyma!
     Dziewczyna podsunęła mu kieliszek przepełniony zgubnymi procentami. Alek spojrzał na nią nieufnie, ze skwaszoną miną, ostentacyjnie ignorując postawiony przed nim alkohol. Nie bawiły go takie rozrywki.

- Ulżyj sobie - kusiła Julia. - Zapewniam cię, że po tym znikną te wszystkie zmartwienia, które zaprzątają ci teraz głowę. I nie, nie mów mi, że nad wszystkim masz kontrolę. Widziałam, jak zachowywałeś się dzisiaj na stoku. Całkiem zignorowałeś swojego kursanta, nie odpowiadając na żadne jego pytanie. To nie jest przykład pełnej władzy nad swoimi myślami. Możesz mi zaufać. Coś o tym wiem.

     Zaufał. Sam nie wiedział, dlaczego to zrobił, ale naprawdę jej uwierzył. Zanim odwaga go opuściła, szybko pochwycił postawione przed nim szkliwo i pochłonął zawartość jednym łykiem. Nie wyszło to, tak jak sobie zaplanował. Brak doświadczenia w spożywaniu podobnych trunków błyskawicznie dał o sobie znać. Chłopak zakrztusił się. Zaczął kaszleć, oczy zaszły mu łzami, a gardło paliło go żywym płomieniem. Julia patrzyła na niego z rozbawieniem, pomieszanym z zażenowaniem. Nie sądziła, że chłopak w tym wieku może okazać się kompletnym abstynentem. To odkrycie podsunęło jej do głowy pomysł. Okrutny, niesprawiedliwy, ale zapewniający mnóstwo rozrywki i być może jeszcze innych korzyści. Naiwność Alka mogła okazać się całkiem wygodna. Julka tylko na to liczyła. Nie chciała rozkochiwać w sobie chłopaka. Owszem, był on w jej typie, ale ona nie szukała miłości. Już dawno zapomniała o istnieniu takiego uczucia. Było jej ono zupełnie niepotrzebne, ale możliwość ingerencji w związek syna własnej szefowej i zabawa jego kosztem wydawała się czymś ciekawym. Julia chciała wynagrodzić samej sobie krzywdy sprzed lat, a Alek był jej do tego potrzebny. Pragnęła namieszać, chciała zobaczyć, do czego doprowadzi, gdy wprowadzi w życie niewinnego chłopaka jeszcze jedną niewiadomą. Dlatego też, ze zwodniczym uśmiechem, podsunęła Alkowi kolejny kieliszek, niby zagadując, a tak naprawdę zalewając jego organizm alkoholem, do którego chłopak był absolutnie nieprzyzwyczajony. Aleksander się rozluźniał i namawianie go na spożycie kolejnych drinków stawało się banalnie proste. Nie trzeba było wiele, aby Kamiński w końcu całkiem stracił kontrolę. 

- No zobacz, chłopie, coś ty zrobił. Mama nie będzie zadowolona, gdy cię zobaczy w takim stanie. Lepiej schowajmy cię u mnie - wymruczała, uśmiechając się do niego słodko. Nie odpowiedział. Patrzył się przed siebie nieobecnym, zamroczonym wzrokiem. Julia miała, co chciała. Przynajmniej połowicznie. To jednak jej nie satysfakcjonowało. Rzuciła szefowi słowo wytłumaczenia, dlaczego musi na chwilę zniknąć i pomogła Alkowi wstać. Chłopak nie był aż tak pijany, jak jej się na początku wydawało. Dzielnie sam przeszedł kilka kroków, może tylko nieco chwiejnym krokiem. Julia skierowała go w stronę tylnego wyjścia, uparcie ciągnąc za rękę, gdy zaczął się wahać i protestować. Nie pozwoliła mu się wycofać, a gdy tylko przekroczyli próg pokoju w mieszkaniu, które wynajmowała nieopodal baru, zatrzasnęła za nim drzwi, lekko go na nie popychając. 

- Pocałuj mnie - kusiła, a jej oczy zabłysły drapieżnie w półmroku, który panował w pomieszczeniu.

- Nie chcę - wybełkotał, choć sam już nie wiedział, czego naprawdę chce, a czego nie.  W głowie mu wirowało, a słowa wypowiedziane przez dziewczynę nagle straciły swój sens.
- Nieprawda - wymruczała mu do ucha, odsuwając zasuwak jego kurtki i zsuwając mu ją z ramion. - Pragniesz mnie, tylko o tym jeszcze nie wiesz. Udowodnię ci, że mam rację.
     Pocałowała go. Złożyła odważny pocałunek na jego szyi, a potem na zarysie szczęki. Alek potrząsnął głową, próbując odsunąć od siebie dziewczynę, ale ruchy, które wykonywał były nieskoordynowane, zupełnie niegroźne. Na Julce nie robiły żadnego wrażenia.
- Asia...
- Nie ma jej tu. Ale jestem ja. Tylko ja. To będzie nasza tajemnica - szeptała przekonująco. - Mogę być twoją Asią na tę jedną noc.
- Nie - powtórzył uparcie, lecz mniej pewnym tonem. - Ja... - Alek nie miał już okazji dokończyć tej wypowiedzi. Julia zamknęła jego usta namiętnym pocałunkiem, nie słuchając dalszych protestów. Zbyt dobrze wiedziała, że chłopak nigdy nie dopuściłby do takiej sytuacji, gdyby tylko był w stanie. Że zwyczajnie tego nie chciał. Nie chciał nawet wtedy, gdy i jego wargi odnalazły wspólny rytm z jej ustami. Trochę koślawy, ale zachłanny. Sprzeczny. Idiotyczny. Niepoprawny. Zupełnie niemożliwy.