17. Wadliwe zaufanie

      Gdy była młodsza, ktoś powiedział jej, że samotność jest czymś zdecydowanie złym i niepożądanym. Kiedyś... Asia nie pamiętała dokładnie, kiedy to było albo kto był autorem tych słów. Nie czuła potrzeby, aby zapamiętywać tych informacji i przechowywać je w swojej pamięci przez tak długi czas, skoro wydawały jej się one wówczas bez znaczenia. Owszem, wysłuchała ich, ale raczej z przymrużeniem oka, nie dając im wiary. Ona sama była osobą samotną z wyboru i było jej z tym dobrze. Przynajmniej tak to sobie tłumaczyła, trwając w tym przeświadczeniu niezmiennie od kilku lat. Choć słyszała mnóstwo opinii na ten temat, to nigdy nie rozumiała, dlaczego większa część społeczeństwa uznaje podobny wybór za coś potwornego, wynaturzonego. Niektóre z tłumaczeń były bardziej racjonalne od innych i niekiedy prawie ją przekonywały, ale nie na długo. Wystarczyło jedno, przykre doświadczenie związane z kontaktem z innymi ludźmi, a natychmiast wracała do swoich dawnych racji. Uparcie nie dała sobie wmówić, że to ona popełnia błąd. Joasia wciąż wierzyła, że społeczeństwo wydało nieprawidłowy wyrok. Uznała, że wynika on głównie z niewiedzy lub nieświadomości. Bo ludzie często bywają hipokrytami, a to co wydaje im się obce, od razu skreślają i uznają za dziwaczne czy niepoprawne, nawet nie starając się zrozumieć podstaw takiego stanu rzeczy. Ona rozumiała. Kiedyś, nie teraz.

    Jeszcze kilka miesięcy temu, zapytana o swoje zdanie na temat samotności, natychmiast powiedziałaby, że nie jest ona niczym złym, bo w końcu to ludzie sami decydują czy życzą sobie czyjegoś towarzystwa, czy też nie. Brak kontaktu z drugim człowiekiem, ale tylko przez pewien czas, niewątpliwie miał swoje zalety. Takie czasowe wyizolowanie pozwalało się wyciszyć, dokonać właściwych wyborów i pozbierać rozbiegane myśli. Wypadało tylko umieć zachować w tym umiar. Nikt przecież nie dawał nam gwarancji, że tych myśli nie namnoży się w końcu zbyt wiele, aby jedna osoba była w stanie je udźwignąć. Gdyby tak się stało, mogłoby dojść do załamania. Do zrozumienia, że przecież sam nie dam sobie rady ze wszystkim, ale także do urojonej pewności, że nikt o tych moich problemach dowiedzieć się nie może. I wtedy to już nie jest samotność z wyboru. To wymuszone odcięcie się od świata. Osamotnienie. A osamotnienie jest potwornym uczuciem. Zjawiskiem, na które ludzie okrutnie zostają skazani lub na które decydują się pod wpływem natężenia zgubnych emocji. Niby zapewnia ono ciszę, ale ta cisza wcale nie niesie ze sobą spokoju. Nie uspakaja, a tym bardziej nie daje ukojenia. Dusi za to od środka, niczym najdoskonalszy z zabójców. Robi to potajemnie, wmawiając swojej ofierze, że właśnie tak to ma wyglądać, że właśnie tego biedna duszyczka potrzebuje. Niektórym mogło się wydawać, że mają nad tym pełną władzę, ale były to tylko nic nieznaczące wyobrażenia.
     Asia też do tej pory trwała w przekonaniu, że jest przygotowana na samotność i na wszystkie jej odmiany. Przetrwała w końcu wyjazd Lusi oraz zerwanie znajomości z Mateuszem. Te rozstania bolały, ale były niczym w porównaniu z odejściem Alka. Na to nic nie mogło ją przygotować. I nic też nie pomagało, aby ukoić odrobinę jej obolałą duszę, a próbowała wielu metod. Usilnie wmawiała sobie, że nie powinna tak bardzo cierpieć, bo przecież z chłopakiem nie łączyło ich tak wiele. Niby związek, a tak naprawdę tylko kilka pocałunków i cieplejszych gestów. Mimo to nie mogła zaprzeczyć, że obecność Alka w jej życiu zmieniła wiele, a ona sama bardzo się do niej przyzwyczaiła. Polubiła to szybsze bicie serca na sam jego widok i uśmiech, jaki pojawiał się na jej twarzy, gdy tylko się z nim spotykała. Gdyby ktoś wcześniej powiedział, że tak to właśnie będzie wyglądać, niewątpliwie by go wyśmiała. Po pierwszym spotkaniu modliła się, aby nigdy więcej tego typa na swojej drodze nie spotkać. Złośliwy los jednak postąpił po swojemu, na nowo splatając ich historie. Tym razem wykazał się większym zrozumieniem, bo pozwolił jej dostrzec coś więcej, niż tylko tą powierzchowną maskę, za którą chłopak skrywał swoje prawdziwe oblicze. Dopuścił do tego, aby dziewczyna zakochała się w tym nowym Alku, ale jak okazało się potem, był to tylko cwany wybieg w przyszłość. Gdy wszystko wydawało się układać jak należy, zwykła złośliwość znów postanowiła ponownie zareagować i się wtrącić - spowodowała, że chłopak wyjechał, zanim Asia zdołała z nim szczerze porozmawiać. To nie było dobre, o czym dziewczyna doskonale wiedziała. Jednak nic nie mogła na to poradzić. Bo niby kiedy miała mu o tym wszystkim powiedzieć? Przecież o pewnych rzeczach nie wypadało wspominać w rozmowie telefonicznej. Tylko że takie niedokończone sprawy bardzo drażniły Asię, dekoncentrowały ją. Jakby sama nieobecność Alka nie była wystarczającym ciosem! Pod jego wpływem, dziewczyna powoli wręcz przestawała poznawać samą siebie. Widziała swoje odbicie w lustrze i było ono znajome, ale jednocześnie całkowicie obce. Asia zastanawiała się, na czym miałaby polegać ta zmiana, skoro w wyglądzie zewnętrznym wciąż wyglądała tak samo. Może tylko zielone oczy patrzyły na nią ze smutkiem i wyrzutem. Bo pozwoliła zniknąć ze swojego życia tak ważnej dla siebie osobie i to bez słowa prawdy. A Alek jak nikt inny zasługiwał na szczerość. Tylko że wszystko potoczyło się zbyt szybko. W jednej chwili chłopak ogłosił jej, że wyjeżdża, a w kolejnej już żegnała się z nim przy samochodzie, który zabrał go daleko od niej. Wyjechał, ale niewypowiedziane słowa wciąż ciążyły dziewczynie na sercu. Spowodowały, że Asia czuła się fatalnie, niemal chora.  Niby nic takiego nie dolegało jej fizycznie, ale psychicznie nie wszystko pozostawało w porządku. Wyglądało to tak, jakby nieznana dotąd choroba nagle opanowała całe jej ciało, spychając wszelkie potrzeby gdzieś na bok. Dawała złudne przeświadczenie, że jedzenie czy sen są nieistotnymi błahostkami i można bez nich spokojnie funkcjonować. Zapewnienia te były całkiem wiarygodne, ale na dłuższą metę całkowicie fałszywe. Bo ona potrzebowała tych elementów równie mocno, jak potrzebowała obecności Alka. Tęsknota za chłopakiem zżerała ją od środka, mimo że od rozstania nie minął nawet miesiąc.
- Asiu, od kiedy słodzisz herbatę aż siedmioma łyżeczkami cukru? - Dziewczyna zerknęła z roztargnieniem na matkę, a potem zamrugała kilkakrotnie, nagle przytomniejąc. 
- Cholera jasna - zaklęła pod nosem, a pani Dorota pokręciła głową w rozbawieniu. Niby bawiło ją zachowanie własnej córki, ale była też nim odrobinę zaniepokojona. Dziewczyna nigdy nie miała większych kłopotów z koncentracją, lecz w ostatnim czasie podobne incydenty zdarzały się nader często. Kobieta martwiła się, że coś nieproszonego zaprząta głowę jedynaczki w tak ważnym okresie, gdy od najważniejszego egzaminu dojrzałości dzieliły ją zaledwie tygodnie. 
- Córciu, co się dzieje? - zapytała kobieta, ale widząc sceptyczną minę Joasi, szybko zrozumiała, że zbyt wiele od niej na ten temat nie wyciągnie. Westchnęła, pierwsza składając kapitulację. - Jeżeli masz jakieś problemy, to wiesz, że możesz się do mnie zawsze zwrócić o pomoc. 
- Wiem, mamo. - Asia uśmiechnęła się lekko i pocałowała rodzicielkę w policzek, aby zbyć jej obawy. Kiedy tylko kobieta zaprzestała zadać kolejne pytania, dziewczyna chwyciła podręcznik, który wcześniej odłożyła na blat stołu, i wymknęła się do ogrodu. Musiała się skupić. Nie miała innej możliwości. Chociaż było to niebywale trudne, to Alek musiał zejść na drugi plan, aby mogła właściwie przygotować się do pierwszych egzaminów. Niestety, chwila ciszy i spokoju nie była jej pisana. Dziewczyna ledwie zdołała zająć miejsce na kocu pod jabłonką rosnącą nieopodal domu, a już przytrafił się ktoś, komu przeszkadzała jej samotność.
- Nie udawaj, że będziesz się uczyć! - Mateusz. Akurat jego głos rozpoznała by wszędzie i bez najmniejszych przeszkód. Problem był tylko jeden. Ona już nigdy więcej nie chciała go słyszeć, a tym bardziej oglądać jego twarzy. Nieważne, że za nim tęskniła. Chłopak zranił ją w okrutny sposób i nawet nie miał śmiałości, aby za to przeprosić. Nie zasłużył zatem na jej uwagę. On to chyba wyczuł, bo śmiało przekroczył granicę wyznaczoną przez furtkę i zbliżył się do dziewczyny, za wszelką cenę pragnąc zaskarbić sobie, choć jedno jej spojrzenie. Nadaremnie. Asia dalej przeglądała kolejne strony książki, udając, że wcale nie widzi swojego byłego przyjaciela. - Długo jeszcze będziesz się na mnie obrażała? 
- Wcale się nie obrażam, Mati - oznajmiła oschle. - Po prostu wciąż ci nie wybaczyłam. Nie wydaje mi się, aby to co zrobiłeś w ogóle dało się wybaczyć. 
- Głupi byłem - przyznał z gorzkim uśmiechem, a Asia zerknęła na niego z niedowierzaniem. Nie sądziła, że tak szybko zrozumie swój błąd. - Tylko widzisz, dużo dla mnie znaczyłaś. Myślałem, że ja również nie jestem ci całkiem obojętny. I potem zobaczyłem, jak całujesz Alka... Zrozum, to nie było coś z czym można było od razu przejść do codzienności. Potrzebowałem czasu, a ty mi tego wcale nie dałaś. Dalej chciałaś bawić się w przyjaciół. 
- Więc to może moja wina? - Poczuła się zagrożona i jednocześnie oburzona jego słowami. Mateusz jednak uśmiechnął się przepraszająco, powoli kręcąc głową.
- Tak. Nie. Nie wiem - westchnął. - Wiem tylko, że źle zaczęliśmy, a raczej źle to skończyliśmy, bo początek naszej znajomości wyglądał fantastycznie. Chyba nie zaprzeczysz...
- Po co mi to mówisz? - Dalej nie rozumiała. Nie pojmowała, dlaczego chłopak, który jeszcze kilka dni temu nie miał ochoty mieć z nią do czynienia, teraz sam wyciąga rękę na zgodę i stara się być ugodowy. Wyglądało to dość podejrzanie, tak jakby Mati miał w tym większy cel, niż tylko zaspokojenie własnego, niespokojnego sumienia. - Ja wcale nie zmieniłam zdania, a jeżeli ty myślisz, że nieobecność Alka upoważnia cię...
- Asiu, poczekaj - przerwał jej, nim zdążyła sformułować swoją myśl do końca.  - Chciałem cię tylko przeprosić za tamten pocałunek i może prosić, abyśmy zaczęli jeszcze raz. Jako kumple, co ty na to? Obiecuję, że już nigdy nie przekroczę granic, chyba, że sama będziesz tego chciała. 
- Nie jestem pewna czy to dobry pomysł, Mati - westchnęła, odkładając książkę na bok. Maniek usiadł na przeciwko niej i wlepił w nią proszący wzrok. - Wciąż nie mam do ciebie zaufania, a poza tym wydaje mi się to niesprawiedliwe w stosunku do Alka. 
- Cały czas mówisz tylko o nim - jęknął Mateusz, gwałtownie zrywając się na równe nogi. Cofnął się o kilka kroków i wykonał rękoma nieokreślony ruch, w którym kryło się wielkie zniecierpliwienie. Nie chciał jej uderzyć, ale Asia i tak się skuliła, oczekując na najgorsze. W końcu chłopak już raz naruszył pewne reguły. Nikt nie mógł jej zapewnić, że nie zrobi kolejnego kroku pod wpływem złości. On zauważył to zlęknione zachowanie i natychmiast się uspokoił. - Aśka, no co ty, przecież nigdy nie podniósłbym na ciebie ręki.
- Ja już nie wiem, czego się po tobie spodziewać, Mati - szepnęła z wyrzutem. - Zmieniłeś się. Na gorsze. Albo zawsze taki byłeś, a my wszyscy byliśmy ślepcami. 
- Przestań - westchnął, klękając naprzeciwko niej i ściskając lekko jej dłonie. - Nie skrzywdziłbym cię. Nieważne, co by się działo. Po prostu nie mogę już słuchać, jak powtarzasz ciągle jego imię, naiwnie wierząc w jego wierność. No bo, naprawdę wydaje ci się, że i on myśli o tobie równie często, jak ty o nim?
- A co to niby ma znaczyć? - spytała ostro, wyrywając dłonie z uścisku. 
- Błagam cię. - Mati zignorował to jawne odtrącenie. Posłał dziewczynie za to kpiące spojrzenie, mówiące jej, że nie wie ona zdecydowanie o zbyt wielu rzeczach. - Sądzisz, że Alek jest ci wierny? Dobra, nawet nie musisz odpowiadać. To jasne, że ty widzisz go w samych pięknych barwach, ale zapewniam cię, że on wcale nie jest taki kryształowy, jak ci się wydaje. Znam go znacznie dłużej od ciebie i jestem wręcz przekonany, że jakaś długonoga blondyneczka już zdążyła owinąć go sobie wokół palca. Alek nie jest wybitnie odporny na kobiece wdzięki. Nigdy też nie szukał stałego związku. Biedna Magda, jako pierwsza dała się nabrać na jego urocze słówka i inne gierki, a potem długo nie mogła się pozbierać, gdy ją tak potwornie wykorzystał. Wierzyła, że będzie tą jedyną... Tak jak ty. 
- Jak możesz tak mówić? - Nie chciała słuchać tych wszystkich słów. Nie wierzyła w nie. Przecież Maniek nie mógł mieć racji. Alek nigdy by jej nie zdradził. Chyba... Nie. Asia nie wierzyła w jego winę. Co prawda, chłopak nigdy nie chciał rozmawiać na temat swojego starego związku, ale widać było, że jest to dla niego bardzo bolesny temat. Nie wyglądało na to, że to on zawinił i przyczynił się do jego rozpadu. Zresztą Alek wcale do tego scenariusza wcale, a wcale jej nie pasował. Dla niej był niezwykle opiekuńczy i troskliwy. Dziewczyna nie wyobrażała sobie, że mógłby zabawić się jej kosztem, a potem zostawić, aby wykpić te naiwne nadzieje, które w nim pokładała. Maniek jednak był pewien swego. 
- Normalnie - stwierdził, patrząc na nią z uporem. - Po prostu nie chcę, abyś znowu cierpiała. Tym razem nie z mojego, a z jego powodu.


Publikuję i uciekam, bo wiem, jakie gromy posypią się na Mateusza, a raczej domyślam się tego! Kiedy kolejny rozdział? Nie mam zielonego pojęcia. Matura mnie goni i straszy, a ja się jej okropnie, okropnie boję i dlatego jest ona dla mnie priorytetem. Opowiadania nie zawieszam jednak. Zostało niezbyt wiele rozdziałów i myślę, że uda mi się skończyć to wszystko, zanim natłok nauki mnie przygniecie już całkowicie. To samo tyczy się zaległości, których troszkę mi się nagromadziło - wszystko nadrobię, jak tylko znajdę wolną chwilę! Trzymajcie się cieplutko!