19. Komplikacji ciąg dalszy

     Promień porannego słońca przedostał się przez szczelinę w zaciągniętej zasłonie przy oknie i przemknął niespiesznie po twarzy chłopaka, budząc go tym samym z niespokojnego snu. Śpiący drgnął nerwowo, jakby próbując za wszelką cenę wydostać się z krainy marzeń sennych. Widać było, że cokolwiek go tam spotkało, nie było niczym przyjemnym i chłopak z ulgą powracał do rzeczywistości, wręcz walczył o ten powrót fizycznie. Naiwny, nawet nie sądził, że po obudzeniu wcale nie odnajdzie wyczekiwanego spokoju. Nie wiedział, że w ciągu tylko jednego wieczora, pewne sprawy w jego życiu pokomplikowały się aż za bardzo i w niedługim czasie miały dostarczyć mu wielu zmartwień oraz cierpienia. Alek nie był tego świadomym, ale doskwierał mu niepokój. Zaniepokojenie to nasilało się z każdą chwilą coraz bardziej, a umęczony rozum znowu powoli zaczynał prawidłowo funkcjonować, podsuwając chłopakowi okropne, nieprawdopodobne obrazy. Alek nie chciał dać im wiary. Nie dopuszczał do siebie wiadomości o tym, co wydarzyło się ostatniej nocy, nawet wtedy, gdy umysł i serce zgodnie utwierdzały go w poczuciu winy, niemal wypalając ją w jego pamięci na stałe.
     Alek nie mógł tego wytrzymać. Nagle rozbudzony, nie potrafił znieść tych niemych skarg wołającego sumienia. Chciał przed nimi uciec, oddalić się na bezpieczną odległość. Dlatego nie myśląc zbyt wiele, zamrugał kilkakrotnie, aby pozbyć się z powiek resztek snów, które w jego mniemaniu były głównymi winowajcami takiego stanu rzeczy. Zupełnie nie był przygotowanym na odbiór konsekwencji swojego zachowania. Zaskoczył go więc nagły atak bólu, jaki zgotowały mu przemęczone oczy i głowa, która wciąż zmagała się ze skutkami spożycia większej ilości alkoholu poprzedniego dnia. Zwykły, pospolity kac, z którym do tej pory Aleksander nie miał nigdy do czynienia, pojawił się bez uprzedzenia i zaatakował brutalnie, jakby próbując odegrać się za wszystkie te lata, podczas których nie miał on dostępu do chłopaka.
      Młody Kamiński powoli dźwignął się do pozycji siedzącej, a z jego ust wydobył się cichy jęk i niewyraźne przekleństwo. Alek miał ochotę narzekać. Chciał poskarżyć się całemu światu, jak podle zabawiono się jego kosztem, ale nie zdążył wypowiedzieć ani jednego słowa więcej. Bowiem, zanim to uczynił, coś innego zwróciło jego uwagę na tyle skutecznie, że na krótką chwilę całkiem zapomniał o własnym cierpieniu.

- Dobrze się bawiłeś? - Głos pełen skargi i wyrzutów dobiegł do niego niespodziewanie, zaskakując go. Alek był przekonany o własnej samotności, lecz patrząc przed siebie, spostrzegł jasnowłosą dziewczynę siedzącą w nogach łóżka, ubraną jedynie w cieniutką koszulę nocną. Skąpy skrawek materiału nie zapewniał jej żadnej prywatności, ale ona zdawała się nie zwracać na to uwagi. Spoglądała na chłopaka z uwagą, a gdy i Alek obdarzył ją wzrokiem, który miał jej powiedzieć, że on nic z tego nie rozumie, blondynka prychnęła cicho z kpiną i skuliła się jeszcze bardziej. 

- Julka? - Spytał, krzywiąc się leciutko na dźwięk własnego głosu. Brzmiał dziwacznie, bardzo chropowato, jakby ktoś potraktował jego struny głosowe papierem ściernym. Alek odchrząknął, próbując pozbyć się owego, nieznajomego tonu, ale dziewczyna nawet nie drgnęła. Wciąż siedziała naprzeciwko niego, patrząc z tak wielkim, niemym oskarżeniem, że chłopak natychmiast zrozumiał, że stało się coś złego. Mimo to nie odezwał się i dopiero to wymusiło na Julii jakąkolwiek reakcję.

- No Julka, Julka! - warknęła. - A może spodziewałeś się jeszcze kogoś innego?

     Potrząsnął głową. Nie mógł pojąć tak agresywnego zachowania, natomiast dziewczyna nie ułatwiała mu tego w żaden sposób. 

- Co ty tu robisz? - Idiotyczne pytanie. Powinien raczej zapytać o powody, dla których to on się znalazł w tym nieznanym pomieszczeniu. Alek niewiele pamiętał z poprzedniego wieczora, a urywki przetrwałych wspomnień nie dostarczały mu prawidłowych odpowiedzi. To go frustrowało, ale jednocześnie nic nie mógł na to poradzić. Sam był sobie winien. Niewiedza była tylko karą za własną lekkomyślność. 

- Nic nie pamiętasz, nie? - spytała Julia. Patrzyła mu w oczy z tak wielką ironią, z nieskrywaną kpiną, że Alek natychmiast pojął wszystko to, co próbowało przebić się do jego świadomości od momentu pobudki. Już wiedział, co dziewczyna chce mu przekazać. Nie potrzebował innego potwierdzenia, lecz ona była bezlitosna. - Cholera! Trzeba było tyle nie pić, to nie miałbyś takich problemów! No, ale nie, ty oczywiście musiałeś udowodnić, że jesteś taki dorosły! Zobacz, do czego doprowadziłeś!

- Julia, proszę cię, uspokój się i porozmawiajmy - szepnął, próbując dotknąć jej dłoni, ale ona zerwała się na równe nogi, patrząc na niego z obrzydzeniem.

- Nie dotykaj mnie! Może teraz mnie posłuchasz, skoro wczoraj nie chciałeś!

- Czy ja zrobiłem coś złego? Jeśli tak, to wiedz, że niecelowo. Nie skrzywdziłbym cię...

- Przestań! - przerwała mu, chowając twarz w roztrzęsionych dłoniach. W dziecinnym geście zasłoniła sobie uszy, nie chcąc słyszeć jego kolejnych słów, jakby one same miały zrobić jej niewyobrażalną krzywdę. Krążyła po pokoju w akcie pewnego szaleństwa, nie przystając ani na moment.

- Jula, proszę cię - wyszeptał, próbując zwrócić na siebie jej uwagę. Widząc, że nic nie osiągnie w ten sposób, wyplątał się w pościeli i podszedł do niej. Wystarczyły mu dwa kroki, aby zniwelować dzielącą ich przestrzeń. Julia próbowała uciec, ale on złapał ją i przytrzymał w miejscu. Nie pozwolił jej się wycofać, mimo że po chwili zaczęła okładać go pięściami, próbując wymusić na nim, aby zwolnił uścisk. Teraz to Alek był nieugięty. Nie zamierzał dać jej spokoju, dopóki nie pozna prawdy. - Po prostu mi powiedz.

- Ja też cię o coś prosiłam. Błagałam, żebyś tego nie robił, ale do ciebie nic nie docierało. Nie sądziłam, że jesteś do tego zdolny, Alek. Zawiodłam się na tobie. - Ton pełen wyrzutu przeszedł w końcu w zdławiony szloch, ale dziewczyna zaprzestała walki. Już nie próbowała odsunąć od siebie chłopaka. Stała spokojnie w jego objęciach, pozwalając, aby ją do siebie tulił.
- Przepraszam, ja...
- Nie mów, że tego nie chciałeś. - Przerwała mu gwałtownie, patrząc na niego z dzikością i niezwykłą zaciętością. Julia sprawiała wrażenie naprawdę szczerej, a Alek nie szukał głębiej, aby znaleźć ziarenko nieprawdy w jej postawie. Naiwnie uwierzył i zaufał po raz kolejny, pozwalając dziewczynie w dalszym ciągu bawić się jego kosztem. - Bo chciałeś. Widziałam to po tobie. Chyba, że była to tylko jednorazowa zachcianka? Byłam dla ciebie zabawką, Alek? Przyznaj się.
- Cholera, Julka! - Aleksander również dał się ponieść złości. Nie mógł już dłużej wytrzymać tych bezpodstawnych oskarżeń, którymi dziewczyna go bez ustanku atakowała. Musiał się bronić. Pochwycił jej twarz we własne dłonie zmuszając, aby na niego spojrzała, gdy usiłowała odwrócić wzrok. Alek szukał w jej oczach zrozumienia, cedząc każde słowo z osobna i dobitnie. - Byłam pijany, nie kontrolowałem swoich czynów. Jeżeli zrobiłem coś złego, to naprawdę niecelowo. Nie możesz mnie za to obwiniać, sama namawiałaś mnie, abym się napił i zabawił, zapomniał o zmartwieniach. Mogłaś mi przeszkodzić, ale nie zrobiłaś tego. Może to ty chciałaś, aby właśnie do tego doszło? Było ci to na rękę?
- Wcale nie. - Julka potrząsnęła głową, wycofując się na bezpieczną odległość i spiesząc z własnym wytłumaczeniem. - Mówiłam ci, żebyś uważał, ale nie chciałeś mnie słuchać. Kazałeś mi spadać, a gdy chciałam odejść, to jednak się rozmyśliłeś. Potraktowałeś mnie, jak zwykłą, tanią dziwkę. I teraz co, myślisz, że przejdziesz z tym do codzienności, jakby to wcale nie miało miejsca? Zapomnij. Wystarczy, że poszłabym teraz prosto do Elizy. Jak ci się wydaje, komu by uwierzyła? Biednej, wykorzystanej dziewczynie czy synowi, z którym nie miała styczności przez wiele lat i nie ma o nim najmniejszego pojęcia?
- To ma być groźba? - Niemal się nie roześmiał. Jak ona śmiała go szantażować? Przecież nawet nie miała żadnych dowodów, że rzeczywiście między nimi do czegoś doszło. Chyba, że jednak coś miała...
- Potraktuj to lepiej jako ostrzeżenie. Zapewniam cię, że Adam nie chciałby mieć nic wspólnego z kimś, kto ma tak przedmiotowe podejście do kobiet. Facet jest niezwykle wyczulony na tym punkcie. Jeżeli powiedziałabym mu, co zrobiłeś, raczej nie zagrzałbyś długo tutaj miejsca. - Chciała być groźna. Widział to po minie blondynki, ale ta sztuka nie do końca się jej udała. Szantaż w jej ustach nie zabrzmiał tak jak powinien przez jedną, drżącą nutkę. Jula pragnęła być wściekła i mieć władzę w swoich rękach, ale w oczach Alka była tylko biedną, zranioną dziewczyną. Wrażenie to spotęgowało także jej późniejsze zachowanie i to naiwne pytania, w którym zawarła tak wiele zgubnej nadziei. - Chyba, że jednak znaczę dla ciebie trochę więcej, niż chciałbyś przyznać i ubiegła noc nie była jednorazową?
- Jula... - Nie miał siły protestować ani uświadamiać jej, że to nieprawda, że w jego życiu liczy się tylko jedna dziewczyna i z całą pewnością nie jest to ona. Ufność w jej spojrzeniu za bardzo go bolała.
- Może Asia nie jest jedyną, co? W końcu, ile ją znasz? Kilka tygodni, miesięcy? To nie jest dużo Alek. Porównywalnie z naszą znajomością. - Ale Alek jej już nie słuchał. Rozejrzał się po pokoju w poszukiwaniu swoich ubrań i gdy dojrzał porzucony t-shirt oraz jeansy natychmiast po nie sięgnął, choć Julka nie dawała za wygraną. - Nie jesteś ciekawy? Nie chcesz się przekonać czy to, co łączy cię z Asią jest prawdziwe? Przecież jeżeli jest twoją jedyną miłością, to jeden pocałunek z kimś zupełnie obcym nie powinien tego zepsuć.
     Zanim zdążył zareagować, Julia podeszła do niego i złożyła na jego ustach niewinny pocałunek. Króciutki, natychmiast przerwany przez Alka, ale sama jego obecność wstrząsnęła chłopakiem. Zabolał go nie sam fakt pocałunku, lecz zdradliwa reakcja własnego ciała, które wcale nie miało nic przeciwko pieszczotą ze strony dziewczyny. Kłóciło się z umysłem i póki co przegrywało w tej potyczce, ale było to połowiczne zwycięstwo, zupełnie niedające satysfakcji.
- Nigdy więcej tego nie rób - warknął, a Julka uśmiechnęła się wdzięcznie.
- Nie będę musiała. W końcu sam przyjdziesz po więcej - zawołała za nim, gdy opuszczał jej pokój.

     Odłożyła długopis, zamknęła arkusz, po czym podniosła rękę, cierpliwie czekając, aż któryś z egzaminatorów to zauważy i podejdzie, aby zabrać jej pracę. Właśnie w ten oto sposób Asia zakończyła ostatni z egzaminów maturalnych. Skończyła pisać odrobinę przed czasem, więc mogła bez stresu posprawdzać i przeanalizować swoje odpowiedzi, ale po czwartym razie, dziewczyna przestawała dostrzegać w tym działaniu jakikolwiek sens. Już nic nie chciała zmieniać ani zastanawiać się nad prawidłowością niektórych z rozwiązań. To mogłoby tylko namieszać jej w głowie czy zasiać w sercu niepotrzebne wątpliwości. Wolała czym prędzej opuścić salę egzaminacyjną i zapomnieć. Czuła, że dopiero wtedy dotrze do niej, że to już naprawdę koniec. Koniec nerwów, stresów, a przede wszystkim koniec z nauką, która w ostatnim czasie była dla niej prawdziwym wyzwaniem, skoro myśli, do tej pory starannie posegregowane i pozamykane w odpowiednich ramkach, nagle okazały się niemal niemożliwe do poskromienia. Na szczęście to już minęło. Teraz pozostawało tylko czekać na rezultat tych wysiłków i mocno ściskać kciuki, aby okazał się on jak najlepszy.
     Asia obserwowała, jak nieznana jej nauczycielka koduje i zabiera arkusz maturalny, zezwalając tym samym na opuszczenie przez dziewczynę sali. Szatynka nie potrzebowała innej zachęty. Szybko pochwyciła swoje rzeczy, poderwała się z miejsca i wyszła ze szkoły, oddychając z ulgą. Ciepłe, wiosenne powietrze owiało jej twarz, wywołując na twarzy dziewczyny uśmiech pełen zadowolenia. Nie miała zresztą powodów do smutków. Asia pierwszy raz od dawna czuła się szczęśliwa i całkiem beztroska. Cieszyła ją zwłaszcza świadomość tego, że właśnie rozpoczęły się najdłuższe wakacje w jej życiu. Dziewczyna w większości planowała spędzić je z Alkiem, o ile oczywiście on sam nie zmienił zdania na ten temat. Chłopak zapraszał ją do siebie prawie podczas każdej rozmowy telefonicznej, podkreślając, że tęskni i nie może się doczekać, aż wreszcie ją zobaczy. Asia jednak początkowo zbywała te propozycje śmiechem. Dopiero niedawno zaczęła brać je na poważnie. W końcu zasługiwała na odpoczynek. I tak zamierzała gdzieś wyjechać, więc dlaczego nie do Austrii? Niestety, całkiem przeciwną postawę reprezentowali rodzice dziewczyny. Byli oni bardzo sceptycznie nastawieni do tego pomysłu, ale w końcu zgodzili się na wyjazd jedynaczki, głęboko wierząc w jej zdrowy rozsądek i pragnąc wynagrodzić córce miesiące ciężkich starań i wyrzeczeń na rzecz szkoły. 

- Hej, nawet nie pochwalisz się, jak ci poszło? - Mati czekał na nią przed salą gimnastyczną, na której odbywał się egzamin i gdy tylko ją spostrzegł, wyszedł jej na przeciw. Asia, rozmyślając już nad sprawami związanymi z wyjazdem, prawie wcale by go nie zauważyła, gdyby się nie odezwał w porę. Słysząc jego głos, natychmiast na niego zerknęła, uśmiechając się nieśmiało. Wciąż mu nie wybaczyła, ale Mateusz się starał odbudować zaufanie, które zaprzepaścił, a Asia to widziała i chciała dać mu szansę. 

- Cześć, Mati - przywitała się grzecznie, pozwalając, aby ją przytulił. Krótko, po przyjacielsku. Inaczej sobie tego nie wyobrażała. - Egzamin? Poszło mi chyba nieźle, ale to się okaże, gdy pojawią się oficjalne wyniki. Zresztą nieważne. Powiedz mi lepiej, dzwoniłeś do Alka? Gdy rozmawiałam z nim wczoraj rano pytał się o ciebie i martwił się, że nie dajesz znaku życia.

- Ta, rozmawiałem z nim wczoraj wieczorem - wymamrotał, cofając się o kilka kroków. Spuścił wzrok, a Asia natychmiast zrozumiała, że kłamie. 

- Czemu to robisz? - spytała ostro. - Mieliśmy być ze sobą szczerzy, a ty znowu mnie okłamujesz.
- Dobra, to Panda z nim rozmawiał. Zadowolona? Podobno Alek chciał, żebyśmy przyjechali do niego razem z tobą. - Uśmiechnął się gorzko. - Wyobrażasz to sobie? Bo ja nie. Nie umiałbym mu spojrzeć w oczy, po tym, co zrobiłem.

- Jednak będziesz musiał. W sobotę jedziemy do Austrii i to całą trójką. Nie wykręcaj się, Mati. Alek czeka na nas wszystkich, a gdy się nie pojawisz znowu będzie się martwił.

- I co? Mam udawać, że nic się nie zmieniło? Nie potrafię, Asiu. 

- Mati, proszę cię...

     Nie chciał się na to decydować. To było dla niego zbyt trudne, więc dlaczego pokiwał głową? Czemu jego serce zabiło mocniej, gdy dziewczyna uśmiechnęła się promiennie, widząc, że wygrała tą bitwę? Przecież nie mógł przegrać i czerpać z tego radości. Po prostu nie mógł. A jednak był szczęśliwy. Absurdalnie. Nie, wcale nie z powodu wyjazdu. To reakcja dziewczyny wyzwoliła w nim wszelkie pokłady optymizmu, jakie przechowywał w sobie na najgorsze momenty życia i które, miał nadzieję, pozwolą mu przetrwać wszystkie chwile spędzone w obecności Alka. Wszystko, aby to Asia była zadowolona. 

Wiem, wiem - oczekuję wyłącznie na lincz. Znowu zniknęłam na trochę i znowu narobiłam sobie piekielnych zaległości. Nawet nie będę obiecywać, że to się nie powtórzy, bo tego nie jestem pewna. Uroki klasy maturalnej i niezdrowych ambicji. W każdym bądź razie, zaległości rozdziałowe nadrabiam i jutro powinnam pojawić się u was z komentarzami. A jeżeli nie, to krzyczcie głośno! Ja się nie obrażę, a może w jakiś sposób mnie to zmobilizuje!