26. Proszę, nie odchodź.

To nie mogło dziać się naprawdę. Podobne wydarzenia nie miały prawa mieć miejsca w ich życiu. Tak im się wydawało. Przecież byli młodzi, zdrowi, przyszłość stała przed nimi otworem. Powinni korzystać z tego przywileju, nie zatrzymując się nawet na chwilę. To starość stanowiła etap refleksji. Młodość była od tego, aby szaleć, wykorzystywać zgromadzoną energię oraz popełniać błędy. Tylko nikt nie powiedział im, że niektóre potknięcia są niewybaczalne i niosą za sobą potworne konsekwencje. Nikt ich przed tym nie przestrzegł, nikt nie uświadomił, gdy był jeszcze na to czas. Oni sami udawali niezłomnych siłaczy, a tymczasem ktoś postanowił z nich zakpić i udowodnić, że wcale nie są nieśmiertelni. Przyprowadził do szpitala, z miną surowego mentora pokazując, jak kruche jest życie - nieważne czy leciwego starca, czy młodego człowieka dopiero poszukującego swojego sposobu na wykorzystanie danej mu szansy. Surowy nauczyciel, nawet nie starał się przekazać im tego za pomocą słów, jakby domyślając się, że przydługi wykład nie wywoła właściwego efektu. On od razu przeszedł do czynów, chcąc, aby na własnej skórze przekonali się, jak cieniutka granica dzieli życie od śmierci.

Dobrze wiedzieli, że nie mogą tam wejść. Nie potrzebowali kolejnych ostrzeżeń, które mówiły im, że na oddział intensywnej terapii wpuszczana jest tylko najbliższa rodzina i to też dopiero po spełnieniu szeregu formalności. Byli świadomi wszelkich procedur. Nie zgadzali się z nimi, ale w jakimś stopniu zdołali pogodzić się z tym, że nie spotkają się z Alkiem, dopóki jego stan się nie unormuje. Rozumieli wszystko, ale idiotyczna iskierka nadziei wciąż tliła się w ich sercach, gdy wyczekiwali jakichkolwiek informacji, koczując przed drzwiami, które dzieliły ich od przyjaciela. Bo przeszkodą zawsze były drzwi. Najpierw te prowadzące na salę operacyjną, a potem te, które powstrzymywały ich obecnie. One nie otwierały się zbyt często. Zrobiły to zaledwie kilkakrotnie, odkąd przybyli na miejsce. Raz, w pośpiechu pochłaniając nieprzytomnego Alka, potem wypluwając z środka zdenerwowanego lekarza prowadzącego za ramię Pandę, który próbował przemknąć niezauważenie, aby zorientować się, w jakim stanie znajduje się przyjaciel, a ostatnim razem drzwi otwarły się łaskawie, aby wpuścić w głąb korytarza roztrzęsioną Elizę. Matka Alka nie zabawiła jednak tam zbyt długo. Natężenie złych emocji oraz stresu zaciągnęły ją samą na inny oddział - porodowy. Jak na ironię, bo właśnie wtedy, kiedy jej syn walczył o swoje życie, drugie dzieciątko dopiero miało ujrzeć ten potwornie niesprawiedliwy świat.

Asia przestawała wytrzymywać nerwowo. Niszczyły ją kolejne sekundy i minuty, które przeradzały się z kolei w długie godziny. Cholerne oczekiwanie połączone z niepokojem oraz głosem wyrzutów sumienia zjadały dziewczynę od środka. Joasia starała się być spokojna. Siedziała grzecznie w poczekalni, na krzesełku obok Grześka, nawet nie patrząc na Mańka, który przybył do szpitala zaraz po nich i zajął miejsce naprzeciwko. Chłopak milczał. Wzrok utkwił w posadce, nie unosząc go ani na moment. Zamarł w kompletnym bezruchu, jakby starając się zlać z resztą otoczenia, aby nikomu nie przeszkadzać. Równie dobrze mogłoby go tutaj nie być. Ale był. Joasia doskonale wiedziała, dlaczego przyszedł. Nie, wcale nie z powodu obowiązku, choć mogłoby się tak wydawać. Nie chodziło także o to, że zwyczajnie miał takie prawo, bo w końcu znał Alka znacznie dłużej niż ona sama, a dziwne sytuacje, które ich poróżniły, przestały znaczyć cokolwiek. W tym wypadku w grę wchodziło coś jeszcze oprócz zwykłego, ludzkiego współczucia. Tym czymś, które nękało zarówno jedną, jak i drugą istotkę było poczucie odpowiedzialności. Tak, Asia odczuwała je równie mocno, a może nawet bardziej. Przecież to za jej sprawą Alek postanowił wybrać się na stok i odreagować kłótnię. To ona, nie Maniek, powiedziała o kilka słów za dużo. Chyba właśnie, dlatego tak źle czuła się w obecności Mateusza. Dostrzegała ogromną niesprawiedliwość własnego zachowania, a mimo to nie potrafiła wybaczyć przyjacielowi. Obwiniała go za wiele rzeczy i pewnie w niektórych przypadkach miała rację, jednak, w ostatecznym rozrachunku, większą winę ponosiła ona. Mimo to, dużo łatwiej było jej przerzucić złość na kogoś innego. Gdyby całą, odczuwalną wściekłość skierowała wyłącznie na siebie, nie skończyłoby się to dobrze. W ten sposób wciąż trzymała się przy zdrowych zmysłach, chociaż coraz bardziej desperacko.

- Przestań - warknął na nią Panda, gdy ogromne łzy zaczęły staczać się po jej policzkach. Nie potrafiła się im przeciwstawić, a to denerwowało chłopaka. Powoli wszystkim zaczęły wysiadać nerwy. Byli zmęczeni, zestresowani. Krzyki oraz wzajemna wrogość były oczywistą koleją rzeczy, choć oni starali się temu jeszcze zapobiec. Grzesiu, dostrzegając swój błąd, westchnął, przetarł oczy znużonym gestem i spojrzał na nią przepraszająco. - Alek nie umarł. Aśka, on wciąż żyje. Proszę cię, nie rycz, bo zaraz sam się rozpłaczę, a to przecież bezsensu. Jeszcze zobaczysz, że on z tego wyjdzie i obojgu dostanie nam się za takie zachowanie. 

Wiedziała, że przyjaciel ma rację. Nawet chciała go posłuchać, ale nie potrafiła. Skuliła się na krzesełku i łkała cichutko, w wyobraźni odtwarzając jeszcze raz przebieg tej ostatniej kłótni. To nie mogło niczego zmienić, ale ona wciąż się zastanawiała, co mogłaby powiedzieć, aby zatrzymać wtedy Alka. Rozważała, jakich słów by użyła, żeby wytłumaczyć mu, że wcale tak o nim nie myślała, gdyby tylko jej na to pozwolił. Nic nie przychodziło jej do głowy.

Czekali dalej, coraz bardziej popadając w zwątpienie. I właśnie wtedy, gdy już całkiem mieli porzucić nadzieję na usłyszenie jakichkolwiek wieści o Alku, ktoś okazał im łaskę. Nieznany dobrodziej, widząc ich zdesperowane oraz pełne rozpaczy miny, przymknął oko na panujące w szpitalu przepisy i, zapewne ryzykując utratą własnego stanowiska, wpuścił do środka, szeptem przestrzegając, że to tylko na parę minut. Wydało im się to śmiesznie mało, ale nie dyskutowali w obawie, że stracą nawet ten skromny przywilej. Poderwali się z miejsc, po czym posłusznie przestąpili próg drzwi, które otwarły się przed nimi automatycznie. Kiedy pokonali tego okropnego strażnika, który do tej pory odcinał ich od przyjaciela, natychmiast skierowali się w głąb korytarza prowadzącego na oddział intensywnej terapii. Próbowali zapanować nad rozszalałymi emocjami, choć nie było to łatwe. Wręcz przeciwnie - z każdym, kolejnym krokiem robiło się coraz trudniej. Mimo to szli dalej, nie chcąc rezygnować z tego, o co tak długo się starali. Myśleli, że teraz wszystko jakoś się ułoży, skoro los się do nich wreszcie uśmiechnął. Jednak kiedy dotarli na miejsce, czekało na nich kolejne rozczarowanie. Pielęgniarka przechadzająca się po korytarzu uświadomiła ich, że nie mogą wejść do sali, w której lekarze ulokowali Alka. Było to dość oczywiste, ale Panda i tak spochmurniał jeszcze bardziej.

- Jak to? - spytał z oburzeniem, gdy starsza kobieta powtórzyła swoje zapewnienia oraz wyraziła zdumienie, że w ogóle weszli na oddział, nie posiadając przy tym przepustki. Joasia widziała w jej postawie ogromną chęć, aby ich po prostu wyrzucić na główny korytarz, a przez to pozbyć się problemu, i przeklinała Pandę, że nie potrafił trzymać języka za zębami. Rozumiała, dlaczego przyjaciel zachowuje się w podobny sposób, ale to nie mogło w niczym pomóc. - Ale my chcemy! Tam jest nasz kumpel! Musimy się z nim spotkać!

- Panda, daj spokój - wyszeptała, próbując odciągnąć chłopaka od coraz bardziej zdenerwowanej pielęgniarki. On jednak nawet nie drgnął. Dalej się wykłócał, choć przez równie dziecinne zachowanie nie mógł nic ugrać, a stracić mógł całkiem sporo. Zasady były jasne oraz dość rozsądne. Lekarze nie mogli dopuścić do sytuacji, w której stan pacjenta się pogorszy przez bakterie dostarczone z zewnątrz. Joasia nie starała się nawet negocjować. Chciała po prostu spojrzeć na Alka zza szyby, aby upewnić się, że on naprawdę tam jest. Że wcale nie zniknął. Panda mógł uniemożliwić jej nawet to. - Proszę cię, chodź. My tylko chcemy go zobaczyć. Choćby z daleka - dodała płaczliwym tonem w stronę pielęgniarki, której chyba w tamtym momencie zmiękło serce, bo jedynie skinęła głową i zaoferowała im kilka sekund na przywitanie się. Dla Grześka nie było to wystarczające. On wciąż chciał walczyć o swoje, a ona nie miała siły, aby dalej się z nim szarpać. Musiała poszukać pomocy, choć jedyną osobą, która mogłaby jej udzielić był człowiek, którego znienawidziła. Nienawiść ta jednak musiała zostać na chwilę odsunięta na bok w obliczu tak trudnej sytuacji.

Asia spojrzała bezradnie na Mateusza, szukając w nim wsparcia, i spostrzegła, że chłopak stoi kilka metrów dalej przy ogromnej, szklanej szybie, która dawała widok na wnętrze sali. Dziewczyna widziała ten kompletny brak emocji na pobladłej twarzy Mańka i to ją przeraziło. Zaintrygowana, podeszła bliżej, ignorując dalsze próby przekonania pielęgniarki do zmiany zdania, na jakie silił się Panda. Zbliżyła się i zrozumiała, co tak bardzo poruszyło Mateusza.

Za szybą bowiem jawił się inny świat, tak bardzo odległy od rzeczywistości, do której przywykli. Świat bólu i cierpienia łagodzonego jedynie przez farmakologiczne kłamstewka. Miejsce, gdzie nie powinien znaleźć się żaden młody, w pełni sił człowiek. A jednak się znalazł. Alek leżał na szpitalnym łóżku otoczony mnóstwem aparatury utrzymującej go przy życiu. Był nieprzytomny, choć biała pościel znaczona niebieskimi kółeczkami, którą ktoś troskliwie go nakrył, sprawiała wrażenie normalności - tak jakby chłopak tylko usnął na krótką chwilę we własnej sypialni, a nie cudem otarł się o śmierć i przebywał w śpiączce. Alek może nawet wyglądałby na zrelaksowanego, gdyby nie ta potworna bladość skóry, okropne sińce pod oczami i bandaż pokrywający większą powierzchnię jego twarzy.  To połączenie nadawało mu upiorny wygląd.

Asia widziała plątaninę kabelków i rurek, które doprowadzały do jego organizmu przedziwne płyny. Nie potrafiła nazwać większości z nich. Była za to przekonana, że gdyby nie komputer, serce chłopaka nie dałoby sobie samo rady. Świadomość, że Alka tak naprawdę tam nie ma, że wszystko kontroluje jedynie durne urządzenie, sprawiła, że załamały się pod nią nogi. Ostatkiem sił wycofała się i opadła na pobliskie krzesełko, czując wewnątrz przeraźliwą pustkę. Nawet nie zorientowała się, kiedy pojawił się przy niej Panda. Nim też wstrząsnął widok przyjaciela, który, zazwyczaj głośny i kłótliwy, z dnia na dzień stał się tak dziecinnie bezbronny. Milczeli oboje, nie potrafiąc znaleźć odpowiednich słów. Cisza ta w krótkim czasie stała się niemożliwa do wytrzymania. Doświadczył tego również Maniek, bo to właśnie on pierwszy się odezwał.

- Wjechał pod ratrak. - Głos Mateusza był cichy i spokojny, ale Asia skuliła się, jakby ktoś wymierzył jej niesamowicie silny kopniak prosto w żołądek. Chciała wymiotować. Cudem zdławiła w sobie nadciągającą falę mdłości i wtuliła się w ramię Grześka, jakby to on mógł ją ochronić przed kolejnymi słowami.
- Alek jest silny. - Panda zawsze starał się pocieszyć każdego, ale w tym wypadku nawet jego głos zadrżał, dławiąc to kłamstwo. Alek nie był silny. Nigdy. Był zwykłym kłamcą. Był słabeuszem. Małym dzieckiem zagubionym w tym okropnym świecie. Grzesiu o tym wiedział. Wiedziała również Asia, a najbardziej świadomym słabości przyjaciela był Mateusz. Może dlatego ciągnął bezlitośnie swoją przemowę, jakby za wszelką cenę chcąc przemówić tej dwójce do rozumu i zmusić ich do przyznania się, do porzucenia tych idiotycznych masek zatwardziałych siłaczy, dla których nie ma przeszkód niemożliwych do pokonania.
- Maszyna zmiażdżyła mu nogi. - Wciąż się na nich nie patrzył. Wpatrywał się z uwagą w Alka, jakby to on był jego jedynym słuchaczem. - Jedną ocalili, ale drugą...

   Powtarzał tylko to, o czym zdążyli już dowiedzieć się od lekarzy. Owszem, wiedzieli o amputacji. Wiedzieli o poważnych urazach, których doznał przy upadku mózg przyjaciela. Byli świadomi ilości krwi, jaką stracił chłopak. Czuli, że Alek może się już nigdy z tej śpiączki nie wybudzić. Maniek nie powiedział nic więcej, ale może nie musiał. W końcu chodziło tylko o uświadomienie, o przebicie się do ich myśli i przekazanie tego, jak wygląda prawda. Zależało mu, aby przejrzeli na oczy i zrozumieli. Nieważne, jak bolesne miało to być. Powinni przestać żyć nadziejami. Tylko dlaczego on sam nie potrafił tego zrobić? Czemu naiwnie wierzył, że wszystko się ułoży?
- Da sobie radę. - Panda przerwał ze złością monolog przyjaciela. Dziewczyna słyszała naiwność w głosie Grześka, ale nie miała czelności, aby wyprowadzić go z błędu. Ona zdołała pojąć, o co chodzi Mateuszowi. Grzegorz jeszcze nie.
- ...amputowali. - Dokończył Maniek, wcale nie zrażony zachowaniem kumpla. Był to tylko kolejny fakt, którego Panda nie potrafił zaakceptować. Jakby nie potrafił przyswoić tak prostej informacji. Mateusz rozumiał to zbyt dobrze. W jednej chwili pojął, co to wszystko oznacza dla Alka. Wiedział, że przyjaciel nie podniesie się, nawet jeżeli przeżyje. Aleksander zwyczajnie nie poradziłby sobie z konsekwencjami tego jednego zdarzenia. Maniek był o tym przekonany, bo i sam też nie dałby sobie rady. Życie bez możliwości spełniania własnych pasji było dużo gorsze od śmierci. Uwłaczające, niszczące, bliskie funkcjonowaniu jako roślinka. Tak, właśnie tak określił to Alek, kiedy o tym rozmawiali, gdy Maniek odprowadzał go do domu po którejś ze wspólnych imprez. Kiedyś, w innym życiu, kiedy jeszcze zachowywali się, jak ludzie i byli dla siebie niemal braćmi. Mati zapamiętał coś jeszcze z tamtego wieczora: jedno, okropne, pijackie zwierzenie, a raczej niemal prośbę. Błagam, śmiał się Alek, jeżeli kiedyś zrobię coś głupiego, ale o wiele głupszego niż zazwyczaj, po prostu mnie dobij. Nie znęcaj się nade mną, próbując ratować. Po prostu dobij. Obiecujesz? Może były to tylko nietrzeźwe bełkoty, ale jemu zapadły w pamięć już na stałe. Był tym przerażony, lecz w głębi serca życzył sobie tego samego dla siebie. Pragnął, żeby ludzie nie starali się ratować go za wszelką cenę. W tamtym momencie byli z Alkiem jednomyślni. Jeden, jedyny raz w pełni się ze sobą zgadzali. Teraz jednak tamta obietnica odeszła w zapomnienie. Maniek nie potrafił przestać wierzyć, że lekarze uratują jego przyjaciela, choć samemu zainteresowanemu mogłoby się to nie spodobać. 

   Mateusz potrząsnął głową, pragnąc wyrzucić z niej tamto odległe wspomnienie. Nie chciał go przy sobie, a już na pewno nie teraz. Nie, kiedy Alek wciąż żył i miał szansę przeżyć. On nie powinien skreślać go od razu. Mimo to i tak powtórzył:

- Straciłeś cholerną nogę, stary - wymruczał bardziej do swojego odbicia w szybie, niż do kogokolwiek innego, ale Panda usłyszał i tym razem nie puścił mimo uszu.

- No i co z tego?! Ludzie z tym żyją! Budują protezy i dalej funkcjonują! - Grzesiu nie umiał odpuścić nawet wtedy, gdy wszystko mówiło mu, że to nie ma najmniejszego sensu.

- Panda. - Mateusz odwrócił się na chwilę w stronę kumpla i spojrzał na niego z potwornym bólem. Patrząc mu prosto w oczy, powtórzy jeszcze raz ledwo słyszalnym tonem. - On stracił nogę.

- Ale wyjdzie z tego!

- Może lepiej, żeby umarł. - Potworne słowa cudem wydarły się z ust Mateusza i zawisły w powietrzu na kilka chwil, nim dotarły do świadomości słuchaczy. Do świadomości samego nadawcy. Wypowiedziane zdradliwym szeptem, mamiły i plątały, siejąc wokół niespokojną atmosferę.

- Jak możesz tak mówić? - Panda nie rozumiał. Posłał w stronę przyjaciela wściekłe spojrzenie, jasno mówiące jak bardzo nim w tamtym momencie gardzi. - Jesteś zwykłym sukinsynem. Nie rozumiem, dlaczego nie zauważyłem tego przez te wszystkie lata.

Odszedł. Przeszedł obok Mańka, popychając go mocno i wyszedł z oddziału, nawet nie oglądając się za siebie. Był wściekły. Dla Asi było to zrozumiałe. Ona również w jakimś stopniu mocniej znienawidziła Mateusza za te słowa, ale jeszcze bardziej nienawidziła samej siebie, bo gdzieś głęboko w duszy zgadzała się z chłopakiem. Nie wyobrażała sobie dalszego życia bez Alka, lecz nie była na tyle naiwna, aby sądzić, że dla chłopaka jeszcze jakieś życie będzie istniało. On umarł. Nawet, jeżeli głupia maszyna wpompuje do jego organizmu kolejny łyk powietrza, potem kolejny i jeszcze kolejny to niczego nie zmieni. Alka już z nimi nie było. Nie istniało nic, poza tą cielesną, okaleczoną powłoką.

Mateusz spojrzał na dziewczynę z wahaniem, jakby nie bardzo wiedząc, jak należy się zachować w podobnej sytuacji. Między nimi wciąż krążyły te potworne słowa, które wyszły z jego ust. Nadal ciążył pocałunek, który był iskierką zapalną całej tej sytuacji. Jednak oni potrzebowali siebie nawzajem. Nie, nie o miłość chodziło w tym przypadku, lecz o przyjacielskie wsparcie.
- Nie chcę, żeby odszedł - wyznała, gdy nie wykonał żadnego ruchu przez dłuższą chwilę, a kolejne łzy popłynęły po jej zaczerwienionych policzkach. - Pewnie uznasz to za czysty egoizm, ale nie pozwalam mu na to. Wmawiam sobie, że dopóki nie wyrażę zgody, on nie umrze. Wiem, że to głupie, ale ja nie poradzę sobie na tym świecie bez niego, Mati. Wciąż go kocham.
      Maniek to zrozumiał. Podszedł do płaczącej dziewczyny i przystanął tuż przed nią. Chciał ją przytulić i pocieszyć, lecz nie miał na to śmiałości. Stał bezczynnie, a jego serce krwawiło.
- Wiem - szepnął. - I dlatego przepraszam. Nie miałem prawa się w to mieszać. Teraz, gdybym tylko mógł znaleźć się na jego miejscu, zrobiłbym to bez wahania. On nie zasłużył na to, co go spotkało.
- Przestań. To była tylko moja wina. To przeze mnie... - Głos się jej załamał, gdy próbowała wykrztusić do końca to okrutne oskarżenie. Nie potrafiła. Nie starczyło jej odwagi nawet na to. 

- Ludzie mówią, że zrobił to celowo, Asiu. Słyszałem. Twierdzili, że wjechał prosto pod ratrak, nawet nie próbując hamować lub go ominąć. Wymyślają historię, w których się uśmiecha w ostatniej chwili. Uważają go za pierdolonego samobójcę. Wierzysz w to? - Mateusz spojrzał na Aśkę z idiotyczną nadzieją. Chciał, żeby potwierdziła słowa ludzi; żeby uznała, że Alek naprawdę tego sobie życzył. To nie zmieniłoby niczego. Nie spowodowałoby, że ból stanie się mniejszy albo że łzy przestaną płynąć. On nie rozumiał. Naprawdę potrzebował tego potwierdzenia, lecz ona mu go nie dała. Mogła przytaknąć dla świętego spokoju. Nie zrobiła tego. Zwyczajnie w to nie wierzyła. Pokręciła głową, a wtedy cała siła opuściła również Mateusza. Opadł bezwładnie na krzesełko, a ona go przytuliła, gdy rozpłakał się jak małe dziecko. - To tak strasznie boli, Asiu. Nawet nie zdążyłem go przeprosić. Chciałem, ale po prostu nie zdążyłem.

Ona też nie zdążyła. Nie powiedziała mu jeszcze tylu słów. Słów, na które zasługiwał, wyznań, które być może zapobiegłyby tej tragedii. Płakali razem w tym ciemnym, ponurym, opustoszałym korytarzu, który widział już tyle nieszczęść, że to kolejne nie robiło na nim większego wrażenia. Był nieczuły. Ślepy i głuchy na cierpienia tych ludzi. Potworny tyran.

A ja płaczę razem z nimi, bo nic więcej mi nie pozostało. Nie, to jeszcze nie koniec opowiadania, wiele się może wydarzyć, ale nieuchronnie zbliżamy się do zakończenia i niesamowicie ciężko będzie mi pożegnać się z którymkolwiek bohaterem. Może to dziwne, bo oni są jednak tylko fikcyjnymi postaciami, ale przez te dwadzieścia parę rozdziałów zdążyłam się cholernie przywiązać. Taka, mała sentymentalna ja :( No, ale nie smutamy - jeszcze nie czas i pora. Ja ze swojej strony mogę obiecać, że iskierka radości odnajdzie się niebawem w tym całym smutku. Tak po cichutku proszę też o zrozumienie Matiego - powiedział, co powiedział, ale serduszko to ona ma dobre jednak, choć troszkę bałaganu narobiło się mu w głowie. On to sobie zaczął już powoli układać i myślę, że niedługo dojdzie do prawidłowych wniosków. Ba! Już pod koniec zaczął do nich docierać.