12. Jesteś dla mnie ważna. Rozumiesz?

          Postanowili zacząć od nowa, ale żadne z nich nie miało wcześniej ułożonego scenariusza ani też innego planu, który mógłby im zdradzić, jak dalej pociągnąć tą znajomość, aby nie zakończyła się ona natychmiastowym fiaskiem. A tego właśnie obawiali się najbardziej, bowiem kolejne niepowodzenie mogłoby się okazać niszczące zarówno dla Alka, jak i Asi. Oboje przecież na swojej, nie tak dawno rozpoczętej, życiowej drodze zdążyli już przeżyć kilka niepowodzeń oraz wiele zawodów i to na ludziach, zdawałoby się niezawodnych. Teraz, za wszelką cenę chcieli uniknąć niepotrzebnej porcji gorzkiego rozczarowania, dlatego też, na krótki moment, odpłynęli we własne rozmyślania, by znaleźć najwłaściwsze rozwiązanie, a w tym czasie między nich wkradła się niezręczna cisza. Przycupnęła na poręczy wypożyczalni i spoglądała z rozbawieniem to na jedną zamyśloną twarzyczkę, to na drugą. Rozkoszowała się brakiem pewności i stabilności, który błyskawicznie stał się ciężarem nie do udźwignięcia. Mogłoby się wydawać, że jego waga w niedługim czasie przygniecie ich oboje, jeżeli którekolwiek z nich nie zareaguje w porę. W tym wypadku usłużny stał się brak cierpliwości, pod którym od zawsze podpisywał się Alek. Chłopak przestąpił nerwowo z nogi na nogę, poprawił uchwyt na kulach i spojrzał niepewnie na dziewczynę. W jego ciepłych, czekoladowych oczach zamigotało niezdecydowanie, niemal natychmiast zdławione przez, dopiero rodzącą się, determinację.
- Chyba nie będziemy tak tutaj stać do wieczora? - mruknął obojętnie, wzruszając ramionami. Nie wiedział, co powiedzieć. Pragnął tylko przerwać tą ciągnącą się chwilę milczenia, bo zaczęło mu ono doskwierać. Nie zastanawiał się nad skutkami tego pytania ani nad tym, że skoro już zwrócił uwagę na niezręczność sytuacji, to powinien wystąpić z jakąś własną propozycją, która zmieniłaby obecny stan. Początkowo chciał zrobić cokolwiek, aby tylko nie musieć dłużej pozostawać w tak wielkiej bezczynności. Ona wciąż była dla niego czymś absolutnie obcym i zdecydowanie nieprzyjemnym. Na szczęście, chwilę potem w jego głowie ukształtował się odpowiedni pomysł, jak zająć wolny czas i jednocześnie nieco lepiej poznać tą niepozorną brunetkę, która do tej pory wprowadziła tylko zamieszanie do jego, i tak już nieźle pokomplikowanego, życia. - No chodź, zapraszam na małą wycieczkę po Białce.
- Nie mówisz poważnie - zaśmiała się Joasia, jednocześnie spoglądając na niego dość niepewnie. Dziewczyna jeszcze nie potrafiła tak do końca rozpracować jego zamiarów, a przez to nie bardzo mu ufała. Alek wciąż pozostawał dla niej niezgłębioną tajemnicą. Raz był opryskliwym gburem, z którym nie chciała mieć nic wspólnego, ale po chwili zmieniał się w nieco nieśmiałego, zabawnego i przez to w jakiś sposób uroczego chłopca, wzbudzając tym samym w Joannie ogromną sympatię. Asia nie wiedziała, którą z masek Aleksander przybierze tym razem, ale postanowiła sprawdzić, ile ma ich jeszcze w zanadrzu. Szybko przesunęła wszystkie negatywne emocje gdzieś na skraj jaźni, przepuszczając na pierwszy plan wrodzoną ciekawość i dopuściła ją do głosu. - Nikt nie zna tej wioski lepiej ode mnie. Mieszkam tu od dziecka i zapewniam cię, że już nic mnie tutaj nie zdoła zaskoczyć.
- No co ty nie powiesz - odpowiedział zdawkowo i uśmiechnął się łobuzersko. W tamtym momencie Asia nie znała go jeszcze na tyle dobrze, aby wiedzieć, że uśmiech ten od zawsze zwiastuje, nie tyle kłopoty, co alkową gotowość do realizacji kolejnego, nierzadko dość głupiego, pomysłu. O tym dziewczyna nie miała pojęcia, ale z czasem miała do tego przywyknąć. Póki co, uderzyła ją świadomość, że chłopak zaproponował jej spacer. Niby nic niezwykłego, ale trochę ją tym zaskoczył. Początkowo nawet chciała odmówić, jakoś wymigać się od jego towarzystwa sam na sam, ale patrząc w jego oczy, szybko zrozumiała, że to zerwałoby cieniutką nić porozumienia, którą udało im się utkać w tak krótkim czasie. Asia wiedziała, że nie jest to stabilny grunt, lecz chciała spróbować go wzmocnić. Zgodziła się na propozycję Aleksandra, całkiem zapominając, że przecież jest już umówiona z kimś innym i ten ktoś na nią czeka. Mocne postanowienia dotyczące rozmowy z Mateuszem, które sama sobie ustanowiła, zmierzając w kierunku domu, teraz stały się tylko doskwierającym przeczuciem, że owszem, coś powinna zrobić, ale konkretniejsze informacje wyparowały jej z głowy. Miały do niej ponownie zawitać, lecz już dużo później, stając się kolejnym zmartwieniem na niepisemnej liście, którą przechowywała we własnych myślach.
         Teraz, całą uwagę Asi skradł Alek. Wraz z mijającym czasem, dziewczyna stwierdziła, że źle go oceniła na samym początku. Myślała o tym już wcześniej, ale z każdym, kolejnym, wypowiedzianym słowem i poczynionym u jego boku krokiem, utwierdzała się w tym przekonaniu coraz bardziej. Idąc krętą, górską ścieżką, zdała sobie sprawę, że Aleksander dużo zyskiwał przy bliższym poznaniu. Gdy już dopuścił kogoś dostatecznie blisko siebie, opadało to całe rozgoryczenie, które towarzyszyło mu w kontaktach z obcymi osobami. Asia próbowała odgadnąć, kim naprawdę jest ten chłopak. Przyglądała mu się ukradkiem, gdy myślała, że tego nie widzi, a kiedy przez przypadek spotkały się ich spojrzenia, natychmiast uciekła przed nim wzrokiem, jak gdyby nigdy nic, przenosząc go na odległy widok wciąż zaśnieżonych gór. On się uśmiechnął, ale nie skomentował tego w żaden sposób.
- Ulubiony kolor? - zapytał w zamian, wzbudzając w niej kolejną porcję szoku. Do tej pory mówili o rzeczach całkiem błahych, ale Asia nie sądziła, że chłopak sięgnie do podobnych tematów, skoro wiele ważniejszych wciąż pozostawało nietkniętych. Aleksander natychmiast wychwycił zdumienie malujące się na twarzy ciemnowłosej i zaśmiał się cicho. - No co? Chcę cię lepiej poznać. Póki co, wiem o tobie tylko tyle, że snowboard nie jest twoją najmocniejszą stroną.
- Ej, a co to niby ma znaczyć? - spytała, siląc się na oburzenie. Nie, nie była zła, zwłaszcza, że jego słowa już dawno przestały być prawdą. Odezwała się za to w niej chęć rywalizacji i udowodnienia chłopakowi, że tym razem się myli.
- Tylko tyle, że nie każdy musi być dobry we wszystkim. - Chłopak wzruszył ramionami, posyłając Aśce nieco psotne spojrzenie, pod którym kryło się jawne wyzwanie.
- I tu się mylisz - oznajmiła, uśmiechając się lekko, z wyraźnym zadowoleniem. Alek, który nie przestawał jej obserwować, nie potrafił zignorować tego uśmiechu i odpowiedział tym samym. Nie mógł pojąć, że ktoś, praktycznie całkiem obcy, potrafi wywołać w nim tyle radości, którą tak starannie tłumił przez te wszystkie lata. W obecności Asi wszystko przychodziło mu o wiele łatwiej, tak naturalnie. Wcale mu to nie przeszkadzało. Czuł szczęście powoli zalewające jego serce przyjemnym ciepłem oraz wypalające wszystkie złe myśli z głowy. Chyba po raz pierwszy nie miał zamiaru tego ciepła studzić. - Od naszego pierwszego spotkania poczyniłam znaczące postępy!
- Chyba nie uwierzę ci tak łatwo - zawyrokował, ale zrobił to jedynie z czystej przekory. W rzeczywistości nie wątpił, że dziewczyna potrafiła dokonać progresu w tej dziedzinie. Jej inteligencja i hart ducha nie były czymś, co mógłby poważyć, skoro tak łatwo przychodziło mu ich dostrzeżenie. - Muszę zobaczyć to na własne oczy.
- Co proponujesz? - spytała, w komicznym geście uporu zakładając ręce na piersi i przybierając najbardziej wyzywając minę, na jaką było ją stać.
- Niewielką zmianę planu - powiedział tajemniczo, przystając w miejscu. - Naszą małą wycieczkę połączymy z demonstracją twoich umiejętności. Co ty na to? Pokażesz mi, jak pięknie śmigasz na desce?
           Asia nie musiała się długo zastanawiać. Decyzję podjęła niemal natychmiast i kilkanaście minut później już siedziała na śniegu, zapinając wiązania deski, po którą wrócili się do wypożyczalni. Co prawda, białego puchu nie było może zbyt dużo, ale miejsce, gdzie przyprowadził ją Alek wciąż pozostawało nieuchwytne dla promieni słońca, które czuły się w Białce coraz pewniej. Joasia od pierwszej chwili poczuła się oczarowana pewną atmosferą, jaka panowała w tej części stoku. Nigdy wcześniej nie miała okazji zapuścić się w te tereny i mogła śmiało tego żałować. Niewielka polanka otoczona przez wysokie, iglaste drzewa, zdawała się być całkowicie odcięta od reszty świata. Dziewczyna rozejrzała się dookoła, poszukując jakiegokolwiek dowodu, który zaprzeczyłby temu wrażeniu, ale nie mogła dostrzec chociaż najmniejszych oznak bytowania człowieka. Było to zadziwiające, skoro wydawać by się mogło, że ludzie wszędzie już dotarli, pozostawiając za sobą te cywilizacyjne śmieci i niszcząc urok tak naturalnych miejsc. Asia przez chwilę przymknęła oczy, wsłuchując się w odległy świergot ptaków, a potem zapatrzyła się na białe obłoki chmur niespiesznie przesuwające się na błękitnym niebie i zahaczające o ostre rysy odległych gór. Czas nie miał tutaj większego znaczenia, ale wciąż nie udało jej się uciec spod jego wpływu. Czuła, że on nadal płynie swoim niezmiennym rytmem, lecz w miejscu takim jak to, łatwiej było udawać, że wcale tak nie jest. Mogła grać, że jest poza nim, a on jej wcale nie ogranicza. Właśnie to spodobało się dziewczynie najbardziej.
- Muszę przyznać ci rację - zwróciła się do chłopaka, który siedział na przewróconym konarze drzewa kilka metrów przed nią i obserwował ją z uśmiechem na twarzy. Nie mógł uwierzyć, że udało mu się zbliżyć do kogoś tak bardzo w tak krótkim okresie. Zwykle potrzebował na to lat i miesięcy, ale z Asią było inaczej. Trochę go to niepokoiło, ale znacznie bardziej cieszyło. - Tej części Białki jeszcze nie miałam okazji poznać.
- Mówiłem ci, że uda mi się cię zaskoczyć - oznajmił Aleksander, czując wielką satysfakcję i zarazem ulgę. Cieszył się, jak małe dziecko, słysząc podobne słowa padające z jej ust. Wprawdzie czuł, że ta część stoku, niedostępna dla zwykłego turysty, może spodobać się dziewczynie, ale pewna obawa wciąż pozostawała aktualna. W końcu zawsze mogła wyśmiać to jego dziwne postrzeganie niektórych rzeczy, doszukiwanie się piękna, tak gdzie nikt inny go wcale nie widział. Tymczasem te obawy okazały się bezcelowe. Asia naprawdę była zachwycona. Alek, jako dobry obserwator, bez trudu dostrzegł podekscytowanie w lśnieniu jej zielonych tęczówek, a taki drobny szczegół stanowił dla niego niezwykle istotną wskazówkę. Pewnie dopatrzyłby się jeszcze więcej podobnych oznak zadowolenia, ale Joasia wcale nie dała mu na to czasu. Czując na sobie jego badawcze spojrzenie, poderwała się z ziemi i rozpoczęła swój popisowy zjazd. Nieco niepewnie wyczuła równowagę, a gdy upewniła się dostatecznie w swoich działaniach, natychmiast nabrała prędkości. Alek obserwował ją z zachwytem, ale też nieco z żalem. W końcu on wciąż pozostawał uziemiony. Jednak radość malująca się na twarzy dziewczyny, nieco słodziła tą gorycz. Wspólna pasja wzmocniła też znacząco niteczkę porozumienia, jaką prędko utkali, gdy postanowili zacząć jeszcze raz. Teraz nie była już ona podatna na każdy, zbyt gwałtowny ruch. Aleksander odczuwał ją wręcz, jak coś zdecydowanie mocniejszego - nitka, która mogła w niedługim czasie stać się nierozerwalnym sznurem.
          Asia też to czuła, ale w przeciwieństwie do chłopaka wcale nie odbierała tego tak pozytywnie. Była ostrożna, ale nie dlatego, że nie chciała się angażować. Po prostu bała się skutków takiego rozwoju wypadków, podczas gdy on coraz bardziej utwierdzał się w swoich przekonaniach. Właściwie podjął już decyzję, choć wtedy jeszcze nie do końca świadomie, gdy Joasia wyhamowała przy improwizowanej ławeczce, na której siedział i opadła obok niego. Wtedy uświadomił sobie dobitnie, że Asia nie jest Magdą. Chociaż łączyły je jakieś podobieństwa, to pod względem charakteru bardziej nie mogły się różnić. Alek nie mógł uwierzyć, że wcześniej nie zwrócił na to uwagi, ile radości dziewczyna czerpie ze swojej pasji. Z ich wspólnej pasji. Magda nigdy nie rozumiała tego, co widział w snowboardzie. Często krytykowała go, że poświęca więcej czasu głupiej desce, niż jej samej. To wywoływało w nim wątpliwości. Masę wątpliwości, które dziewczyna szybko rozwiewała kilkoma, namiętnymi pocałunkami czy inną pieszczotą. Otumaniała go, owijała wokół palca. Dopiero, patrząc na to z perspektywy czasu, dostrzegał jak wielkim był idiotą. Świadomość ta wpływała na niego i szeptem domagała się zmian. Wpychała do jego umysłu świadomość, że właśnie Asia mogłaby pomóc mu w ich osiągnięciu. A on się z nią zgodził.
- Nieźle - pochwalił, gdy dziewczyna zdejmowała kask i opierała deskę o pień drzewa. - Chociaż mogło być lepiej...
- Jesteś okropny - stwierdziła, ale jednocześnie uśmiechnęła się, przez co całe wrażenie nie wypadło, tak jak sobie to zaplanowała.
- Wiem - odparł spokojnie, przyglądając się, jak odpina wiązania. Joasia chwilę wytrzymała to spojrzenie, a potem znowu uciekła wzrokiem, tym razem dla odmiany wpatrując się z niezwykłą ciekawością we własne dłonie. On to zauważył, choć nie do końca rozumiał. - Hej, popatrz na mnie - zawołał, a gdy nie zareagowała, westchnął i odgarnął z czoła zbłąkane kosmyki włosów gestem, w którym kryła się tłumiona frustracja. - Dlaczego to robisz?
- Robię co? - spytała, próbując udawać, że wcale nie wie, o co mu chodzi. Było to tylko granie na czas, o czym ona doskonale wiedziała.
- Ciągle się wycofujesz - wytknął, nie potrafiąc ugryźć się w porę w język. Niby zauważył już wcześniej, że z Asią to nie jest tak samo jak z innymi dziewczynami. Zdawał sobie sprawę z tego, że z nią trzeba ostrożnie, niczym z płochliwym zwierzątkiem, ale jego brak cierpliwości trochę mu to utrudniał. - Nie potrafisz dłużej popatrzeć komuś w oczy. To oznaki tchórzostwa czy może to ja jestem aż tak brzydki?
           Zaśmiała się na te słowa cichutko, ale chwilę potem zamilkła.
- To nie tak. Ja po prostu... - zaczęła się jąkać i mieszać w swoich tłumaczeniach. Alek czekał, pozwalając jej uporządkować to wszystko w głowie. W końcu Asia westchnęła, przymykając na chwilę oczy, a gdy je otwarła, już nie było widać w nich tych niepewnych iskierek. - Zielony - powiedziała z całą stanowczością, jaką w sobie nosiła. Aleksander spojrzał na nią, jakby całkiem postradała rozum, ale to wcale jej nie zniechęciło. Uśmiechnęła się tylko i kontynuowała swoją wypowiedź, nie zważając na jego zdziwioną minę. - Pytałeś mnie wcześniej, jaki jest mój ulubiony kolor. Tak więc odpowiadam. Jest to zielony. Kolor nadziei, zaufania, spokoju...
- Kolor twoich oczu - zauważył, wchodząc jej w słowo. Dziewczyna chwilę zastanawiała się nad odpowiednią odpowiedzią, lecz nic nie przychodziło jej do głowy. Zmieszała się tym odrobinę, nikły rumieniec wyskoczył na jej policzki, ale ona sama nie wycofała od razu, a dla Alka była to największa nagroda. - Taką cię lubię, wiesz? - spytał, po raz kolejny nie panując nad impulsem, który kazał mu się do tego przyznać. Asia nie odpowiedziała. Uniemożliwiło jej to pojawienie się niespokojnych dreszczy związanych z obecnością chłopaka tak blisko siebie i z jego słowami. Ich ramiona praktycznie stykały się ze sobą, a ona była tego aż nazbyt świadoma. On chyba też zdał sobie z tego sprawę, bo oboje zamilkli, choć nie na długo. To Alek znowu był osobą, która ponownie nie wytrzymała chwili bezczynności. Wziął głęboki oddech i zdobył się na odwagę, aby jeszcze raz na nią spojrzeć. - Pamiętasz, że zapytałaś mnie wcześniej, jak chciałbym zacząć tą znajomość?
- Jak przez mgłę - odpowiedziała, niby się śmiejąc, ale jej oczy pozostawały poważne.
- Wtedy powiedziałem, że muszę się nad tym jeszcze zastanowić. Ale teraz już chyba wiem - szepnął i pochylił się w jej stronę. Ona domyśliła się do czego zmierza, ale mu nie przeszkodziła. Zamknęła oczy, pozwalając, aby delikatnie dotknął jej ust, nadal niepewny swoich czynów. Bał się jej reakcji, obawiał się tego, jak zareaguje, a najbardziej przerażała go możliwość odtrącenia. Czuł, że tego po raz kolejny by nie zniósł. Ona jednak nie zamierzała go ranić. Nie zaprotestowała, a wręcz sama odwzajemniła pieszczotę, sprawiając, że Alek po chwili nabrał nieco śmiałości. Uśmiechnął się, a potem pogłębił pocałunek, drżąc z tłumionego pożądania. Ona też zadrżała, czując zimno jego dłoni, gdy pogłaskał ją po rozpalonym policzku, odsuwając z twarzy kilka zagubionych kosmyków. Speszyła ją nieco reakcja jej własnego ciała, gdy zdradziecki puls przyspieszył znacząco, podobnie jak oddech, który stracił swój typowy rytm. Nie potrafiła go unormować, nawet gdy w końcu Alek się odsunął. Odsunął, ale nie całkiem. Przerwał na moment pocałunek, opierając czoło o jej czoło. Nie patrzył na nią, jakby niezdecydowany czy chce otworzyć oczy. Bał się, że jeżeli to zrobi, wszystko, co nastąpiło chwilę wcześniej, zniknie, jak przebita bańka mydlana. Cenne sekundy mijały, aż w końcu Asia nie mogła już dłużej znieść tej chwili niepewności.
- Alek? - szepnęła, a on pokręcił głową, nadal milcząc.
- To głupie - odpowiedział w końcu, a ona przestraszyła się, że teraz powie coś, czego jej serce by nie wytrzymało. Jednak kiedy znowu na nią spojrzał, poczuła ulgę, odnajdując w jego oczach emocje, które i ona sama odczuwała. Było tam jednak też błaganie, siejące na nowo niepewność w umyśle Asi. - To głupie, że znowu zaczyna mi zależeć tak bardzo. Cholernie idiotyczne, zwłaszcza, że wiem z czym to się wiąże. Ktoś będzie w końcu cierpiał, wiesz? Nie chcę, żebyś to była ty. Myślę, że powinnaś...
- Nie - przerwała mu, kręcąc zawzięcie głową. - Nie każ mi zapominać. Nie zniosę tego.
- Przepraszam - szepnął zawstydzony, uświadamiając sobie nagle, jak bardzo egoistycznie musiało to dla niej zabrzmieć. Zdał sobie wtedy też sprawę z tego, że najzwyczajniej w świecie kłamał. Nie umiałby już odejść i zostawić jej w spokoju. Zapędził się za daleko i nie widział drogi, którą dotarł do tego miejsca.
Powrót byłby zatem niemożliwy.


Wiem, wiem - rozdział jest przesłodzony do granic możliwości, a do tego pocałunku doszło zdecydowanie za szybko, ale od razu muszę tutaj podkreślić, aby nie przywiązywać do niego zbyt wielkiej uwagi. Był to raczej taki impuls, który zbyt prędko w kolejnych rozdziałach się nie powtórzy. Względem tych moich bohaterów mam trochę nieco inne plany - takie bardziej w moim stylu. No, ale o tym póki co cicho sza, wszystko wyjdzie w praniu.