24. Złudne chwile szczęścia, które los dał im tylko na chwilę.

       Pierwszy raz od bardzo dawna nie przyśnił mu się żaden zły sen. Pierwszy raz, odkąd przybył do Austrii, zwyczajnie nie czuł potrzeby, aby chronić się przed koszmarami dodatkowymi wspomagaczami. Nie szukał pociechy w alkoholu, nie katował się na stoku. W spokoju przespał całą noc, a wystarczyła mu do tego jedynie sama obecność Asi i ciepło jej ciała, które wyczuwał tuż przy swoim boku. Dziewczyna wtuliła się w niego z tak ogromną ufnością oraz uczuciem, że chłopak bał się chociażby drgnąć, aby jej przypadkiem nie obudzić. Pozwolił sobie tylko na uważną obserwację, choć i to wydawało mu się niewłaściwe. Czuł, że nawet do tego nie ma najmniejszego prawa. Pomimo to nie potrafił oprzeć się pokusie, aby ukradkiem przyjrzeć się jak jego ukochana śpi i tylko zgadywał, jakie sny musiała przynieść jej ta noc, skoro dziewczyna uśmiechała się sama do siebie z tak wielkim zadowoleniem. Spokój, który widział na twarzy Joasi niemal udzielił się również jemu. Niemal, bo wcale nie tak łatwo było wyrzucić z głowy wszystkie przykre wspomnienia oraz złe myśli. One wracały i nic nie potrafiło im w tym przeszkodzić. Niemniej jednak towarzystwo dziewczyny było pewnego rodzaju talizmanem, który znacząco zmniejszał wpływ tych niepożądanych przebłysków.
      Aleksander nie do końca wierzył we własne szczęście. Przecież wcale nie zasługiwał na taką miłość, lecz Asia wcale się go o to nie pytała. Wcisnęła się w jego otwarte ramiona, nieświadoma czekających ją konsekwencji. A on sam nie miał siły, aby temu zapobiec. Nie potrafił dłużej odrzucać od siebie tego, co mu ofiarowała raz za razem. Był zatem podłym egoistą. Niby chciał chronić dziewczynę przed złem całego świata, jednak nie potrafił z niej zrezygnować, choćby właśnie to miało zapewnić jej względne bezpieczeństwo. Liczył, że ktoś go w tym wyręczy. Nie wiedział jednak, kto będzie w stanie obronić ją przed nim oraz przed pechem, który go prześladował od pewnego czasu. Tak, pechem. Inaczej tego nie dało się przecież nazwać. Zdrada Magdy, potem wypadek w Białce, a na koniec idiotyczna sytuacja z Julką. To wszystko było przytłaczające i z całą pewnością zakrawało na miano jakiegoś fatum. Jednak Alek potrafił z tym żyć. Po prostu musiał się nauczyć milczeć w odpowiednich momentach, aby nie wzbudzać w ludziach tylko litości. Nauka poszła mu bardzo dobrze. Zbyt dobrze, bo kiedy wypadało jednak otwarcie powiedzieć o tym, co boli, on wolał zignorować temat lub wykręcić się tanim kłamstwem. Uniki stały się stałą metodą, a ich główną ofiarą znowu padł ktoś bliski jego sercu.
      Alek był świadomy, że  ukrywa przed dziewczyną wiele rzeczy, ale dopiero wczorajsza wizyta u lekarza, którą wymusiła na nim Asia, uzmysłowiła mu, jak wiele tego jest. Niepostrzeżenie zmienił się w nałogowego oszusta. Kłamał często i nie tylko jedną osobę. Oszukiwał Joasię, ale także własną rodzinę oraz Pandę i Mańka, a przede wszystkim samego siebie. Do zwykłych, codziennych kłamstewek, doszło to poważne, które mogło go wiele kosztować. Z własnym zdrowiem nie należało przecież pogrywać, a on to właśnie robił. Wmawiał sobie, że wszystko się ułoży i że ten feralny stan lada moment zacznie się poprawiać. Przychodziło mu to z łatwością, kiedy tylko ból pozwalał, aby tkwił w tym wypracowanym błędzie. Nic bardziej mylnego. Kiedy nabierał zbyt wielkiej pewności siebie, noga znowu dawała o sobie znać, sprowadzając go na ziemię. Powinien coś z tym zrobić.
       Powinien powiedzieć Aśce. Powinien na siebie uważać. Powinien posłuchać lekarza. Powinien właśnie teraz chodzić o kulach, by zbytnio nie nadwyrężać stawów. Powinien... Tak, powinien zostawić deskę w cholerę, żeby tylko ratować swoje zdrowie. W niedługim okresie czasu nagromadziło się całkiem sporo tego, co należało uczynić, a czego on wcale nie planował urzeczywistnić. Nie chciał cierpieć z powodu jakiegoś konowała, który sknocił z pozoru tak prostą operację, którą chłopak musiał przejść po tych nieszczęśliwych zawodach. Gdyby Alek zdawał sobie sprawę, do czego to doprowadzi, nigdy nie zgodziły się, aby ten człowiek zbliżył się do niego choćby na kilka metrów. Aleksander jednak nie wiedział i nie miał wpływu na wybór chirurga, który się nim zajmował. W efekcie otrzymał źle złożoną kość, która po nałożeniu gipsu nie miała szansy, aby zrosnąć się w prawidłowy sposób. To nie stanowiłoby aż tak wielkiego problemu - takie rzeczy się zdarzają i da się je naprawić. Tym, co odbierało chłopakowi wszelką nadzieję był uszkodzony mięsień i poruszony nerw, które wspólnie koordynowały pracę nogi, a niedziałające w prawidłowy sposób wywoływały pewne opóźnienie w poszczególnych reakcjach oraz powodowały ten potworny ból. Chłopak nadal miał czucie, ale mogło się to zmienić, ponieważ uszkodzonych części nie dało się już w pełni zrekonstruować wbrew zapewnieniom lekarzy, którzy go operowali za pierwszym razem. Alek dowiedział się o tym dużo później, a kolejne wizyty u różnych specjalistów nie pozostawiały złudzeń. Owszem, oferowali, że podejmą się tego, noga przestanie boleć, ale nie będzie w pełni sprawna, a obciążenie, jakie nakładał na stawy wysiłek związany z jazdą na snowboardzie, było wykluczone i w ogóle nie wchodziło w grę. Z kolei, jeżeli on nic nie zrobi, nie podejmie żadnych decyzji, stan jego zdrowia będzie się stale pogarszał, natomiast kontuzja się pogłębi. Jeśli nie podda się kolejnej operacji, może stracić nogę i wylądować na wózku. O tym samym poinformował go austriacki lekarz. O tym samym nie powiedział Asi i właśnie przez to wybuchła kłótnia. Aleksander żałował kolejnego oszustwa, ale nie mógł zmusić się do wyznania prawdy. Gdyby Joasia dowiedziała się o tym, zrobiłaby wszystko, aby nigdy nie wrócił na deskę, a tego on sam by nie wytrzymał. To odebrałoby mu nie tylko sposób na zabijanie nudy, ale również nadzieję i wszystkie plany na przyszłość. Dlatego wolał ciągnąć to kłamstwo, choć miało ono przynieść opłakane skutki.
        Joasia, jakby wyczuwając na sobie jego badawczy wzrok lub cierpienie, które zsyłały na niego te nieproszone myśli, drgnęła leciutko i zamrugała oczami, pozbywając się z powiek resztek snu.
- Cześć, skarbie. - Alek uśmiechnął się, po czym pocałował ją w nos oraz czubek głowy. Ona odwzajemniła ten uśmiech, choć w jej wykonaniu wciąż wydawał się onieśmielony, jakby poprzednia noc nic nie zmieniła w ich wzajemnych relacjach.
- Dzień dobry - odpowiedziała, tłumiąc ziewnięcie. Miała do niego tyle pytań. Tyle trudnych, niewygodnych tematów, które zapewne popsułyby nastrój tej chwili. Dlatego też odsunęła je na chwilę na bok i wybrała coś niegroźnego, co wydawało jej się najbezpieczniejszą alternatywą. - Co mamy na śniadanie? 

       Uśmiech Alka poszerzył się, kiedy zadała tak banalne pytanie. Myślał, że żartuje, ale ona patrzyła na niego oczekująco, jakby naprawdę ta sprawa była dla niej na ten moment najważniejszą i to od niej miałoby zależeć jej życie. Poważna mina, którą posłała w jego kierunku spowodowała, że chłopak wybuchnął niepohamowanym śmiechem, a Asia, pomimo chwilowego oburzenia, dołączyła do niego. Potrzebowali śmiechu oraz radości z takich drobiazgów. To rozładowywało stres. Zbyt wiele problemów i trudności namnożyło się na ich drodze, aby ciągle mieli uchodzić za nadmiernie poważnych. Szczęście, chociażby chwilowe, stanowiło lek na całe zło. Szkoda, że działał on tylko objawowo, a jego pozytywne skutki odczuwalne były tak strasznie krótko! Radosna głupawka minęła tak szybko, jak się zaczęła, pozostawiając po sobie tylko miłe wspomnienie. Oboje mieli cieszyć się nim jeszcze przez chwile, zanim okrutny los znów sobie o nich przypomni. Żadne jednak nie zdawało sobie z tego sprawy.
- Nawet nie wiesz, jak bardzo cię kocham - wyszeptała Asia, nadal się uśmiechając. Wiedział. On też ją kochał równie mocno, lecz nie umiał tego wyrazić. Tak jakby nagle zapomniał, jak wypowiada się poszczególne słowa i formułuje się z nich pojedyncze zdania. Chwilowy analfabetyzm mocno go speszył, lecz szybko odzyskał rezon. Zamiast silić się na miłosne wierszyki, które nijak nie pasowały ani do niej, ani tym bardziej do niego, Alek złożył delikatny pocałunek na ustach dziewczyny. Skromny, pozbawiony pożądania, ale stanowiący pewnego rodzaju przysięgę. Kocham. Nie zostawię. Będę na zawsze. 
      To było wspaniałe i dobre, choć później miało okazać się, że nie wystarczająco. Może gdyby te słowa oraz gesty zostały podparte wyznaniem prawdy, odniosłyby większy skutek. Niestety szczerość musiała jeszcze poczekać, zagryzając zęby z niecierpliwości. Oni nie chcieli rozmawiać. Nie teraz, choć okazja była wyśmienita. Jeszcze chwilę leżeli na łóżku, czerpiąc siłę jedyne ze swojego towarzystwa tak długo, aż Panda, który czekał na nich w hotelowej restauracji, całkiem nie stracił cierpliwości. W pewnym momencie telefon Alka rozdzwonił się na dobre, więc nie mogli go dłużej ignorować. Zeszli w końcu do jadalni, będąc przygotowanymi na marudzenie Grześka, ale wcale się go nie doczekali. Panda, widząc ich z daleka, zaczął wymachiwać energicznie rękami, co od razu skojarzyło się Alkowi z zachowaniem nadpobudliwego szczeniaka i zwróciło uwagę większości gości. Grzesiu jednak wcale nie przejmował się potępiającymi spojrzeniami, skierowanymi w jego stronę. Co więcej, jakby niedostatecznie zawstydził swoich przyjaciół przed ludźmi przebywającymi w hotelu, zawołał głośno:

- Fuj! - Chłopak wyraźnie chciał sprawić wrażenie oburzonego, ale zęby wyszczerzone w złośliwym uśmiechu popsuły cały efekt. - Nie możecie być już bardziej oczywiści. - Dodał, przewracając przy tym wymownie oczami, kiedy Alek i Asia zbliżyli się do stołu, przy którym siedział. - Mam tylko nadzieję, że pamiętaliście o najważniejszym, bo mi wcale nie jest spieszno, aby zostać wujkiem w tak młodym wieku. Tak, Aleksandrze, kieruję te słowa głównie do ciebie, więc popatrz na mnie, gdy do ciebie mówię i nie rób takiej miny! Musimy poważnie porozmawiać! 

- Lepiej wcinaj tego tosta, Panda, zanim ktoś ci go zabierze - zaśmiał się Alek, będąc wyraźnie rozbawionym teatrem urządzonym przez kumpla. Gdy ten łypnął na niego groźnie, wolał się jednak ulotnić. Ukradł jeszcze jeden pocałunek z ust Asi, po czym odszedł, aby przynieść im śniadanie. Joasia zajęła miejsca naprzeciwko Grześka i rozejrzała się dookoła.

- Gdzie Maniek? - spytała, mrużąc podejrzliwie oczy. Czuła, że nieobecność chłopaka nie jest niczym dobrym, ale starała się tym nie przejmować. Nie chciała, aby ucierpiał na tym jej dobry humor. Poza tym już dawno podjęła decyzję, a Mateusz nie mógł nijak wpłynąć na jej zmianę. Myślała, że zdołał to zrozumieć. 

- Siedział tutaj ze mną, a potem nagle stwierdził, że stracił apetyt i wyszedł, zanim podeszliście. - Panda wzruszył ramionami, jakby fochy przyjaciela stanowiły dla niego najmniejszy problem. - Jego strata, więcej jedzenia zostaje dla nas. 

        Asia starała się naśladować nastawienie Grzegorza. Martwiła się jeszcze przez chwilę, ale powrót Alka skutecznie pomógł jej zapomnieć o nowym zmartwieniu. Chłopak postawił przed nią tacę z jedzeniem, a następnie zajął się własną, wdając się w międzyczasie w rozmowę z Pandą na temat różnic między warunkami zjazdowymi panującymi w Austrii, a tymi do których przywykli w Polsce. Joasia przysłuchiwała się tej wymianie spostrzeżeń, niespiesznie dłubiąc widelcem w talerzu. Oczekiwała na coś, choć sama nie wiedziała na co.

         Mateusz odszedł od stołu, gdy tylko zauważył, że do restauracji wszedł Alek z Aśką. Byli tacy zakochani, wpatrzeni w siebie i szczęśliwi, a on nie mógł tego wytrzymać. Bolał go widok czułości, jakimi jego kumpel zasypywał dziewczynę. To nie miało sensu, przecież obiecał już sobie, że odpuści. Nawet na stoku znalazł wspólny język z Aleksandrem, choć po tym wszystkim, co ich poróżniło, wydawało mu się to niemożliwe do osiągnięcia. Nie, naprawdę cieszył się z tych małych kroczków, które czynili w drodze do zapomnienia o tych idiotycznych błędach. Mati chciał naprawić starą przyjaźń, umocnić relację, jaka łączyła go z Kamińskim przez tyle lat. Starał się, jednak chyba nie potrafił wrócić do punktu bazowego, coś go blokowało.

      Chłopak wyszedł, po czym skierował się w stronę swojego pokoju. Wcale tam nie dotarł. Pokonał długi korytarz i usiadł na schodach prowadzących na wyższe piętro, czując ogromną niechęć do przebywania w zamkniętym pomieszczeniu. Pragnął być sam, aby nabrać do tego wszystkiego dystansu, lecz nie dostał takiej szansy. Jasnowłosa dziewczyna minęło go w pośpiechu, zmierzając na górę, ale po chwili wróciła i stanęła tuż przed nim, patrząc na niego z zaciekawieniem.
- Ty nie jesteś przypadkiem kumplem Alka? Mateusz, tak? - spytała, a kiedy obdarzył ją podejrzliwym spojrzeniem i potwierdził jej domysły, uśmiechnęła się radośnie. - Jestem Julka. Współpracuję z Alkiem w szkółce nauki jazdy i wypożyczalni sprzętu zimowego. - Kiedy i to nie zrobiło na nim wrażenia, przysiadła obok niego, wcale niezrażona podobnym zachowaniem. - Widzę, że nie jesteś zbytnio zadowolony z ponownego spotkania z Alkiem. Pewnie wolałbyś zachować Asię tylko dla siebie, a tak musisz się nią dzielić. Spokojnie, nie zrozum mnie źle. Mnie też wcale nie urządza obecność tej dziewuchy tutaj i nie czuję się szczęśliwa, kiedy muszę obserwować, jak mizdrzy się do niego.
- O czym ty mówisz? - Nie rozumiał, lecz był zaintrygowany. Nieznajoma mogła okazać się cennym sprzymierzeńcem.
- Możemy sobie nawzajem pomóc - odpowiedziała, obdarzając go tajemniczym uśmiechem. - Wiem, że Alek ma swoje tajemnice. Poznałam większość z nich, a jedną, która poruszy tym jego egoistycznym światkiem, mogę ci zdradzić. Jednak musisz dać mi coś w zamian. I nie, nie chcę żadnych pieniędzy. Po prostu wymieńmy się informacjami. Jestem przekonana, że wiesz coś, co mogłoby mi się przydać.
     Nie był przekonany do tego pomysłu, a jednak jej zaufał. Powiedział o pocałunku, choć potem wydało mu się to głupie i niewinne w porównaniu z tym, czego dowiedział się o Alku. Kiedy Julka zdradziła mu tajemnicę przyjaciela, chłopak poczuł ogromną wściekłość. Nie chciał ufać nieznajomej dziewczynie, ale nie miał żadnego dowodu, że blondynka jest nieszczera i po prostu wymyśliła tą historię. Szukał punktu zaczepienia, który pozwoli mu obronić dobre imię przyjaciela, ale tego również nie znalazł. W końcu musiał dać za wygraną. Wcale mu się to nie podobało. Po prostu nie dowierzał, że po tym wszystkim, Alek dalej miał czelność wmawiać Asi swoją miłość. Nie zamierzał tego dalej tolerować. Zerwał się z miejsca, po czym wślizgnął się z powrotem do restauracji z nadzieją, że przyjaciele dalej się tam znajdują. Kiedy spostrzegł ich przy tym samym stoliku, przy którym ich zostawiał, niemal odetchnął z ulgą. Odczekał tylko na moment, aż przyjaciel zostawił Joasię na chwilę samą i ta chwila nadeszła, kiedy Alek wstał od stołu, aby móc odnieść brudne naczynia na właściwe miejsce. Problemem był  tylko Panda, który nie poszedł jego śladem, ale z nim Mateusz potrafił sobie poradzić. Nie był jedynie pewien, co do własnej reakcji, gdyby przyszło mu skonfrontować się z Aleksandrem przed rozmową z Joasią. Wątpił, czy zdołałby utrzymać wzburzone emocje na wodzy.
- Możemy porozmawiać? - spytał, podchodząc do Asi. Nie patrzył się w stronę Grześka, całą swoją uwagę skupiając na dziewczynie, chociaż czuł, że kumpel obdarzył go nieufnym spojrzeniem. Mimo wszystko starał się, aby jego głos zabrzmiał spokojnie, choć wcale nie czuł spokoju. Chciał krzyczeć i od razu wyznać prawdę Joasi,
- Pewnie. O co chodzi, Maniuś? - spytała, uśmiechając się łagodnie. Boże, tak bardzo kochał ten uśmiech i tak bardzo pragnął go w tamtej chwili odwzajemnić. Nie mógł. Po prostu nie mógł tego zrobić. Dziewczyna ofiarowała mu w prezencie tak piękny gest, a on miał zamiar zachować się, jak ostatni dupek. Zabolało go to tak bardzo, aż musiał odwrócić wzrok. Ona nie była niczego świadoma, ale za chwilę miała zacząć cierpieć jeszcze bardziej niż on i to za jego sprawą. Czuł się potwornie, przykładając do tego rękę, ale tłumaczył sobie, że tak właśnie będzie lepiej. Nie dla niego. Dla niej.
- Nie tutaj. - Pokręcił głową i wskazał na szklane drzwi, które prowadziły do wyjścia na świeże powietrze. - Wyjdziemy na zewnątrz?
- Niepokoisz mnie, ale niech ci będzie. - Asia wzruszyła ramionami, rzuciła Pandzie kilka słów wytłumaczenia, prosząc, aby przekazał je również Alkowi, i ruszyła w stronę drzwi. Razem z Mateuszem wyszli na zewnątrz, do miejsca, które w cieplejsze dni musiało odgrywać rolę ogródka kawowego. Świadczyły o tym okrągłe stoliczki oraz ustawione przy nich drewniane krzesełka, teraz przykryte ochronną folią. Joasia przyglądała się temu, wyobrażając sobie, jak przyjemnie musi być tutaj na wiosnę. Kochała zimę, ale nie narzekała, kiedy przyroda na nowo odżywała po tak długim śnie. Dziewczyna zamyślała się i nie spostrzegła, jak zamknęły się za nią drzwi, a Maniek minął ją i oparł się o jeden ze stolików. Patrzył na nią przez chwilę, jeszcze raz starając się utwierdzić samego siebie, że postępuje słusznie. Wahał się, a to wywoływało w nim wściekłość, dlatego szybko przeszedł do sedna rzeczy.
- Zależy mi na tobie, wiesz? Może właśnie dlatego przez cały ten czas pozwalałem ci robić, co chciałaś, choć nie wszystko mi się podobało. Moje uczucia zeszły na dalszy plan i starłem się z tym pogodzić - zaczął cicho.
- Maniuś, przecież rozmawialiśmy już o tym setki razy...
- Nie przerywaj mi! Wcale nie chodzi o to, co wydarzyło się w Białce. Było, minęło. Chcesz jego. Dotarło. - Mateusz wzruszył ramionami i zerknął na nią obojętnie, jakby ta sprawa naprawdę przestała się dla niego liczyć. - Nie rozumiem tylko tego, jak mogłaś być tak lekkomyślna! Do tej pory miałem o tobie inne zdanie!
      Nieoczekiwany wybuch złości nieco ją zaskoczył. Asia wzdrygnęła się, słysząc tak agresywny ton i rzuciła niespokojne spojrzenie przez ramię, jakby oceniając czy zdoła uciec, jeżeli chłopak zechciałby zrobić jej krzywdę. Zupełnie nie wiedziała, czego się po nim spodziewać.
- Nie wiem, o co ci chodzi, Maniek - odpowiedziała ostrożnie.
- Przespałaś się z nim, co nie? - spytał, choć to go bolało.  Samo przyznanie tego, że Alka i Aśkę być może łączy już tak wiele, wymagało od niego mnóstwo wysiłku. Jednak musiał wiedzieć, a rumieńce, które wykwitły na policzkach dziewczyny były niezbitym dowodem na to, że ma rację. Chyba właśnie to spowodowało, że stracił resztki spokoju. - Panda tak obstawiał, bo podobno widział, jak wchodziłaś do pokoju Alka wieczorem, ale ja nie chciałem mu wierzyć. Mówiłem, że jesteś na to zbyt rozsądna. Proszę cię, nie zaprzeczaj, że to zrobiłaś. - Zapowiedział, widząc, że dziewczyna nabiera powietrza do płuc, aby wtrącić swoje trzy grosze. - To było widać po waszym cholernym zadowoleniu rano. Zachowałaś się, jak zwykła, tania dziwka, Aśka. A nawet gorzej! Taka kurwa, chociaż czerpie z tego korzyści, a ty oddałaś mu się zupełnie za darmo. Pieprzyłaś się z nim, a przez myśl ci nawet nie przeszło, że on za twoimi plecami robi to samo z innymi dziewczynami!
     Wymierzyła mu policzek. Mocny, naprawdę silny, bo potem aż zabolała ją dłoń, a twarz chłopaka, w miejscu, które uderzyła natychmiast zrobiła się czerwona. Zasłużył. Nie miał prawa odzywać się do niej w ten sposób. Była tego pewna, jednak przez jedną, straszliwą chwilę przestraszyła się, że postanowi jej oddać. Widziała to w jego oczach i nie zamierzała spokojnie czekać, aby przekonać się, co zrobi. Po prostu odwróciła się na pięcie i chciała odejść. On jednak wcale nie planował odpuścić. Mówił dalej te krzywdzące rzeczy, które rozdzierały jej dusze na kawałeczki.
- Jesteś taka naiwna, Aśka. Momentami jest mi cię po prostu szkoda. Nawet teraz. Po prostu uciekasz, zamiast stanąć z prawdą prosto w twarz. Ona boli, co nie? A może wreszcie coś do ciebie dotarło? Zrozumiałaś, że od zawsze byłaś dla niego tylko zabawką? - Wołał za nią, chociaż ona podbiegła już do drzwi i minęła je w pośpiechu. Nie zatrzymała się w obawie, że chłopak zobaczy jej łzy. Nie chciała pokazywać słabości, choć czuła się potwornie. Dłoń dalej pulsowała bólem, ale to nie mogło się równać z cierpieniem, które zawładnęło jej sercem. Potwornie raniły ją słowa Mateusza, lecz jeszcze bardziej czyniła to świadomość tego, że chłopak może mieć rację. Nie widziała się z Alkiem przez jakiś czas i nawet nie zadała sobie odrobiny trudu, aby spytać go czy nie znalazł kogoś na jej miejsce ani czy w jego życiu jest jeszcze dla niej miejsce. Z góry uznała, że tak. Po prostu uległa idiotycznym emocjom i przespała się z nim. Maniek mógł mieć rację, a wyrzuty sumienia upomniały się o pierwszą ratę.

     W tym samym czasie Julka obserwowała, jak Maniek wychodzi porozmawiać z Asią, a po kilku minutach dziewczyna wraca z powrotem. Wbiegła do hotelu ze łzami w oczach, nawet nie zatrzymując się przy stoliku, gdzie siedział Alek z Pandą. Kamiński natychmiast chciał za nią pobiec. Pragnął dowiedzieć się, co się stało, ale nie pozwolił mu na to Grzegorz. Jula widziała, jak Panda  go zatrzymuje, kręci głową i wskazuje na drzwi, przez które dostała się do środka dziewczyna. Wyraźnie chciał, aby przyjaciel zajął się od razu przyczyną cierpienia Asi, a nie głupio drążył, próbując dowiedzieć się czegoś od głównej zainteresowanej. Panda zaoferował, że on znajdzie Joasię, co było Julce bardzo na rękę. Kiedy tylko Grzegorz podążył śladem uciekającej dziewczyny, a Aleksander ruszył w stronę ogródka kawowego, aby dowiedzieć się wszystkiego od Mańka, ona sama włączyła się do akcji. 

- Alek! - zawołała za oddalającym się chłopakiem. Kiedy się zatrzymał, natychmiast do niego podbiegła. - Muszę powiedzieć ci coś ważnego. Możemy porozmawiać?
- Nie mam teraz czasu. - Próbował ja zbyć, ale Julia była uparta również i w tym przypadku.
- To zajmie tylko chwilę, a zapewniam cię, że chciałbyś to wiedzieć - nalegała, wlepiając w Alka proszące spojrzenie. Wszystko zależało od jego decyzji.

- Jeżeli coś kombinujesz... - Aleksander westchnął, ale ustąpił. Niestety. Był to kolejny błąd, który pociągnął za sobą całą gammę kolejnych, prowadzących w ostatecznym rozrachunku do ogromnej katastrofy.

- Obiecuję, że nie zabiorę ci zbyt dużo czasu, ale musimy znaleźć spokojniejsze miejsce na rozmowę. Chodź ze mną.

     Poszedł. Miał już nigdy nie ufać tej dwulicowej jędzy, ale w natłoku wydarzeń, po prostu pokiwał głową i zgodził się zrobić to, czego ona chciała. A Julka zaplanowała sobie to z idealną dokładnością. Pociągnęła chłopaka za sobą, kierując się dokładnie w tą samą stronę, w którą jeszcze chwilę wcześniej uciekła Asia. Gdyby w tamtym momencie Alek nie byłby tak bardzo zaniepokojony stanem Aśki może by to zauważył, może przewidziałby nieczyste zamiary Julki. Ale nie zrobił tego. Nie zorientował się nawet wtedy, gdy znaleźli się na poziomie, na którym znajdowały się pokoje chłopaków i Asi. Wtedy też Julka przystanęła i spojrzała na Alka z tak długo wyćwiczonym smutkiem.

- Słyszałam, o czym rozmawiali - wyznała po chwili namysłu. - Mateusz stwierdził, że już dłużej nie może tego ciągnąć i chciał wyznać ci prawdę, dlatego zachowywał się tak dziwnie. Jednak Asia prosiła go, żeby tego nie robił. Nie chciał jej posłuchać, dlatego tak szybko uciekła. Bała się twojej reakcji, gdy dowiesz się prawdy.

- Jakiej prawdy? - Aleksander jeszcze nie rozumiał, choć mnóstwo faktów pospiesznie łączyło się w jego głowie, tworząc niepokojący obraz tego, co chciała przekazać mu Julka. 

- Ona cię zdradziła, Alek - stwierdziła dobitnie, utwierdzając go w błędnym przekonaniu. - Jeszcze w Polsce i to z twoim najlepszym przyjacielem.

Możecie mnie udusić za częstotliwość dodawania tych rozdziałów, ale w sumie jesteśmy już tak blisko zakończenia, a wolny czas sprzyja tworzeniu nowych, dość długich i do tego znośnych rozdziałów. Tak więc szkoda byłoby tego nie wykorzystać! Kolejny, choć już gotowy, to jednak ukaże się dopiero za dwa tygodnie, żeby was całkiem nie zamęczyć!
 Trzymajcie się cieplutko!