3. To znowu ty?

     Jeszcze przez chwilę siedziała na śniegu, patrząc w ślad za oddalającym się chłopakiem, a głupie łzy wciąż płynęły po jej zmarzniętych policzkach. Pozwoliła im na to, nie do końca zdając sobie sprawę z ich obecności. Gdy tylko uświadomiła sobie swój błąd, natychmiast schowała twarz w dłonie, obawiając się, że ktoś mógłby być świadkiem tej chwili słabości, do której nie miała zamiaru przyznawać się przed nikim. Przecież była silna, a przynajmniej starała się na taką pozować. Nie uznawała uczuć za coś złego, ale nie chciała też stać się jedną z tych osób, które szlochają z powodu najmniejszego niepowodzenia. Ona dusiła wszystko w sobie. Tylko, że teraz jakoś nie potrafiła. Czuła się potwornie i nie mogła tego zmienić. Niby nic nie doskwierało jej fizycznie, bo upadek nie był aż tak groźny, aby sprawić jakiś większy ból, ale jednak psychicznie nie wszystko pozostawało w porządku. Po prostu nie przywykła do podobnego traktowania. Może nie wszyscy ją kochali, ale też nigdy nie nienawidzili otwarcie. Tymczasem w oczach chłopaka dostrzegała jedynie niechęć i ten niebywały chłód. Drżała, wciąż pamiętając nienawistne spojrzenie, którym obdarzył ją nieznajomy. Irracjonalne uczucie, skoro przecież jej nie znał, a ona nie zrobiła mu nic złego. Sam spowodował tą sytuację, a całą winę próbował zrzucić na nią. Niedoczekanie. Fakt, powinna być nieco ostrożniejsza, ale on też nie zachował się odpowiednio. Musiał  przecież zdawać sobie sprawę z tego, że na stoku przebywają również osoby niedoświadczone i dzieci, a mimo to ryzykował, jadąc bardzo szybko. Nie był bez winy. Więc czemu ona czuła taką okropną pustkę?

- No nie becz już, Aśka! Przecież nic takiego się nie stało - zawołała Laura, zatrzymując się z poślizgiem przed kuzynką i spoglądając na nią z miną, będącą połączeniem rozbawienia i zażenowania. Nie mogła zrozumieć tak żałosnej reakcji. Owszem, chłopak zachował się jak gbur, ale dziewczyna nie powinna przez to wypłakiwać sobie oczu. Gdyby tylko ona znalazła się na jej miejscu, szybko wymyśliłaby jakąś kąśliwą odpowiedź, którą nieznajomy zapamiętałby na długo. Była w tym dobra.

     Asia ze złością otarła mokre policzki wierzchem dłoni, po czym odpięła wiązania, które tym razem  na szczęście ustąpiły bez żadnych przeszkód, chwyciła deskę i dźwignęła się na nogi, pragnąc jak najszybciej oddalić się od kuzynki oraz tego przeklętego miejsca. Jednak Laura natychmiast ją dogoniła.

- Zaczekaj! - zawołała, szybko się z nią zrównując. W przeciwieństwie do kuzynki, szła uśmiechnięta, pełnym energii krokiem. Nie obdarzyła starszej dziewczyny nawet jednym spojrzeniem, za to uważnie obserwowała mijających je ludzi, niekiedy cicho krytykując ich źle dobrane stroje czy nieudane fryzury, może licząc odrobinę na poklask i aprobatę ze strony ciemnowłosej, czym ujawniała swoją prawdziwą naturę, w niczym nie przypominającą anielskiej dobroci, o którą podejrzewała ją rodzina. Asia starając się to zlekceważyć. Zwyczajnie, bez słowa wytłumaczenia, skierowała się w stronę domu, całkiem zapominając o wypożyczonym sprzęcie, który powinna oddać do wypożyczalni. Laura początkowo nie protestowała, nieświadoma zamiarów kuzynki, ale gdy tylko spostrzegła dokąd zmierzają, złapała ją za rękę i zatrzymała w miejscu. - Dokąd to? Chyba tak po prostu nie uciekniesz?
     Aśka nie odpowiedziała. Próbowała wyswobodzić się z uścisku, ale nie doceniła młodszej dziewczyny, bo ta wciąż mocno trzymała jej dłoń, nie mając najmniejszego zamiaru puścić. Szarpnęła raz i drugi, lecz w końcu odpuściła. Zamiast tego popatrzyła na nią ze złością. Przez moment pojedynkowały się na spojrzenia, nie zwracając uwagi na ludzi, którzy przyglądali im się z rozbawieniem. Musiały zwracać na siebie większą uwagę, niżby tego chciały.
- Hej, posłuchaj mnie - westchnęła w końcu Laura. Z frustracją przewróciła oczami, widząc, że kuzynka wcale nie zamierza spełnić jej prośby, ale po chwili uśmiechnęła się przepraszająco, jakby coś do niej dotarło. Zmieniła taktykę, jakby licząc po cichu, że w ten sposób osiągnie coś więcej. - Serio, nie powinnaś teraz rezygnować, bo w ten sposób tylko zbudujesz w sobie taką mentalną niechęć i nigdy nie wrócisz. Będziesz się bała stanąć na desce, a przecież bardzo dobrze ci szło. Jeszcze kilka godzin spędzonych na stoku i stałabyś się naprawdę wspaniała. Możemy nawet razem zapisać się na kurs! 

- Wydaje mi się, że miałaś zamilknąć, Lauro - odparła chłodno, starając nie dać po sobie poznać, jak bardzo zirytowały ją te słowa. Przecież dziewczynce właśnie na tym zależało. Próbowała wyprowadzić ją z równowagi, jakby nie wystarczająco upokorzyła ją do tej pory. Asia nie chciała na to pozwolić, dlatego mocno ugryzła się w język, nim ten zdołał przekazać jakieś niestosowne treści, które formował i podsuwał jej umysł. - Zrobiłam, co chciałaś. Poza tym, nigdy nie zamierzałam tu wracać, więc ta twoja wyimaginowana, mentalna niechęć będzie mi bardzo na rękę.

- Jesteś niemożliwa - stwierdziła blondynka, patrząc na nią z ukosa. Kuzynka była dla niej niezrozumiałą istotą. Nie pojmowała większości zachowań czy decyzji podjętych przez ciemnowłosą. Nawet się nie starała. - Raz ci się coś nie udało i od razu z tego rezygnujesz. Tak nie można!

- Może bym uwierzyła, gdybym nie słyszała tych słów z twoich ust! One nic nie znaczą, Lauro! Bo ty nigdy nie zrozumiesz, jak to jest, kiedy przegrywasz. Tobie wszystko wiecznie się udaje i przychodzi lekką ręką! - Dziewczyna pociągnęła nosem. Wcale nie czuła się lepiej, gdy wreszcie wyrzuciła z siebie wszystkie żale. Wiedziała, że nie powinna tego mówić i że słowa te wcale nie kryją w sobie prawdy, a miały jedynie na celu urażenie dumy kuzynki. Jednak w tamtym momencie postanowiła się tym nie przejmować. Na Laurze i tak nie zrobiło to najmniejszego wrażenia. Uśmiechnęła się tylko wdzięcznie, kręcąc głową, jakby nie mogła uwierzyć w podobną naiwność.

- Wcale nie wszystko i nie zawsze. Może tego nie widzisz, ale ja też jestem człowiekiem i popełniam błędy. Tylko, że w przeciwieństwie do ciebie, umiem wyciągnąć z nich nauczkę i je naprawić.

-  Może  i tak, ale nie są to nigdy takie błędy - zaprzeczyła Asia. - Widziałaś, jak ten chłopak na mnie patrzył? Jakbym była czymś najokropniejszym, co mogło go spotkać w całym życiu. Myślałam, że spalę się ze wstydu. 

- Niepotrzebnie się tym przejmujesz - westchnęła Laura, nie potrafiąc zrozumieć ciemnowłosej ani znaleźć słów pocieszenia, które skłoniłyby ją do zmiany zdania. - Przecież na pierwszy rzut oka widać było, że to ostatni cham. Ktoś inny na jego miejscu zrozumiałby, że się dopiero uczysz i skwitowałby to uśmiechem. Na pewno by tak na ciebie nie naskoczył. Zresztą pewnie i tak już więcej go nie zobaczysz.

- Jasne, bo więcej się tam nie pokażę. - Co do tego miała całkowitą pewność. Nie zamierzała więcej wracać na stok i nic ani nikt nie mógł zmusić ją do zmiany zdania. Chociaż sam zjazd zapadł jej w pamięć, a nawet spodobał, to późniejsze jego konsekwencje już do najprzyjemniejszych nie należały. Nie chciała tego powtarzać. Nie w najbliższej przyszłości.

- Jednak będziesz musiała. - Widząc brak zrozumienia ze strony kuzynki,  Laura roześmiała się i pospieszyła z wyjaśnieniem. - Wciąż masz na nogach buty do snowboardu. Twoje zostały w wypożyczalni. Musimy się do niej wrócić.

- Nie możesz ich zanieść za mnie? - zapytała, naśladując jej proszącą minę. Jednak chyba nie wyszło tak, jak sobie to wyobraziła, bo dziewczynka jedynie uśmiechnęła się z lekką naganą. 

- Jasne, a ty zostaniesz tutaj na śniegu w samych skarpetkach - prychnęła, zerkając znacząco na ziemię, którą pokrywała gruba warstwa białego puchu. Nawet Asia dostrzegała minusy swojego planu, choć nie chciała się do tego przyznać. Poprawiała uchwyt na desce, rozmyślając nad innym rozwiązaniem, które wybroniłoby ją z tej podbramkowej sytuacji.

- Mogłybyśmy też wrócić do domu... - zaproponowała, lecz przez karcące spojrzenie młodszej dziewczyny szybko z tego zrezygnowała. Dobrze wiedziała, że nie wymiga się od powrotu pod stok. Miała tylko nadzieję, że zgodnie ze słowami Laury, faktycznie już więcej nie spotka tamtego chłopaka. To byłaby zbyt wielka kara, a przecież ona nie zrobiła nic złego. Zresztą każdy pech powinien mieć swój koniec. W końcu los nie mógłby być chyba aż tak okrutny. Nie wiedziała, jak zgubne były te nadzieje...

     Panda nigdy nie grzeszył wzrostem. Od zawsze był najniższy ze wszystkich, nawet w przedszkolu, a potem w kolejnych szkołach i na tym gruncie nie zaszła żadna zmiana. Jednak jemu to wcale nie przeszkadzało, zdawał się nie zwracać na to większej uwagi. Nikt zatem nie musiał obchodzić się z nim, jak z przysłowiowym jajkiem i martwić, że urazi go jednym, źle dobranym słowem. Pandy nic nie ruszało. Więcej! Śmiał się razem z innymi, gdy ktoś perfidnie wypominał mu, że nie urósł tyle, ile oczekiwano od prawdziwego mężczyzny. Wpędzenie go z kompleksy czy zwyczajne zawstydzenie w towarzystwie, graniczyło z prawdziwym cudem. Wszystko zbywał machnięciem ręki lub radosnym uśmiechem. Taki był po prostu jego charakter.
  Chłopak miał ciemne, potwornie rozczochrane włosy i wiecznie zaspane, podkrążone, zielone oczy. To wszystko nadawało mu typowy wygląd pandy. I o ile, w przypadku Mateusza, problem ksywki stanowił trochę większy problem oraz wymagał chwili zastanowienia, o tyle w przypadku Grześka decyzja zapadła natychmiast i jednomyślnie. Po prostu skojarzenie z puchatym miśkiem samo nasuwało się na myśl, gdy tylko się na niego patrzyło. On sam zaakceptował przezwisko niemal od razu, a z czasem polubił je tak bardzo, iż nawet poprawiał innych czy przypominał im, gdy się zapominali, aby nie zwracali się do niego w zwykły sposób. Był Pandą. Bezdyskusyjnie.

    Kolejną cechę charakterystyczną stanowiło jego gadulstwo. Panda był niesamowicie rozgadanym człowiekiem. Mówił dużo i to bez zastanowienia, nie raz bawiąc tym innych. Oczywiście pod warunkiem, że akurat nie spał. Spanie, jedzenie oraz snowboard było wszystkim, czego potrzebował do życia i do prawidłowego funkcjonowania. To trochę tak, jakby złapać takiego czarno-białego miśka pochodzącego z Chin i postawić go na drewnianej desce, aby potem umyślnie, dla zwykłej frajdy zepchnąć go z zaśnieżonej góry. Wrażenie mogłoby być podobne, ale Panda był naprawdę dobry w tym, co robił. Może nie tak, jak Alek czy Maniek, którzy przywozili z rozmaitych konkursów, spotkań czy zawodów liczne medale i wyróżnienia, ale też nie odstawał za bardzo od swoich przyjaciół. W każdym razie nikt nie podejrzewałby, że ktoś o jego posturze może równie sprawnie, dynamicznie poruszać się na snowboardzie i dokonywać tylu, efektownych, a czasem niebezpiecznych trików.
    Alek niekiedy nie mógł wyjść z podziwu dla przyjaciela. Reprezentował on bowiem postawę, o której chłopak mógł tylko pomarzyć. Panda żył chwilą, a dla niego wciąż istotna była przeszłość, od której nie potrafił się uwolnić, choć próbował wielokrotnie. Jednak pomimo tych różnic, Alek lubił spędzać czas z Pandą. Z Mańkiem też, ale Grześkowi udawało się częściej go rozśmieszać. I chociaż ostatnio było z tym naprawdę ciężko, to Panda nie należał do osób łatwo się poddających. Przecież już jako dzieci znaleźli wspólny język i całą trójką stanowili paczkę oddanych przyjaciół, których nie podzieliły żadne nieporozumienia. Nawet bieg czasu nie poluźnił łączących ich relacji. Zawsze mogli na siebie liczyć, także w momentach, kiedy nie wszystko się układało tak jak trzeba. Alek doskonale zdawał sobie z tego sprawę, ale nigdy nie okazywał, jak bardzo był im wdzięczny za ofiarowane wsparcie. Nie musiał. Oni wiedzieli i nie chcieli z niego rezygnować, pomimo, że niekiedy wcale nie było łatwo się z nim porozumieć. 

- Mówię ci, ten facet wtedy mega ześwirował i nie dał sobie nic wytłumaczyć, czaisz? - Panda spojrzał na kolegę pytająco, ale widząc jego nieobecny wzrok, uśmiechnął się łobuzersko. - Poza tym myślę, że zaraz wezmę nożyczki i pobawię się we fryzjera. Będziesz moim pierwszym klientem, a ja w zamian za friko obetnę ci ten pusty łeb na łyso. Będzie zabawnie. Co ty na to?
- Hmm? A tak, brzmi interesująco - mruknął bez entuzjazmu, ponownie skupiając się na układaniu kasków na półce według ich rozmiarów. Wykonywał czynność niemal mechanicznie, pozwalając myślom swobodnie błądzić po rozmaitych tematach, ale one i tak czepiały się tego jednego, a mianowicie skrzywdzonego spojrzenia zielonookiej dziewczyny ze stoku. Wyrzuty sumienia gryzły go, kąsały, jak jeszcze nigdy wcześniej, choć wydawało mu się, że już dawno zdołał je uciszyć i przegnać ze swojego życia. Wróciły niespodziewanie, wymagając od niego przyznania się do winy i zaakceptowania tego, że zachował się nieprawidłowo. Bo to wszystko mogło potoczyć się inaczej. Wystarczyło po prostu przeprosić i zachować się tak zwyczajnie, po ludzku: uśmiechnąć się, może zaproponować pomoc. Kiedyś by tak zrobił. Teraz już nie. Nie potrafił. Od jakiegoś czasu w nawyk weszło mu krzywdzenie ludzi. Robił to, bo odkrył, że tylko w ten sposób może poczuć się lepiej. Nie, nie dobrze. Lepiej. Zawodził ich, szukając ukojenia. I spokój rzeczywiście się pojawiał, chwilowy. To nie było najlepsze rozwiązanie, sam się o tym wiele razy przekonywał, obserwując zawiedzione miny swojej rodziny, przyjaciół, dalszych znajomych, całkowicie obcych osób. Byli nim rozczarowani, a on doskonale o tym wiedział. Kilkakrotnie chciał się nawet zmienić, ale lista osób, którym musiałby wtedy wynagrodzić krzywdy, osiągnęła niepokojące rozmiary. Tak, był wielkim tchórzem, który nie umiał wykrztusić tego durnego przepraszam. Gdy próbował, coś dusiło go w środku, nie pozwalając spokojnie nabrać powietrza. Przyznać się do porażki? Pieprzona duma nigdy by do tego nie dopuściła.
- Alek! - zawołał z oburzeniem Panda. Pomachał mu przed oczami dłonią, próbując zwrócić tym samym na siebie uwagę. Nadaremnie. Co prawda, przyjaciel spojrzał na niego, ale całkiem bez zrozumienia. - Dam dychę, jeżeli zdradzisz mi, co się dzieje pod tą blond czupryną, panie Aleksandrze.
- Nie mów tak - fuknął chłopak, zerkając na kumpla ze złością. Nic tak bardzo go nie denerwowało, jak pełna wersja własnego, znienawidzonego imienia. Tu nawet nie chodziło o to, że było starodawne, a samo jego brzmienie przyprawiało go o mdłości. Owszem, to też miało znaczenie, ale nie aż tak wielkie. Alek przede wszystkim starał się zapomnieć, kto mu je nadał. Próbował na zawsze wyrzucić tą osobę ze swoich wspomnień. Chciał przestać myśleć o swojej matce, a raczej kobiecie, która go urodziła, wychowała i zniknęła z jego życia, wtedy kiedy najbardziej jej potrzebował, utwierdzając dobitnie w przekonaniu, że prawdziwa miłość nie istnieje. Nigdy nie istniała. On jedynie to sobie wmawiał, trzymając się tego idiotycznego przekonania oraz czerpiąc z niego siłę do życia. Magda zachwiała jego wiarę, ale matka ostatecznie odebrała mu tą nadzieję. Zawiodła go w najgorszy możliwy sposób, raniąc zarówno jego i ojca, a przez to przestała dla niego istnieć. Jedyne, co mu o niej przypominało to właśnie to cholerne imię. Grzesiek, nieświadomie, ale przywołał okropne uczucie, które ono wywoływało. Piekielna niemoc spowodowała, że Alek skrzywił się nieznacznie, a Panda zaśmiał się, mylnie odczytując zachowanie kolegi. Nie był on tak dobry w rozpoznawaniu humoru czy emocji innych, jak Maniek.
- Proszę, państwa! Wreszcie doczekaliśmy się właściwej reakcji! - Panda porwał z okna szczotkę do czyszczenia sprzętu ze śniegu i przystawił ją sobie do ust, udając, że mówi do mikrofonu. Uśmiechnął się po swojemu, oczekując pozytywnej odpowiedzi ze strony Alka, ale chłopak znowu się zamyślił. Uciekł myślami w dostępne tylko sobie rejony. Panda jednak nie odpuścił. Rzucił szczotkę na stare miejsce i dokładnie przyjrzał się przyjacielowi. Alek nie chciał widzieć w jego spojrzeniu tego cholernego współczucia i troski, ale one i tak tam były. Kpiły z jego słabości, a może to tylko jemu się tak wydawało? Ostatnio zbyt dużo rzeczy sobie wyobrażał. - No to jak? Zdradzisz mi w jakim świecie przebywasz obecnie?
- Za tydzień są zawody - wyznał Alek. Tylko, że Panda dobrze wiedział, że to nie jest głównym zmartwieniem kumpla. Znał go za dobrze, aby móc uwierzyć w tak durną wymówkę. Zwłaszcza, że nigdy nie zachowywał się w ten sposób. Owszem, czasami przed konkursami się denerwował, niecierpliwił, niekiedy złościł, gdy coś mu nie wychodziło i wtedy należało mieć się na baczności, ale nie popadał w taką zadumę.  To było do niego zupełnie niepodobne.
- No wiem. I co? - Grzesiek postanowił grać w grę, którą zaproponował Alek, przypuszczając, że taki zabieg pozwoli mu dowiedzieć się czegoś więcej i dotrzeć do prawdziwego powodu dziwnego nastroju młodego Kamińskiego. - Przecież twoje zgłoszenie już dawno zostało wysłane. Pamiętam, jak Maniek truł cię o to i truł, aż sam zacząłem ci współczuć. Cholera, ten facet jest nienormalny i czasami uparty, jak osioł. No, ale jeżeli dobrze pamiętam to w końcu ustąpiłeś, a on pomógł ci wypełnić te formularze. Błagam, tylko nie mów mi, że się rozmyśliłeś! Koleś, wycofałeś się z gry na całe dwa lata. Chyba najwyższa pora na wielki powrót mistrza!
- Byłoby dobrze. - Alek uśmiechnął się, ale uśmiech ten szybko znikł z jego twarzy, gdy drzwi do wypożyczalni otworzyły się z cichym dźwiękiem dzwonka. Spojrzał w tamtą stronę, a wszystko się w nim zagotowało, kiedy spostrzegł, kto wszedł do pomieszczenia, burząc chwilę spokoju, o którą tak długo się starał.